บทที่ 7 สะใภ้ NO.1

บทที่ 7

สะใภ้ NO.1

โทมัสนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมกวาดอ่านตัวเลขบนเอกสารสำคัญอย่างไม่ลดละ เสียงโทรศัพท์ที่สั่นครืดอยู่ข้างมือดึงความสนใจเพียงเล็กน้อย เขามองมันแวบหนึ่งราวกับลังเล แต่ท้ายที่สุดก็หยิบขึ้นมากดรับสาย

“ครับแม่” น้ำเสียงเขาต่ำเรียบไร้อารมณ์

(หนูขิมอยู่กับลูกไหม แม่จะเอาของไปให้น่ะ)

“ตอนนี้ไม่อยู่ครับ…น่าจะออกไปชอปปิงหรือไม่ก็ดูความเรียบร้อยของคอนโด” โทมัสตอบสั้นๆ พลางกวาดตามองเอกสารตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา

(อ้าว แล้วเราไม่รู้เหรอว่าน้องอยู่ไหน)

“ผมเพิ่งออกจากห้องประชุม” เขาตอบอย่างเฉยชา

(อ๋อ ถ้าอย่างนั้นแม่ไปหาโทที่บริษัทแล้วกัน โทเรียกน้องมาหาแม่ได้ไหม)

โทมัสนิ่งไปชั่วอึดใจ ปลายนิ้วเคาะลงบนแฟ้มเอกสารเบาๆ ก่อนตอบรับเพียงคำเดียว

“ครับ”

สิ้นสาย เขาวางโทรศัพท์กลับลงบนโต๊ะราวกับไม่คิดจะแตะอีก ใบหน้าเรียบนิ่งปราศจากความคิดอยากติดต่อหญิงสาวด้วยตัวเอง เขาเพียงกดกริ่งเรียกลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาในห้อง

“ครับนาย”

“ติดต่อสายขิม บอกให้กลับมาที่บริษัท แม่ฉันจะมาเจอ” โทมัสเอ่ยสั้นๆ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารในมือ

“ครับนาย” ลูกน้องรับคำ ก่อนถอยออกไปเงียบๆ

บรรยากาศในห้องทำงานกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ความเย็นชาของโทมัสชัดเจนยิ่งกว่าเดิม ต่อให้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับภรรยาของตัวเอง เขาก็ไม่เสียเวลาแม้แต่จะยกโทรศัพท์ติดต่อด้วยตัวเอง

คอนโดฯใหม่

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่สายขิมกำลังเดินตรวจงานตกแต่งห้องกับจุ๊บแจง เธอเหลือบมองหน้าจอ เห็นว่าเป็นเบอร์ของลูกน้องคนสนิทของโทมัส เธอจึงรีบสาย

“ว่าไงคะคุณเดี่ยว” น้ำเสียงเธอฟังดูเป็นกันเอง แต่แฝงไว้ด้วยความระแวงเล็กๆ

“(คุณขิม ตอนนี้คุณผู้หญิงจะเข้ามาที่บริษัทครับ นายฝากให้ผมติดต่อเรียกคุณกลับมาเจอที่บริษัทด้วย)

สายขิมชะงักไปเล็กน้อย ก่อนกลอกตาอย่างเอือมระอา

“หืม…ให้คุณโทรมาแทนเหรอคะ”

(ครับ นายกำลังติดงานอยู่ครับ)

ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มเย็นจางๆ เธอพอจะเข้าใจดีว่าโทมัสไม่คิดจะต่อสายมาหาเธอด้วยตัวเองเลยแม้แต่นิด ซึ่งเธอก็ไม่เคยโทรหาเขาเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ

“เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวขิมกลับไปที่บริษัท”

(ครับคุณขิม)

เมื่อสายวางลง จุ๊บแจงที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ก็รีบถามทันที

“อะไรเหรอแก สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ”

“แม่โทมัสจะมาที่บริษัท แล้วเรียกฉันกลับไปเจอ” เธอตอบเรียบๆ พลางคว้ากระเป๋าถือขึ้นมา “ไปส่งฉันหน่อยสิ”

“อ้าว! แต่เรายังดูความเรียบร้อยไม่เสร็จเลยนะ”

“ช่างเถอะ เรื่องนั้นไว้ทีหลัง” น้ำเสียงของเธอฟังดูห้วนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้าวฉับออกไปยังลิฟต์

ไม่นานนัก รถของเธอก็มุ่งหน้าสู่ตึกสูงกลางเมืองที่เป็นสำนักงานใหญ่ของโทมัสอีกครั้ง ระหว่างทางสายขิมเอนศีรษะพิงเบาะ สายตาจ้องออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอกด้วยแววตาไร้อารมณ์ ทว่าภายในใจกลับปั่นป่วน ไม่ใช่เพราะกลัวการเผชิญหน้ากับแม่ของเขา แต่เพราะเธอรู้ดีว่า ทุกครั้งที่อยู่ในสถานที่แห่งนั้น ความเย็นชาของโทมัสมักจะโอบรัดเธอแน่นหนายิ่งกว่ากำแพงคอนกรีตเสียอีก

ทันทีที่มาถึงบริษัท สายขิมกับจุ๊บแจงก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน

“นี่…ถามจริงนะ แม่ผัวแกนี่อินไปไหน” จุ๊บแจงเอียงคอถามเสียงเบา

“ท่านเห็นฉันเป็นสะใภ้โนหนึ่งมั้ง”

“ถ้าวันหนึ่งรู้ความจริงว่าแกกับพี่โทมัสแต่งงานกันโดยไม่ได้รักกัน เขาจะไม่ช็อกเหรอ”

สายขิมหัวเราะแผ่วราวกับไม่ใส่ใจ

“ไม่รู้สิ…ถึงตอนนั้นฉันอาจจะหย่ากับเขาไปแล้วก็ได้”

“อืม…แล้วแกเคยเปรยๆ กับเขาบ้างไหม เรื่องจะหย่า?”

“เคยพูดอยู่ แต่คงไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอก” เธอตอบพลางยักไหล่ราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่

“อืม ก็ดี…เอาใจช่วยแล้วกันนะ” จุ๊บแจงพึมพำ ก่อนที่ลิฟต์จะส่งเสียงติ๊งเบาๆ

ประตูลิฟต์เปิดออกสู่ชั้นบนสุด ทั้งสองสาวก้าวออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็เจอกับคุณเดี่ยว ลูกน้องคนสนิทของโทมัสเดินตรงเข้ามาขวางไว้ พร้อมยื่นกล่องกำมะหยี่สีเข้มให้

“อะไรเหรอคะคุณเดี่ยว”

“แหวนครับ” เขาตอบสั้นๆ “แหวนที่จะใช้แทนแหวนหมั้นกับแหวนแต่งงาน นายสั่งให้คุณขิมใส่ไว้”

สายขิมชะงักเล็กน้อย แต่เพียงเสี้ยววินาทีรอยยิ้มเย็นก็คลี่ขึ้น เธอรับกล่องมาเปิด ก่อนหยิบแหวนขึ้นมาสวมบนนิ้วนางข้างซ้ายทันที พลิกข้อมือขึ้นมองแสงสะท้อนจากเพชรที่ทอประกาย จุ๊บแจงมองด้วยความสงสัยระคนแปลกใจ แต่เลือกเก็บคำถามไว้ในใจ ไม่กล้าเอ่ยออกมาในเวลานี้

เมื่อทั้งสองเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน รอยยิ้มหวานบนใบหน้าของสายขิมก็ผุดขึ้นทันทีราวกับถูกสวมหน้ากาก

“สายขิม มาแล้วเหรอลูก” น้ำเสียงอบอุ่นของคุณหญิงผู้เป็นแม่สามีดังขึ้นทันที

“สวัสดีค่ะคุณแม่” เธอเดินเข้าไปใกล้ ก้มศีรษะนิดหนึ่งอย่างนอบน้อม “อยากเจอขิมถึงขั้นมาหาที่นี่เลยเหรอคะ”

“แม่มีของมาฝากน่ะสิจ๊ะ เอานี่” คุณหญิงยื่นถุงของฝากที่ถือมาด้วยส่งให้เธอ “เปิดดูสิลูก แม่ว่าหนูต้องชอบแน่ๆ”

สายขิมรับถุงของฝากมาอย่างนอบน้อม ก่อนจะค่อยๆ แกะเปิดออก ภายในเป็นกล่องกำมะหยี่อีกชั้นหนึ่ง เธอเลื่อนฝาเปิดออก พบว่าเป็นเซ็ตเครื่องประดับไข่มุกสีขาวนวล ทั้งสร้อยคอ ต่างหูและกำไล ดีไซน์เรียบหรูแต่แฝงความหมายถึงความบริสุทธิ์และชีวิตคู่ที่มั่นคง

“สวยมากค่ะคุณแม่” เธอเอ่ยชื่นชมเสียงนุ่ม พลางหยิบสร้อยขึ้นมาลองทาบที่ลำคอตัวเอง รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้ายังคงดูอ่อนหวาน แม้ในใจจะอดเหน็บแนมไม่ได้ว่า เครื่องประดับชิ้นนี้คงไม่ต่างอะไรกับแหวนบนนิ้ว…เป็นเพียงโซ่ที่ผูกพันธนาการเธอไว้ในฐานะภรรยาเท่านั้น

คุณหญิงมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาพึงพอใจ

“แม่เห็นแล้วก็นึกถึงหนูเลยนะ สง่างาม อ่อนหวาน เหมาะกับหนูที่สุด”

“ขอบคุณมากค่ะ ขิมชอบจริงๆ ค่ะ” เธอส่งเสียงอ่อนหวานตอบรับ ก่อนจะเหลือบตาไปทางโทมัสที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เขาเพียงปรายตามองผ่านๆ ไม่แม้แต่จะยิ้ม หรือแสดงความเห็นใดๆ ราวกับภาพตรงหน้าก็เป็นแค่พิธีการที่ไร้ค่า

จุ๊บแจงที่ยืนอยู่ด้านหลัง สบตากับสายขิมแวบหนึ่ง รู้ทันทีว่าคำว่าชอบที่เพื่อนเอ่ยออกมาเมื่อครู่ ไม่ได้มีความหมายแม้แต่น้อย

คุณหญิงหันมามองมือเรียวของสายขิมที่สวมแหวนอยู่ พลางยิ้มกว้าง

“อ้าว…นั่นแหวนวงใหม่ที่หนูให้พี่พาไปซื้อมาเหรอลูก”

สายขิมชะงักเล็กน้อย แต่ยังคงยกมือขึ้นโชว์อย่างสง่างาม “

ค่ะ พี่โทมัสเลือกให้เองเลยนะคะ” เธอฝืนยิ้มแล้วเหลือบตามองโทมัส ชายหนุ่มเพียงแสยะยิ้มมุมปาก ระอาใจกับบทละครฉากนี้

“งั้นก็หมายความว่า พี่โทมัสเลือกให้หนูเอง ใส่ใจกันจริงๆ นะลูก” น้ำเสียงของผู้เป็นแม่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น อยากได้ยินคำยืนยันจากปากเธอ

หัวใจสายขิมเต้นแรงวูบหนึ่ง เธอรู้ดีว่าถ้าพูดผิดแม้แต่นิดเดียว ความลับอาจแตกทันที เธอจึงยกยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าเบาๆ

“ค่ะ พี่โทมัสอยากให้มันพิเศษ…เลยเลือกด้วยตัวเอง”

คำโกหกเล็กๆ หลุดออกมาอย่างแนบเนียน จนแม้แต่จุ๊บแจงที่ยืนอยู่ด้านหลังยังรู้สึกหน่วงแทน แต่เธอเก็บสีหน้าไว้ เฝ้ามองเพื่อนรักที่กำลังรับมือกับแรงกดดันตรงหน้า

“ดีจริงๆ แม่ดีใจมากเลยลูก” คุณหญิงเอ่ยด้วยแววตาชื่นชม หันไปทางลูกชายที่นั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะ “เห็นไหมโท ถึงแม่จะบ่นบ้าง แต่แม่ก็อยากเห็นลูกใส่ใจน้องแบบนี้”

โทมัสเพียงปรายตามองไปทางสองหญิงสาว แล้วหันกลับมาก้มลงที่เอกสารตรงหน้าอีกครั้ง ไม่แม้แต่จะขานรับ ทำเอาบรรยากาศอบอุ่นที่คุณหญิงพยายามสร้างเริ่มคลายตัวลงเล็กน้อย