บทที่ 34

“คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงผ่านเข้ารอบ!”

          “เป็นไปได้อย่างไร! คุณหนูสามผู้นั้น ตั้งแต่ยังเยาว์ถูกกักบริเวณให้เก็บตัวอยู่แต่ในเรือนหลัง หูตาย่อมคับแคบ ที่ไหนเลยจะสามารถตอบคำถามเช่นนี้ได้!”

          “หรือจะมีการคดโกง? ทว่า...ทว่าจะเป็นไปได้รึ?”

ท่ามกลางสายตาและเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากผู้คน เซียงหรงไม่รู้ว่าสมควรทำอย่างไรต่อไป จึงได้แต่กวาดสายตามองหาพี่หญิงใหญ่ พี่หญิงรอง และอนุหาน นึกไม่ถึงว่าไม่ทันจะหาพบ ท่านป้าสะใภ้ที่แสนดีของนางจะมาร้องเรียกอยู่ด้านข้าง ที่ด้านหลังป้าสะใภ้ของนาง นอกจากจะมีคนสนิทของท่านป้าสะใภ้ที่นางคุ้นหน้าคุ้นตาดีอย่างพี่ไป๋เสวี่ยแล้วยังมีพี่ซู่ซิน ของนางติดตามมาด้วย

            ยามเมื่อสบตากัน พี่ซู่ซินของนางแย้มรอยยิ้มกว้างยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ใบหน้าน้ำตาคลอ ต่อให้ไม่กล่าวออกมาก็มองออกว่าอดีตสาวใช้คนสนิทของท่านแม่ของนางผู้นี้ ทั้งปลาบปลื้มทั้งยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่คุณหนูอย่างนางสามารถผ่านเข้ารอบมาได้

            เห็นรอยยิ้มของท่านพ่อที่นั่งอยู่ห่างออกไป เห็นรอยยิ้มของท่านป้าสะใภ้และพี่ซู่ซินที่อุ้มชูนางมา รวมถึงเหล่าคนที่เมื่อครู่เพิ่งจะสบถบ่นเรื่องของนางอย่างหัวเสีย เซียงหรงก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวนางเองคงจะตัดสินใจได้อย่างถูกต้องแล้วจริงๆ

…หากเซียงหรงเหลียวมองไปทางอนุหานและพี่หญิงทั้งสองของตนสักเล็กน้อย นางคงไม่อาจคลี่ยิ้มให้ท่านป้าสะใภ้และสาวใช้ข้างกายอย่างซู่ซินดังเช่นในตอนนี้ ด้วยคนทั้งสามในยามนี้ล้วนแล้วแต่ใบหน้าเรียบเฉย ค่อนไปทางเย็นชา หากสังเกตให้ดีจะเห็นว่าคนหนึ่งกำลังบีบด้ามพัดในมือแน่นจนข้อมือซีดขาว อีกคนหลุบสายตาลงต่ำ ซ่อนแววตาแข็งกระด้างแค้นเคือง ส่วนอีกคนที่คล้ายจะยิ้มกลับเห็นชัดว่าไม่ได้กำลังแย้มยิ้ม ไม่เพียงดวงตาเฉยชาเหมือนปลาตาย ริมฝีปากยังแทบจะเหยียดเป็นเส้นตรง ผู้มีตาย่อมมองออกว่าแต่ละคนต่างไม่พอใจ แต่ไม่อาจแสดงกิริยาอาการใดใดต่อหน้าธารกำนัล ได้แต่พยายามข่มโทสะ รักษากิริยากันอย่างเต็มที่

นางสารเลวเฉินเซียงหรงตอบคำถามเช่นนี้ได้อย่างไร?

นางสารเลวนี่ไม่เคยได้รับการศึกษาเล่าเรียนอย่างพวกนางสักนิด!

ทีแรกพวกนางทั้งสามก็คิดว่าสตรีที่ ‘อ่อนต่อโลก โง่เง่าเบาปัญญา’ อย่างเฉินเซียงหรง จะตกรอบแรกไปทั้งอย่างนั้น ใครจะนึกว่าชั่วอึดใจสุดท้าย นางกลับคล้ายผุดขึ้นมาจากใต้ท้องน้ำ ไม่เพียงรักษาชีวิตของตนเอาไว้ได้ ยังกลับกลายเป็นโดดเด่น สะดุดตา เป็นที่กล่าวถึงไม่ขาดปาก

สิ่งเดียวที่พวกนางนึกได้ในตอนนี้มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น คือเรื่องที่เฉินเซียงหรงตรงหน้านี้แกล้งโง่เขลาเบาปัญญามาตลอด กระทั่งจนถึงเมื่อครู่นี้ก็ล้วนแกล้งทำเป็นขลาดเขลาไม่รู้ความ ทั้งๆ ที่แท้ที่จริงแล้ว คิดจะตอบคำถามในชั่วอึดใจสุดท้ายเพื่อช่วงชิงความโดดเด่นจากคนอื่นๆ ในการแข่งขัน…

สตรีน่าตายผู้นี้นี่!

หากเฉินเซียงหรงได้รู้ถึงความคิดของคนเหล่านี้ นางคงไม่เพียงแต่ประหลาดใจว่าคนเหล่านี้คิดเชื่อมโยงไปได้อย่างไร ยังอาจตกใจที่แท้จริงแล้วพี่หญิงทั้งสองและอนุหานหาได้มองนางในแง่ดีสักนิด ทั้งยังคล้ายจะไม่ได้เห็นนางเป็นน้องสาวเป็นบุตรสาวอย่างน้อยก็ครึ่งส่วนอย่างที่นางมองพวกเขา กลับเห็นนางเป็นศัตรู เป็นคนนอกที่ต้องแก่งแย่งแข่งขันชิงดีชิงเด่นกัน ความสัมพันธ์แท้จริงแล้วย่ำแย่เลวร้ายกว่าที่คิดมากมายนัก...

จวิ้นหวังเฟยมองคนทั้งสามด้วยหางตาก่อนเก็บสายตากลับ พยายามไม่ให้ค่าคนใจบาปหยาบช้าแล้งน้ำใจเห็นแก่ได้เหล่านั้น

“หรงเอ๋อร์...เป็นป้าสะใภ้เองที่ส่งผ้าปักและภาพวาดของเจ้า รวมทั้งชื่อแซ่วันเดือนปีเกิดของเจ้าลงสมัครเข้าคัดเลือก...” จวิ้นหวังเฟยจากสกุลสวีสารภาพออกมาตามตรง “ที่ป้าสะใภ้ทำลงไปทั้งหมด ล้วนเป็นเพราะปรารถนาดีทั้งสิ้น เจ้าก็...อย่าได้โกรธเคืองป้าสะใภ้เลยนะ”

เซียงหรงฟังคำสารภาพแล้วกลับไม่ประหลาดใจสักนิด

“เป็นผ้าปักผืนนั้นใช่หรือไม่เจ้าคะ”