บทที่5 คุณพี่เลี้ยงคน(มือ)ใหม่ 

บทที่5 คุณพี่เลี้ยงคน (มือ) ใหม่

ธนินทร์ยืนกอดอกอยู่ข้างห้องครัว สายตาคมกริบกวาดมองผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า

นี้คือสภาพของ ‘แอร์โฮสเตส’ ตอนเช้าอย่างนั้นเหรอ? เขาคิดในใจ สีหน้าเรียบเฉยแต่ในแววตามีประกายประหลาดใจเล็กน้อยซ่อนอยู่

เขาเห็นเธออยู่ในชุดนอนคลุมคาร์ดิแกน ผมเผ้ายุ่งนิดหน่อย ดูไม่เหมือนภาพของแอร์โฮสเตสสาวสวยสง่าที่คุณศักดิ์เคยอธิบายไว้เลยแม้แต่น้อย มันเป็นภาพที่ดูบ้านๆ ไม่ปรุงแต่ง แต่ในทางกลับกัน... มันก็ทำให้เธอดูเป็นคนธรรมดาที่เข้าถึงได้ง่ายขึ้น

‘ก็ไม่ได้โป๊อะไรหรอก แต่นั้นมันชุดนอน...’ ธนินคิดอีกครั้ง เขาสังเกตเห็นว่าเธอพยายามเก็บอาการและขยับตัวเล็กน้อยเมื่อเขามอง เขาก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะทำให้เธออับอาย เพียงแค่ประเมินสถานการณ์เท่านั้น

เขามองเลยไปที่ลูกชายตัวน้อย ที่กำลังนั่งกินอาหารเช้าอย่างตั้งใจ ธนินจำได้ว่าเมื่อคืนเขาเห็นเธอดูแลทีโออย่างอ่อนโยน ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากทั้งสองคนผ่านหน้าต่าง มันเป็นภาพที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ... เป็นความรู้สึกที่เขาไม่ค่อยได้สัมผัสบ่อยนักในชีวิตประจำวันของเขา

‘เธอจะดูแลทีโอได้ดีแค่ไหนกันเชียว... ในสภาพแบบนี้’

แม้จะมีความคิดสงสัยในความไม่เรียบร้อยของพิมในตอนเช้า แต่ลึกๆ แล้ว ธนินก็รับรู้ได้ว่าท่าทางที่พิมปฏิบัติต่อทีโอนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยและใจเย็น สิ่งนี้สำคัญกว่าภาพลักษณ์ภายนอกในยามเช้าตรู่มากนัก เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่ยืนมองอยู่เงียบๆ ปล่อยให้พิมได้จัดการกิจวัตรยามเช้าของลูกชายไป

พิมยังคงวุ่นวายอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว เธอพยายามมองหากระเป๋านักเรียนของน้องทีโอที่ดูเหมือนจะหายไปไหนไม่รู้ มือข้างหนึ่งถือขนมปังแผ่นปิ้งที่ทีโอกินค้างไว้ ส่วนอีกข้างก็พลิกหาข้าวของไปมาอย่างงงๆ

“กระเป๋านักเรียนอยู่ไหนนะ?” พิมพึมพำกับตัวเอง

น้องทีโอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูง เขี่ยจานอาหารเช้าเล่นไปมาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อเห็นพิมทำท่าทางงุนงง เขาก็ชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้องครัวด้วยนิ้วเล็กๆ "นั่น...นั่น" เสียงเล็กๆ ของเขามีแววสนุกสนานเล็กน้อย

พิมมองตามนิ้วของน้องทีโอไป ก็เห็นกระเป๋านักเรียนใบเล็กวางอยู่ตรงนั้นจริงๆ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก "โอ๊ย...ขอบคุณมากค่ะทีโอ" เธอรีบเดินไปหยิบกระเป๋ามาสะพายให้น้อง

ธนินทร์ที่ยืนอยู่เงียบๆ ตลอดเวลาอดไม่ได้ที่จะขยับมุมปากขึ้นเล็กน้อย แววตาคมกริบของเขามีประกายบางอย่างที่คล้ายจะเป็นรอยยิ้มจางๆ แต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว เขากำลังมองดูภาพความวุ่นวายเล็กๆ น้อยๆ ตรงหน้าอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นเอง ธนินทร์ก็ก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้พิมและน้องทีโอ "สายแล้ว...ไปโรงเรียนได้แล้ว" เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นใกล้กว่าเดิม ทำให้พิมสะดุ้งเล็กน้อย

เธอมองนาฬิกาบนผนัง "โอ! จริงด้วย จะ 7 โมงแล้ว! ไปกันค่ะ" เธออุทานด้วยความรีบร้อน

พิมรีบเดินเข้าไปหาน้องทีโอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วช้อนตัวเด็กชายตัวน้อยขึ้นอุ้ม แขนของเธอโอบรอบแผ่นหลังของเขาไว้แน่น ในจังหวะที่เธอยกตัวน้องทีโอขึ้นจากเก้าอี้ชายกระโปรงชุดนอนสายเดี่ยวก็ถูกเลิกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นต้นขาขาวเนียนเพียงชั่วครู่หนึ่ง ก่อนที่คาร์ดิแกนตัวใหญ่จะตกลงมาปกคลุมไว้ตามเดิม

พิมไม่ได้สังเกตเห็นอะไรในความรีบร้อนนั้น แต่ธนินทร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล... เขามองเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองไปยังภาพนั้นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะกลับมานิ่งเรียบเฉยเช่นเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แสงยามเช้าเริ่มส่องเข้ามาทางหน้าต่างอย่างเต็มที่ สายตาของธนินทร์ยังคงจับจ้องไปที่ร่างเพรียวบางที่เดินอุ้มลูกชายของเขาออกไป

ชุดนอน... คาร์ดิแกน... แล้วก็... ขา...

ภาพของต้นขาเรียวขาวที่เผยออกมาเพียงชั่วครู่เมื่อเธออุ้มทีโอขึ้นมา ยังวนเวียนอยู่ในความคิดของเขา มันเป็นภาพที่ไม่ได้โป๊เปลือยอะไรเลย แต่ในความรีบร้อนและเป็นธรรมชาติของเธอ มันกลับดึงดูดสายตาเขาอย่างประหลาด

‘ไม่เหมือนแอร์โฮสเตสที่เคยเจอ... คนละแบบเลย’

ตลอดชีวิตเขาเจอผู้หญิงมามากมาย ทั้งในแวดวงธุรกิจและสังคมส่วนตัว ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เขาพบเจอต่างก็แต่งตัวเนี้ยบกริบตั้งแต่เช้าจรดเย็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงในอาชีพแอร์โฮสเตสที่มักจะถูกฝึกมาให้ดูดีและไร้ที่ติเสมอ แต่พิม... เธอแตกต่างออกไปในยามเช้าตรู่แบบนี้

‘ดูวุ่นๆ ดี...แต่ก็ดูเป็นธรรมชาติ’

เขานึกถึงความวุ่นวายเล็กๆ น้อยๆ ของเธอเมื่อครู่ ทั้งการหากระเป๋านักเรียน ทั้งการอุ้มทีโออย่างรีบร้อน มันไม่ได้ดูน่าหงุดหงิดในสายตาเขา กลับกัน มันทำให้เธอดูเป็นคนจริงๆ เป็นมนุษย์ที่มีชีวิตชีวา ไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ที่สร้างขึ้น

ธนินทร์ถอนหายใจแผ่วเบา ยกแก้วกาแฟที่ยังคงเหลือของเหลวสีดำเล็กน้อยขึ้นจิบจนหมด ก่อนจะวางแก้วลงบนเคาน์เตอร์ เขาเดินตามออกไปที่หน้าบ้าน เพื่อดูว่าลูกชายของเขาไปโรงเรียนแล้วหรือยัง

พิมพาน้องทีโอเดินออกมาจากตัวบ้าน ที่หน้าประตูรถ คุณธนินทร์ยืนอยู่แล้ว ร่างสูงใหญ่ของเขาทอดเงาลงบนพื้นหญ้า บรรยากาศยังคงเงียบงัน แต่คุณพิมก็พยายามรักษามารยาท

"น้องทีโอ สวัสดีแดดดี้หรือยังคะ" พิมเอ่ยเตือนน้องทีโอเบาๆ

น้องทีโอเงยหน้ามองพิมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปทางธนินทร์ เขาเดินเข้าไปหาพ่อตัวสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกอยู่ "สวัสดีครับ แดดดี้" เสียงเล็กๆ ใสแจ๋วของน้องทีโอเอ่ยขึ้น

ธนินทร์คลายอ้อมแขนออกเล็กน้อย แล้ววางมือลงบนศีรษะของลูกชายเบาๆ เป็นการรับรู้ ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับ แต่สายตาที่มองลูกชายดูอ่อนโยนลงกว่าที่มองพิมเมื่อครู่

ก่อนที่คนขับรถจะเปิดประตูรถให้น้องทีโอขึ้นไป พิมยืนรอส่งอยู่ข้างๆ แต่แล้ว... ในวินาทีสุดท้าย น้องทีโอก็หันกลับมาหาพิมอย่างรวดเร็ว พร้อมกับวิ่งกระโดดเข้ามากอดขาพิมแน่นพร้อมเงยหน้ายิ้มกว้าง

"ไปโรงเรียนนะครับพี่พิม!" เสียงใสๆ ของเขากล่าวลา

การกระทำของน้องทีโอสร้างความตกตะลึงเล็กๆ ให้กับพิม เธอไม่ได้คาดคิดว่าเด็กน้อยจะเข้ามาออดอ้อนถึงเพียงนี้ เธอยิ้มตอบพลางลูบศีรษะน้องทีโอด้วยความเอ็นดู

ธนินทร์เองก็มองภาพนั้นนิ่งๆ ดวงตาคมกริบของเขามีประกายบางอย่างที่ไม่อาจคาดเดาได้ แต่ก็ไม่ได้แสดงความไม่พอใจแต่อย่างใด เขาเพียงแค่ยืนมองลูกชายที่เข้าไปกอดพิมอย่างสนิทสนม

รถยนต์แล่นออกไปแล้ว เหลือเพียงเธอที่ยืนอยู่หน้าบ้านกับเขาสองคน พิมยังคงรู้สึกประหลาดใจกับการกอดลาของน้องทีโอ มันอบอุ่นและทำให้เธอรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รับรู้ได้ถึงสายตาของธนินทร์ที่จับจ้องมา

เขายังคงยืนนิ่ง ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมาเป็นพิเศษหลังจากที่ลูกชายจากไป เขาไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้ขอบคุณ หรือแม้แต่ผงกศีรษะให้ เขาเพียงแต่ยืนอยู่ตรงนั้น ด้วยท่าทางสงบเงียบ...และน่าเกรงขาม

"ไปอาบน้ำสะ" เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นในความเงียบยามเช้าตรู่ คำพูดนั้นไม่ได้มีน้ำเสียงหยาบคาย แต่ก็ชัดเจนและแฝงไปด้วยความรู้สึกของการออกคำสั่ง ธนินทร์ไม่ได้รอให้พิมตอบ เขาก้าวเท้าเดินไปทางโรงเก็บของที่อยู่ด้านข้างฟาร์มทันที ทิ้งให้พิมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

"ไปอาบน้ำสะ?? งั้นหรอ" พิมยืนมองแผ่นหลังกว้างของธนินทร์ที่เดินลับหายไปพร้อมถ้วนสิ่งที่เขาพึ่งพูดกับเธอ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในใจ... ความประหลาดใจจากคำสั่งที่ชัดเจนของธนินทร์ ที่ทำให้รู้สึกวุ่นวายและขัดใจเล็กๆ กับชายผู้เย็นชาและลึกลับคนนี้

เขาสั่งเหมือนเธอเป็นลูกเขาอีกคนอย่างนั้นแหละ......

-🖤🤍🖤-