7.ใครมันใจร้ายแบบนั้น

ชายหนุ่มที่ทำเป็นเข้มแข็งเดินออกมาจากห้องได้ไม่กี่ก้าวก็เข่าทรุด นั่งร้องไห้อยู่ตรงทางเดินอย่างไม่อายใคร ในเมื่อเขาจะไม่มาที่นี่อีกแล้วก็ไม่ต้องสนใจสายตาของคนอื่น

พาลินสะอื้นไห้จนตัวโยน น้ำตาไหลพรากราวเขื่อนแตก ไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ โดนคนที่เป็นทุกอย่างในชีวิตหักหลังอย่างไม่น่าให้อภัย

ทั้งเสียใจ เสียดายเวลาและเสียดายความรู้สึกดีๆ ที่มีให้มาตลอด พาลินไม่คิดมาก่อนเลยว่าความรักของตัวเองจะจบลงอย่าง

เขาและกันต์ธีร์รู้จักกันมาปีกว่าจากนั้นก็ตกลงคบกันได้หกเดือน รวมเวลาทั้งหมดก็เกือบจะสองปีที่ได้รู้จักกัน พาลินคิดว่าตัวเองรู้จักคนรักของตัวเองดีแล้วถึงทุ่มเททั้งกายและใจให้ไปจนหมด ตั้งแต่คบกันเขาก็มีแต่กันต์ธีร์คนเดียวมาตลอด มีนาและพราวรุ้งเพื่อนสนิททั้งสองก็เคยบอกว่าให้เผื่อใจไว้บ้าง แต่เพราะตลอดเวลาที่คบกันชายหนุ่มทำตัวดีมาตลอด พาลินจึงไม่เคยคิดเผื่อใจเลย

แล้วอย่างนี้จะโทษใครได้ ต้องโทษตัวเองที่คิดว่าความรักจะรั้งให้เขาอยู่กับตัวเองได้ โทษตัวเองที่หัวอ่อนจนเกินไป เขาเป็นคนรักคนแรกของพาลิน รักแรกที่พังลงตรงหน้าในเวลาไม่ถึงปี

ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ พาลินไม่มีแรงจะลุกยืนด้วยซ้ำ ใบหน้าที่ก้มอยู่กับเข่าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อออกจากลิฟต์แล้วเห็นว่ามีใครคนหนึ่งก้มหน้ากอดเข่าตัวสั่นอยู่ตรงทางเดิน

“ขอโทษที่รบกวนครับ” พาลินตอบ เขารีบเช็ดคราบน้ำตาด้วยแขนเสื้อก่อนจะเงยหน้าขึ้น

“พาลิน”

ดลธรรมตกใจที่เห็นพาลินในสภาพแบบนี้ พาลินที่เคยสดใสร่าเริง แต่ยามนี้ดวงตาของเขาแดงก่ำใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ดูก็รู้ว่าคงร้องไห้อย่างหนัก

“พี่โดม” เสียงเรียกแผ่วเบานั้นทำให้หัวใจของดลธรรมอ่อนยวบเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนตรงหน้า เขาไม่อยากเห็นพาลินเป็นแบบนี้

“พาลินครับ ลุกขึ้นก่อน เป็นอะไร ใครทำอะไร บอกพี่ได้ไหม”

“พี่โดม” นอกจากจะไม่ตอบแล้วพาลินยังโถมตัวเข้ามากอดเขาแน่นและร้องไห้อย่างหนักขึ้นมาอีกครั้ง

“ไปคุยกันในห้องพี่นะครับ” เขาพยายามนุ่มนวลกับพาลินมากที่สุด รู้ว่ายามนี้น้องกำลังเสียใจ รู้ว่าถ้าเสียงดังไปคนอื่นอาจจะเข้าใจผิดและจะทำให้คนที่ร้องอยู่ในอ้อมกอดตกใจ

ดลธรรมให้พาลินนั่งบนโซฟาในห้องรับแขกแล้วดึงคนที่กำลังร้องไห้ราวกับคนเสียสติมากอดอีกครั้ง

ชายหนุ่มไม่ได้ถามหรือพูดอะไร เขาแค่กอดและลูบไปบนศีรษะทุยและแผ่นหลังอย่างปลอบประโลม

พาลินยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น ยิ่งเห็นดลธรรมก็ยิ่งสงสาร ถ้าหากเขารู้ว่าใครทำให้พาลินเป็นแบบนี้เขาจะทำให้มันเจ็บกว่าที่พาลินเป็นอยู่ร้อยเท่า

“พาลินครับ พาลิน” เมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไปนาน เจ้าของห้องก็เรียกเบาๆ แต่ดูเหมือนคนที่ร้องไห้มาอย่างหนักจะหมดแรงและหลับลงไปแล้ว

เขาไม่ใจร้ายพอที่จะทิ้งให้พาลินนอนในห้องรับแขกคนเดียว ถึงแม้คอนโดจะมีห้องนอนสองห้องแต่อีกห้องก็ยังไม่ได้ทำความสะอาด จะพาไปนอนห้องตัวเองก็กลัวอีกคนตื่นมาแล้วจะตกใจ

ดลธรรมเลยตัดสินใจให้พาลินนอนอยู่ที่เดิม ส่วนเขาก็ไปเอาหมอนและผ้าห่มออกมานอนเป็นเพื่อน ชายหนุ่มเปิดไฟตรงส่วนครัวไว้พอให้ได้แสงสว่าง เขานั่งมองหน้าพาลินจนเผลอหลับอยู่บนโซฟาอีกตัว

พาลินหลับยาวจนถึงเช้า พอตื่นมาก็ตกใจเพราะตอนนี้ตัวเองนอนอยู่บนโซฟา ส่วนเจ้าของห้องที่จำได้ว่าเป็นคนพาเข้ามานั้นกำลังนั่งหลับอยู่บนโซฟาอีกตัวที่อยู่ไม่ไกลมาก

“พี่โดมครับ พี่โดม”

“หือ ตื่นแล้วเหรอ” คนตอบงัวเงียเพราะเพิ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมง

“ขอโทษนะครับที่รบกวน”

“ไม่เป็นไร ว่าแต่จะเล่าให้ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้บังครับ ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร”

“ครับ”

พาลินไม่รู้จะเล่าดีหรือเปล่าเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวและมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาเพียงคนเดียว

“ครับ นี้คือเล่าหรือไม่เล่า”

“ก็แค่อกหักครับ”

“อกหัก ใครมันใจร้ายมาหักอกเราได้”

“ก็แค่คนใจร้ายครับ”

“เมื่อคืนยังร้องไห้จะเป็นจะตาย ทำไมตื่นเช้ามาเข้มแข็งขึ้นซะงั้น”

“ร้องให้ตายมันก็ไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมครับ” พาลินแกล้งทำใจแข็งแต่ข้างในยังคงน้ำตาตก

“ถ้าเขามาง้อ มาขอคืนดี” ดลธรรมหยั่งเชิง

“ถึงผมจะโง่ก็แค่ครั้งเดียวครับ ไม่มีโง่ซ้ำสองแน่”

“ก็ดี เห็นเราเป็นแบบนี้พี่ก็สบายใจ บอกตามตรงนะเมื่อคืนพี่ตกใจมากเลยไม่เคยเห็นเราเป็นแบบนี้มาก่อน”

“ขอบคุณนะครับ ที่พาเข้ามาในห้อง ตอนนั้นผมไม่ไหวจริงๆ ครับ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก”

“ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหมครับ” เขาจ้องหน้าจนพาลินต้องรีบหลบสายตา

“คิดว่าโอเคในระดับหนึ่งครับ”

“คงไม่มีใครตัดใจได้ภายในคืนเดียวหรอก ว่าแต่คนนี้รักมากเลยใช่ไหม”

“ครับ รักแรกของผม”

“เคยได้ยินไหมเขาบอกว่ารักแรกมักไม่สมหวัง แต่มันจะเป็นประสบการณ์ให้เรามีสติมากขึ้นในรักครั้งต่อไป”

“ไม่มีครั้งต่อไปแล้วครับ”

“หมายถึงอะไรไม่มีครั้งต่อไป”

“เข็ดแล้วครับไม่เอาแล้ว” พาลินส่ายหัวจนผมกระเจิง

“เฮ้ย อย่าปิดกันตัวเองแบบนั้นสิลิน” ก็ถ้าพาลินคิดแบบนั้นเขาจะจีบพาลินได้ยังไง

“ไม่ได้ปิดกั้นครับ แค่ไม่อยากมีความรักอีกแล้ว”

“ถ้ามีคนใหม่เข้ามาจะไม่ให้โอกาสเขาเลยเหรอ”

“คงไม่ใช่เร็วๆ นี้ครับ แผลเก่าเพิ่งเกิดยังไม่อยากสร้างแผลใหม่ครับ”

“อ้อ นึกว่าจะไม่มีไปตลอด”

“ไม่ซีเรียสครับ ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไรอยู่คนเดียวก็สบายดีออก”

“นั้นสิ พี่ก็ว่างั้นแหละ” เขาทำเป็นเห็นด้วยไปก่อน

“พี่ก็คิดเหมือนผมใช่ไหมล่ะ” พาลินหาพวก

“อือ ก็คงงั้น ว่าแต่ถ้ามีคนอื่นมาจีบก็ลองให้โอกาสเขาบ้าง เขาไม่ได้ผิดอะไรนะ อย่าเอาความรักครั้งแรกมาตัดสินความรักครั้งต่อไป”

“ขอบคุณครับ พี่โดมเป็นที่ปรึกษาที่ดีของผมเลย”

“พี่ยินดีให้เราปรึกษาตลอด ว่าแต่ตอนนี้ไปล้างหน้าหน่อยดีไหมจะได้ลงไปหาอะไรกินกัน”

“ผมขอให้ห้องน้ำหน่อยได้ไหม”

“ตามมาสิ”

ดลธรรมพาชายหนุ่มเข้ามาในห้อง ส่งผ้าเช็ดตัวผืนเล็กให้

“ใช้เสร็จโยนลงตะกร้าเลยนะ”

เขาอยากให้ความเป็นส่วนตัวกับพาลินเลยออกไปใช้ห้องน้ำอีกห้องที่อยู่ด้านนอก

ปกติแล้วดลธรรมไม่เคยให้ใครมาที่คอนโดของเขาเพราะถือเป็นพื้นที่ส่วนตัว แม้กระทั่งเพื่อนสนิท เขาก็นัดเจอแค่ด้านล่างเท่านั้น

แต่เพราะเมื่อคืนเป็นเหตุสุดวิสัยพาลินเลยเป็นคนแรกที่ได้ขึ้นมาบนห้องของเขา ดลธรรมก็คิดว่าเมื่อมีครั้งแรกแล้วก็อยากให้มีครั้งต่อไป เขาอยากให้พาลินรู้จักเขาให้มากขึ้น ไว้ใจเขาและปรึกษาเขาทุกเรื่อง

ชายหนุ่มอยากเข้าไปในชีวิตของพาลินอย่างช้าๆ ไม่อยากอีกคนรู้สึกอึดอัดเพราะรู้ว่าเพิ่งผ่านเรื่องเลวร้ายมา

ถึงแม้จะไม่รู้รายละเอียดมากแต่คิดว่าเรื่องราวคงหนักหนาเอาการ คนที่ร่าเริงและมองโลกในแง่ดีถึงได้เสียอาการขนาดนี้

ดลธรรมและพาลินมาทานอาหารเช้าที่ร้านหน้าคอนโดก่อนจะไปส่งชายหนุ่มที่หอพัก

“อยู่คนเดียวได้แน่นะ”

“ครับ”

“ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหม”

“ไม่เป็นไรครับ พี่โดมไม่ต้องห่วงเรื่องเมื่อวานก็คืออดีตครับ”

“พี่ดีใจที่เห็นเราเข้มแข็งแบบนี้ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ”

“ขอบคุณครับที่มาส่งและอยู่เป็นเพื่อนผมทั้งคืน พี่ก็ควรกลับไปพักผ่อนครับ”

“อือ ไปนะ อย่าลืมนะ มีอะไรให้โทรหาพี่”

“ครับ ไม่ลืมครับ”

พาลินลงจากรถแล้วเดินเข้าไปซอย พอถึงหอพักก็โบกมือให้ดลธรรม พอเห็นเขาขับรถออกไปก็เดินขึ้นไปบนหอพัก