บทที่ 20

จวนเฉินกั๋วกง แม้ไม่ยิ่งใหญ่ที่สุด งดงามที่สุด และกว้างขวางที่สุดในเมืองหลวง แต่ก็นับได้ว่าเป็นจวนที่มีอาณาบริเวณกว้างขวางไม่น้อยจวนหนึ่ง อีกทั้งก่อนหน้านี้ จวนแห่งนี้ยังเคยเป็นขององค์ชายองค์หนึ่งของราชวงศ์ก่อนอย่างราชวงศ์สกุลจี ไม่ว่าจะเป็นอุทยานหรือห้องหับในเรือนต่างๆ จึงนับได้ว่าจัดวางเอาไว้อย่างพิถีพิถัน ส่วนที่งดงามที่สุดภายในจวนก็เห็นจะเป็นอุทยานของเรือนประธานที่อยู่ไม่ไกลจากโถงรับแขกของเรือน

เมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ ท่านแม่ของนางเล่าว่าอุทยานแห่งนี้ปูพื้นด้วยหินแบบเดียวกับที่ใช้ปูในอุทยานกลางของวังหลวง อีกทั้งสะพานโค้งอันใหญ่โตงดงามที่ตัดผ่านสระบัว ก็ลอกเลียนมาจากสะพานหินสลักลายในอุทยานกลางของวังหลวงอันเก่าแก่โบราณเช่นกัน...

แม้ท่านป้าสะใภ้จะชมชอบการนั่งจิบน้ำชาทอดสายตามองอุทยานที่ว่านี้เป็นอย่างมาก เซียงหรงก็ไม่กล้าปล่อยให้ผู้หลักผู้ใหญ่ต้องรอนาน ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งเค่อยาม นางและซู่ซินก็มาถึงโถงรับแขกเรือนประธาน พร้อมๆ กับที่ขนมรับรองแขกมาถึงพอดี

“ไม่ต้องลำบากยกเข้าไปหรอก ส่งมาให้ข้าเถอะ” เซียงหรงบอกสาวใช้ของเรือนประธานเสียงเบา

สาวใช้ของเรือนประธานเคยชินกับการปฏิบัติตนอย่างไม่แบ่งแยกนายบ่าวของคุณหนูสามนานแล้ว อีกทั้งคุณหนูสามก็ยังดีต่อบ่าวไพร่เป็นที่หนึ่ง ทันทีที่ได้ยินคุณหนูกล่าว สาวใช้ตัวน้อยจึงไม่รีรอที่จะส่งถาดที่เห็นว่าไม่ได้หนักอะไรให้คุณหนูสามอย่างนุ่มนวล แล้วค้อมศีรษะน้อมส่งให้ผู้เป็นนายเดินจากไปก่อนตามมารยาทธรรมเนียม

อา...คุณหนูสามคงอยากเอาใจว่าที่แม่สามีกระมัง?

แม้ในอดีตจะเคยเกิดข่าวคาวคลุ้งเล่าลือออกไปเช่นนั้น ทว่าตลอดระยะ เวลาที่ผ่านมา จวิ้นหวังเฟยก็รักเอ็นดูคุณหนูสามของพวกนาง ใส่ใจคุณหนูสามของพวกนางถึงขั้นจัดหาอาจารย์หญิงชายมาอบรมสั่งสอนคุณหนูสามถึงในเรือน ประคบประหงมดูแลคุณหนูสามราวกับคุณหนูสามของพวกนางเป็นบุตรสาวคนหนึ่งก็ไม่ปาน...

หากจวิ้นหวังเฟยผู้นี้ไม่หมายใจจะให้คุณหนูสามของพวกนางแต่งเข้าตำหนัก เหตุใดผู้เป็นชายาเอกของจวิ้นหวังที่สูงศักดิ์จึงต้องคอยเทียวไปเทียวมาระหว่างตำหนักอันโอ่อ่าสุขสบายของตนเองกับจวนเฉินกั๋วกง คอยเป็นธุระช่วยเหลือดูแลคุณหนูสามของพวกนางถึงเพียงนี้?

สาวใช้มีความคิดของสาวใช้ เซียงหรงเองก็มีความคิดของนางเช่นกัน

สำหรับเซียงหรงแล้ว นางค่อนข้างแน่ใจว่าท่านป้าสะใภ้ผู้นี้ดีต่อนางก็เพราะสามีอย่างท่านลุงของนาง ที่เป็นจวิ้นหวัง ซ้ำยังเป็นแม่ทัพชำนาญศึกผู้หนึ่งของเทียนจิน ฝากฝังไว้ นอกจากนี้หลานสาวต่างสายเลือดอย่างนางยังเป็นบุตรสาวที่สหายผู้รู้ใจของท่านป้าสะใภ้คลอดออกมา เพราะเหตุนี้ป้าสะใภ้จึงอดจะรักเอ็นดูนางและใส่ใจดูแลนางให้ดีหน่อยไม่ได้...พอมาลองนึกๆ ดูแล้ว ตลอดหลายปีมานี้ นางได้รับความรักความเมตตาจากท่านป้าสะใภ้ผู้นี้มากจริงๆ

เซียงหรงแม้มองโลกในแง่ดี ทว่านับตั้งแต่ท่านย่าตายจาก พี่จิ้งอี้ซึ่งจู่ๆ ก็หลงใหลศาสตร์แห่งพิษขึ้นมา ก็คอยถ่ายทอดความรู้ทุกอย่างที่ตนเองได้ศึกษาค้นคว้ามาให้นางต่ออีกทอดหนึ่ง สอนให้นางตรวจสอบอาหาร ขนม และน้ำชาก่อนดื่มกินอยู่เสมอว่ามีสิ่งผิดปกติใดหรือไม่ นางจึงติดนิสัยชอบลอบตรวจสอบอาหาร ขนม น้ำชา ควบรวมไปถึงของใช้ทุกอย่างตามวิธีที่พี่ชายใหญ่ถ่ายทอดให้ ในกรณีนี้ที่ของซึ่งต้องการตรวจสอบเป็นขนมและน้ำชา วิธีการตรวจสอบพิษของพี่ใหญ่ หนึ่งคือตรวจสอบด้วยสายตา สองคือตรวจสอบกลิ่น สามคือใช้เข็มเงินตรวจสอบพิษ สี่คือสังเกตปฏิกิริยาของพวกสัตว์ หลังจากตรวจสอบสามอย่างแรกแล้ว หรงเซียงจึงสุ่มโยนขนมชิ้นหนึ่งให้นกจิกกิน เมื่อเห็นว่าทุกอย่างปกติดี ก็ยกถาดขนมในมือเข้าไปหาท่านป้าสะใภ้ของตนด้วยรอยยิ้ม

นางไม่คิดหรอกว่าจะมีผู้ใดอยากลอบวางยาผู้ที่ไม่คิดแก่งแย่งอำนาจในจวนกับผู้ใด ซ้ำยังเป็นบุตรีที่ไม่อาจออกหน้าออกตาได้อีกแล้วอย่างนาง ทว่าท่านป้าสะใภ้ของนางเป็นถึงชายาเอกของจวิ้นหวังผู้เป็นถึงแม่ทัพคนสำคัญของเทียนจินเรา หากท่านป้าสะใภ้มาประสบเคราะห์กรรมในจวนเฉินกั๋วกงแห่งนี้ เกรงว่าจวนเฉินกั๋วกงของนางจะแบกรับความผิดที่สะเพร่า ไม่เอาใจใส่ตรวจสอบอาหาร ขนม และน้ำชาที่ใช้รับรองแขกให้ดีไม่ไหว

“เซียงหรง...เด็กดี” ผู้เป็นป้าสะใภ้เอ่ยทักทันทีที่เห็นนางยกถาดขนมเข้ามา

ได้ยินผู้อื่นชมว่าเป็นเด็กดีเช่นนี้แล้ว เซียงหรงก็ดีใจ แย้มรอยยิ้มสดใสเจิดจ้าเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่ไร้เดียงสาไม่มีผิด

รอยยิ้มนั้นทำเอาชายาเอกจวิ้นหวังจากสกุลสวีถึงกับตาพร่าเลยทีเดียว “ไม่พบกันไม่กี่วัน เหตุใดป้าสะใภ้จึงรู้สึกว่าหลานรักของป้าสะใภ้ยิ่งงดงามขึ้นอีกแล้ว”