ตอนที่ 8

“พี่ชื่อภาม เป็นพี่ชายของครีม...คีรีมาน่ะ”

ชายหนุ่มแนะนำตัวเองหลังจากที่คนตัวเล็กกว่าเริ่มมีท่าทีสงบลงหลังจากร้องไห้อย่างหนักติดต่อกันอยู่นาน

เกวลินเพิ่งได้พิศมองคนที่แนะนำตัวเองว่าชื่ออะไรเขม็ง เธอจำหน้าเขาได้และรับรู้ว่าผู้ชายที่ปล้นชิงความสาวของตัวเองไปนั้นเป็นคนหน้าตาดีมาก แต่วินาทีที่ลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตนเองอยู่บนเตียงกับเขา เธอมัวแต่ตื่นตระหนกขวนขวายพยายามหนีไปให้ไกล แม้ร่างกายที่ไม่สบายจะทำให้เธอไปไม่รอดก็ตาม

แต่นั่นก็ทำให้เธอไม่ได้มองเขาอย่างเต็มตามจนกระทั่งเวลานี้

“ภาม เศรษฐวัฒน์...”

เธอพึมพำชื่อของชายหนุ่ม เริ่มคุ้นกับชื่อนี้เพราะหลายครั้งที่คีรีมา พี่ร่วมสายรหัส ซึ่งนับเนื่องไปแล้วก็เป็น ‘ป้ารหัส’ ของเธอซึ่งสนิทสนมกันดีเคยบอกว่าตนเองมีพี่ชายอยู่หนึ่งคนชื่อภาม ทว่าโลกของเขากับเธอมันคือโลกคนละใบและเกวลินก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายเกี่ยวกับพี่ชายของคีรีมา เพียงแค่ได้ยินคำพูดถึงบ้างเช่นว่าพี่ชายมารับ พี่ชายมาส่ง พี่ชายดุ หรืออะไรเทือกๆ นี้ที่เธอปล่อยผ่าน

ทว่าก็เคยได้ยินมาบ้างว่าพี่ชายของคีรีมานั้นหน้าตาดี และเมื่อได้มาเห็นเต็มตาเช่นนี้เกวลินซึ่งเป็นคนไม่สนใจรูปลักษณ์ของใครก็อดยอมรับไม่ได้ว่าภามนั้นหน้าตาดีจริง

ภาม เศรษฐวัฒน์สูงราวๆ ร้อยแปดสิบเซนติเมตรเห็นจะได้ เกวลินคิดว่าน่าจะสูงมากกว่านั้นแต่เทียบกับเพื่อนเธอที่ถูกร้อยแปดสิบแต่ภามดูสูงกว่านิดหน่อย ร่างกายของเขาหนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อที่ไม่มีไขมันส่วนเกิน ใบหน้าคมคายหล่อเหลา ดวงตาสีดำสนิทดูดุดัน ริมฝีปากบางรับกับจมูกโด่งเป็นสันตรง เส้นผมของเขาเป็นสีเดียวกับดวงตาขับให้ใบหน้าของเขาดูขาวจัดยิ่งขึ้น

ทั้งเนื้อทั้งตัวของภามดูเป็นผู้ชายแท้ แกร่งกร้าว หยิ่งทระนง และมีความเผด็จการอยู่อย่างเต็มเปี่ยม โดยเฉพาะแววตาดุดันในดวงตาคู่คมของเขา มันทำให้เกวลินไม่กล้ามองหน้าเขาทั้งๆ ที่เขาทำผิดต่อเธอ แต่เธอกลับกลัวเขา

“ใช่ แสดงว่ารู้จักพี่ใช่ไหม แต่ถ้าไม่เชื่อจะได้โทรไปให้ครีมช่วยยืนยัน”

“ไม่ต้องค่ะคุณภาม”

เกวลินรีบเอ่ยห้าม เธอไม่อยากให้พี่ครีมรู้เรื่องนี้

ถ้าพี่ครีมรู้ว่าเธอกับพี่ชายของอีกฝ่ายมีอะไรกัน พี่ครีมอาจจะเกลียดเธอก็ได้ ซึ่งเธอจะไม่ยอมเด็ดขาด!

“เรียกพี่ภาม”

จู่ๆ คนตัวโตกว่าซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ก็สั่งเสียงเข้ม เกวลินที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองมือตัวเองบนตักจึงได้แต่เงยหน้าขวับมองเขา

“คะ?”

ภามมองใบหน้าเล็กที่มองเขาอย่างสับสน ดวงตากลมโตคู่นั้นบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้อย่างหนัก ปลายจมูกแดงๆ และริมฝีปากสีสดนั้นทำให้เขาต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำบาปกับเด็กไปมากกว่านี้ เขาจงใจปั้นหน้าดุ ก่อนจะย้ำกับเกวลินอีกครั้ง

“เรียกพี่ว่าพี่ภาม”

“...”

เธอไม่พูดอะไร แต่เห็นได้ชัดว่ามีท่าทีต่อต้านเพราะปากเล็กจิ้มลิ้มนั้นเม้มแน่น

“เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่าหัดปีนเกลียวผู้ใหญ่ ลินควรจะเรียกพี่ว่าพี่ แล้วแทนตัวเองด้วยชื่อ จะฟังดูน่ารักกว่า”

เกวลินได้แต่นิ่งเงียบดื้อดึง ในใจอดเถียงไม่ได้ว่าเขาไม่ใช่พี่ชายเธอ ไม่ได้ต้องการให้เป็นพี่ ไม่ได้ต้องการเกี่ยวข้องอะไร หลังจากวันนี้ไปเธอกับเขาก็จะไม่เจอกันอีกตลอดชีวิต ยังจะมาเรียกร้องเอาแต่ใจสั่งเธอให้ทำตามใจเขาไปทำไม!

ทว่าด้วยนิสัยที่ไม่ใช่คนชอบโต้แย้งอะไร เกวลินจึงไม่ตอบโต้ ปล่อยให้คนตัวโตกว่าคิดเอาเองว่าเธอจะทำตาม

“ถ้าไม่ทำตามพี่จะปรับเรานะลิน”

“...”

“ขัดใจพี่อย่างนึง พี่จะจูบหนึ่งที ขัดใจมากๆ เข้าจะทบดอกทำเพิ่มมากกว่าจูบจริงๆ ด้วย”

“หา!”

ประกาศิตนั้นทำเอาเธอถึงกับอ้าปากค้าง เกวลินรีบถอยหนีจากร่างสูงใหญ่เพราะความหวาดกลัวแล่นลิ่วขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทว่าวินาทีที่จะขยับหนี เธอกลับถูกคนตัวโตกว่าคว้าข้อมือเอาไว้ และเป็นอีกครั้งที่กว่าจะรู้ตัวเธอก็ถูกกดให้อยู่บนเตียงใหญ่โดยมีเขาทาบทับกักขังเธออยู่ด้านบนด้วยร่างกายของเขาเอง!

“พี่...ภาม” เกวลินเรียกชายหนุ่มเสียงสั่น เขาไม่ควรทำอย่างนี้ อย่างไรเธอกับเขาก็ไม่รู้จักกันมาก่อน สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาเป็นเพียงความสัมพันธ์ที่ผิดพลาด และเขาควรให้เกียรติเธอด้วย ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงคนละระดับกับเขาก็ตาม!

“ว่าไง จะหนีไปไหน”

“ลินไม่ได้หนี พี่ปล่อยลินได้ไหมคะ”

หญิงสาวกลั้นใจของร้องทั้งเสียงสั่นออกไป แน่นอนว่าย่อมต้องยอมทำตามที่ชายหนุ่มต้องการทั้งการเรียกเขาว่าพี่ภามและแทนตัวเองว่าลิน

“ไม่ได้” เขาตอบขณะจ้องมองเธอเขม็ง

เกวิลนอึดอัด เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนอย่างใกล้ชิดมาก่อน สองมือพยายามดันอกอีกฝ่ายเป็นเชิงบอกให้ถอยห่าง แต่สุดท้ายมือเล็กกลับถูกเขารวบจับ ตรึงลงบนฟูกใหญ่แน่นจนกระดุกกระดิกไม่ได้

“พี่ภามปล่อยลินนะคะ ลินอึดอัด”

เกวลินประท้วง ได้แต่บ่ายหน้าส่ายขวาไปมองมองข้อมือที่ถูกจับตรึงเอาไว้แน่น มิหนำซ้ำแทนที่จะปล่อย คนตัวโตกว่าคล้ายจงใจทิ้งตัวลงมาหาเธออีกหน คราวนี้ต้นขาเล็กของเธอแนบชิดกับต้นขาแกร่งของเขา โชคดีมีผ้าห่มผืนโตกางกั้นไม่ให้ผิวเนื้อสัมผัสกัน

ทว่าถึงอย่างนั้นหน้าอกของเธอก็เบียดชิดกับอกแกร่งแน่นๆ นั่น

ท่าทางอย่างนี้ทำให้เกวลินใจสั่น ทั้งกลัวทั้งหวาดหวั่นและอับอายกับการสัมผัสแนบชิดจากคนแปลกหน้าอย่างภาม!

“พี่ภามคะ...”

เธอพยายามอ้อนวอนเขา แต่เหมือนจะไร้ผล เพราะเธอได้ยินเสียงหัวเราะขบขันจากร่างสูงใหญ่ที่กำลังรังแกกัน ก่อนที่เขาจะเอ่ยประโยคต่อมาว่า

“ได้ข่าวว่าหนีเก่ง ซึ่งพี่จะไม่ให้ลินหนีจนกว่าเราจะตกลงกันได้”

“ลินสัญญาว่าจะไม่หนี พี่ภามปล่อยลินได้เลยค่ะ”

หญิงสาวละล่ำละลักบอก

แต่นั่นไม่ได้ผล ภามยังคงตรึงร่างกายเธอเอาไว้ด้วยร่างกายของเขาเช่นเดิม

“หันหน้ามาคุยกันตรงๆ สิลิน ไม่มีใครบอกเหรอว่าการไม่มองหน้าคู่สนทนาด้วยนี่มันเสียมารยาทมากนะ”

แล้วถ้าคู่สนทนาเป็นคนที่คุกคามขนาดนี้เธอควรจะทำยังไงกับเขาล่ะ!

เกวลินนึกอยากจะโต้แย้งในใจ แต่เห็นชัดว่าการแย้งภามเป็นเรื่องสิ้นคิดเพราะเธอไม่มีทางเอาชนะเขา ซ้ำตอนนี้ยังเสียเปรียบตกอยู่ในกำมือของเขาอย่างนี้ จะไปโต้แย้งให้เขาหาเรื่องรังแกเธอได้ไปทำไมกัน

“ค่ะ...”

เกวลินได้แต่กลั้นใจมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างจากเธอไม่เท่าไร ความใกล้ชิดนั้นทำให้เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่ต้องรดใบหน้าเธอด้วยซ้ำไป

เกวลินเม้มปากแน่น ไม่เอ่ยอะไรต่อจากนั้น ปล่อยให้ภามจ้องหน้าเธอ ส่วนเธอมองปลายคางของเขาเพราะไม่กล้าสู้สายตาคมกริบนั้น

สายตาของเขาเหมือนสัตว์ร้าย และมันทำให้หนูตัวเล็กๆ อย่างเธอกลัว...

“พี่จะพูดเรื่องระหว่างเรา”

เขาเกริ่นขึ้นมา และเพียงเท่านั้นหัวใจของเกวลินก็เต้นถี่รัว ตัวของเธอเกร็งขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“ค่ะ...”

เธอได้แต่ตอบรับ เพราะเขาพูดแค่นั้นก็หยุดไป ท่าทางกดดันนั้นเห็นชัดเจนว่าเขาต้องการการตอบรับจากเธอ

เผด็จการอย่างที่พี่ครีมเคยนินทาเอาไว้จริงๆ

“พี่จะรับผิดชอบลิน จะดูแลลินจนกว่าลินจะมีชีวิตหรือทางไปที่ดีกว่านี้ ลินโอเคไหม”

คำถามนั้นทำให้เกวลินชะงักอยู่นาน เธอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าภามเคยพูดเช่นนี้ตอนที่เธอร้องไห้ซุกอกของเขา

แต่คำพูดนั้นไม่ได้รักษาน้ำใจกันเช่นนี้ เพราะเธอรู้ดีว่าเขาก็ไม่ได้อยากมาดูแลรับผิดชอบอะไรกับตัวเธอนัก ถ้าไม่ใช่ว่าเธอคือคนรู้จักของคีรีมาเท่านั้น

“ลินไม่ต้องการการดูแลจากพี่ภามค่ะ”