บทที่ 27

รถม้าจวนเฉินกั๋วกงเคลื่อนไปตามท้องถนนอันราบเรียบสะอาดตาของเมืองหลวงอย่างสะดวกและรวดเร็ว เซียงหรงไม่ได้นั่งรถม้าออกมานอกจวนเช่นนี้นานแล้ว จึงอดลอบแย้มม่านมองออกไปด้านนอกไม่ได้

อาจเพราะยามนี้ยังเป็นเวลาเช้าตรู่ อีกทั้งร้านรวงต่างๆ ในย่านร้านค้าก็ยังไม่ทันได้เปิดทำการค้าเลยด้วยซ้ำ ท้องถนนในเมืองหลวงซึ่งนางจำได้ว่ามักมีผู้คนออกมาเดินขวักไขว่แทบทั้งวัน จึงยังไม่มีผู้คนออกมาเดินซื้อนี่ชมนั่นอย่างที่ควรจะเป็น

เห็นท้องถนนของเมืองหลวงเงียบสงัดเช่นนี้แล้ว เซียงหรงก็อดเสียดายไม่ได้...

นี่นับเป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดแปดปีที่ได้ออกมานอกจวนแท้ๆ

เซียงหรงลอบถอนใจแผ่วเบา

แม้เซียงหรงจะตื่นตาตื่นใจต่อโลกภายนอกจวนเช่นไร ก็ไม่ได้มัวสนใจ

สิ่งละอันด้านนอกรถม้าจนลืมใส่ใจอนุหาน พี่หญิงใหญ่ และพี่หญิงรอง ที่ร่วมทางมาด้วยกัน

ภายในรถม้าซึ่งตกแต่งไว้อย่างเรียบง่ายทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความโอ่อ่า สมกับที่เป็นรถม้าจากจวนกั๋วกง เซียงหรงพยายามส่งยิ้มให้พี่หญิงทั้งสองและอนุหานที่ตามมาดูแลพวกนางทั้งสาม ทว่าอนุหานกลับไม่ยิ้มตอบดังเช่นทุกครั้ง อีกทั้งพี่หญิงทั้งสองยังเบือนหน้าหนีกันไปคนละทาง โดยเฉพาะพี่หญิงใหญ่ เฉินชิวเยว่ ถึงกับแค่นหัวเราะใส่อย่างที่ไม่เคยกระทำมาก่อน เดาว่าคงยังไม่หายโกรธเคืองเรื่องที่จู่ๆ ก็เกิดมีชื่อน้องสาวคนที่สามของตนอยู่ในรายชื่อผู้ผ่านการคัดเลือกให้เข้าประชันขันแข่ง ชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี

เพราะเกรงว่าจะทำให้พี่หญิงทั้งสอง และอนุหานหานที่จู่ๆ ก็ต้องรับภาระดูแลผู้ที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะผ่านการคัดเลือกกับคนอื่นเขาด้วยอย่างนางเพิ่มอีกคนยิ่งไม่พอใจ เซียงหรงจึงหลุบตาลง นั่งนิ่งๆ ไม่พูดอะไร ในใจได้แต่หวังว่าอนุหานจะไม่หงุดหงิดรำคาญส่วนเกินอย่างนาง จนพานให้ขุ่นเคืองจนเสียสุขภาพ และหวังว่าพี่หญิงทั้งสอง โดยเฉพาะพี่หญิงใหญ่ จะยอมเปิดใจรับฟังข้อเท็จจริงจากนางบ้าง...

นางหาได้คิดประชันขันแข่งกับพี่หญิงน้องหญิงของตนดังเช่นที่อนุจางกล่าวอย่างเดือดดาลนับตั้งแต่วันแรกที่รู้ข่าวจริงๆ นะ

อันที่จริง ตัวนางเองสามารถผ่านเข้ารอบมาได้อย่างไร นางก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ...

รถม้าเคลื่อนตัวไปอีกพักใหญ่ก็ชะลอความเร็วลง เซียงหรงอดแปลกใจไม่ได้ จึงเผลอแย้มม่านมองออกไปด้านนอกอีกครั้ง ไม่นึกว่าครั้งนี้กิริยานั้นจะทำให้เกิดเสียงฮือฮาดังขึ้นจากด้านนอกรถม้า

นี่มัน...นี่มันอะไรกัน? เหตุใดการประชันขันแข่งที่ถูกจัดขึ้นในสำนักศึกษากลาง จึงมีผู้คนแห่แหนกันมามากมายถึงเพียงนี้!

ประเดี๋ยวนะ หรือจะเป็นเพราะเหตุนี้ ตลอดเส้นทางที่รถม้าของพวกนางเคลื่อนผ่านจึงไร้เงาผู้คน?

อืม...แม้สวนชิงหลิงข้างในใจกลางสถานศึกษาที่เป็นสถานที่ประชันขันแข่งจะใหญ่โต แต่คงไม่อาจจุคนที่อยากเข้าชมได้ทั้งหมด อีกทั้งหากใจร้อนสักหน่อย ต้องการยลโฉมสาวงามผู้ผ่านการคัดเลือกให้เข้าแข่งขัน ชิงชัย ก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มต้นขึ้น จุดที่เหมาะจะปักหลักยืนรอชมโฉมสาวงามมากที่สุด ก็คือบริเวณนี้ บริเวณที่เป็นทางแยกสุดท้าย ก่อนเข้าสู่ถนนซึ่งทอดยาวไปสู่สำนักศึกษาอันยิ่งใหญ่งามตระการ...

เซียงหรงพลันเข้าใจขึ้นมาทันที

ถูกแล้ว...เหตุที่ท้องถนนไม่มีใครเลยสักคน หาใช่เพราะยามนี้ยังเป็นเวลาเช้าตรู่อย่างที่นางหลงเข้าใจ แต่เป็นเพราะคนทั้งหมดล้วนแห่แหนมารอยลโฉมเหล่าสาวงามที่เดินทางเข้าร่วมการขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีกันที่สำนักศึกษากลางต่างหาก!

...เช่นนั้นแล้ว หมู่ตึกใหญ่โตที่อยู่ภายใต้ขอบรั้วสูงตระหง่านยาวไกลสุดลูกหูลูตาข้างหน้านี่ ก็คือสำนักศึกษาที่สำนักราชบัณฑิตก่อตั้งขึ้นโดยมีราชวงศ์สกุลหลี่ให้การสนับสนุนกระมัง

จากที่ศึกษาจากตำรา นับตั้งแต่ราชวงศ์สกุลหลี่ขึ้นปกครองเทียนจิน แผ่นดินนี้ก็ยิ่งกว่าเจริญรุ่งเรืองจนไม่มีแผ่นดินใดในใต้หล้าทาบติด เมื่อได้มาเห็นสถานศึกษาอันเป็นความภาคภูมิใจของเทียนจินเช่นนี้แล้ว ก็อดคิดไม่ได้ว่า ‘จริง’

“นั่นรถม้าจากตระกูลใด?” ผู้คนด้านนอกเริ่มพูดคุยกัน

เห็นผู้คนชี้มือชี้ไม้มาที่ตน ทั้งยังเริ่มสอบถามกันและกันเสียงดังระงม

เซียงหรงตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง ทว่ายังสามารถรักษากิริยาของคุณหนูตระกูลสูงเอาไว้ได้ นางหลุบตาลง ยิ้มน้อยๆ อย่างเจียมตน ตามที่อาจารย์หญิงเคยสอนสั่ง ก่อนค่อยๆ ปิดผ้าม่านลง

 ท่าทีนั้นทำเอาเฉินชิวเยว่ที่ไม่พอใจมากอยู่แล้วอดรนทนไม่ไหว สุดท้ายก็ถึงกับค่อนแคะขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยกระทำ

“น้องสามช่างดีจริงๆ เพิ่งจะมาถึงหน้าสถานศึกษาของพวกเราพี่หญิงน้องหญิงก็รู้ความเป็นอย่างยิ่ง เพียงเพื่อให้ได้รับชัยชนะ ถึงกับทิ้งจรรยาสตรี เที่ยวแย้มม่าน ชม้ายชายตา เรียกคะแนนนิยมจากผู้คน!”