ตอนที่ 7

หลังจากที่ดูจนแน่ใจแล้วว่าเกวลินหลับสนิทดี ภามก็ออกมาข้างนอกห้องนอนที่ให้หญิงสาวยึดครอง ส่วนตนเองนั้นกลับไปยังห้องทำงานหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวใหม่ในชุดอยู่บ้านแล้วเสร็จ ถึงวันนี้จะเป็นวันพักผ่อนของเขา ทว่าเอาเข้าจริงก็มีหลายเรื่องที่รองประธานกรรมการอย่างเขาต้องจัดการ

อีกไม่กี่ปีเขาจะต้องขึ้นเป็นผู้บริหารสูงสุด งานของเขาทุกวันนี้แทบจะไม่มีวันหยุด หลังจากส่งข้อความไปสั่งงานกับเลขาฯ ส่วนตัวแล้วเขาก็นั่งอยู่ในห้องทำงานนั้น พยายามทบทวนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเขาควรจะทำอย่างไรต่อไป และข้อเสนออะไรที่เขาจะให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นการชดใช้ได้บ้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ถึงคีรีมาจะพยายามยืนยันว่าเกวลินเป็นคนดี เหมือนจะแย้มพรายกลายๆ ให้เขารับรู้ว่าเธอไม่เอาเปรียบใคร

แต่เขาไม่เชื่อหรอก

...ไม่เชื่อสักนิด

ผู้หญิงไว้ใจได้ที่ไหน ต่อให้ต่อหน้าดูซื่อแค่ไหน ทว่าสุดท้ายก็ไม่ต่างจากงูพิษที่แว้งกัดแล้วทำให้ชาวนาที่เก็บมาชุบเลี้ยงอย่างเขาต้องตาย

เขาเคยเกือบตาย และผ่านมาได้ ฉะนั้นไม่ว่ายังไงก็จะไม่ไว้วางใจอีกไม่ว่ากับใครหน้าไหนทั้งนั้น

สงสารเวทนาและรู้สึกผิดเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การแต่งงานนั้นเป็นอีกเรื่อง เขาโตเกินกว่าจะสนใจเรื่องรักใคร่ เขาได้บทเรียนและเรียนรู้แล้วว่าเรื่องของผลประโยชน์เท่านั้นถึงจะเป็นสิ่งที่ยั่งยืนที่สุด

ในระหว่างนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่นขึ้นมา มองหน้าจอจึงพบว่าผู้ที่ติดต่อมาคือชลวีนั่นเอง

“ว่าไง”

เขาทักปลายสาย ขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะกวนตีนเสียงแผ่วเบา ก่อนจะถามว่า

“คนไข้ของฉันเป็นยังไงบ้าง”

“ยังไม่ตื่น”

“นี่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแกจะทำแบบนั้นได้ เพิ่งรู้ว่าเมาแล้วหื่นมากนะเราน่ะ” คุณหมอหนุ่มจบประโยคนั้นด้วยเสียงหัวเราะ

“กวนตีน”

“แกรู้ไหมตอนแรกนี่ฉันเกือบไปแจ้งความแล้ว ดีที่รับสายของน้องสาวแกก่อนอะภาม”

“ก็รอให้เกวลินฟื้นแล้วรอดูสิว่าเด็กคนนี้จะแจ้งความไหม”

“พูดเหมือนอยากเข้าคุก”

“ฉันแค่จะรับผิดชอบ เขาจะเอายังไงก็ได้หมด ยกเว้นแต่งงาน”

“อย่างเหี้ย”

คุณหมอหนุ่มเอ่ยกึ่งเล่นกึ่งจริง แต่ภามรู้ดีว่าเพื่อนพูดจริงมากกว่าเล่น

เขากระตุกยิ้มมุมปาก ถ้าการไม่รับผิดชอบด้วยการแต่งงานคือเหี้ย โอเค งั้นก็เหี้ย ไม่เป็นไร

“แล้วจะโทรมาแค่นี้เหรอวะ”

ชายหนุ่มย้อนถามอย่างเบื่อหน่าย

ชลวีหัวเราะหึๆ “ฉันก็แค่เป็นห่วง”

“ห่วงอะไร”

“ห่วงคนไข้ฉันสิวะ ฉันเป็นหมอมีจรรยาบรรณนะเว้ย ไม่เหี้ยเหมือนใครบางคน”

“ไม่ต้องมาแซะ บอกแล้วว่าจะรับผิดชอบฉันก็จะทำ”

“ฉันรู้ว่าแกน่ะคิดแต่จะให้แค่เงินน่ะสิ” ปลายสายดักคออย่างรู้ทัน

“ถ้าเกวลินอยากได้เงินฉันก็ให้เงิน บอกแล้วไงว่าให้ทุกอย่าง”

“ฉันทีมน้องครีมไง ฉันจะคอยดูแก”

“...”

“เด็กน่ารักมากด้วย ฉันจะคอยดูว่าแกจะกลืนน้ำลายตัวเองไหม”

“แกไปนอนฝันกลางวันเอาเถอะไอ้หมาวี”

“อย่ามาเรียกฉันแบบเหี้ยๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองหน่อยเลยภาม”

ประโยคกลั้วหัวเราะนั้นคล้ายกับจะรู้ทัน แต่กลับทำให้ภามรู้สึกเหยียดหยันขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

รอยยิ้มร้ายกาจผุดพรายบนเรียวปากของภาม ก่อนที่เขาจะเน้นย้ำกับเพื่อนสนิทอย่างหนักแน่นว่า

“งั้นฉันก็จะบอกให้นายรู้ว่าฉันคงไม่มีวันกลืนน้ำลายตัวเอง”

“...”

“นายก็รู้จักฉันดีนะวี”

“...”

“ฉันเป็นคนเจ็บแล้วจำ ฉันไม่มีทางโง่พลาดท่าให้ผู้หญิงที่ไหนอีก!”

--------

เกวลินลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นกว่าเมื่อเช้ามาก ถึงจะยังรู้สึกหนักหัวและมีไข้ แต่อาการของเธอก็ดีกว่าก่อนหน้านั้นที่สลบไปต่อหน้าคนไม่รู้จักโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

หญิงสาวฝืนลืมตาที่หนักอึ้งของตนเองได้ในที่สุด และเมื่อกวาดตามองไปรอบๆ จึงพบว่าเธออยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย พอขยับตัวอาการเมื่อยล้าและเจ็บไปทั่วสรรพางก์กายก็ทำให้ความพยายามที่จะลุกขึ้นของเธอนั้นล้มเหลวสิ้นดี

“ตื่นแล้วเหรอ”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น และนั่นทำให้เกวลินหันไปมองต้นเสียง แล้วพลันตัวแข็งทื่อ ตกใจจนแทบสิ้นสติเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นผู้ชายคนนั้น...

ผู้ชายคนที่บุกเข้ามาในห้องที่เธอนอนเมื่อคืนนี้!

“คุณ!”

เกวลินปากคอสั่นขึ้นมาทันที เธอพยายามจะลุกหนีแต่ไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าเล็กเหยเก หัวใจสั่นไหว เนื้อตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่

“อย่าเข้ามานะ!”

หญิงสาวร้องห้าม ได้แต่คู้ตัวกอดเข่าแน่น แต่คนตรงหน้าไม่หยุด เขาเข้ามาใกล้ มือใหญ่ยื่นมาแตะตัวเธอ เกวลินถึงกับสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสนั้นที่แตะต้องตัวเธอ

ทว่านอกจากจะไม่ฟัง มือใหญ่นั่นยังบังคับให้เธอเงยหน้ามองเขา ก่อนจะทาบฝ่ามือกับหน้าผากเล็กของเธอ

“ตัวยังอุ่นอยู่ ได้เวลากินยาพอดี”

เขาพูดขึ้นแล้วผละมือออกไป ขณะที่เกวลินได้แต่นั่งกัดปากตัวเองแน่น คนตรงหน้าพอหายเมาแล้วดูแตกต่างจากเมื่อคืนอย่างชัดเจน

ทว่าสิ่งที่ยืนยันว่าเป็นตัวเขาก็ยังคงเป็นการไม่ฟังใครเลย เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด!

“ฉันไม่กิน!”

หญิงสาวปฏิเสธ ไม่คิดจะยอมรับอะไรจากผู้ชายคนนี้ทั้งสิ้น เธอมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ อยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งแต่ต้องพยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้

ถ้าเธอยอมให้ตัวเองอ่อนแอ เธอก็ไม่รู้ว่าตอนไหนเธอจะลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง ฉะนั้นเธอจะต้องไม่ร้องไห้

...อย่าร้องออกมาเด็ดขาดเลยเชียวนะ

“อย่าดื้อ”

เขาหันมามองเธอตาดุๆ

“...”

เกวลินเม้มปากแน่น ท่าทางดื้อดึงแสดงออกชัดเจนว่าจะไม่ฟังคำสั่งของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เธอ เขายื่นยาและแก้วน้ำส่งมาให้ เกวลินไม่มองและไม่รับ ทำเหมือนไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูด

“เธอจะกินด้วยมือตัวเอง หรือจะให้ฉันป้อนหือลิน”

การที่อีกฝ่ายเรียกชื่อเธอถูกต้องทำให้เกวลินถึงกับตกใจ

ภามกระตุกยิ้มเมื่อหญิงสาวให้ความสนใจเขาหลังจากที่พยายามทำตัวแข็งขืนเฉยชา

“แล้วบอกไว้ก่อนว่าฉันจะป้อนด้วยปาก ไม่ใช่มือ”

เขาพูดยังไม่ทันจบดีด้วยซ้ำ มือเล็กขาวผ่องก็หยิบเอายาสองเม็ดในมือเขาและแก้วน้ำไปถือเองอย่างรวดเร็ว แล้วรีบตบยาเข้าปากทันทีพร้อมกับดื่มน้ำตามจนหมดแล้ว

ภามมองการกระทำของเด็กสาวแล้วส่ายหน้าไปมา

ไหนบอกว่าเป็นคนเรียบร้อยไม่ค่อยอะไรกับใครไง ยัยครีมท่าจะโดนหลอกแล้ว

นี่มันเด็กดื้อ...ดื้อตาใสชัดๆ เลย!

เขามองร่างเล็กผอมบาง ทว่าตนเองรู้ดีว่าเธอมีความเป็นผู้หญิงสูงมากแค่ไหน สิ่งที่ควรมีก็มีอย่างล้นเหลือเกินตัวนั่นแหละ

“ดีขึ้นไหม”

เขาตัดสินใจทรุดลงนั่งบนเตียง คนตัวเล็กกว่าขยับหนีแต่เขาไม่ยอมจึงยึดจับต้นแขนเล็กแน่น ทว่าไม่ได้ออกแรงบีบอะไรแต่ก็แน่นพอที่เธอจะหนีไม่ได้ เพราะยังเห็นชัดเจนอยู่ว่าตรงต้นแขนเธอที่เขาจับทับรอยเดิมนั้นมีรอยช้ำเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยู่

เธอสะดุ้ง ไม่ตอบอะไร ท่าทางทั้งไม่ไว้วางใจและพยศจัดนั้นทำให้ภามต้องขึงตาดุปราม

“ถามแล้วก็ตอบสิลิน ผู้ใหญ่พูดด้วยก็ต้องตอบเข้าใจไหม”

“ฉันอยากกลับบ้าน”

คนตัวเล็กกว่าเอ่ยปากพูดในที่สุด แต่ไม่ได้ตอบกลับสิ่งที่ภามถาม เธอทำท่าจะลุกหนีแต่ภามหงุดหงิดคนดื้อเสียจนผลักร่างเล็กจจนหงายหลังลงไปนอนบนเตียงกว้าง แล้วเขาก็ขยับขึ้นไปคร่อมเหนือร่างเล็ก กักเธอเอาไว้ด้วยตัวเขา

สองมือเล็กผลักอกเขาออย่างรวดเร็ว ภามรู้ฤทธิ์ของมือน้อยๆ คู่นี้ดีเพราะร่องรอยข่วนเป็นแผลเลือดไหลซิบบนแผงอกเขาตลอดจนแผ่นหลังของเขานั้นก็ฝีมือของมือน้อยคู่นี้ จึงจับยึดตรึงแน่นแนบลงบนฟูกใหญ่

คนดื้อดิ้นรน ดวงตากลมโตคู่หวานขึงดุใส่เขา แต่มันไม่ได้ดูน่ากลัว มันดูนน่ารักเหมือนแมวพยายามขู่

แล้วเขาเป็นคนแพ้แมว...

เขาเป็นทาสแมว เห็นแล้วอดไม่ได้ เห็นทีไรมันคันยุบยิบในหัวใจ

...อยากรังแก

“กลับบ้าน” เขาทวนคำคนดื้อเสียงสูงด้วยสีหน้าทั้งขบขันและเยาะหยัน “ลินยังอยากกลับไปให้โดนไอ้พ่อเลี้ยงนั่นมันข่มขืนเหรอ”

คำถามนั้นทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ แล้ววินาทีต่อมาดวงตาของเธอก็รื้นด้วยหยาดน้ำตาที่ห้ามไม่อยู่ ซึมชื้นเต็มสองหน่วยตา ภามเห็นชัดเจนทว่าไม่พูดอะไร

“ฉันจะอยู่ที่ไหนก็ไม่มีความปลอดภัยหรอกค่ะ ในเมื่ออยู่ที่นี่ก็โดนไม่ต่างกัน!”

พูดจบน้ำตาเม็ดใสก็ร่วงรินจากดวงตาคู่งาม ใบหน้าเล็กแดงก่ำ และนั่นทำให้ภามได้แต่เม้มปากแน่นก่อนจะคลายมือออกทั้งสองข้าง เขาลุกจากตัวเด็กสาวแล้วดึงร่างเธอให้ตามขึ้นมาก่อนจะสวมกอดร่างเล็กเอาไว้แน่น

มือใหญ่ลูบแผ่นหลังเล็กแผ่วเบาเป็นการปลอบโยน ขณะที่คนตัวเล็กกว่าร้องไห้กับอกเขาเสียงดัง เธอพยายามดิ้นรนขัดขืน สองมือดึงรั้งเสื้อผ้าและจิกข่วนแผ่นหลังของเขาเพื่อให้เขาปล่อยเธอ แต่ภามกลับยิ่งกอดเธอแน่นมากขึ้นและยอมให้เธอทำร้ายเขาทั้งๆ ที่ไม่เคยยอมให้ใคร

“พี่ขอโทษ”

เขาบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ยังกอดร่างเล็กแน่นและปลอบโยนเธอแม้ว่าเด็กสาวจะทำร้ายร่างกายของเขาก็ตาม แต่เขายอม ไม่ใช่เพราะเธอร้องไห้ แต่เพราะความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างเล็กจนเขาสัมผัสได้ต่างหากที่ทำให้ความโกรธเกรี้ยวที่โดนท้าทายก่อนหน้าจางลง ทั้งๆ ที่เขาไม่ชอบคนดื้อ ไม่ชอบคนขัดใจ

แต่เขายอมให้เธอดื้อและขัดใจเขา ยอมทุกอย่างเลย

“ไม่ต้องร้อง พี่จะรับผิดชอบทุกอย่าง”

“...”

“อะไรก็ได้ที่ลินต้องการ ทุกอย่างเลย จะจับพี่เข้าคุกก็ได้ ขอแค่บอกออกมาเท่านั้น”

“...”

“ยกเว้นแต่งงานที่พี่จะไม่ทำตามถ้าลินขอ”

ร่างเล็กไม่ตอบอะไร เธอร้องไห้เสียงดังเหมือนคนหัวใจสลาย ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดใดๆ ของเขาทั้งสิ้นและภามก็ทำอะไรไม่ถูกเพราะเขาไม่ถนัดปลอบคนร้องไห้สักนิด

โดยเฉพาะคนที่ร้องไห้เพราะเขาเป็นสาเหตุ...

ปกติเขามักเดินหนี แต่คราวนี้เขาหนีไม่ได้ และเกวลินก็ไม่น่าไว้วางใจที่จะให้อยู่เพียงลำพังเพราะเขากลัวใจเธอ

คิดถึงเมื่อเช้าถ้าไม่ใช่ชลวีพากลับมา เธอจะหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ ดูท่าทางของเด็กสาวก็รู้ว่าการหนีปัญหาเป็นสิ่งที่เธอถนัดและทำมาตลอด

ซึ่งเขาจะไม่ยอมให้เธอทำอย่างนั้น และเธอจะต้องยินยอมรับการชดใช้จากเขา ให้เขาหายรู้สึกผิดก่อนถึงจะไปได้