LOGINShare
บทที่ 84
Last Updated:
2025-09-19 06:23:05เรื่องครั้งนี้ ไม่ว่าผลการสืบสาวราวเรื่องจะออกมาอย่างไร สุดท้ายแล้วก็เป็นจวนเฉินกั๋วกงที่เสียหาย ต้องแบกรับคำครหาและความอัปยศอย่างเลี่ยงไม่ได้ อีกทั้งบุตรสาวคนรองที่เสียหายยับเยินย่อมยากจะมีอนาคตที่ดี...ที่ผ่านมาแม้ตนจะไม่ได้รักใคร่จางเหม่ยเหมยและรักหวงแหนบุตรสาวที่เกิดจากนางเท่าเซียงหรงและบุตรชายทั้งสองที่ล้วนเกิดจากเหลียนเอ๋อร์ แต่จะอย่างไรเฉินเหม่ยลี่ก็ยังคงเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตน เฉินกั๋วกงจึงอดรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้
“ท่านว่าที่พ่อตา” หลี่จือหลินไม่ยอมพลาดโอกาสสำคัญครั้งนี้ “เช่นนี้ดีหรือไม่ เพื่อความปลอดภัยของหรงเอ๋อร์ ต่อไปนี้ข้าจะมอบหมายให้องครักษ์ฝีมือดีมาดูแลเรือนอี้หรงและหรงเอ๋อร์ อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าพวกเราสองคนจะแต่งงานเข้าพิธี”
เรื่องนี้ไม่นับว่าไม่เหมาะสมไปเสียทีเดียว
เฉินกั๋งกงตรองดูแล้วก็พยักหน้าทันที
“จวิ้นหวังจ๋างจื่อช่างเอาใจใส่ยิ่งนัก”
ว่ากันตามตรง ต่อให้ไม่อนุญาตอย่างเป็นทางการต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ นับตั้งแต่ฟูเหรินของจวนที่เป็นน้องสาวร่วมครรภ์มารดาของจวิ้นหวังเกิดเรื่อง ตำหนักจวิ้นหวังก็ไม่ได้เบาใจ ลอบส่งองครักษ์เงาฝีมือฉกาจมาคอยดูแลหรงเอ๋อร์และบุตรชายทั้งสองที่ฟูเหรินเหลือทิ้งไว้ตั้งแต่ยังเยาว์อยู่แล้ว...ที่ผ่านมาแม้จะรู้สึกว่าโดนละเมิดความเป็นส่วนตัวอยู่บ้าง ตนและบุตรชายเห็นว่าไม่นับว่าเสียหาย จึงได้แต่แกล้งเอาหูไปทาง เอาตาไปทางเรื่อยมา
ทว่าทำให้ชัดเจนเช่นนี้ก็ดี ตระกูลจวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อเป็นตระกูลนักรบ องครักษ์ทุกคน กระทั่งบ่าวชายในตระกูลล้วนเป็นวรยุทธทั้งสิ้น...ให้ผู้คนรู้ว่าหรงเอ๋อร์ได้รับการคุ้มกันจากยอดฝีมือตำหนักจวิ้นหวังเช่นนี้ ต่อไปจะได้ไม่มีผู้ใดกล้าคิดร้ายต่อบุตรสาวคนสำคัญของตนอีก
หืม...
จู่ๆ เฉินกั๋วกงก็เกิดรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา
“เมื่อครู่นี้...จวิ้นหวังจ๋างจื่อเรียกข้าว่าอะไรนะ?”
“ท่านว่าที่พ่อตาขอรับ” หลี่จือหลินตอบด้วยรอยยิ้ม
แม้จะไม่นับว่าผิด แม้อีกไม่นานบุตรสาวก็ต้องแต่งให้คนผู้นี้ และแม้ตนจะเป็น ‘ว่าที่พ่อตา’ ดังที่ถูกเรียกขานจริงๆ ทว่าจู่ๆ เฉินกั๋วกงที่พื้นอารมณ์ย่ำแย่อยู่แล้วก็ยิ่งกว่าหงุดหงิดในอก
ทว่ายามนี้เทียบชะตาก็รับมาแล้ว สินสอดก็รับมาแล้ว ผู้คนทั่วทั้งเทียนจินล้วนรับรู้แล้วว่าบุตรสาวคนที่สามของจวนเฉินกั๋วกง เฉินเซียงหรง จะแต่งให้บุตรชายเพียงคนเดียวของตำหนักจวิ้นหวัง เฉินกั๋วกงจึงได้แต่ฝืนข่มความรู้สึก กล่าวแต่ว่า “จวิ้นหวังจ๋างจื่อเกรงใจเกินไปแล้ว...จวิ้นหวังจ๋างจื่อเกรงใจเกินไปแล้ว...”
Latest chapter
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 111
ตลอดการเดินทางไปยังหมู่บ้านว่อหลงที่มีซู่ซินรออยู่ หลี่จือหลินซื้อรถม้าคันหนึ่งให้นางนั่งอยู่ด้านใน ส่วนตัวเขาขับรถม้าด้านนอก เขาให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นนั่นก็จริงอยู่นับตั้งแต่มีรถม้า นางก็ไม่เคยต้องนอนบนพื้นหินพื้นหญ้าให้เจ็บหลังปวดเอว หรือคันเนื้อคันตัวเหมือนก่อนหน้านี้หลังจากที่เปิดเผยตัวตนแล้ว หลี่จือหลินปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่ง ไม่ว่านางอยากกินอยากดื่มอะไร เมื่อผ่านเข้าไปในหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ก็จะหาซื้อให้นางทุกอย่าง หากเป็นกลางป่ากลางเขา ไม่ว่าจะจับสัตว์ใดได้เขาก็จะแบ่งเนื้อส่วนที่ดีที่สุดให้นาง ปรุงรสด้วยเกลือหรือเครื่องเทศต่างๆ เท่าที่จะหาได้เพื่อให้นางเจริญอาหารยิ่งขึ้น ทั้งยังบ่นพึมพำทุกคืนว่านางผอมลงไม่น้อย ไม่เต็มไม้เต็มมือ...น่าเกลียดที่สุด ปากบอกว่านางผอมเกินไป แต่ใครกันที่คอยจับนางกินทุกคืน!คนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นตั้งใจทำให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ในเวลากลางวันเพื่อรับใช้เขาในเวลากลางคืนชัดๆ!แม้จะรู้เช่นนั้น แต่เซียงหรงก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงอ้อมกอดนั้นได้เลยเวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บนัก แม้ว่าจะเหนื่อย
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 110
“ตอนที่เจ้ายังเป็นทารก ข้าจำได้ ในตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ข้าจะคอยปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต...คำพูดประโยคนั้นเป็นทั้งคำสัญญาและคำสาบานแรกในชีวิตข้า” หลี่จือหลินพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ “ในเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้น ตอนที่ข้าซื้อถังหูลู่ให้เจ้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มที่เจ้ามอบให้ข้ายามนั้นทั้งงดงามอ่อนโยนและหวานล้ำเพียงใด เพราะจดจำภาพนั้นได้ ข้าจึงไม่เคยยอมแพ้ในสงคราม ทุกครั้งที่เพลี้ยงพล้ำ ข้ามักคิดเสมอว่าจะต้องได้กลับมาเจอเจ้าเพื่อทำตามคำสัญญาสาบานและจะต้องปกป้องรอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงามเช่นนั้นเอาไว้ให้ได้ หรงเอ๋อร์ ข้าออกศึกมากมาย แม้กึ่งหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่อีกกึ่งหนึ่งล้วนเป็นเพราะแผ่นดินเทียนจินคือบ้านของเจ้า เพราะที่แห่งนี้มีคนที่ข้าต้องการปกป้องเอาไว้อย่างเจ้าอยู่ข้างหลัง”เซียงหรงได้แต่จ้องเขาด้วยความงุนงง นางไม่เคยจำเรื่องราวเหล่านี้ได้เลย แต่เขากลับเล่าได้ละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้ง…เรื่องสาเหตุที่เขาออกรบและไม่เคยยอมแพ้จนมีชีวิตรอดกลับมาก็ช่าง…เขายังกล่าวต่อไป “หลายปีผ่านไป ข้าคิดว่าเจ้าอาจลืมข้าไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยล
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 109
หลี่จือหลินไม่อยากให้นางตั้งกำแพงในใจอีก ไม่ว่าอย่างไรเขากับนางก็ลงเอยกันไปแล้ว ไม่ว่านางจะยินดีแต่งให้เขาหรือไม่ นางก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วอยู่ดี…ทว่าเขาเองก็ยังอยากให้นางแต่งให้เขาด้วยความยินดี ไม่ใช่ด้วยความไม่เต็มใจเช่นนั้นเขาค่อยๆ ปัดปอยผมที่ล้อมกรอบหน้านางออก บีบนวดเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยจากการร่วมรักเมื่อคืนพลางพูดเบาๆ เมื่อรำลึกถึงความทรงจำเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงยืนยันที่จะแต่งงานกับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยากหนีข้าไปให้ไกลแค่ไหนก็ตาม” หลี่จือหลินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ดวงตาคู่คมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเซียงหรงที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง“จะยังมีอะไรได้ นอกจากความดื้อด้านอยากเอาชนะคะคานของท่าน” นางตอบเสียงแข็ง ลุกขึ้นนั่งหันหน้าหนีราวกับไม่อยากรับฟังคำใดจากเขาอีกแต่หลี่จือหลินไม่ได้โกรธ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเคียงข้างนาง แววตาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ไม่รู้เจ้ายังจำถังหูลู่ในเทศกาลหยวนเซียวได้หรือไม่”เซียงหรงขมวดคิ้วทั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 108
“หรงเอ๋อร์…ชายหญิงร่วมเตียง จะเป็นอันใดกันได้ นอกจากสามีภรรยา” เขาพูดเสียงนุ่ม “อีกอย่าง เจ้าคิดว่าหากเฉินกั๋วกงได้ทราบ เขาจะไม่บังคับให้เจ้าแต่งงานจริงหรือ ต่อให้เป็นคุณชายใหญ่จวนเจ้าที่เจ้าคิดว่าจะเข้าข้างเจ้าแน่ๆ หากเป็นเรื่องนี้...เชื่อเถิดว่าเขาเองก็จะต้องเกลี้ยกล่อมให้เจ้ายอมแต่งให้ข้าเช่นกัน”คนฟังหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ ยิ่งเมื่อเอ่ยถึงว่าเขาจะบอกบิดาและพี่ชายนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียงหรงก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกหลอกขึ้นมาทันทีไม่หรอก...ไม่ได้รู้สึก...นางถูกหลอกจริงๆ นั่นล่ะ!ใบหน้าหวานล้ำเผือดซีด ความเจ็บปวดตรงกึ่งกลางกายราวกับจะส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันความโง่เขลาของนางนางวิ่งวนอ้อมไปทั่ว แต่สุดท้ายแล้วก็กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาเช่นเดิมราวกับตัวตลก ราวกับสัตว์ที่ติดในกรง ต่อให้นางจะวิ่งไปข้างหน้าเช่นไร ก็มีเพียงกับดักที่รออยู่เท่านั้น“หากเจอท่านกั๋วกงแล้ว ข้าจะรีบปรึกษาว่าเราจะเร่งแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ยังต้องหาฤกษ์ยาม ต้องดูก่อนว่าท่านพ่อตาต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ อ้อ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 107
ยามรุ่งอรุณแรกของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดเข้ามาผ่านปากถ้ำ เสียงนกร้องแว่วดังจากบนยอดไม้ ช่วยเสริมให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แต่ภายในถ้ำเล็กๆ นั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะทุอยู่ในใจคนทั้งสองเฉินเซียงหรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวดที่แล่นแปลบไปทั้งร่างเพียงนางขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บและเมื่อยล้าเนื้อตัว รวมถึงความปวดร้าวจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้นางข่มความเจ็บใจเอาไว้แทบไม่ไหว น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าอีกครั้งหลี่จือหลินที่นอนตะแคงร่างหันหน้าเข้าหานางกลับอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยความสำนึกผิด แววตาของเขาดูหม่นแสงราวกับแบกรับทุกความผิดบาปบนโลกนี้ไว้ "เจ้าเจ็บมากหรือไม่?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเซียงหรงเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเขาอีกแม้แต่น้อยนางกัดริมฝีปากแน่น พยายามลุกขึ้นด้วยตนเอง แต่เพียงแค่ขยับตัวเพียงนิด กลางกายที่ยังคงทั้งบวมทั้งแดงก็ส่งความเจ็บปวดจนต้องทรุดฮวบลงไปอีกครั้งหลี่จือหลินรีบประคองนางไว้ เขากุมมือนางเบาๆ แต่เซียงหรงกลับสะบั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
You may also like
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา
หวานใจ64.5K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน190.4K viewsยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
กานเฟย762.4K viewsลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท
โม่เชียนซาง128.7K viewsสามีข้าหาใช่ตัวร้ายอีกต่อไป
องค์หญิงโนเนม2.7K viewsข้าจะเป็นนางร้ายที่ผู้คนต้องอิจฉา
ปังจัง4.7K viewsตัวร้ายอย่างข้าต่อไปนี้จะเป็นคนดี
รอรีวัน6.0K viewsทะลุมิติมาเป็นเถ้าแก่ร้านเครื่องประทินโฉม
Bosskerr114 views
