บทที่ 26

เห็นคุณหนูของตนจ้องมองด้วยสายตางุนงงสงสัย ซู่ซินรีบเก็บสีหน้า นางกระแอมเสียงเบา ก่อนกล่าวเสียงนุ่ม ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คุณหนูสาม...เวลาไม่เช้าแล้ว แดดแรงจริงดังที่คุณหนูรองกล่าวมาไม่มีผิด พวกเราก็รีบกลับเรือนอี้หรงดีหรือไม่”

เฉินเซียงหรงกะพริบตาสองปริบ พยายามไม่ใส่ใจท่าทีประหลาดนั้น

ถึงถามพี่ซู่ซินของนางไปก็ไม่ได้คำตอบ นางคร้านจะถามแล้ว

“ไปสิ...พวกเรากลับเรือนกัน ข้าเพิ่งนึกได้ว่าสมควรปักถุงหอมลายมงคลให้ท่านป้าสะใภ้สักถุง...ยังมีของท่านพ่อ พี่ชายใหญ่ พี่ชายรอง น้องเล็ก ท่านแม่รอง ท่านแม่สาม ท่านแม่สี่ พี่หญิงน้องหญิงทุกคน...แน่นอนว่ายังต้องมีของพี่ซู่ซินกับป้าเหลียงอีกคนละถุงอีกด้วย”

“มีของบ่าวกับป้าเหลียงด้วยหรือเจ้าคะ”

“พี่ซู่ซินและป้าเหลียงก็เหมือนครอบครัวของข้า จะไม่มีได้อย่างไร”

ซู่ซินอมยิ้ม กล่าวอย่างขวยอายระคนดีใจ “กล่าวเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ หากผู้อื่นมาได้ยิน...”

“ได้ยินแล้วอย่างไร” เซียงหรงแย้มยิ้มงดงามเฉิดฉัน “ทั้งพี่ซู่ซินและป้าเหลียงต่างคอยดูแลข้า ปกป้องคุ้มครองข้ามาตั้งแต่ยังเยาว์ พวกท่านไม่เพียงดีต่อข้า ยังดีต่อผู้อื่นในจวน เป็นผู้รู้ระวังหนักเบา ความประพฤติดีงาม ไร้ตำหนิบกพร่อง ถุงหอมเพียงถุงเดียว เมื่อเทียบกับความดีของพวกท่านแล้วจะนับว่าเป็นอะไรได้...หากไม่ใช่เพราะสินเดิมของท่านแม่ไม่อาจนำออกมาใช้ และหากไม่ใช่เพราะเรือนอี้หรงของพวกเราในยามนี้ต้องประหยัด ข้ายังอยากตอบแทนพวกท่านทั้งสองคนให้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ”

“คุณหนูของบ่าวช่างเติบโตขึ้นมาเป็นสตรีที่ดีนัก...เช่นนี้อย่างไรเล่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์และฟูเหรินที่เฝ้ามองอยู่จึงไม่อาจไม่รักใคร่ให้ความคุ้มครองคุณหนูที่แสนดีของบ่าว ช่วยให้คุณหนูของบ่าวสามารถเติบใหญ่ขึ้นมาเป็นสตรีที่สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง ฉลาดปราดเปรื่อง และงดงามถึงเพียงนี้” กล่าวแล้ว ซู่ซินก็ไล่สายตามองผมเพ้าผิวพรรณของคุณหนูอย่างนางด้วยแววตาชื่นชมประสมภูมิใจ

เส้นผมยาวเหยียดเงางามและผิวพรรณที่เกลี้ยงเกลาไร้รอยขีดข่วนย่อมบ่งบอกถึงการได้รับการเอาใจใส่ดูแลเป็นอย่างดีนับตั้งแต่ยังเยาว์...

พี่ซู่ซินของนางมองผิวพรรณนางแล้วนึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์และมารดาที่ล่วงลับของคุณหนูอย่างนาง แต่เซียงหรงกลับนึกขอบคุณท่านป้าสะใภ้ พี่ซู่ซิน ป้าเหลียง รวมถึงบ่าวชายสาวใช้ทุกคนในเรือน ที่ช่วยกันทะนุถนอมปกป้องดูแลนางมาจนกระทั่งทุกวันนี้

ใช้ชีวิตมาจนถึงป่านนี้ คุณหนูอย่างนางเพิ่งจะเคยหกล้มได้แผลเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ครั้งนั้นในเรือนวุ่นวายกันมากทีเดียว จำได้ว่าท่านป้าสะใภ้ถึงกับเร่งรุดมาส่งยาสมานแผลลบเลือนริ้วรอยราวกับพระโพธิสัตว์มาดลใจ บ่าวชายสาวใช้ก็คุ้มกันเรือนแน่นหนา พี่ซู่ซิน ป้าเหลียง คอยป้อนทั้งยาบำรุง ทั้งทายาที่ท่านป้าสะใภ้หามาให้ถึงสองหีบใหญ่ๆ ไม่เว้นวัน ทำราวกับเด็กสาวอย่างนางป่วยหนักก็ไม่ปาน กระทั่งผู้ที่ทำให้นางหกล้มเพราะบังเอิญหยอกล้อกันตามประสาพี่น้องกับพี่หญิงใหญ่และพี่หญิงรอง จนพลาดวิ่งมาชนนางล้มอย่างน้องสี่ ก็ยังถึงกับมาก้มศีรษะขอขมานางยกใหญ่ กล่าวแต่ว่า “ข้าจะไม่ทำให้พี่หญิงสามต้องเจ็บตัวอีกแล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว” ซ้ำๆ ไม่ยอมหยุด พี่หญิงใหญ่และพี่หญิงรองเองก็ยังรีบร้อนมาถามไถ่อาการด้วยใบหน้าเผือดสี จับมือขอขมา กล่าวในทำนองเดียวกันว่า “จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเด็ดขาด”

และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ หลังจากเหตุการณ์คราวนั้น ต่อมาแม้จะมีเรื่องขัดแย้งใด พี่หญิงน้องหญิงในจวนเฉินกั๋วกงก็ล้วนยั้งมือไว้ไมตรี ต่อให้กรุ่นโกรธจนตัวสั่นก็ไม่เคยแตะต้องรังแกนางสักนิด อย่างมากที่สุด พวกนางก็แค่โวยวายต่อว่า ทว่าเมื่อระงับความโกรธได้ แต่ละคนก็ยังยอมรักษาหน้าไว้ไมตรี ยอมปล่อยให้คุณหนูสามอย่างนางได้ใช้ชีวิตอย่างสงบในเรือนหลังต่อไปตามประสานาง

สิ่งศักดิ์สิทธิ์และท่านแม่ผู้ล่วงลับคอยรักใคร่ให้ความคุ้มครองอย่างนั้นหรือ...

จนถึงตอนนี้ เซียงหรงคิดว่าบางทีสิ่งศักดิ์สิทธิ์และวิญญาณของท่านแม่ที่ล่วงลับของนางอาจมีอยู่จริงและคอยดลใจให้ผู้คนในจวนล้วนดีต่อนางเช่นนี้ก็เป็นได้

นึกขึ้นมาได้เช่นนี้แล้ว เซียงหรงก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในอก สุขใจยิ่ง

ในจวนเฉินกั๋วกงเกิดความวุ่นวาย ทว่าภายในตำหนักอันโอ่อ่าของจวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อเพียงหนึ่งเดียวของเทียนจินในยามนี้ กลับมีเสียงหัวเราะของสวีเซียงเซียง ชายาเอกในจวิ้นหวังผู้เป็นเจ้าของครอบครองตำหนักอันยิ่งใหญ่งามตระการแห่งนี้ ดังกึกก้องต่อเนื่องยาวนานอย่างที่ไม่เคยมีมา

ช่วยไม่ได้เลยจริงๆ ที่ผู้เป็นจวิ้นหวังเฟยอย่างนางจะดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่เช่นนี้...

หลานสาวของนางสามารถผ่านการคัดเลือกได้จริงๆ อย่างที่คิด!

หึหึ เหตุใดจะไม่ผ่านการคัดเลือกเล่า ในเมื่อผ้าปักลายผืนนั้นทั้งงดงาม ทั้งแฝงไว้ด้วยความห่วงใย ใส่ใจ และความปรารถนาดีอย่างแรงกล้า ทุกฝีเข้ม ทุกเส้นด้าย ล้วนบอกถึงความตั้งใจจริงของผู้ปักชัดแจ้งถึงเพียงนั้น

“ทีนี้หรงเอ๋อร์ของข้าก็จะได้กอบกู้ชื่อเสียงที่เสียหายลงไปเพราะคำครหาในวัยเยาว์ และได้ฉายแสงต่อหน้าผู้คนทั้งหมดเสียที!”

การประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีเช่นนั้นหรือ...

นึกถึงเรื่องนี้แล้ว ก็พาให้อดีตบุตรสาวที่ไม่ได้รับความสำคัญจากสกุลสวีอย่างนาง ทั้งสะท้อนใจและอาลัย ‘เซียงเหลียนจวิ้นจู’ สตรีแสนดีที่โน้มกายลงมาเป็นสหายผู้รู้ใจกับบุตรสาวซึ่งเกิดจากอนุภรรยาชาติกำเนิดต่ำต้อยที่ไม่ได้รับความสำคัญอย่างนางยิ่งนัก

คนถึงกล่าวกันว่าสวรรค์ไม่เป็นธรรมอย่างไรเล่า สตรีที่ดีอย่างหลี่เซียงเหลียนสหายเพียงผู้เดียวของนางต้องมาด่วนตายจากไป ในขณะที่เหล่าสตรีอสรพิษในจวนเฉินกั๋วกงกลับได้อยู่เสวยสุข หากไม่เรียกว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรมแล้วจะให้เรียกว่าอย่างไร?

ครั้งนั้นสหายของนาง หลี่เซียงเหลียน ก็ใช้ฝีมือการปักผ้าในการสมัครเข้าคัดเลือกเพื่อเข้าประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีเช่นเดียวกัน...

นับตั้งแต่ยังเยาว์ หรงเอ๋อร์ของนางจิตใจสะอาดบริสุทธิ์ เรียนรู้ไว ชำนาญสิ้นทั้งพิณ ภาพ หมาก อักษร ทั้งยังปักผ้าได้งดงามเป็นที่หนึ่ง ทั้งคุณสมบัติและรูปสมบัติล้วนราวกับถอดแบบมารดาของตนมาไม่มีผิด นางไม่เชื่อหรอกว่าสตรีดีๆ เช่นหลานสาวของนางผู้นี้จะไม่อาจคว้าเอาตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีมาครอบครอง ตอกหน้าเหล่าคนจิตใจสกปรกหยาบช้าเห็นแก่ได้ในจวนเฉินกั๋วกง และบิดาที่เอาแต่ขลุกอยู่กับภาระการงานและสุราละเลยบุตรธิดา ให้หงายหลัง!