LOGINShare
บทที่ 68
Last Updated:
2025-09-13 15:22:16“ได้ยินหรือไม่ ตำหนักจวิ้นหวังทิศบูรพากับจวนเฉินกั๋วกงใกล้จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วนะ”
กลางตลาดเมืองหลวงที่ผู้คนคลาคล่ำ แม่ค้าพ่อค้าต่างจับกลุ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน มือก็ทำการยื่นสินค้าของตนให้กับผู้ที่เดินผ่านไปมาด้วยอย่างช่ำชอง
แม่ค้าขายซาลาเปายื่นหน้าเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
“คุณหนูสามน่ะหรือ กับจวิ้นหวังจ๋างจื่อผู้นั้น? กิ่งทองใบหยกแท้ๆ”
“ฮ้า! มิใช่ว่าคุณหนูสามผู้นั้น...นาง...เอ้อ...เสียความบริสุทธิ์ไปแล้วหรอกหรือ ตำหนักจวิ้นหวังช่างใจกว้างเสียจริง” พ่อค้าขายขนสัตว์ที่ตั้งแผงอยู่ข้างๆ รีบพูดอย่างแปลกใจ
“ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา” แม่ค้าขายเครื่องประดับหันไปแหวใส่อีกฝ่ายทันที “คุณหนูสามผู้นั้นเพิ่งได้ตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี ทั้งพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองต่อหน้าหวงโฮ่ว ปรากฏว่ามีผู้ใส่ร้ายนางมาตลอดต่างหาก ความจริงแล้วนางทั้งบริสุทธิ์ผุดผ่อง ทั้งเก่งกาจยิ่งนัก!”
“หากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็นับว่าน่าสงสารนัก ทั้งจิตใจเข้มแข็งเสียจริง”
ผู้คนต่างพยักหน้าเอออือ
“อื้ม! นั่นสิ หากเป็นสตรีอื่นอาจจะฆ่าตัวตายหนีอายไปแล้วก็ได้ แต่นางกลับยังยืนหยัดรอคอยพิสูจน์ตนเอง เชื่อมั่นในความยุติธรรม อายุยังน้อย ทว่าช่างเก่งกาจและอาจหาญยิ่งนัก”
“หวงโฮ่วยังตรัสชมเชย กล่าวว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เป็นผู้มีจิตใจงดงามกล้าหาญดุจทองคำล้ำค่า นับเป็นแบบอย่างที่ดีของสตรี ซ้ำยังมอบปิ่นหงส์ทองคำประดับมุกหยกของพระนางให้คุณหนูสามด้วยตนเองเสียด้วย เห็นว่าปิ่นนั่นเป็นปิ่นที่หวงโฮ่วทรงโปรดปรานเป็นอย่างมาก ซ้ำยังมีค่าควรเมือง หาไม่ได้อีกแล้วในใต้หล้านี้”
เล่าไปเล่ามา ชื่อเสียงของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เฉินเซียงหรง ก็กลายเป็นวีรสตรีผู้ยืนหยัดต่อความอยุติธรรมจนได้รับความโปรดปรานจากหวงโฮ่วไปเสียแล้ว
ทั้งหมดนี่เจ้าตัวรับรู้แล้วกลับไม่ได้ยินดีเลยแม้สักนิด ทั้งไม่มีใครคาดคิดว่าจริงๆ แล้ว ‘วีรสตรี’ ผู้นี้กำลังคร่ำครวญด้วยอยากที่จะย้อนเวลากลับไปสู่ความสุขสงบตอนนั้นเสียเหลือเกิน...
ยุ่งยาก...ยุ่งยากสุดๆ เซียงหรงคร่ำครวญคำนี้ในใจตั้งไม่รู้กี่ครั้ง
หลังจากเรื่องระหว่างนางกับจวิ้นหวังจ๋างจื่อ หลี่จือหลิน แพร่กระจายออกไป นางพบว่าความสงบสุขของชีวิตได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว
เรื่องความสุขสงบของตนเองเป็นเรื่องหนึ่ง แต่เรื่องที่หนักหนากว่านั้น คือเรื่องที่ตั้งแต่ ‘ความสัมพันธ์’ ระหว่างนางกับเขาถูก ‘เปิดเผย’ อย่างเป็นทางการ ศัตรูของตำหนักจวิ้นหวังก็เริ่มหันมาเพ่งเล็งนางและจวนเฉินกั๋วกงด้วยความรวดเร็ว
แล้วศัตรูของตำหนักจวิ้นหวัง กับวีรบุรุษสงครามที่เป็นถึงจวิ้นหวังจ๋างจื่ออย่างหลี่จือหลิน มีน้อยเสียเมื่อไหร่...
โฉมงามยอดเมธีผู้งดงามและสูงส่งนั่งทอดอาลัย ฟุบลงกับโต๊ะอย่างหงุดหงิด เป็นท่าทางที่ไม่สมกับคำว่า ‘เมธี’ อย่างที่สุด
แม้ว่าซู่ซินจะเห็นใจคุณหนูของตน แต่ครั้นเห็นคุณหนูของนางเป็นเช่นนี้ก็ต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้อย่างสุดความสามารถ พยายามปั้นหน้าจริงจังรายงานเรื่องราวภายนอกให้ผู้เป็นนายได้ฟัง
อย่าได้ดูถูกนางเชียว เห็นเช่นนี้ สาวใช้อย่างนางก็รู้จักผูกมิตรกับสาวใช้ระดับล่าง หรือสาวใช้ที่มีหน้าที่ออกไปซื้อข้าวของข้างนอกเช่นกัน เพื่อที่ว่าอย่างน้อยๆ คุณหนูของนางจะได้รับรู้ข่าวสารและกระแสสังคมด้านนอกจวนกั๋วกงแห่งนี้เสียบ้าง มิใช่รับรู้ผ่านทางอนุทั้งสามของบิดา โดยเฉพาะสตรีปากปราศรัยน้ำใจเชือดคออย่างอนุหานเพียงอย่างเดียว
เซียงหรงฟังเรื่องทั้งหมด ทั้งเรื่องที่มีคนสรรเสริญนาง ทั้งเรื่องที่ศัตรูของตำหนักจวิ้นอ๋องเคลื่อนไหวโดยเล็งเป้ามาที่นาง ทำให้นางได้แต่ถอนใจ
"นี่แหละ เหตุผลที่ข้าไม่อยากแต่งงาน!" เซียงหรงบ่นกับซู่ซิน "ข้าเคยลังเลสงสัยอยู่บ้าง ว่าการไม่ออกเรือน แท้จริงแล้วเป็นหนทางที่ดีหรือไม่ แต่ตอนนี้ข้ามั่นใจแล้ว...ว่าใช่!"
Latest chapter
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 111
ตลอดการเดินทางไปยังหมู่บ้านว่อหลงที่มีซู่ซินรออยู่ หลี่จือหลินซื้อรถม้าคันหนึ่งให้นางนั่งอยู่ด้านใน ส่วนตัวเขาขับรถม้าด้านนอก เขาให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นนั่นก็จริงอยู่นับตั้งแต่มีรถม้า นางก็ไม่เคยต้องนอนบนพื้นหินพื้นหญ้าให้เจ็บหลังปวดเอว หรือคันเนื้อคันตัวเหมือนก่อนหน้านี้หลังจากที่เปิดเผยตัวตนแล้ว หลี่จือหลินปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่ง ไม่ว่านางอยากกินอยากดื่มอะไร เมื่อผ่านเข้าไปในหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ก็จะหาซื้อให้นางทุกอย่าง หากเป็นกลางป่ากลางเขา ไม่ว่าจะจับสัตว์ใดได้เขาก็จะแบ่งเนื้อส่วนที่ดีที่สุดให้นาง ปรุงรสด้วยเกลือหรือเครื่องเทศต่างๆ เท่าที่จะหาได้เพื่อให้นางเจริญอาหารยิ่งขึ้น ทั้งยังบ่นพึมพำทุกคืนว่านางผอมลงไม่น้อย ไม่เต็มไม้เต็มมือ...น่าเกลียดที่สุด ปากบอกว่านางผอมเกินไป แต่ใครกันที่คอยจับนางกินทุกคืน!คนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นตั้งใจทำให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ในเวลากลางวันเพื่อรับใช้เขาในเวลากลางคืนชัดๆ!แม้จะรู้เช่นนั้น แต่เซียงหรงก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงอ้อมกอดนั้นได้เลยเวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บนัก แม้ว่าจะเหนื่อย
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 110
“ตอนที่เจ้ายังเป็นทารก ข้าจำได้ ในตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ข้าจะคอยปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต...คำพูดประโยคนั้นเป็นทั้งคำสัญญาและคำสาบานแรกในชีวิตข้า” หลี่จือหลินพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ “ในเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้น ตอนที่ข้าซื้อถังหูลู่ให้เจ้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มที่เจ้ามอบให้ข้ายามนั้นทั้งงดงามอ่อนโยนและหวานล้ำเพียงใด เพราะจดจำภาพนั้นได้ ข้าจึงไม่เคยยอมแพ้ในสงคราม ทุกครั้งที่เพลี้ยงพล้ำ ข้ามักคิดเสมอว่าจะต้องได้กลับมาเจอเจ้าเพื่อทำตามคำสัญญาสาบานและจะต้องปกป้องรอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงามเช่นนั้นเอาไว้ให้ได้ หรงเอ๋อร์ ข้าออกศึกมากมาย แม้กึ่งหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่อีกกึ่งหนึ่งล้วนเป็นเพราะแผ่นดินเทียนจินคือบ้านของเจ้า เพราะที่แห่งนี้มีคนที่ข้าต้องการปกป้องเอาไว้อย่างเจ้าอยู่ข้างหลัง”เซียงหรงได้แต่จ้องเขาด้วยความงุนงง นางไม่เคยจำเรื่องราวเหล่านี้ได้เลย แต่เขากลับเล่าได้ละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้ง…เรื่องสาเหตุที่เขาออกรบและไม่เคยยอมแพ้จนมีชีวิตรอดกลับมาก็ช่าง…เขายังกล่าวต่อไป “หลายปีผ่านไป ข้าคิดว่าเจ้าอาจลืมข้าไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยล
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 109
หลี่จือหลินไม่อยากให้นางตั้งกำแพงในใจอีก ไม่ว่าอย่างไรเขากับนางก็ลงเอยกันไปแล้ว ไม่ว่านางจะยินดีแต่งให้เขาหรือไม่ นางก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วอยู่ดี…ทว่าเขาเองก็ยังอยากให้นางแต่งให้เขาด้วยความยินดี ไม่ใช่ด้วยความไม่เต็มใจเช่นนั้นเขาค่อยๆ ปัดปอยผมที่ล้อมกรอบหน้านางออก บีบนวดเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยจากการร่วมรักเมื่อคืนพลางพูดเบาๆ เมื่อรำลึกถึงความทรงจำเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงยืนยันที่จะแต่งงานกับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยากหนีข้าไปให้ไกลแค่ไหนก็ตาม” หลี่จือหลินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ดวงตาคู่คมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเซียงหรงที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง“จะยังมีอะไรได้ นอกจากความดื้อด้านอยากเอาชนะคะคานของท่าน” นางตอบเสียงแข็ง ลุกขึ้นนั่งหันหน้าหนีราวกับไม่อยากรับฟังคำใดจากเขาอีกแต่หลี่จือหลินไม่ได้โกรธ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเคียงข้างนาง แววตาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ไม่รู้เจ้ายังจำถังหูลู่ในเทศกาลหยวนเซียวได้หรือไม่”เซียงหรงขมวดคิ้วทั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 108
“หรงเอ๋อร์…ชายหญิงร่วมเตียง จะเป็นอันใดกันได้ นอกจากสามีภรรยา” เขาพูดเสียงนุ่ม “อีกอย่าง เจ้าคิดว่าหากเฉินกั๋วกงได้ทราบ เขาจะไม่บังคับให้เจ้าแต่งงานจริงหรือ ต่อให้เป็นคุณชายใหญ่จวนเจ้าที่เจ้าคิดว่าจะเข้าข้างเจ้าแน่ๆ หากเป็นเรื่องนี้...เชื่อเถิดว่าเขาเองก็จะต้องเกลี้ยกล่อมให้เจ้ายอมแต่งให้ข้าเช่นกัน”คนฟังหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ ยิ่งเมื่อเอ่ยถึงว่าเขาจะบอกบิดาและพี่ชายนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียงหรงก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกหลอกขึ้นมาทันทีไม่หรอก...ไม่ได้รู้สึก...นางถูกหลอกจริงๆ นั่นล่ะ!ใบหน้าหวานล้ำเผือดซีด ความเจ็บปวดตรงกึ่งกลางกายราวกับจะส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันความโง่เขลาของนางนางวิ่งวนอ้อมไปทั่ว แต่สุดท้ายแล้วก็กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาเช่นเดิมราวกับตัวตลก ราวกับสัตว์ที่ติดในกรง ต่อให้นางจะวิ่งไปข้างหน้าเช่นไร ก็มีเพียงกับดักที่รออยู่เท่านั้น“หากเจอท่านกั๋วกงแล้ว ข้าจะรีบปรึกษาว่าเราจะเร่งแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ยังต้องหาฤกษ์ยาม ต้องดูก่อนว่าท่านพ่อตาต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ อ้อ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 107
ยามรุ่งอรุณแรกของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดเข้ามาผ่านปากถ้ำ เสียงนกร้องแว่วดังจากบนยอดไม้ ช่วยเสริมให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แต่ภายในถ้ำเล็กๆ นั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะทุอยู่ในใจคนทั้งสองเฉินเซียงหรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวดที่แล่นแปลบไปทั้งร่างเพียงนางขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บและเมื่อยล้าเนื้อตัว รวมถึงความปวดร้าวจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้นางข่มความเจ็บใจเอาไว้แทบไม่ไหว น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าอีกครั้งหลี่จือหลินที่นอนตะแคงร่างหันหน้าเข้าหานางกลับอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยความสำนึกผิด แววตาของเขาดูหม่นแสงราวกับแบกรับทุกความผิดบาปบนโลกนี้ไว้ "เจ้าเจ็บมากหรือไม่?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเซียงหรงเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเขาอีกแม้แต่น้อยนางกัดริมฝีปากแน่น พยายามลุกขึ้นด้วยตนเอง แต่เพียงแค่ขยับตัวเพียงนิด กลางกายที่ยังคงทั้งบวมทั้งแดงก็ส่งความเจ็บปวดจนต้องทรุดฮวบลงไปอีกครั้งหลี่จือหลินรีบประคองนางไว้ เขากุมมือนางเบาๆ แต่เซียงหรงกลับสะบั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
You may also like
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์
เซี่ยวชิงขวาง75.5K viewsองค์ชายหลีกับชายาลี้รัก
ชาผลไม้134.5K viewsเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าพร้อมมิติบ้านสวน
ต้าซินซิน34.4K viewsวังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี
ทองประกาย157.7K viewsสลักรักอ๋องนักรบ
ซินเหมย / ณศิกมล6.1K viewsมารเร้นกายดับแสงดารา
MACARONI/1Millionmilesaway758 viewsภรรยาแสนชังของท่านโหว
กะปอมพ่นไฟ3.4K viewsเมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง
Lailafun / เฉิงเอ๋อร์ / มอ.อาร์.ยอ7.7K views
