บทที่ 5 เป็นเพื่อนกันในเฟสบุ๊ค

ในระหว่างที่นั่งทานก๋วยเตี๋ยวอยู่นั้น พ่อค้าแม่ค้าในตลาดก็ดูคึกคัก เพราะว่ามีบุคคลคนหนึ่งเดินเข้ามา

"กำนัน มาซื้ออะไรจ๊ะ ?"

"มาหาข้าวกินครับ"

เสียงห้าวทุ้มตอบกลับแม่ค้าคนนั้นไป แตงไทยหูผึ่งทันทีเธอหันไปมองร่างสูงของเขาอย่างอดไม่ได้ กำนันเข้มปรายตามองเธอนิดนึง ก่อนจะเดินไปที่ร้านส้มตำแล้วก็สั่งลาบขม กับต้มแซบ รวมทั้งข้าวเหนียวด้วย

"เจ๊ ๆ หนูว่าหนูกับกำนันจะต้องเป็นเนื้อคู่กันแน ๆ ดูสิแค่คิดถึงเขาก็มาหาแล้ว"

"เขามากินข้าว มึงอย่ามโน"

"เจ๊ก็ อย่าตัดความหวังกันสิ ที่กินข้าวมีตั้งเยอะแยะทำไมเขาไม่ไป แต่กลับเลือกมากินที่นี่"

"ที่นี่เป็นแหล่งรวมร้านค้าเพียงแห่งเดียวในตำบลหนองปลาดุก"

เจ๊ไก่บอกกับเธอเสียงราบเรียบ แตงไทยสะอึก แหมเจ๊ก็ให้ความหวังกันหน่อยก็ไม่ได้ เมื่อเจ๊พูดแบบนี้เธอจึงก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยว ที่เจ๊ไก่ไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับกำนันหินนั้น เจ๊บอกเหตุผลว่าการที่จะเปิดใจคนที่ลืมเมียที่ตายไปไม่ได้นั้นมันยากมาก อย่างมากก็เป็นได้แค่ตัวแทนเท่านั้น เจ๊รู้เพราะเคยผ่านมาแล้ว

เจ๊ไก่เคยมีคนที่เธอรักมากเช่นกัน แต่ว่าเขาคนนั้นไม่เคยลืมแฟนเก่าเลย เวลาที่ถูกทิ้งเขาก็จะมาให้เจ๊ไก่ช่วยปลอบใจ แต่เมื่อไหร่ที่แฟนเก่าเขากลับมาเขาคนนั้นก็กลับไป ทิ้งให้เจ๊นอนเลียแผลใจอยู่คนเดียว นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เจ๊ไก่ไม่อยากให้แตงไทยเจ็บเหมือนเธอ เพราะการเป็นแค่ตัวแทนมันเจ็บมาก ๆ

"แตง แกเปลี่ยนเป็นคนอื่นไม่ได้เหรอวะ เลือกจีบคนที่เขาไม่มีอดีตจะไม่ดีกว่าเหรอ ?"

แกเคยถามแตงไทยตอนที่แตงไทยบอกว่าชอบกำนันหินในวันแรก

"โธ่เจ๊เปลี่ยนคนชอบมันไม่ได้เปลี่ยนง่าย ๆ เหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้านะ แล้วอีกอย่างใครไม่มีอดีตบ้างวะ ?"

พอได้ฟังคำตอบจากมัน แกก็เลยไม่ห้าม แต่ก็ไม่ได้สนับสนุนเท่าไหร่นัก คงทำได้เพียงรอปลอบใจตอนที่มันร้องไห้กระซิก ๆ เท่านั้น

แต่ว่าบางทีเจ๊ไก่อาจจะเป็นเพียงเจ้าสาวที่กลัวฝนมากเกินไป เอาผู้ชายคนเดียวมาตัดสินผู้คนทั้งโลก ความรักมันเป็นอะไรที่พูดยากและออกแบบไม่ได้ บางครั้งถ้าเป็นเนื้อคู่กันแล้วแม้จะมีอุปสรรคขนาดไหนก็ต้องได้มาใช้ชีวิตร่วมกันอยู่ดี และบางทีหากไม่ใช่คู่กันแม้จะรักกันมากแค่ไหนก็ต้องพรากจากกันจนได้

พอกินก๋วยเตี๋ยวจนหมดชามแล้วแตงไทยก็ชวนเจ๊ไก่ไปเดินดูของ เธออดไม่ได้ที่จะมองหน้ากำนันหินอย่างเขิน ๆ ขณะที่เดินผ่านโต๊ะที่เขานั่งไป กำนันหินเองก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรขณะที่เธอสบตากับเขา เขาดูนิ่งเฉยมากจนเดาใจไม่ออก นี่จะไม่หวั่นไหวกับหน้าสวย ๆ ของเธอเลยหรือไง แตงไทยได้แต่ถามตัวเองในใจ

แตงไทยรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับของที่วางขายเป็นอย่างมาก สินค้าทุกอย่างครบครัน พอดีเลยของใช้และครีมของเธอหมดหลายอย่าง จึงช็อปหมดไปหลายพัน พอเธอกับเจ๊ไก่ซื้อของเสร็จ กำนันหินก็กินข้าวอิ่มและออกไปจากร้านแล้ว

"เจ๊ ๆ เจ๊รู้จักเฟสบุ๊คของกำนันหินไหม ?"

"รู้สิ นี่ไง"

เจ๊ไก่ยื่นโทรศัพท์ให้แตงไทยดู ขณะที่ทั้งสองคนเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ กำนันหินไม่ได้ปิดบังช่องทางโซเชียล เพราะว่าเป็นคนของประชาชน จึงไม่แปลกที่ทุกคนในตำบลหนองปลาไหลจะรู้จักเฟสบุ๊คของเขา

แตงไทยกดโทรศัพท์ของตัวเองแล้วก็เข้าเฟสบุ๊ค กดขอเป็นเพื่อนกับกำนันหินทันที เขาใช้ชื่อจริงนามสกุลจริงเป็นชื่อเฟสบุ๊ค

"อิ ๆ แค่นี้ก็ใกล้เข้าไปอีกขั้น"

เธอยิ้มออกมาหน้าระรื่น เจ๊ไก่ได้แต่ส่ายหน้าแล้วทั้งสองคนก็ขี่มอเตอร์ไซค์แยกย้ายกันกลับบ้าน เพราะตอนนี้เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว

ในขณะที่ขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน แตงไทยมองบรรยากาศข้างถนนอย่างอารมณ์ดี สายลมหนาวเริ่มพัดมาแล้ว ทุ่งข้าวสีทองเริ่มเหลืองอร่าม อีกไม่นานชาวนาก็จะเริ่มเก็บเกี่ยวแล้ว วิวและธรรมชาติแบบนี้ถ้าหากอยู่ในเมืองหลวงคงไม่มีโอกาสได้พบเจอง่าย ๆ

"สดชื่นจัง"

เธอพึมพำกับตัวเองในใจ สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด อากาศไม่ร้อนเลยแม้จะอยู่ในช่วงบ่ายก็ตาม

'ปรี๊นน ๆ !'

แล้วแตงไทยก็ต้องสะดุ้งเนื่องจากเสียงแตรรถ เธอคงจะเพลินกับบรรยากาศมากไปหน่อยจึงทำให้หลงพารถมอเตอร์ไซค์แฉลบเข้าไปกลางถนน จนรถกระบะสี่ประตูแบบยกสูงคันสีดำที่แล่นตามมาต้องบีบแตรเตือน

"ซอรี่ ๆๆ"

บอกกับท้ายรถคันนั้นเบา ๆ ไม่ได้รู้หรอกว่าใครเป็นคนขับ แต่แตงไทยก็นึกขอโทษจากใจจริง ยอมรับว่าเธอเองก็ชมวิวเพลินไปหน่อยจริง ๆ นั่นแหละ

กำนันหินมองแตงไทยที่ขับมอเตอร์ไซค์ผ่านกระจกส่องข้าง พลางนึกบ่นเธอในใจ ขับรถไม่ระวังเลย ดีนะที่เขาหูตาไว หักพวงมาลัยออกได้ทันและไม่ได้มีรถสวนมา ไม่อย่างนั้นได้เกิดอุบัติเหตุแน่ ๆ

เขาจำได้ดีเธอคือแตงไทยลูกสาวของตาทอง แถมยังจำได้ด้วยว่ากลิ่นตัวของเธอหอมแค่ไหน แต่เขาไม่ชอบ หน้าตาก็สวยดีเสียอย่างเดียวที่เวลามองเขา เธอมักจะส่งสายตาแสดงออกถึงความในใจของเธออย่างเปิดเผย

กำนันหินรู้ว่าแตงไทยชอบเขา ดูได้จากสายตาและท่าทางของเธอ เขาก็ไม่ได้อะไรชินเสียแล้ว เพราะผู้หญิงโสดส่วนมากในตำบลหนองปลาดุกก็ชอบเขาเกือบทุกคนอยู่แล้ว มีมาให้ท่าเขาแบบถึงเนื้อถึงตัวก็หลายคน แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะเล่นด้วย

เพิ่งกลับมาจากกรุงเทพ ฯ คงจะเชี่ยวเรื่องผู้ชายน่าดู กำนันหินคิดกับตัวเองในใจ แต่ก็ยอมรับว่าแตงไทยสวยกว่าผู้หญิงทุกคนในตำบลหนองปลาดุก แต่ถึงจะสวยยังไงเขาก็ไม่สนใจอยู่ดี

ก่อนนอนคืนนั้นเขาได้เช็คข่าวสารต่าง ๆ ทางโทรศัพท์ และจบด้วยการไถฟีดเฟสบุ๊ค พบว่ามีคนแอดมาเป็นเพื่อนเขาหลายคน แต่ที่สะดุดใจเขาที่สุดก็คือเฟสบุ๊คของแตงไทย เขาเข้าไปดูโปรไฟล์ของเธอ ก็พบว่ามีเนื้อหาบางส่วนที่ดูไม่ได้ต้องเป็นเพื่อนกันเสียก่อน จึงกดยืนยันการเป็นเพื่อนกับเธอแบบไม่รู้ตัว

แต่พอรู้ตัวก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่ามือลั่น เขาเลื่อนดูเนื้อหาที่แตงไทยโพสต์อย่างเพลิดเพลิน เพราะส่วนมากเธอจะโพสต์สถานที่ท่องเที่ยวแล้วก็วิวสวย ๆ ไม่ค่อยโพสต์รูปตัวเองมากนัก

'ติ๊ง !'

เสียงเตือนจากโทรศัพท์ทำให้แตงไทยที่กำลังจะเข้านอน หยิบจอสี่เหลี่ยมอันเท่าฝ่ามือขึ้นมาดู แล้วเธอก็ดีใจจนเกือบกระโดดตัวลอย เพราะว่ากำนันหินรับเธอเป็นเพื่อนแล้ว ในตอนแรกเธอเองก็นอยด์อยู่นิด ๆ ที่เขาไม่ยอมตอบรับคำขอของเธอ ส่องเขาอยู่นานจนกำลังจะเข้านอน ในที่สุดก็สมหวัง คืนนี้คงนอนหลับฝันดีแน่นอน