ตอนที่ 39 ชื่อของฉันคือ....

โพรงหินขนาดมหึมาขยายตัวออกเป็นชั้น ๆ ลดหลั่นลงไปในความมืด เสาหินโบราณตั้งเรียงรายตามระเบียงทางเดินสูงต่ำ ราวกับขั้นบันไดแห่งอารยธรรมที่ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา

แต่แทนที่สถานที่แห่งนี้จะเป็นเพียงซากโบราณสถานที่รกร้าง กลับมีเหล็กกล้าสนิมเขรอะ ปราการคุมขัง และกรงเหล็กที่แขวนห้อยอยู่ตามแนวผนัง บ่งบอกว่ามันได้ถูกดัดแปลงให้กลายเป็นคุกใต้ดินอันโหดร้าย

และในตอนนี้—มันเป็นเพียงซากปรักหักพังที่เปรอะไปด้วยเลือด

เสียงฝีเท้าก้องสะท้อนจากกำแพงหินขรุขระ ขณะที่เหล่าผู้ช่วยเหลือนำกลุ่มทาสเด็กที่รอดชีวิตฝ่าความเงียบสงัดออกไปจากสถานที่แห่งนี้ เปลวไฟริบหรี่สาดเงาทอดยาวไปตามพื้นหินที่เต็มไปด้วยรอยแตกและคราบสีแดงฉาน

"อย่าหันไปมองรอบๆ มุ่งหน้าต่อไป" เสียงกระซิบดังขึ้นเป็นระยะๆจากเหล่าผู้นำทาง

เด็กหลายคนก้มหน้าลง มองเพียงเงาของตัวเองที่ทอดยาวบนพื้นหินเย็นเยียบ แต่ความอยากรู้อยากเห็น และกลิ่นเลือดคาวคลุ้งที่อบอวล ทำให้บางคนอดไม่ได้ที่จะเหลือบตาไปมองรอบด้าน

ร่างของผู้คุมถูกแขวนคว่ำอยู่กับเสาหิน ศพของพวกเขาถูกแทงทะลุด้วยหอกและดาบ บางร่างถูกทิ้งกระจัดกระจายอยู่บนบันไดหินที่ทอดยาวลงไปสู่ระดับลึกกว่า เลือดไหลเป็นทางลงไปสู่ความมืดที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง

"อึก…!"

เสียงสะอื้นระคนเสียงอาเจียนดังขึ้นจากเด็กคนหนึ่ง ร่างเล็กทรุดลงไปกับพื้นอย่างหมดแรง

จอมเวทย์ในชุดคลุมสีหม่นขยับตัวเข้าไปหา เขาคุกเข่าลงข้างเด็กคนนั้น มือแตะเบาๆบนหน้าผาก เสียงท่องบทเวทย์แผ่วเบาดังขึ้น ทันใดนั้นวงแหวนเวทย์สีฟ้าก็เปล่งประกาย

เปลือกตาของเด็กน้อยค่อยๆปิดลง ร่างกายของเขาคลายความสั่นไหว และจมลงสู่ห้วงนิทรา

"พาเขาขึ้นไปข้างบน" จอมเวทย์กล่าวสั้นๆ

หนึ่งในผู้ช่วยเหลืออุ้มเด็กขึ้นแนบอก ก่อนจะเดินตามกลุ่มที่เหลือไปตามเส้นทางที่ทอดยาวขึ้นสู่เบื้องบนของโพรงหิน

ชายหญิงกลุ่มหนึ่งนั่งรวมตัวกันอยู่บนแท่นหินใกล้ๆ มองภาพที่ของเด็กๆที่ได้รับการช่วยเหลือออกจากคุกใต้ดินด้วยความลำบากใจ บางคนถอนหายใจ บางคนกอดอกแน่นคล้ายครุ่นคิด บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความหนักอึ้ง

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนที่ชายวัยกลางคนคนหนึ่งจะก้าวออกจากเงามืดเข้าใกล้พวกเขา

เรือนผมสีเทาของเขาปล่อยสยายอย่างยุ่งเหยิง ดวงตาสีแดงฉายประกายเย็นชา เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เต็มไปด้วยรอยขาดรุ่ยและคราบเลือด แต่กลับไม่มีบาดแผลให้เห็นเลยสักแห่ง มีเพียงกลิ่นคาวที่ติดอยู่บนตัวราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งของเขา

เขาหยิบขวดยาเล็กๆออกจากกระเป๋าอก แล้วยื่นมันคืนให้ชายคนหนึ่งในกลุ่ม

"ผิดแผนไปหน่อย เลยไม่จำเป็นต้องใช้" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ชายที่รับขวดมายกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเด็กสาวคนหนึ่งที่นั่งก้มหน้าเงียบอยู่ด้านข้าง แล้วเอ่ยถาม

"เพราะเธอเหรอ?"

ชายวัยกลางคนไม่ได้ตอบอะไรในทันที เขาเพียงแค่ยืนเงียบ มองเด็กสาวคนนั้นอยู่นาน ก่อนจะจงใจเปลี่ยนเรื่อง

"พบที่เก็บสมบัติแล้ว" เขาพูดขึ้น พลางกวาดตามองพวกเขาทีละคน "ยังไงก็ตามมาแบ่งกันหน่อย"

สิ้นคำพูดนั้น ชายที่รับขวดยามาเก็บมันเข้ากระเป๋า แล้วลุกขึ้นพร้อมพรรคพวกอีกสองสามคนที่เหลือ

ก่อนที่พวกเขาจะเดินตามไป ชายวัยกลางคนก็หันไปมองหญิงสาวผมสีฟ้าที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของแท่นหิน แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

"ไอลีน เดี๋ยวผมมานะ"

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้ารับตอบกลับไปอย่างเรียบง่าย

"อืม"

หลังจากพวกเขาเดินจากไป เด็กสาวที่ก้มหน้าเงียบ กำชายเสื้อที่ขาดวิ่นของตัวเองแน่น ร่างเล็กสั่นน้อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเหนื่อยล้า ความหวาดกลัว หรือเพราะความตึงเครียดที่เกิดขึ้นสักครู่

"เพราะหนูเหรอ...?"

เสียงพึมพำแผ่วเบาหลุดจากริมฝีปากของเธอ แต่ก็พอให้หญิงสาวผมสีฟ้าที่นั่งอยู่ใกล้ๆได้ยิน เธอหันมามอง ก่อนจะขยับเข้าใกล้เด็กสาวมากขึ้น

"เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?"

"หนู..." เด็กสาวลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกำมือแน่นกว่าเดิม

"หนูเป็นคนทำให้แผนของเขาพังใช่ไหม?... ถ้าหนูไม่พยายามหนีออกมา พวกคนที่มาช่วย คงไม่ต้องเดือดร้อนขนาดนี้..."

หญิงสาวมองใบหน้าของเธอที่หม่นหมองลง ดวงตาของเด็กหญิงสะท้อนความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กสาวช้าๆ

"ไม่มีใครรู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพราะงั้นมันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เด็กสาวเม้มปากแน่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอย่างลังเล "...แต่..."

"ไม่ต้องคิดมากหรอก" เธอส่งยิ้มบางๆให้ "สำคัญที่สุดคือตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว เข้าใจไหม?"

เด็กสาวสบตากับเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆพยักหน้าเบาๆ เมื่อเห็นดังนั้น เธอจึงพูดต่อ

"เธอมาจากไหน... มีบ้านให้กลับไหม?"

เด็กสาวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเม้มปากแน่น ราวกับกำลังพยายามกลั้นบางอย่างไว้ หลุบตาลงต่ำก่อนจะตอบเสียงเบาหวิว

"หนูไม่รู้..."

เธอขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไง?"

"พวกมันพาหนูข้ามทะเลมาไกลมากๆ... หนูอยู่กับพวกมันมาเป็นปีๆ จนจำไม่ได้แล้วว่าบ้านเกิดของตัวเองอยู่ที่ไหน... หนูไม่รู้จริงๆว่าตัวเองมาจากที่ไหน..."

น้ำเสียงของเธอสั่นน้อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกลัวหรือเพราะความเหนื่อยล้าจากสิ่งที่เกิดขึ้น หญิงสาวมองเธออย่างเงียบๆ ก่อนจะถามอีกคำถามหนึ่ง

"แล้วบ้านล่ะ? เธอมีบ้านให้กลับไหม?"

เด็กสาวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดริมฝีปากเบาๆ

"ไม่มี...พวกมันเผาทำลายทุกอย่างไปหมดแล้ว..."

เสียงสุดท้ายของเธอสั่นเครือ ก่อนที่ริมฝีปากของเด็กสาวจะเม้มเข้าหากันแน่นขึ้นไปอีก หญิงสาวมองเธอเงียบๆ ไม่มีคำพูดปลอบโยนใดๆ ออกมาทันที

ความเงียบบุกคลุมไปครู่หนึ่ง ก่อนที่หญิงสาวจะถอนหายใจ แล้วเอื้อมมือไปลูบศีรษะเด็กสาวอย่างแผ่วเบา

"เข้าใจแล้ว..." เธอพึมพำ "เหนื่อยมามากแล้วสินะ?"

เด็กสาวไม่ตอบ แต่เธอพยักหน้าเล็กๆ อย่างช้าๆ

เสียงฝีเท้าดังขึ้น ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน ชายผู้มีเรือนผมสีเทากลับมาพร้อมกับถุงขนาดใหญ่เล็กน้อยในมือ

“เสร็จธุระแล้ว” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะกวาดสายตามองไปยังเด็กสาวที่ยังคงยืนอยู่ข้างเธอ

“พวกเราเองก็ควรขึ้นไปด้านบนกันเถอะ”

ทว่าหญิงสาวกลับไม่ขยับ เธอจ้องมองเด็กสาวครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “เอ–เรย์นาร์ค ฉันตัดสินใจได้แล้ว”

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “เรื่องอะไร?”

เธอสูดลมหายใจเข้าเบาๆ ก่อนกล่าวอย่างหนักแน่น “ฉันจะรับเด็กคนนี้มาดูแลด้วยอีกคน”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนพ่นลมหายใจออกทางจมูก คล้ายทั้งประหลาดใจและครุ่นคิด

“เอาจริงเหรอ? แน่ใจแล้วใช่ไหม?”

ไอลีนพยักหน้าโดยไม่ลังเล “ฉันมั่นใจ”

เธอหันกลับไปหาเด็กสาวแล้วคุกเข่าลงเล็กน้อยเพื่อให้ระดับสายตาเท่ากัน “เธอชื่ออะไร?”

เด็กสาวเม้มริมฝีปาก ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในบ้านเกิดของเธอ ชื่อที่แท้จริงจะมีเพียงครอบครัวเท่านั้นที่รู้ และเธอยังไม่มีชื่อที่สองเลย

แต่แล้วภาพของชายตรงหน้าก็ผุดขึ้นมาในความคิด เขาอาจดูน่ากลัว แต่ความห่วงใยที่มีต่อหญิงสาวตรงหน้าก็ชัดเจนจนสัมผัสได้

เขาจะปกป้อง และ ดูแลเธอได้แน่ๆ ถ้าอย่างนั้น……

เด็กสาวคิด เงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนเอ่ยเสียงเบาแต่มั่นคง “หนูชื่อ… ไอลีน”

หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง “บังเอิญจังนะ พวกเรามีชื่อเหมือนกันเลย”

เธอหันไปทางชายหนุ่ม “ส่วนนี้… เรย์นาร์ค ถึงจะดูน่ากลัวไปหน่อย แต่เขาเป็นคนใจดีนะ”

เรย์นาร์คมองหญิงสาวอย่างอ่อนใจ ก่อนจะถอนหายใจยาว “เอาเถอะ ถ้าเธอตัดสินใจแล้ว”

เขากวาดตามองเด็กสาวครู่หนึ่ง ดวงตาคู่นั้นแม้จะเย็นชาแต่กลับไม่ไร้ความเมตตา “ไปกันเถอะ”

ไอลีน (ตัวจริง) ยื่นมือให้เด็กสาว “ไปกันนะ”

เด็กสาวมองมือที่ยื่นมาตรงหน้า เธอลังเลไปเพียงชั่วขณะ ก่อนจะตัดสินใจคว้ามือนั้นไว้

และก้าวออกจากอดีตที่เลือนรางไปสู่อนาคตที่จะถูกเขาทอดทิ้งเพราะความล้ำเส้นของเธอ