บทที่ 5 บังเอิญ

บทที่ 5

บังเอิญ

รอยยิ้มบนใบหน้าหวานพลันหายไปหลังจากเธอเดินออกมาจากห้องประชุม สายขิมเดินตรงเข้าลิฟต์แล้วขึ้นไปรอโทมัสที่ห้องทำงาน

ภายในห้องทำงานกว้างขวางที่เงียบสงัด สายขิมทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังสีเข้ม เธอนั่งไขว่ห้าง มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไถหน้าจอไปเรื่อยๆ แต่แท้จริงแล้วใจกลับล่องลอย รอยยิ้มหวานที่เคยใช้ปิดบังอารมณ์เมื่อครู่หายไปสิ้น เหลือเพียงใบหน้าเรียบนิ่งกับดวงตาที่หม่นลึก

เวลาผ่านไปพักใหญ่ ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามา โทมัสก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสงบนิ่งเช่นเคย สูทสีเข้มถูกปลดออกและวางไว้บนพนักเก้าอี้ ก่อนที่เขาจะก้าวไปนั่งหลังโต๊ะทำงานอย่างไม่แม้แต่จะเหลือบตามองคนที่นั่งรออยู่

“นานไปหน่อยนะ” เสียงหวานของสายขิมดังขึ้น เธอเอนตัวพิงพนัก โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างกายโดยไม่สนใจนัก

โทมัสพลิกแฟ้มเอกสารตรงหน้าโดยไม่เงยหน้าขึ้น

“ไม่จำเป็นต้องรอ”

คำพูดสั้นๆ เย็นชา บาดลึกยิ่งกว่าการเงียบงันใดๆ แต่สายขิมกลับเพียงหัวเราะหยันในลำคอ

“ก็แค่อยากดูว่าคุณจะกลับมาตอนไหน”

“ไม่เกี่ยวกับเธอ” เขาตอบห้วน จบทุกบทสนทนาอย่างง่ายดาย “แค่พูดว่ารอฟังบทสรุปประชุม มันยากมากสินะ”

บรรยากาศเงียบกดดันค้างคาอยู่เพียงครู่เดียว ก่อนที่เสียงเคาะประตูเบาๆ จะดังขึ้น พนักงานคนหนึ่งเข้ามาพร้อมกล่องห่อกระดาษสีเรียบหรูในมือ

“ของจากคุณผู้หญิงครับ ฝากมาให้คุณโทมัส”

สายขิมเหลือบตามองตามกล่องนั้นอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่เมื่อพนักงานเปิดให้เห็นของด้านใน ทุกอย่างก็พลันหยุดนิ่ง กรอบรูปขนาดกำลังดีสำหรับตั้งบนโต๊ะทำงาน ข้างในคือภาพถ่ายวันแต่งงานของเธอกับเขา รอยยิ้มที่ถูกบังคับให้เปล่งประกายท่ามกลางแฟลชกล้องมากมาย ถูกจับใส่กรอบอย่างสมบูรณ์แบบ

สายขิมหัวเราะเบาๆ ทว่ามีแววเหน็บแนมในดวงตา

“แม่คุณช่างใส่ใจจริงๆ …ให้คุณไม่ลืมเลยว่าคุณแต่งงานแล้ว”

โทมัสมองกรอบรูปนั้นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเบือนสายตากลับไปที่เอกสารในมืออีกครั้ง เสียงทุ้มเอ่ยราบเรียบ

“เก็บไว้ดูเองสิ …โต๊ะฉันไม่ว่างพอจะเอาของไร้สาระมาวาง”

คำตอบที่ไร้ซึ่งอารมณ์ทำให้ห้องทำงานกลับเข้าสู่ความเย็นชาอีกครั้ง เหมือนภาพถ่ายที่ควรเต็มไปด้วยความรัก กลับกลายเป็นเพียงสิ่งประดับที่ตอกย้ำความสัมพันธ์อันว่างเปล่าของทั้งคู่

สายขิมนิ่งงันไปชั่ววินาที ก่อนริมฝีปากจะยกยิ้มบางคล้ายไม่สะทกสะท้าน แต่ในแววตากลับแฝงร่องรอยเย้ยหยันชัดเจน เธอเอื้อมมือไปรับกรอบรูปจากพนักงาน แล้วพลิกมองภาพถ่ายที่ตนเองกำลังยิ้มหวานเคียงข้างโทมัส รอยยิ้มที่ตอนนั้นก็เป็นเพียงหน้ากากเช่นเดียวกันกับวันนี้

“งั้นก็ไม่เป็นไร ฉันจะเก็บไว้เอง” น้ำเสียงอ่อนหวาน แต่เต็มไปด้วยการเสียดสี เธอเดินไปวางกรอบรูปบนชั้นหนังสือด้านข้าง แทนที่จะวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขาเหมือนที่แม่ตั้งใจ

โทมัสไม่ได้หันมามองเลยแม้แต่น้อย มือยังคงพลิกแฟ้มเอกสารอย่างใจเย็น คล้ายคำพูดและการกระทำของเธอเป็นเพียงเสียงรบกวนเล็กน้อยในบรรยากาศเงียบงันของห้องทำงาน

“คุณนี่เย็นชาจนคนรอบตัวคงคิดว่าเลือดคุณแข็งตัวเป็นน้ำแข็งไปแล้วมั้ง” สายขิมเอ่ยยิ้มๆ ขณะก้าวกลับมานั่งที่โซฟา

ชายหนุ่มละสายตาจากกระดาษตรงหน้าในที่สุด ดวงตาคมกริบปรายมองเธอด้วยแววเย็นเยียบ

“ถ้าเธอรู้สึกหนาวนัก ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ตรงนี้”

คำพูดสั้นๆ แต่หนักแน่นพอจะตัดอากาศให้ขาดสะบั้น สายขิมหัวเราะหยันเบาๆ ก่อนเอนตัวลงพิงพนักโซฟาอย่างไม่สนใจอีก เธอรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามดึงความรู้สึกใดๆ จากผู้ชายคนนี้ คนที่ไม่เคยมีแม้แต่เศษเสี้ยวความอ่อนโยนให้เธอ

บรรยากาศในห้องทำงานกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงกระดาษที่ถูกพลิก และเสียงลมหายใจที่ต่างฝ่ายต่างพยายามรักษาไว้ให้สม่ำเสมอ ทั้งที่ในใจกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่แทบระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

“นี่เอกสารผู้ถือหุ้น ตรวจสอบแล้วจัดการให้เสร็จเรียบร้อยด้วยนะ” โทมัสเพียงปรายตามองเอกสารที่เธอวางลงบนโต๊ะ แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ฉันจะย้ายของเข้าห้องพรุ่งนี้”

“…”

“และอย่าคิดมาก เพราะฉันไม่ข้ามเส้นคุณแน่นอน เราอยู่ด้วยกันแค่ในนาม ต่างคนต่างใช้ชีวิต”

เสียงปิดแฟ้มดังขึ้น โทมัสเงยหน้าสบตากับหญิงสาวนิ่ง ก่อนจะเอนหลังแล้วยกมือกอดอกด้วยท่าทีสบายๆ

“รู้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องพูดอะไรซ้ำไปมา เปลืองน้ำลาย”

สายขิมมองหน้าชายหนุ่มพร้อมแสยะยิ้มมุมปาก เธอเอื้อมหยิบกระเป๋าถือใบโปรดแล้วหันหลังเดินออกจากห้องทำงานโทมัสทันที

“จุ๊บอยู่ไหน”

(ฉันอยู่บนรถแก กำลังจะไปเดินห้าง ทำไมเหรอ)

“โอเค เจอกันที่ห้างแล้วกัน”

(แกอยู่ไหนเนี่ย)

“บริษัท”

(หืม? บริษัทพี่โทมัสน่ะนะ)

“ใช่ แต่รู้สึกว่าฉันคิดผิดไปมากนะ ที่มา”

(เอาไว้ค่อยเล่า แล้วเจอกันนะ)

“อืม”

บ่ายนั้น ห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมืองคึกคักด้วยผู้คนที่เดินเลือกซื้อของกันไม่ขาดสาย แสงไฟสว่างสะท้อนกับพื้นหินอ่อนเงาวับ เสียงดนตรีบรรเลงคลอเบาๆ ให้บรรยากาศผ่อนคลาย

สายขิมเดินเคียงข้างจุ๊บแจง ทั้งสองต่างถือถุงชอปปิงในมือ พลางหยุดดูรองเท้าและกระเป๋าตามร้านแบรนด์เนมที่เรียงราย

“แกจะเอาคู่นี้จริงดิ ราคาแรงอยู่นะ” จุ๊บแจงหันมาทำหน้าลังเลเมื่อเห็นสายขิมลองส้นสูงคู่ใหม่

“แรงแค่ไหนก็ไม่ทำให้ล้มละลายหรอกน่า” สายขิมยิ้มบางๆ แต่ในแววตากลับยังมีร่องรอยเหนื่อยหน่ายติดค้างอยู่จากการเผชิญหน้ากับโทมัสเมื่อเช้า

ระหว่างที่กำลังเดินออกจากร้าน กระจกใสร้านฝั่งตรงข้ามสะท้อนภาพผู้ชายสามคนที่กำลังก้าวเข้ามา เสียงทักทายก็ดังขึ้นทันที

“เอ้า…นี่น้องสายขิมใช่ไหม?”

สายขิมกับจุ๊บแจงหันไปตามเสียง ก็พบกับกลุ่มหนุ่มในชุดลำลองดูดี คนที่เดินนำหน้าเป็นใบหน้าที่เธอคุ้นเคย รุ่นพี่มหา’ลัยเดียวกันที่เคยดังพอสมควรสมัยเรียน เขาเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกับเธอ และเป็นคนที่เคยมีข่าวลือว่ามีสาวๆ ตามกรี๊ดไม่ขาดสาย

“อ้าว! พี่ภาคิน” จุ๊บแจงร้องทักแทนด้วยความตกใจและยิ้มแปลกใจ

สายขิมเองก็ชะงักไปเล็กน้อย แต่แล้วเธอก็ยกยิ้มหวานทักกลับ

“ค่ะ ไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่เลย”

รุ่นพี่คนนั้นหัวเราะเบาๆ กวาดตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนเอ่ยติดตลก

“ก็ห้างหรูแบบนี้สิ ถึงจะเจอน้องสายขิมได้”

บรรยากาศพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย สายขิมยกคิ้วสูงพร้อมรอยยิ้มที่มากกว่าปกติ เหมือนคนที่เจอสิ่งเบี่ยงเบนความคิดจากความอึดอัดเดิมได้เสียที

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แล้วพี่ๆ มาเดินซื้อของหรือมาทานข้าวกันคะ”

“มาเดินเล่น แล้วก็จะหาอะไรกินด้วย”

“อ๋อ”

“เราคงเดินชอปคนพอใจแล้วใช่ไหม” ภาคินมองถุงชอปปิงในมือทั้งสองสาวอย่างยิ้มๆ

“อ๋อ ค่ะ แต่เดี๋ยวจะแวะซื้อของเข้าบ้านด้วย”

“อ๋อๆ พี่เห็นข่าวเราอยู่นะ เราเพิ่งแต่งงานนี่”

“ค่ะ” สายขิมยิ้มตอบ “งั้นขิมขอตัวนะคะ พอดีว่ารีบไปดูของเข้าบ้าน”

“พี่ขอเบอร์เราหน่อยสิ เผื่อได้นัดมาหาอะไรกินกัน”

“จุ๊บฝากด้วย มือฉันไม่ว่าง” เธอหันบอกจุ๊บแจง

เมื่อให้เบอร์กันเสร็จ สายขิมกับจุ๊บแจงก็เดินออกมาทันที