5: ท่านแม่ตื่นแล้ว [1]

ยามเหม่า (05.00 น.-06.59 น.) หยุนชิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมทั้งยืดแขนยืดขาบิดซ้ายทีขวาที เมื่อคืนหลังจากนอนคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย ประกอบกับร่างกายนี้ไม่ค่อยแข็งแรงนักทำให้ตัวนางหลับไปอย่างไม่รู้ตัวในระหว่างหยุนชิงบิดขี้เกียจอยู่นั้นหางตานางได้บังเอิญเหลือบไปเห็นเงาร่างเล็กกำลังผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่ตรงหน้าประตูด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง ในสายตาของหยุนชิงช่างดูน่ารักน่าเอ็นดู นางอยากจะลุกไปอุ้มเด็กน้อยมาหยิกแก้มแล้วจับฟัดให้หายมันเขี้ยวนัก เพราะแต่เดิมตนเองก็เป็นคนรักเด็กอยู่แล้ว

‘คงจะเป็นอาจูน้อยสินะ’ หยุนชิงคิดในใจ แล้วแกล้งทำเป็นหลับต่อ อยากรู้จังว่าเด็กน้อยอาจูจะทำสิ่งใด

อาจูน้อยหลังจากนางตื่นนอนก็รีบล้างหน้าล้างตา เพื่อจะได้รีบมาดูท่านแม่ว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อวานท่านแม่มีไข้สูง ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่ร่างกายอ่อนแอ ไม่ค่อยแข็งแรงต้องดูแลท่านแม่ให้ดี และท่านพ่อยังบอกอีกว่าหากอยากให้ท่านแม่รักนางต้องเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนห้ามให้ท่านแม่โกรธด้วย

เมื่อสองวันก่อนเพราะอาจูดื้อไม่เชื่อฟังทำให้เกือบตกน้ำตรงลำธาร ท่านแม่มาเห็นเข้าจึงได้ดุด่าทำให้อาจูร้องไห้ด้วยความเสียใจ หากแต่ท่านพ่อเข้าใจผิดคิดว่าอาจูโดนท่านแม่ทุบตี จึงได้ตำหนิท่านแม่จนท่านแม่เสียใจและล้มป่วย ต่อไปอาจูจะไม่ดื้อไม่ซนแล้วจะดูแลท่านแม่เป็นอย่างดี

เด็กน้อยมองผู้เป็นมารดาด้วยสายตามุ่งมั่น จากนั้นค่อย ๆ ย่องเข้าไปยืนตรงปลายเตียงนอน ใช้มือเล็กแตะตรงหน้าผากมารดาดูว่ายังตัวร้อนอยู่หรือไม่ ท่านพ่อบอกว่าหากตัวร้อนต้องใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้ท่านแม่ไข้ก็จะลด ตัวท่านแม่ไม่ร้อนแต่ก็ยังอุ่น ๆ อยู่คิดได้ดังนั้นเด็กน้อยจึงวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

ทางด้านหยุนชิงเมื่อเด็กน้อยวิ่งออกไปนางก็รีบลืมตาขึ้นมาทันที แม้ยังสงสัยอยู่ว่าเด็กน้อยนั้นวิ่งไปไหน แต่ก็อดเอ็นดูไม่ได้ตัวแค่นี้ช่างรู้ความจริง หากเป็นโลกที่นางจากมาเด็กอายุแค่นี้ยังร้องไห้งอแง กว่าจะตื่นได้พ่อแม่ต้องปลุกแล้วปลุกอีก ดูตัวอย่างตัวนางเองสิ ขนาดตั้งนาฬิกาปลุกยังกดเลื่อนแล้วเลื่อนอีก จนสุดท้ายก็ไปทำงานสาย

ผ่านไปสักพักจึงได้ยินเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ กำลังเดินเข้ามาจึงได้ล้มตัวลงแกล้งหลับต่อ อาจูน้อยเดินกลับมาพร้อมถังน้ำใบเล็กกับผ้าผืนหนึ่งแล้วนำไปวางไว้ตรงข้างเตียง ด้วยตัวนางเล็กและผอมบาง

จึงทำให้เด็กน้อยที่ตั้งใจจะมาเช็ดตัวให้มารดา ยื่นผ้าชุบน้ำอย่างไรก็ไม่ถึงมารดาสักที เด็กน้อยจึงวางผ้าไว้ขอบถังน้ำแล้วค่อย ๆ ปีนขึ้นบนเตียงอย่างยากลำบาก

“ฮึ้บ อาจูขึ้นไม่ได้ทำไงดี” เด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก ทำอย่างไรเท้าตนก็ยกขึ้นขอบเตียงไม่ถึงสักที ได้แต่ห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดจึงได้วิ่งออกไปเอาตั่งไม้อันเล็กด้านนอก เพื่อมาใช้เหยียบและปีนขึ้นไปหามารดาได้สำเร็จ