ไม่อยากเจอ 2

ห้องน้ำอยู่ทางด้านล่าง พอเดินลงบันไดมาก็จะอยู่ทางด้านขวาของทางขึ้น ฉัตรตะวันล้างไม้ล้างมือเสร็จก็ยืนสูดเอาลมหายใจเข้าปอดอยู่อึกใหญ่ ภายในใจได้แต่นึกภาวนากับเทพยดาฟ้าดินที่สิงสถิตอยู่ในห้องน้ำว่า ขอเถอะ ขออย่าให้เหมือนกับที่เธอคิดไว้เลย ว่าพอโผล่หน้าออกไปแล้วก็จะมีคีตกานต์มายืนดักรอกินหัวเธออยู่ที่หน้าห้องน้ำ แต่ก็นะ วันนี้เขาอุตส่าห์ควงมากับผู้หญิง คงจะไม่มีเวลามาทำอะไรไร้สาระอย่างที่เธอคิดเอาไว้หรอก

"นี่ยังไม่เลิกลักกินขโมยกินอีกหรอ"

"คุณคีย์" ดูท่าแล้วเธอคงจะภาวนาขอเสียงเบาไป หน่อย เพราะทันทีที่โผล่หน้าพ้นขอบประตูออกมา ดันมีคนที่เธออยากจะหนีหน้ามายืนจังก้าหน้ายุ่งพิงเสาหน้าตึงอยู่ที่ข้างประตูทางเข้าห้องน้ำรอเรียบร้อยแล้ว

"อุตส่าห์ขับรถไปรับกันมาจากปากช่อง แถมวันนี้ก็ยังพามาดินเนอร์ร้านหรู ฉันว่าเธอน่าจะแต่งๆกับมันไปให้จบๆเสียนะ ป๊าเธอจะได้เอาเงินค่าสินสอดมาหมุนต่อได้"ฉัตรตะวันจ้องมองมุมปากที่ยกยิ้มราวกับว่าต้องการจะยิ้มเยาะนั้นด้วยความหมั่นไส้เสียเต็มประดา ถ้าหากว่าคีตกานต์ไม่ชอบเธอถึงขนาดนั้น เขาเองก็ไม่น่าจะต้องพาตัวเองมาอยู่ใกล้ๆ

"หยุดพูดจาดูถูกลามปามครอบครัวซันเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณไม่มีสิทธิ์"

"ทำไม พอพูดความจริงเข้าหน่อยก็ทำเป็นรับไม่ได้ อย่ามาทำเป็นหน้าบางแถวนี้หน่อยเลย ทีเคยทำอะไรชั่วๆเอาไว้ยังไม่รู้จักอาย"

"พูดบ้าอะไรของคุณ คำก็ชั่วสองคำก็ชั่ว ซันเคยไปทำอะไรชั่วๆไว้บนหัวของคุณตอนไหนมิทราบ แน่จริงก็บอกมาเลยดีกว่า ไม่ใช่เอาแต่มากล่าวหา" เอาสิ ถ้าคีตกานต์อยากจะหาเรื่องเธอนักก็จัดมา นอกเวลางานแบบนี้ฉัตรตะวันเคยกลัวที่ไหน

"นี่เธอคงจะทำชั่วเอาไว้มากสินะถึงได้นึกไม่ออกว่าทำเคยไปทำใครไว้ที่ไหนบ้าง แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก หนทางยังอีกยาวไกล เพราะเดี๋ยวฉันนี่แหละจะเป็นคนทบทวนความจำนั้นให้กับเธอเอง คอยรับให้ดีล่ะ"

เกลียด เธอเกลียดสายตาดูถูกดูแคลนของเขาเวลาที่จ้องมองมา ตลอดสองปีที่ผ่านมาเธอพยายามเฝ้าหาคำตอบว่าไอ้เจ้า 'ความชั่ว' ที่คีตกานต์กล่าวหาเธอมาตลอดนั้นมันคืออะไร เธอไปเคยทำอะไรเขาไว้ตอนไหนเขาถึงได้คอยตามจิกกัดเธออย่างไม่มีวันปล่อยแบบนี้

"เรากลับกันเถอะค่ะพี่ธนา ซันง่วงแล้ว"

พอเดินหนีขึ้นมาได้ฉัตรตะวันก็รีบจ้วงก้าวเลยผ่านโต๊ะของคีตกานต์ไปให้อย่างไว สายตาไม่แม้แต่จะหันกลับไปแลมองผู้หญิงที่เขาควงมาด้วยซ้ำ อยากรีบๆออกไปจากที่นี่ให้ไวที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมานั่งหายใจเอาอากาศจากสถานที่บริเวณเดียวกันกับเขาเข้าไป

กระเป๋าคล้องแขนถูกหยิบยกขึ้นมาถือไว้อย่างหงุดหงิด พอนึกได้ว่าวันนี้เธอใส่รองเท้าส้นสูงมาริมฝีปากบางก็แสยะยิ้มเล็กๆออกมาที่มุมปากในขณะที่ธนากรกำลังจัดการชำระบิลค่าอาหารยังไม่เสร็จ ฉัตรตะวันก็ชิงลุกขึ้นก่อนและบอกกับธนากรว่าจะขอลงไปรอที่ด้านล่างเพราะเริ่มรู้สึกไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่

แม้ว่าธนากรจะบอกว่าให้เธอรอก่อน เพราะเขาเป็นห่วงและจะเป็นคนพาเธอเดินออกไป แต่ตำพูดเหล่านั้นกลับลอยทะลุข้ามหูเธอไปทันทีที่เห็นว่าคีตกานต์กลับมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมแล้ว

ฉัตรตะวันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วจึงก้าวเดินตรงไปยังทิศทางที่เป็นทางลงทันที จังหวะนี้คีตกานต์เองก็มีเหลือบมองมาทางเธอแว๊บหนึ่งก่อนจะหันกลับไปหัวเราะร่าให้กับหญิงสาวที่เขาควงมาอย่างอารมณ์ดี ด้วยความโมโหบวกกับหมั่นไส้ ฉัตรตะวันจึงใช้โอกาสนี้เดินเข้าไปในรัศมีใกล้ๆ ก่อนจะเหยียบลงไปบนรองเท้าของคนที่ปล่อยให้ขายื่นแฉลบโผล่ออกมาจากบริเวณใต้โต๊ะอยู่อย่างเต็มแรง

"โอ๊ย"

"อุ๊ยตายแล้วขอโทษค่ะ คือว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ"

"นี่เดินยังไงกันคะคุณ ทางเดินก็มีออกตั้งกว้าง"

"ขอโทษจริงๆค่ะ พอดีเมื่อกี้ฉันจิบไวน์เยอะเกินไปหน่อยเลยน่าจะเมา" ธนากรพอรีบเคลียร์ค่าอาหารเสร็จ หันกลับมาเห็นว่าฉัตรตะวันน่าจะกำลังมีปัญหาอยู่ก็รีบวิ่งตามมา 

"น้องซันเกิดอะไรขึ้น เป็นยังไงบ้างครับโอเคหรือเปล่า" ธนากรเห็นเข้าก็รีบเข้ามาประครองแต่ฉัตรตะวันก็รีบดันตัวเองออกมาได้เสียก่อนเพราะไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัว

"ทีหน้าทีหลังหันช่วยดูแลแฟนด้วยนะคะ ไม่ใช่ปล่อยให้ดื่มจนเมา จนเดินเซเข้ามาเหยียบเท้าคนอื่นเข้า" หญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของคีตกานต์รีบแสดงความสามารถในการปกป้องผู้ชายที่ตัวเองควงมาด้วยทันที แถมสีหน้ายังดูหงุดหงิดใส่เธอสุดๆ ในขณะที่ฝ่ายชายได้แต่คิ้วขมวดและจ้องมองมายังเธอเขม็ง

"ขอโทษนะคะ แต่อยากจะขอแก้ความเข้าใจผิดหน่อยในสิ่งที่คุณพูดมาเมื่อสักครู่นี้ว่าฉันกับเขาไม่ได้เป็นแฟนกัน นี่ถ้าไม่รู้เรื่องจริงๆก็ช่วยเงียบปากเอาไว้และอย่าพูดอะไรออกมาดีกว่า เพราะคนอื่นเขาจะเสียหายเอาได้ค่ะ" ฉัตรตะวันหมั่นไส้อย่างเหลืออด แม้ว่าจะพูดด้วยสีหน้าท่าทางยิ้มๆราวกับว่าไม่ถือสา แต่มันก็กลับทำให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นถึงกับปรี๊ดแตกออกมาได้

"นี่เธอ!"เสียงตบโต๊ะจากผู้หญิงคนนั้นดังขึ้น และก่อนที่ทุกอย่างมันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้ ธนากรก็เข้ามาดึงแขนเธอเอาไว้เป็นเชิงห้ามและกล่าวขอโทษสองคนนั้นก่อนจะพยายามขอร้องให้เธอยอมกลับไป

"ขอโทษด้วยนะครับ น้องซันของผมน่าจะเมาจริงๆ น้องซันครับพอเถอะเดี๋ยวพี่พากลับ ขอโทษอีกครั้งนะครับ" ว่าแล้วธนากรก็รีบดึงเธออกไป ในขณะที่กำปั้นแกร่งของคนที่นั่งเงียบอยู่ตรงนั้นกำลังถูกบีบเข้าหากันอย่างเคืองแค้น

'หึ น้องซันของผมงั้นหรอ'

ธนากรขับรถพาเธอมาส่งให้ถึงบ้านโดยเรียบร้อย พอลงรถได้ขาเรียวงามก็รีบตัวเองเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจคนที่มาส่งอีกเลย แม้ว่าเธอจะปล่อยปละละเลยเขามาตลอดเพราะต้องการให้เขาหยุดเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเธอ แต่ก็ดูเหมือนว่าธนากรเองจะยังคงไม่ยอมแพ้ไปง่ายๆเช่นกัน

แม้ว่าเข็มนาฬิกาจะบอกเวลาว่าผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว หากแต่ฉัตรตะวันก็ยังคงนั่งหงุดหงิดอดคิดถึงสิ่งที่คีตกานต์พูดดูถูกเธอไว้ไม่ได้ จนต้องทุบกำปั้นน้อยนั้นลงบนเตียงอย่างเหลืออด 

"คอยดูนะ ถ้าป๊าคืนเงินได้ครบหมดเมื่อไหร่ คุณจะไม่มีทางได้อ้าปากคอยกัดซันได้อีกแน่คุณคีย์"

แม้ว่าจะไม่ได้อยากกลับมาที่นี่อีกแค่ไหน แต่ในที่สุดฉัตรดนัยก็พาเธอขับกลับมาจอดยังหน้าบ้านพักของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยในเช้าวันต่อมา กระเป๋าหนึ่งใบถูกหิ้วลงจากรถของน้องชายไปอย่างเซ็งๆ พลางคิดว่าเธอควรจะทำยังไงดีนะถึงจะช่วยบิดาหาเงินจำนวนได้มากพอที่จะกอบกู้กิจการของที่บ้านคืนมาได้ 

เสียงจากเหล่าบรรดาคนงานที่พูดคุยกันเสียงดังจากภายในไร่มีแว่วมา คืนพรุ่งนี้เป็นงานเลี้ยงสิ้นปีของเดอะเรดการ์เด้น ป่านนี้ทุกคนคงจะช่วยกันจัดเตรียมโต๊ะและข้าวของอยู่ที่บริเวณกลางลานโล่งๆด้านหลังของไร่ ซึ่งอยู่ติดเลยมาเกือบจะถึงสุดขอบเขตรั้วต่อจากที่ตั้งของบ้านพักเธอ 

พลันสมองก็นึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ของเมื่อปีที่แล้วที่คีตกานต์สั่งให้เธอเป็นคนทั้งคอยดูแลตักอาหารและบริการเครื่องดื่ม ทั้งๆที่ปกติเหล่าบรรดาเจ๊ๆบอกว่าเขามักจะจ้างคนมาจัดการให้จากข้างนอกเสียมากกว่า เพื่อที่ว่าคนงานจะได้สนุกกันอย่างเต็มที่ ไม่ต้องคอยมาห่วงหน้าพะวักพะวงหลัง

แต่พอมีเธอเข้ามาเท่านั้นแหละ หน้าที่ๆนั้นก็ตกมาเป็นของเธอ และปีนี้อีกก็เช่นกัน ฉัตรตะวันเคยร้องถามหาความเป็นธรรมจากเขาแต่ก็ได้รับคำตอบที่แสนจะไร้เหตุผลมาว่า คนงานคนอื่นๆทำงานมานานแล้ว สมควรที่จะได้พัก ส่วนเธอพึ่งเข้ามาทำงานใหม่ ต่อให้ไม่ต้องพักก็คงจะไม่เป็นไร ดูเอาเถอะ เขามันทั้งงี่เง่าและไร้เหตุผลสิ้นดี

ว่าแล้วเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เมื่อเห็นรายชื่อว่าคนที่โทรมานั้นคือใครฉัตรตะวันก็ได้แต่มองบนก่อนจะกดรับ

"คุณมีอะไร"

"เธออยู่ที่บ้านพักแล้วใช่ไหม"

"ถ้าใช่แล้วคุณจะทำไม"

"ออกมาช่วยกันจัดโต๊ะที่ลาน"

"แต่นี่มันเป็นวันหยุดของซันนะคะ"

"แล้วไง ในเมื่อคนอื่นเขาก็หยุดเขายังพากันออกมาช่วยได้เลย ความมีน้ำใจน่ะมีบ้างไหมหรือว่ามีแต่ความ..."

"ความอะไรคะพูดออกมาให้หมดสิ"

"ฉันไม่จำเป็นต้องพูดให้เสียปาก แต่เอาเป็นว่ายังไงเธอก็ต้องออกมา เพราะถือว่านี่คือคำสั่ง ที่สำคัญที่นี่ตอนนี้ฉันเป็นนายจ้างเธอ และฉันต้องการอยากจะขอเรียกใช้เเรงงานเธอเพื่อตอบแทนสิ่งที่เธอทำกับฉันไว้ที่กรุงเทพเมื่อวานสักหน่อยดีไหมล่ะ"

"คุณคีย์ คุณมันบ้าอำนาจไร้ซึ่งความเป็นลูกผู้ชาย"

"กับผู้หญิงแบบเธอฉันไม่มีความจำเป็นต้องเป็น รีบออกมาได้แล้ว หรือว่าต้องให้ฉันไปลากตัวเธออกมา"

"ไอ้คนทุเรศ แต่ฉันพึ่งกลับมาถึงเองนะ ฉันเหนื่อย แล้วฉันก็ต้องการพักผ่อน"

"ออก มา!"