บทที่ 1 แผนการร้ายกาจ

สามวันก่อนหน้า...

บิดาของเสวียนหนิงอันมิชอบการเดินทางเข้าเมืองหลวงนัก แต่ครั้งนี้นับว่ายังพอยอมรับได้ เนื่องจากพระชายาคนงามเสวียนซือชิง รวมทั้งบุตรสาวและบุตรชายร่วมทางมาด้วย เดิมทีจวนของตวนอ๋องเฉินฟาหยางเงียบเหงาไร้ผู้คนเยี่ยมเยียน ทว่าช่วงเวลานี้กลับมีหลายชีวิตเดินเข้าออกจนพ่อบ้านชราหวังอู่แทบเป็นลมเพราะความเหนื่อยวันละหลายครั้ง

เหล่าขุนนางล้วนทราบดีว่าตวนอ๋องเลื่องชื่อมิค่อยชอบเมืองหลวง แต่จำต้องแวะเวียนมาเพราะบุตรชายอายุห้าขวบเศษแล้ว สมควรแก่เวลาที่ต้องศึกษาเล่าเรียนอย่างจริงจัง การเดินทางเข้าเมืองหลวงครั้งนี้จึงมีเป้าหมายสำคัญ นั่นคือการคัดเลือกบัณฑิตมากความสามารถในด้านต่าง ๆ มารับหน้าที่อาจารย์ของคุณชายน้อยเฉินหราน

มีข่าวลือว่าองค์ฮ่องเต้เหวินจวินพยายามเหนี่ยวรั้งพระอนุชาให้อยู่ในเมืองหลวง อ้างเหตุผลนานัปการ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมตามใจอีกครา โดยมิลืมกำชับว่าหลังจากบุตรชายอ่านเขียนคล่องแคล่วแล้วก็ให้เข้าร่วมศึกษากับเหล่าองค์ชายในวังหลวง เรื่องราวทุกอย่างดูราบรื่นจนกระทั่งเสวียนหนิงอันทราบอีกเป้าหมายสำคัญของบิดา

‘ถึงเวลาออกเรือนแล้ว ต่างเมืองไม่มีบุรุษใดคู่ควร…’

เสวียนหนิงอันผ่านพิธีปักปิ่นได้ปีกว่า แต่กลับไม่มีบุรุษใดในเมืองที่นางอาศัยอยู่หาญกล้าเข้ามาทำความรู้จัก อย่างมากที่สุดก็ทำเพียงแอบมอง ทุ่มเทเงินจำนวนมากซื้อข้าวของในร้านค้าที่นางดูแล เพื่อที่จะได้ยลโฉมคุณหนูเสวียนให้นานสักหน่อย ทว่าทุกครั้งที่ตวนอ๋องเฉินฟาหยางปรากฏตัว เหล่าคุณชายก็จะหายไปในชั่วพริบตา

เหล่าคุณชายล้วนหวาดกลัวบิดาของเสวียนหนิงอัน…

หากจะมีบุรุษใดคู่ควรและหวาดกลัวตวนอ๋องน้อยลงสักสามส่วนก็ย่อมต้องเป็นคุณชายสกุลดังที่รั้งตำแหน่งสำคัญในเมืองหลวง เฉินฟาหยางหวงบุตรสาวอย่างมาก เรื่องนี้เป็นที่รู้กันโดยทั่ว ยามถึงเวลาที่นางต้องออกเรือนเขาจึงคัดเลือกอย่างพิถีพิถัน ถึงขั้นละวางนิสัยรักความสงบ เปิดโอกาสให้เหล่าขุนนางชั้นสูงพาบุตรชายแวะเวียนเข้ามาสนทนาถึงในจวน

ทว่าทำเช่นนั้นได้ไม่นานตวนอ๋องก็หมดความอดทนเพราะมิได้อิงแอบพระชายาคนงามได้บ่อยตามใจปรารถนา หลังจากผ่านไปได้หลายวันเขาจึงทำตามคำแนะนำขององค์ชายรัชทายาทเหวินอวิ๋นฝู จัดงานเลี้ยงก่อนออกจากเมืองหลวง ถือโอกาสคัดเลือกบุรุษที่เหมาะสมกับเสวียนหนิงอันด้วยตนเองอีกครั้ง

งานเลี้ยงอำลาในวันนี้จึงเกิดขึ้น ทุกอย่างในจวนดูสับสนวุ่นวาย ส่วนโฉมงามในวัยสิบหกปีที่ทราบถึงจุดประสงค์ของงานก็ขุ่นเคืองบิดาอย่างมาก ถึงขั้นมิยอมออกจากห้องเลยทีเดียว

เสวียนหนิงอันบอกกับมารดาว่ายังมิอยากแต่งงาน อยากอยู่ตำหนักเยว่ฉีนอกเมืองต่อไปเรื่อย ๆ นึกไม่ถึงว่านอกจากท่านแม่จะไม่ตามใจแล้ว ยังเตือนให้นางเชื่อฟังคำของบิดาให้มาก แต่สิ่งที่ทำให้นางเงียบงันไม่โต้แย้งกลับเป็นคำถามง่าย ๆ

‘หรือว่ายังปักใจรักคนผู้นั้น…’

เสวียนหนิงอันส่ายหน้าแรง ๆ ปฏิเสธพัลวัน ทว่ามารดาย่อมทราบถึงความรู้สึกของบุตรสาวดี จึงตักเตือนอย่างอ่อนโยนและถนอมน้ำใจที่สุด กล่าวถึงความไม่เหมาะสมหลายประการ แน่นอนว่านางแสร้งรับฟัง แสดงทีท่าว่าเข้าใจ ทว่าหัวใจดวงน้อยกลับต่อต้านรุนแรง และพอได้อยู่ตามลำพังก็พลันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อปีก่อนที่ตำหนักเยว่ฉี

เขาคนนั้นปรากฏตัวในพิธีปักปิ่นของนาง...

เดิมทีคิดว่าตนแค่ติดเขามาก เพราะตั้งแต่จำความได้ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มก็อยู่ในความทรงจำของนางแล้ว เสวียนหนิงอันจำได้ดีว่านางร้องไห้จนตาบวมเมื่อทราบว่าเขาต้องอยู่ดูแลกิจการในเมืองหลวง ไม่สามารถตามนางกลับไปยังต่างเมืองได้ มือเรียวเล็กยึดแขนเสื้อสีขาวไว้แน่นแทบขาด จนเขาต้องสัญญาว่าจะแวะไปเยี่ยมที่ตำหนักเยว่ฉีบ่อย ๆ นางจึงไม่ร้องไห้อีก

เขาทำตามสัญญา แวะเวียนไปเยี่ยมนางปีละครั้ง แต่ละครั้งเห็นหน้าไม่เกินสามวันก็ต้องจากลา ยามนางอายุได้สิบปี เขาก็ถูกครอบครัวกดดันให้แต่งงาน ทำหน้าที่บุตรชายที่ดีของตระกูล

เขาไม่ได้มาเยี่ยมนางอีก…

เสวียนหนิงอันหัวเราะตนเองทั้งน้ำตาเมื่อทราบเรื่องว่าเขาต้องเข้าพิธีวิวาห์ นางเติบโตมากกว่าเด็กสาวในวัยเดียวกัน ความคิดอ่านย่อมไม่ธรรมดา หลังจากไตร่ตรองไม่นานก็สรุปได้ว่าความรู้สึกที่มีเป็นเพียงการยึดติดกับความทรงจำ ในเมื่อเขาแต่งงานมีครอบครัวแล้ว นางก็ไม่ควรเปลืองหัวใจหรือสมองคิดถึงบุรุษที่มีเจ้าของ

นางไม่เห็นเขานานถึงห้าปี ทั้งยังไม่สนใจข้าวของที่ส่งมาให้ในทุก ๆ วันเกิด ทว่าพอเห็นหน้าเขาไกล ๆ อีกครั้งในวันปักปิ่นเมื่อปีก่อน เสวียนหนิงอันกลับตระหนักได้ในทันทีว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทุกความรู้สึกยังคงเหมือนเดิม

ไม่สิ รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าต่างหาก

สายตาของเขายามมองมาทำให้เสวียนหนิงอันรู้สึกว่าตนเป็นเพียงขี้ผึ้งก้อนหนึ่งที่ถูกความร้อนค่อย ๆ เผาไหม้อย่างเชื่องช้า ไร้ซึ่งความปรานี นอกจากนั้นหัวใจที่เคยเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอกลับรู้สึกคล้ายถูกบีบรัดอย่างน่าประหลาด และในยามที่เขาหรี่ตามองมาก่อนค่อย ๆ เบือนหน้าหนี นางก็พลันรู้สึกชาวาบทั้งร่างกายและหัวใจ

เขาเปลี่ยนไปเพราะความสูญเสีย…

เสวียนหนิงอันอยากเข้าไปพูดคุย แสดงความเสียใจเรื่องภรรยาและบุตรของเขาหลังจากพิธีจบลง ทว่าท่านป้าเสี่ยวผิงกลับแจ้งว่าเขากลับเมืองหลวงไปแล้ว นางจึงไม่ได้เห็นหน้าเขาอีก ไม่ได้ปลอบใจเขาเหมือนที่เขาเคยปลอบใจนาง ไม่ได้ออดอ้อนให้ได้หัวเราะอารมณ์ดี

ยามนั้นนางไม่ได้คาดหวังสิ่งใดตอบแทน ไม่ได้คิดวางแผนครอบครองเป็นเจ้าของ มีเพียงความห่วงใยมอบให้เพียงเท่านั้น ในช่วงเวลานั้นเสวียนหนิงอันบริสุทธิ์ใจอย่างแท้จริง

เสวียนหนิงอันบริสุทธิ์ใจจนกระทั่งทราบเรื่องว่าบิดาต้องการให้หมั้นหมายและออกเรือน แผนการร้ายกาจจึงผุดขึ้นมาในสมองอันชาญฉลาดของนาง

‘คุณหนูเจ้าคะ… มาแล้วเจ้าค่ะ’

หลี่จินหมิง มองสาวใช้ตรงหน้าอย่างมิเข้าใจนัก นางกล่าวว่าตวนอ๋องเลื่องชื่อมีธุระสำคัญต้องเจรจาเป็นการด่วน แต่สถานที่นัดพบกลับเป็นสวนท้ายจวน มิใช่ห้องหนังสือเช่นที่ผ่านมา ซ้ำก่อนหน้านี้ไม่นานพ่อบ้านหวังอู่ได้แจ้งว่า ตวนอ๋องเฉินฟาหยางยังสนทนากับพระชายาเสวียนอยู่ในเรือนใหญ่ และจะออกมาพบปะแขกในอีกหนึ่งเค่อ

หรือว่าโรครำคาญผู้คนกำเริบ?

หลี่จินหมิงเปลี่ยนไปมาก ไม่เหลือคราบของบุรุษร่าเริงยิ้มง่าย เนื่องจากภรรยาผูกผมหมดวาสนาต่อกันเมื่อราวสองปีก่อน นางจากไปพร้อมกับลูกชายฝาแฝดในครรภ์ พรากความสุขในชีวิตเขาไปด้วย รอยยิ้มจึงไม่มีหลงเหลือ คำพูดหวานหูที่กล่าวเป็นประจำก็ไม่มีแล้ว แม้เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดอย่างมากอยู่ดี

ภรรยาผู้ล่วงลับร่างกายอ่อนแอ หลี่จินหมิงจึงไม่เคยกดดันนางเรื่องการตั้งครรภ์ สามปีแรกที่อยู่ด้วยกันเขาตั้งใจดูแลและมอบความสุขให้ภรรยาเท่าที่สามีคนหนึ่งจะทำได้ ในขณะเดียวกันก็ทำหน้าที่บุตรชายที่ดีของสกุลหลี่ ดูแลกิจการของครอบครัวอย่างขยันขันแข็ง หลี่จินหมิงเชื่อว่าทุกอย่างสมบูรณ์ดี แต่สุดท้ายกลับพบว่าเขาทำพลาด ดูแลภรรยาได้ไม่ดีพอ

นางถูกมารดาผู้ให้กำเนิดของเขากดดันเรื่องทายาทสืบสกุลทุกวันที่เขาก้าวขาออกจากเรือน กว่าจะทราบเรื่องนางก็เลิกดื่มน้ำแกงเลี่ยงบุตรและตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว

หลี่จินหมิงทราบเรื่องจากสาวใช้คนสนิทของภรรยาว่านางถูกดุด่าให้เสียใจอย่างไรบ้าง เขาจึงโขกศีรษะต่อหน้าบิดา ขอแยกไปอยู่บ้านใกล้ตลาดฝั่งตะวันออก อ้างเรื่องความสะดวกในการเดินทางไปยังร้านค้าสกุลหลี่ แต่ความจริงแล้วเขาทำเช่นนั้นเพราะต้องการให้นางสบายใจ

เขาอยู่กับภรรยาทุกวัน… จนกระทั่งวันที่นางและลูกจากไป

‘ท่านพี่อย่าโทษตนเอง เป็นข้าที่ตัดสินใจว่าจะตั้งครรภ์’

หลี่จินหมิงแค่นหัวเราะ เขาจะไม่โทษตนเองได้อย่างไร ในเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าหนึ่งในแปดของบุรุษสกุลหลี่ล้วนให้กำเนิดทารกแฝด สองในสิบส่วนมารดามักจะไม่รอด ภรรยาของเขาเดิมทีก็มิได้แข็งแรง ต้องลมเย็นเพียงเล็กน้อยก็ป่วยไปสองเดือน ทว่านางก็ยังดื้อดึงจนเกิดความสูญเสียที่ยากเกินกว่าจะกอบกู้ และความสูญเสียนั้นทำให้หลี่จินหมิงมิใช่คนเดิม

คุณชายหลี่ผู้เข้าใจทุกคนไปเสียทุกอย่าง... ตายจากโลกนี้ไปแล้ว

“นี่มันเรื่องอันใดกัน เหตุใดท่านอ๋องจึงไม่นัดพบในห้องหนังสือเล่า” น้ำเสียงเฉื่อยชาดังขึ้นท่ามกลางความมืด เขาหรี่ตามองร่างอวบของสาวใช้ที่สั่นสะท้านคล้ายมีชนักปักหลัง คิ้วเรียวขมวดมุ่นแทบชนกัน เริ่มสงสัยแล้วว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากลอันใดในสวนท้ายจวน

“ห้องหนังสือมีฝุ่นเยอะเจ้าค่ะ” คำตอบของนางนับว่าเป็นความเท็จโดยแท้ ตวนอ๋องเฉินฟาหยางรักการอ่าน ทั้งยังใส่ใจเรื่องความสะอาดอย่างมาก ย่อมไม่มีทางปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้แน่

หรือว่ามีคนวางแผนลอบทำร้าย?

หลี่จินหมิงกวาดตามองรอบตัวอย่างรวดเร็ว ทว่าผ่านไปได้ครู่เดียวก็นึกขบขันตนเองในใจ ว่าเหตุใดจึงกังวลเรื่องความปลอดภัยเสียได้ จวนแห่งนี้แม้เจ้าของมิค่อยได้แวะเวียนมา แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าก่อเรื่อง ตวนอ๋องเฉินฟาหยางน่ากลัวเพียงใด ทุกคนในเมืองหลวงล้วนทราบดี

ทว่าก่อนถึงทางเลี้ยวไปยังสวนที่เขาเคยนั่งเล่นเมื่อสิบกว่าปีก่อน สาวใช้ตรงหน้ากลับเปลี่ยนทิศทาง หลี่จินหมิงพยายามนึกว่าปลายทางคือเรือนของผู้ใดและทันทีที่เห็นแสงไฟอยู่ไกล ๆ เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าถูกลวงเสียแล้ว

“ท่านอา...”

หลี่จินหมิงหันไปตามเสียงเรียกจากด้านหลัง เห็นดวงตากลมโตสุกสกาวที่คุ้นเคย ทว่ายังมิทันเอ่ยทักก็สัมผัสได้ว่ามีผงหอมประเภทหนึ่งลอยมากระทบกับใบหน้า ภาพเลือนรางที่เห็นคือสาวงามกำลังห่อปากเล็กน้อย บอกชัดว่าเมื่อครู่เป็นผู้เป่าเครื่องหอมที่ทำให้รู้สึกมึนเมา เขาอยากถามว่านี่คือเรื่องตลกอันใดแน่ แต่กลับพบว่าตนเองขยับตัวลำบาก พูดกล่าวอันใดมิได้สักคำ ทั้งสองขายังหมดแรงแทบทรุด โชคดีที่มีวงแขนเรียวเล็กโอบกอดไว้

“พาเขาไปที่ห้อง...”

น้ำเสียงของนางมั่นคงหนักแน่นราวกับมิได้กระทำเรื่องใดผิด หลี่จินหมิงอยากดุนางมิให้ทำเรื่องน่าปวดหัว แต่กลับมีเพียงลมอุ่นร้อนออกจากริมฝีปาก และพอตรองดูให้ดีเขากลับมิรู้ว่าต้องดุนางอย่างไร

หลี่จินหมิงมิเคยดุนางแม้เพียงครึ่งคำ

เขามิใช่บุรุษรูปร่างผอมบาง แต่กลับถูกสตรีตัวเล็กและสาวใช้ประคองกึ่งลากไปจนถึงเรือนที่อยู่ไม่ไกลได้ หลี่จินหมิงเห็นว่าในห้องยังพอมีแสงสว่าง เขาจึงหมายใจว่าจะมองหน้าของนางให้ชัดสักหน่อย แต่ยังมิทันถึงประตู เปลือกตาก็พลันหนักอึ้ง สุดท้ายก็ปิดสนิทและได้ยินเพียงบทสนทนาสั้น ๆ ก่อนหมดสติไป

“แน่ใจหรือเจ้าคะคุณหนู”

“หากต้องแต่งงาน ข้าย่อมเลือกบุรุษที่ข้ารัก”

“แต่เขามิได้รักคุณหนูนะเจ้าคะ”

“เช่นนั้นก็ต้องลองดูว่าข้าจะทำให้เขารักได้หรือไม่”

หลี่จินหมิงจำบทสนทนาระหว่างนางกับสาวใช้ได้อย่างแม่นยำ เสียงหวานเศร้ายังคงติดหูมิจางหาย กระทั่งยามได้สติเพราะเสียงถีบประตูที่ตามมาด้วยเสียงตะโกนราวกับฟ้าผ่า เขาก็ยังมิลืมเลือนโดยง่าย จวบจนถูกหมัดทรงพลังต่อยจนหน้าหัน ประโยคท้าทายนั่นก็ยังตราตรึงในสมองดังเดิม

เสวียนหนิงอัน เหตุใดเจ้าจึงร้ายกาจยิ่งนัก?!