บทที่ 82

ชั่วขณะแรกที่เปิดประตูเข้ามาเห็นว่าบนเตียง มีสตรีผิวขาวจัดรูปร่างอ้อนแอ้นบอบบางนอนแนบชิดอยู่ในอ้อมกอด ‘บ่าวรับใช้’ ซ้ำในห้องยังอัดแน่นไปด้วยกลิ่นกามาน่ารังเกียจ หานชิงเยว่และเฉินชิวเยว่ดีใจนัก

เสียงกรีดร้องเรียก ‘น้องสาม’ เมื่อครู่ แปดส่วนคือความยินดี อีกสองส่วนที่เหลือคือความตกใจ...ตกใจที่แผนการครั้งนี้สำเร็จง่ายดายนัก! เท่านี้น้องสามสารเลวสมควรตายก็ไม่สามารถเผยอหน้ามาชิงดีชิงเด่นกับนางได้อีก

ในบรรดาบุตรสาวทั้งหมดของจวนกั๋วกง แต่ไหนแต่ไร นางคือผู้ที่เป็นที่กล่าวขวัญถึงมากที่สุด หากไม่ใช่เพราะน้องสามสารเลวผู้นี้ทรยศนาง ทุกสิ่งที่เฉินเซียงหรงแย่งชิงไป ย่อมต้องตกเป็นของนางอย่างไม่ต้องสงสัย

ทุกอย่าง...ตั้งแต่ความรักหวงแหนปกป้องของบิดา

...สถานะโฉมงามยอดเมธี

...ปิ่นหงส์ทองคำและข้าวของล้ำค่าที่ฝ่าบาทและหวงโฮ่วพระราชทาน

...วาสนาดีๆ ในการแต่งงานออกเรือน...ซึ่งอาจรวมถึงตำแหน่ง ‘ว่าที่จวิ้นหวังเฟย’ และสินสอดทั้งหมด ตั้งแต่เครื่องประดับมงคลล้ำค่า อัญมณีน้ำงามจากทั่วทุกทิศ แพรพรรณชั้นดีที่ต่อให้มีเงินมากมายเพียงใดก็หาซื้อไม่ได้นับพับไม่ถ้วน ทองคำแท่งที่หนักเสียจนต้องใช้คนหาบมา ไหนจะยังมีตั๋วเงินใบละแสนตำลึงอีกตั้งไม่รู้กี่ฉบับในกล่องหยกขาวมันแพะค่าควรเมืองใบใหญ่

ทั้งหมดที่กล่าวมานี้ ล้วนสมควรเป็นของนางทั้งสิ้น

เป็นเจ้าที่ผิดต่อข้าก่อน เฉินชิวเยว่จ้องมองร่างเปลือยเปล่าที่ห่อหุ้มไว้ด้วยผ้าห่มอย่างลวกๆ ของน้องสาวต่างมารดาอย่างสาแก่ใจยิ่ง ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเจ้าผิดต่อข้า...ผิดตั้งแต่เกิดมาแล้ว!

หานชิงเยว่และเฉินชิวเยว่ดีใจจนแทบคลั่ง แต่กลับเก็บสีหน้าได้อย่างมิดเม้น ยามนี้พวกนางทั้งสองดูเดือดเนื้อร้อนใจดังไฟลน

เฉินกั๋วกงถูกคำว่า ‘น้องสาม’ ทำให้หัวสมองด้านชาไปหมด ความเจ็บแปลบแล่นเข้าเล่นงานหัวใจเฉียบพลันจนแทบยั้งยืนไม่อยู่ ได้แต่ฝืนข่มความทรมาน พยายามคิดอ่านแก้ไขสถานการณ์ให้บุตรสาว

ไม่ควรเป็นเช่นนี้เลย...เรื่องร้ายๆ ก่อนเก่าเพิ่งจะจางหาย เหตุใดจึงเกิดเรื่องใหม่ขึ้นมาอีกเช่นนี้! เฉินกั๋วกงทั้งเจ็บปวด ทั้งสมเพชตนเอง ที่อุตส่าห์มุมานะร่ำเรียนจนได้ดี ทว่ากลับมีความรู้เสียเปล่า ปกป้องบุตรสาวและคนรักไม่เคยได้ ยามนี้เขารู้สึกไร้เรี่ยวแรงกำลังเหมือนอายุไขถูกสูบออกไปหลายปี

เฉินกั๋วกงรู้สึกคล้ายเลือดลมตีกลับ ขณะซวนเซ ร่างกายเอียงวูบ ก็ได้มือเล็กๆ ดูบอบบางคู่หนึ่งก็มาช่วยจับประคองเอาไว้

“ท่านพ่อ!” เซียงหรงตกใจจนเผลอร้องออกมา “ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้!”

เพียงได้ยินเสียงบุตรสาว เฉินกั๋วกงพลันได้สติ

“หรงเอ๋อร์!”

“เจ้าค่ะ เป็นลูกเอง” เฉินเซียงหรงไม่ใช่ไม่เข้าใจสถานการณ์ในยามนี้ ทว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนางแล้วไม่ใช่ชื่อเสียง แต่เป็นบิดา

“หากคุณหนูสามอยู่ตรงนี้...แล้วที่อยู่ด้านใน...” อนุจางอดสงสัยไม่ได้

เอ่ยออกมาแล้ว นางก็พลันสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา

แต่ไหนแต่ไรมา หานชิงเยว่และสกุลหาน แม้ผิวเผินดูดีต่อคนสกุลจางและซู ทว่าลึกๆ แล้ว คนเหล่านี้ก็ไม่ได้ดีไปกว่านาง ล้วนปากอย่างใจอย่าง ทั้งยังสามารถพลิกลิ้นกลับดำเป็นขาว กลับขาวเป็นดำได้ซึ่งๆ หน้า

หลายวันมานี้บุตรสาวทั้งสองคนของนางดูเก็บเนื้อเก็บตัวเป็นพิเศษ นางเคยเข้าใจว่าเป็นเพราะยามนี้สกุลจางเกิดเรื่อง พวกนางจึงรู้สึกอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าคนในจวน ทว่าหากไม่ใช่เช่นนั้นเล่า? หากอนุหานและเฉินชิวเยว่คุกคามรังแกบุตรสาวของนางเล่า? หากเฉินชิวเยว่คิดร้ายต่อบุตรสาวของนางที่ยามนี้ตระกูลข้างมารดาตกที่นั่งลำบาก ไม่อาจออกหน้าปกป้องใดใดได้เล่า?

นางกวาดสายตามองหาบุตรสาว เมื่อเห็นเพียงบุตรสาวคนเล็กก็ยิ่งตื่นตระหนกจนฝืนรักษาสีหน้าสงวนท่าทีไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว จางเหม่ยเหมยรีบวาดมือผลักเหล่าคนที่ขวางทาง พุ่งตามเข้าไปในห้องด้วยหัวใจเต้นระรัว

สตรีผิวขาวร่างอ้อนแอ้นเรือนผมยาวเหยียดที่นอนแนบชิดอยู่ในอ้อมกอดบ่าวชายร่างใหญ่รู้สึกตัวตื่นขึ้นพอดี นางบิดตัวเข้าซบบ่าวรับใช้ที่ยังคงหลับสนิท ครางเสียงเบา

จางเหม่ยเหมยรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบ

รูปร่างนั่น...เสียงนั่น...

เป็นบุตรสาวนาง!

เหตุใด...เหตุใด...