บทที่ 35

“ถูกแล้ว...”

จวิ้นหวังเฟยแย้มยิ้มก่อนค่อยๆ อธิบาย “เนื่องจากระยะนี้ไท่โฮ่วบรรทมไม่เป็นสุข มักทรงพระสุบินถึงก็แต่เรื่องร้ายๆ หวงโฮ่วซึ่งถูกเหล่าราชบัณฑิตกราบบังคมทูลเชิญให้เสด็จเป็นองค์ประธานในงานเทศกาลชมบุปผาเป็นผู้มีความกตัญญูเป็นอย่างยิ่ง ทรงคิดเผื่อไท่โฮ่ว ปรารถนาจะนำเอาทั้งสิ่งของ บทกวี และบทเพลงทั้งหลายเหล่านี้ ทูลถวายแก่ไท่โฮ่ว ด้วยหวังว่าสิ่งเหล่านี้จะช่วยให้ไท่โฮ่วสามารถบรรทมได้เต็มตื่น ไม่เอาแต่ทรงพระสุบินเช่นนั้นอีก ดังนั้น หัวข้อในการคัดเลือกเหล่าดรุณีเข้าประชันขันแข่งในงานเทศกาลชมบุปผาปีนี้ จึงเป็น ‘สิ่งที่ทำให้ใจสงบ’ ป้าสะใภ้รู้ดีว่าหรงเอ๋อร์ไม่ชอบความวุ่นวาย จึงได้คิดอ่านวางแผนการวานให้หรงเอ๋อร์ทุ่มเทแรงกายแรงใจปักผ้าผืนนั้นขึ้นมา...” จวิ้นหวังเฟยก้าวเข้ามาบีบมือเซียงหรงเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง “นี่นับเป็นครั้งแรกกระมังที่หรงเอ๋อร์ของพวกเราต้องออกมานอกจวนเช่นนี้ หรงเอ๋อร์คนดีคงหวาดกลัวไม่น้อยเป็นแน่ ครั้งนี้ป้าสะใภ้คิดน้อยเกินไปแล้ว...”

“ท่านป้าสะใภ้อย่าได้กล่าวโทษตนเองเช่นนั้น ความหวังดีของท่านป้าสะใภ้ เหตุใดหรงเอ๋อร์จะไม่เข้าใจ” ทว่าน่าเสียดายที่สิ่งที่นางต้องการที่สุดคือความสงบสุขในชีวิต หาใช่ชื่อเสียงเกียรติยศอันใด...

เซียงหรงแย้มรอยยิ้มงดงามสดใสให้คนตรงหน้าสบายใจ ได้แต่ทอดถอนใจอยู่ในอก...

ท่านอาจารย์หญิงของนางเคยสอนสั่งเอาไว้... ต่อหน้าผู้อื่นแล้ว ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใด หากเหมาะสมที่จะยิ้ม ยิ้มแย้มเอาไว้ก่อนได้เป็นดี ด้วยจะอย่างไรปุถุชนคนธรรมดาก็ชอบมองรอยยิ้มมากกว่าสีหน้าปั้นปึงที่ชวนให้รู้สึกไม่ดี อีกทั้งเหล่าปุถุชนคนธรรมดาโดยเฉพาะเหล่าผู้มีหน้ามีตาให้ต้องรักษา จะอย่างไรก็คงไม่ถึงกับถือไม้ไล่ตีผู้แย้มยิ้มให้ตนเอง วิถีปฏิบัติดังที่ว่านี้หาใช่การเสแสร้งแกล้งทำ แต่เป็นการรักษามารยาทต่อผู้คน และเป็นการปกป้องตนเองอย่างผู้เจริญด้วยสติ ธรรมะ กิริยา และมารยาท

“หรงเอ๋อร์...รู้ใช่หรือไม่ ครั้งหนึ่งมารดาของเจ้าก็เคยชนะการประชันขันแข่ง สามารถคว้าเอาตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีมาครอบครอง” จู่ๆ จวิ้นหวังเฟยก็เอ่ยขึ้นมา “ปีนั้นนับว่าเป็นที่จดจำไม่น้อยเลยทีเดียว เนื่องจากป้ายคะแนนที่เหล่าผู้เข้าร่วมงานเทศกาลชมบุปผามอบให้ผู้ชนะเช่นมารดาของเจ้านั้น เทินทับกันสูงยิ่งกว่าปีไหนๆ ป้าสะใภ้จำได้ว่าครั้งนั้นป้ายไม้ไผ่อันเล็กๆ ถึงกับกองสุมกันสูงท่วมตัวคนกว่าสองเท่าตัว ในขณะที่เหล่าผู้ชิงชัยคนอื่นๆ ที่เหลือแทบไม่ได้รับป้ายไม้ไผ่เลยสักป้าย กล่าวได้ว่า ต่อให้ไม่ทำการนับคะแนน ผู้คนทั่วทั้งสวนชิงหลิงต่างก็รู้ว่าผู้ใดคือผู้ที่ได้ครอบครองตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีในปีนั้น...”

ท่านแม่... ยากนักที่เซียงหรงจะรักษาท่าทีสงบนิ่งเอาไว้ได้

นางรู้ดีว่าครั้งหนึ่งมารดาของนางเองก็เคยเข้าร่วมการประชันขันแข่ง ณ ที่แห่งนี้เช่นเดียวกัน ซ้ำยังเก่งกาจปราดเปรื่อง เป็นที่ยอมรับนับถือจากผู้คน ทว่าเมื่อได้มาฟังเรื่องเดียวกันนี้ชัดๆ ซ้ำๆ ณ สถานที่เดียวกับที่มารดาเคยเปล่งประกายอวดความสามารถ หัวใจนางก็ทั้งสั่นสะท้านและอุ่นซ่านไปหมด

นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สูญเสียมารดา ที่นางรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงระหว่างตนเองและมารดาชัดเจนถึงเพียงนี้

จวิ้นหวังเฟยกล่าวพลางทอดสายตามองไปยังใจกลางลานประชันขันแข่ง “ท่านแม่ของเจ้า...ผู้ที่เป็นทั้งสหายผู้รู้ใจของป้าสะใภ้ และเป็นน้องสาวร่วมบิดามารดาเพียงผู้เดียวที่จวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อเพียงหนึ่งเดียวของเทียนจินเราให้ความสำคัญ เป็นยอดสตรีที่กล่าวได้ว่าสักสิบถึงยี่สิบปีจึงจะมีสักครั้ง ท่านแม่ของเจ้านั้น...นางยอดเยี่ยมมากจริงๆ”

“น่าเสียดายที่ยามนี้หรงเอ๋อร์กลับจดจำท่านแม่ไม่ได้แล้ว…”

พูดขึ้นมาแล้ว จู่ๆ เสียงฟ้าร้องในคืนนั้นกับภาพห้องคลอดที่เต็มไปด้วยเลือดก็วาบขึ้นมาในความทรงจำ

เซียงหรงหน้าซีดลงทันตา หวาดผวาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณจนสองมือน้อยๆ สั่นระริก