LOGINShare
บทที่ 68
Last Updated:
2025-09-13 15:22:16“ได้ยินหรือไม่ ตำหนักจวิ้นหวังทิศบูรพากับจวนเฉินกั๋วกงใกล้จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วนะ”
กลางตลาดเมืองหลวงที่ผู้คนคลาคล่ำ แม่ค้าพ่อค้าต่างจับกลุ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน มือก็ทำการยื่นสินค้าของตนให้กับผู้ที่เดินผ่านไปมาด้วยอย่างช่ำชอง
แม่ค้าขายซาลาเปายื่นหน้าเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
“คุณหนูสามน่ะหรือ กับจวิ้นหวังจ๋างจื่อผู้นั้น? กิ่งทองใบหยกแท้ๆ”
“ฮ้า! มิใช่ว่าคุณหนูสามผู้นั้น...นาง...เอ้อ...เสียความบริสุทธิ์ไปแล้วหรอกหรือ ตำหนักจวิ้นหวังช่างใจกว้างเสียจริง” พ่อค้าขายขนสัตว์ที่ตั้งแผงอยู่ข้างๆ รีบพูดอย่างแปลกใจ
“ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา” แม่ค้าขายเครื่องประดับหันไปแหวใส่อีกฝ่ายทันที “คุณหนูสามผู้นั้นเพิ่งได้ตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี ทั้งพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองต่อหน้าหวงโฮ่ว ปรากฏว่ามีผู้ใส่ร้ายนางมาตลอดต่างหาก ความจริงแล้วนางทั้งบริสุทธิ์ผุดผ่อง ทั้งเก่งกาจยิ่งนัก!”
“หากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็นับว่าน่าสงสารนัก ทั้งจิตใจเข้มแข็งเสียจริง”
ผู้คนต่างพยักหน้าเอออือ
“อื้ม! นั่นสิ หากเป็นสตรีอื่นอาจจะฆ่าตัวตายหนีอายไปแล้วก็ได้ แต่นางกลับยังยืนหยัดรอคอยพิสูจน์ตนเอง เชื่อมั่นในความยุติธรรม อายุยังน้อย ทว่าช่างเก่งกาจและอาจหาญยิ่งนัก”
“หวงโฮ่วยังตรัสชมเชย กล่าวว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เป็นผู้มีจิตใจงดงามกล้าหาญดุจทองคำล้ำค่า นับเป็นแบบอย่างที่ดีของสตรี ซ้ำยังมอบปิ่นหงส์ทองคำประดับมุกหยกของพระนางให้คุณหนูสามด้วยตนเองเสียด้วย เห็นว่าปิ่นนั่นเป็นปิ่นที่หวงโฮ่วทรงโปรดปรานเป็นอย่างมาก ซ้ำยังมีค่าควรเมือง หาไม่ได้อีกแล้วในใต้หล้านี้”
เล่าไปเล่ามา ชื่อเสียงของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เฉินเซียงหรง ก็กลายเป็นวีรสตรีผู้ยืนหยัดต่อความอยุติธรรมจนได้รับความโปรดปรานจากหวงโฮ่วไปเสียแล้ว
ทั้งหมดนี่เจ้าตัวรับรู้แล้วกลับไม่ได้ยินดีเลยแม้สักนิด ทั้งไม่มีใครคาดคิดว่าจริงๆ แล้ว ‘วีรสตรี’ ผู้นี้กำลังคร่ำครวญด้วยอยากที่จะย้อนเวลากลับไปสู่ความสุขสงบตอนนั้นเสียเหลือเกิน...
ยุ่งยาก...ยุ่งยากสุดๆ เซียงหรงคร่ำครวญคำนี้ในใจตั้งไม่รู้กี่ครั้ง
หลังจากเรื่องระหว่างนางกับจวิ้นหวังจ๋างจื่อ หลี่จือหลิน แพร่กระจายออกไป นางพบว่าความสงบสุขของชีวิตได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว
เรื่องความสุขสงบของตนเองเป็นเรื่องหนึ่ง แต่เรื่องที่หนักหนากว่านั้น คือเรื่องที่ตั้งแต่ ‘ความสัมพันธ์’ ระหว่างนางกับเขาถูก ‘เปิดเผย’ อย่างเป็นทางการ ศัตรูของตำหนักจวิ้นหวังก็เริ่มหันมาเพ่งเล็งนางและจวนเฉินกั๋วกงด้วยความรวดเร็ว
แล้วศัตรูของตำหนักจวิ้นหวัง กับวีรบุรุษสงครามที่เป็นถึงจวิ้นหวังจ๋างจื่ออย่างหลี่จือหลิน มีน้อยเสียเมื่อไหร่...
โฉมงามยอดเมธีผู้งดงามและสูงส่งนั่งทอดอาลัย ฟุบลงกับโต๊ะอย่างหงุดหงิด เป็นท่าทางที่ไม่สมกับคำว่า ‘เมธี’ อย่างที่สุด
แม้ว่าซู่ซินจะเห็นใจคุณหนูของตน แต่ครั้นเห็นคุณหนูของนางเป็นเช่นนี้ก็ต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้อย่างสุดความสามารถ พยายามปั้นหน้าจริงจังรายงานเรื่องราวภายนอกให้ผู้เป็นนายได้ฟัง
อย่าได้ดูถูกนางเชียว เห็นเช่นนี้ สาวใช้อย่างนางก็รู้จักผูกมิตรกับสาวใช้ระดับล่าง หรือสาวใช้ที่มีหน้าที่ออกไปซื้อข้าวของข้างนอกเช่นกัน เพื่อที่ว่าอย่างน้อยๆ คุณหนูของนางจะได้รับรู้ข่าวสารและกระแสสังคมด้านนอกจวนกั๋วกงแห่งนี้เสียบ้าง มิใช่รับรู้ผ่านทางอนุทั้งสามของบิดา โดยเฉพาะสตรีปากปราศรัยน้ำใจเชือดคออย่างอนุหานเพียงอย่างเดียว
เซียงหรงฟังเรื่องทั้งหมด ทั้งเรื่องที่มีคนสรรเสริญนาง ทั้งเรื่องที่ศัตรูของตำหนักจวิ้นอ๋องเคลื่อนไหวโดยเล็งเป้ามาที่นาง ทำให้นางได้แต่ถอนใจ
"นี่แหละ เหตุผลที่ข้าไม่อยากแต่งงาน!" เซียงหรงบ่นกับซู่ซิน "ข้าเคยลังเลสงสัยอยู่บ้าง ว่าการไม่ออกเรือน แท้จริงแล้วเป็นหนทางที่ดีหรือไม่ แต่ตอนนี้ข้ามั่นใจแล้ว...ว่าใช่!"
Latest chapter
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 105
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนแบบไหนกันแน่ เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธ “เจ้าจะพลีกายให้คนที่ไม่รู้จัก ไม่สนว่าจะเป็นใคร เพียงเพราะต้องการหนีการแต่งงานงั้นหรือ?!”เซียงหรงกัดริมฝีปาก นางหลบสายตาเขา รู้ดีว่าคำพูดของตนเองอาจจะดูไร้ยางอาย แต่ในสถานการณ์นี้ นางมองไม่เห็นทางเลือกอื่นใดอย่างน้อยคนผู้นี้ก็ไม่ใช่คนเลวร้าย เดินทางร่วมกันมานานหลายวัน เขาไม่เคยฉวยโอกาส ไม่ใช้กำลังบังคับข่มเหง ย่อมจะต้องเป็นผู้มีคุณธรรมและมีเกียรติมีศักดิ์ศรีผู้หนึ่ง ซ้ำยังเป็นสหายกับผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือพี่ซู่ซิน ของนางเอาไว้ ในตอนที่นางจากไป นางย่อมสามารถฝากฝังพี่ซู่ซินของนางให้พวกเขาดูแล อีกทั้ง…“ชีวิตนี้ของข้าเป็นท่านช่วยไว้ถึงสองครั้ง” หากนับเรื่องที่เขายังเป็นคนช่วยพานางที่เหนื่อยจนหมดสติไปพักและรักษาให้ในกระท่อมร้าง ก็ไม่ใช่เพียงสองครั้ง แต่เป็นสาม...ตอนนั้น หากไม่ได้เขามาช่วยไว้ นางอาจกลายเป็นซากร่างเย็นชืดไร้ลมหายใจที่ฝูงสัตว์รุมกัดแทะไปนานแล้วก็เป็นได้ไม่แน่ว่ายามนี้อาจไม่เหลือแม้กระทั่งเศษกระดูกแล้วด้วยซ้ำ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 104
ไม่ทันที่นางจะได้ขยับตัว ตงหยางที่รัดท่อนแขนตัวเองเอาไว้อย่างแน่นหนาก็ก้มลงดูดที่แผลของตนเอง ดูดแล้วก็พ่นเลือดสีคล้ำเข้มออกมา ดูด แล้วก็พ่นเลือดสีคล้ำเข้มออกมา ทำวนซ้ำอยู่อย่างนี้จนเลือดที่ดูดออกมาจากปากแผลเป็นสีแดงสด ถึงยอมหยุดมือเขาปล่อยให้สายรัดเอวที่รัดท่อนแขนอยู่ค่อยๆ คลายออกเอง กระถดเข้าไปนั่งชิดผนัง ก่อนถอนหายใจออกมาตงหยางเหลียวมองซากงูตัวนั้นอีกครั้ง ก่อนจะตวัดสายตามองเฉินเซียงหรง เอ่ยอย่างหัวเสีย“ดีเหลือเกิน ข้าบอกให้อยู่นิ่งๆ เจ้าก็รีบขยับตัวทันที!”“ก็ข้านึกว่า...” นางละอายเกินกว่าจะกล้าพูดต่อเขาช่วยชีวิตนาง...อีกเป็นครั้งที่สอง นางกลับคิดว่าเขาจะฉวยโอกาสใช้กำลังข่มเหงรังแก ทำเรื่องที่นาง...ไม่ยินยอม...“คุณหนูเฉิน ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าไม่มีความจำเป็นต้องบังคับข่มเหงสตรีที่ไม่เต็มใจ” เขาแค่นหัวเราะ ก่อนกล่าวต่อไป “ทว่าเป็นเช่นนี้จะดีหรือ หากร่วมทางกันไปเรื่อยๆ แล้ววันหนึ่งข้าเกิดดื่มสุราเมามายจนขาดสติเล่า เจ้าจะทำอย่างไร เจ้าจะยังกล้าติดตาม ‘รับใช้’ ข้าอีกหรือ ข้าว่าเจ้ายอมกลั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 103
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนเซียงหรงเองยังอดตกใจไม่ได้คืนหนึ่ง ขณะหลบฝนอยู่ในถ้ำเล็กๆ ตงหยางจุดไฟให้แสงสว่าง อากาศในถ้ำเย็นชื้น และเสื้อผ้าของพวกเขาเปียกชื้นจนต้องพาดไว้ใกล้กองไฟ เซียงหรงนั่งกอดเข่าห่างออกไปเล็กน้อย ดวงตาของนางมองเปลวไฟนิ่งราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์กระทั่งตงหยางมองนางด้วยสายตาขบขัน ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เจ้าเคยคิดบ้างไหม ว่าแม้จะหนีการแต่งงาน แต่ในที่สุดเจ้าก็ต้องหาสามีอยู่ดี” เขาเอ่ยเสียงเบาเช่นเดิม “คุณหนูเฉิน เจ้ากล่าวว่าต้องการแน่ใจว่าจะสามารถส่งจดหมายถึงมือบิดาและพี่ชายที่อยู่ต่างเมือง จะทำเพียงส่งจดหมายบอกล่าวเล่าความ ไม่พบพวกเขา เจ้ามีพ่อและพี่ชายกลับคิดหนีหน้า เจ้าบอกว่ามีคู่หมั้น แต่ก็ไม่ปรารถนาที่จะแต่งงานกับคู่หมั้นผู้นั้น กลับมุ่งหมายออกบวชละกิเลสเสียมากกว่า ช่างไม่รู้เสียเลยว่าต่อให้เจ้าจะโกนผมโกนคิ้ว บุรุษที่ได้พบเห็นเจ้า พูดคุยกับเจ้า พวกเขาไหนเลยจะลืมเลือนเจ้าได้ลง เจ้าคิดว่าหากได้ออกบวช จะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบได้จริงหรือ” เซียงหรงเงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าของนางเย็นชา “ก็ยังดีกว่ามีสามี&rdquo
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 102
ยามบ่ายคล้อย แดดร่ม ลมตก เป็นช่วงเวลาที่เซียงหรงรู้สึกสบายเนื้อสบายตัวที่สุดในช่วงวัน พื้นอารมณ์จึงค่อนข้างดีทว่าอารมณ์ดีๆ ของนาง กลับถูกทำลายลงด้วยเสียงเฉยชาที่ดังขึ้นทำลายความเงียบ“เป็นเช่นไรล่ะ คุณหนูเฉิน ใช้ชีวิตแบบนี้สนุกดีหรือไม่ ไม่ต้องมีคนคอยรับใช้ ไม่ต้องมีที่นอนอุ่นๆ ไม่ต้องกินอาหารดีๆ ใช้สองขาเดินทาง ร่อนเร่พเนจร ค่ำไหนนอนนั่น” นั่นประไร! นางรู้ว่าเขาคงอดทนไม่ว่านางได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยามหรอก ยิ่งในตอนที่นางกำลังมี ‘ช่วงเวลาดีๆ’ รู้สึกสบายเนื้อสบายตัวเช่นนี้ยิ่งแล้วใหญ่!เดินทางร่วมกันมาจนถึงตอนนี้ นางแทบจะนับเวลาที่เขาจะเอ่ยปากเหน็บแนมนางได้แม่นยำแล้ว!นางชำเลืองมองเขาด้วยสายตาขุ่นมัว “ไม่เห็นจะลำบากอะไร” นางตอบเสียงเรียบพลางรวบชายเสื้อที่ปลิวเพราะลมเย็นตงหยางหันมามองนาง หัวคิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อย “อ้อ เช่นนี้ไม่ลำบาก” เขาหัวเราะในลำคอ “เจ้านี่ช่างเป็นสตรีที่ดื้อดึงยิ่งนัก เจ้าอยากมีชีวิตแบบนี้ไปจนตายเช่นนั้นหรือ”นางหยุดเดิน หันไปสบตาเข
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 101
“ข้าขอร้อง...” เซียงหรงเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่เริ่มแดงก่ำ “ข้าไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ที่บ้านของข้าในยามนี้ไม่มีใครที่ข้าจะไว้ใจได้อีก อีกทั้ง... อีกทั้งในเมืองหลวงยังมีสิ่งที่น่ากลัวมากๆ รอข้าอยู่ที่นั่น...” นางพยายามยื่นข้อเสนอ “ท่านช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ขอเพียงท่านช่วยสะสางเรื่องที่ยังค้างคาใจและพาข้าหลบหนีจากฝันร้ายเหล่านั้น ข้ายินดีติดตามรับใช้ท่านในฐานะบ่าวคนหนึ่ง จะไม่สร้างความลำบากใดใดให้ท่านจอมยุทธสักนิด”“บ่าวคนหนึ่ง...” ชายสวมหน้ากากนิ่งเงียบไปอีกพักใหญ่ ก่อนถอนหายใจยาว “เอาเถิด หากเจ้าไม่สร้างปัญหาจริงดังปากว่า ข้าจะให้เจ้าเดินทางไปด้วย ระหว่างนั้นสบโอกาสค่อยหาทางส่งจดหมายไปถึงบิดาและพี่น้อง เรื่องคนของเจ้า สหายของข้าช่วยนางเอาไว้แล้ว”“จริงหรือ!”ได้ยินเช่นนี้ เซียงหรงโล่งใจเป็นอย่างยิ่งเขายังคงกล่าวต่อไป “ตงหลินผู้นี้เป็นสุภาพชน เชื่อถือได้ คนของเจ้าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน หากเจ้าไม่มีความคิดอยากกลับบ้านก็ไม่ควรติดต่อ ‘คนของเจ้า’ ผู้นั้นอีก”แม้แว
You may also like
หญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง16.3K viewsจวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง
ป่าดอกท้อ32.2K viewsทะลุมิติมาเป็นเศรษฐีนีในยุคโบราณ
ต้าซินซิน13.6K viewsบุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า
ไฉ่เลี่ยงหรง18.9K viewsชายาขี้เหร่นี้เป็นของท่านนะเจ้าคะ
Lovedee1.5K viewsพระชายาตำหนักร้างรัก
เทียนเหอ5.8K viewsซูเสี่ยวหนานสะใภ้ไต้ก๋ง ยุค80
ต้าซ้อ2.1K viewsเล่ห์รักดอกมู่ตาน
องค์หญิงโนเนม466 views
