บทที่ 33

เซียงหรงเติบโตในเรือนหลัง ไม่เคยย่างเท้าออกมาสู่โลกภายนอก ไม่เพียงไม่เคยชินกับการออกมาอยู่ท่ามกลางฝูงชนให้ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์ สองหูยังไม่เคยฟังเสียงผู้คนสบถบ่นก่นด่ามาก่อน จึงตกใจกลัวเป็นอย่างยิ่ง

ทว่าเมื่อได้ยินว่ามีชื่อมารดาและจวนเฉินกั๋วกงถูกพาดพิง ยังไม่นับอีกว่าท่านลุงของนางก็ยังพลอยถูกกล่าวถึง เรื่องที่จะแกล้งกระทำตัวโง่เขลาเบาปัญญาด้อยความสามารถจึงถูกปัดทิ้งไปจากใจทันที

แม้วันนี้ตัวนางจะต้องมาเสียชื่อ นางก็ไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหาอันใด แต่หากต้องพลอยทำให้มารดาที่ล่วงลับ บิดา และท่านลุง รวมทั้งจวนเฉินกั๋วกงพลอยเสียหน้าไปกับนางด้วยเช่นนี้ นางยอมไม่ได้!

ไวเท่าความคิด เซียงหรงเงยหน้าขึ้นอ่านคำถามบนป้ายประกาศ

“สิ่งใดกันที่อยู่กึ่งกลางระหว่างดินและฟ้า”

อืม...คำถามที่เปิดโอกาสให้ผู้ตอบ ตอบได้อย่างอิสระเช่นนี้ ย่อมต้องอธิบายขยายความคำตอบของตนลงไปสักเล็กน้อยจึงจะดี

เซียงหรงตวัดพู่กันเขียนคำตอบพร้อมคำขยายความอย่างรวดเร็ว แล้วยกมือขึ้น ส่งกระดาษคำตอบให้นางกำนัลที่รอรับกระดาษคำตอบอยู่ด้านข้าง ทันเวลาชั่วพริบตาสุดท้ายก่อนก้านธูปจะดับมอดลงพอดี

สิ่งที่อยู่กึ่งกลางระหว่างดินและฟ้าก็คือ “คนที่ยังมีชีวิต”

ฟ้าคือลิขิตสวรรค์ ดินคือลิขิตที่เกิดจากสิ่งรายล้อมและตัวตน กล่าวก็คือ ‘ปุถุชน’ คือผู้อยู่ในจุดกึ่งกลางระหว่างสองสิ่ง คือสิ่งที่เรียกว่า ‘สวรรค์ลิขิต’ กับสิ่งละอันรอบตัวและตัวของคนผู้นั้นที่จัดสรรให้ชีวิตตนเป็นไป...แม้จะอายุเพียงสิบห้าสิบหกขวบปี แต่เซียงหรงกลับเข้าใจเรื่องนี้อย่างถ่องแท้

นี่เป็นเหตุผลที่นางไม่เคยนึกโกรธเคืองผู้ใดและไม่หวงแหนอำนาจปกครองจวนเอาไว้กับตัว เลือกใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและเงียบสงบอยู่ในเรือนหลัง หลีกเลี่ยงไม่ให้ตนเองและสิ่งละอันที่รายรอบ เป็นต้นว่าผู้คน สถานการณ์ที่เป็นไป และสิ่งรายรอบอื่นๆ ชักนำความยุ่งยากวุ่นวายมาสู่ปุถุชนคนเดินดินเช่นนาง...

ทว่าคาดไม่ถึงว่าแม้จะระมัดระวังถึงเพียงนั้น อดทนและพยายามปล่อยวางถึงเพียงนั้น สวรรค์และใครสักคนกลับเล่นตลก ส่งนางเข้ารับความยุ่งยากในการประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีเช่นนี้

ผู้ดูแลการแข่งขันในรอบที่หนึ่งอ่านคำตอบของ ‘เฉินเซียงหรง’ คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงแล้วก็ส่งต่อให้เหล่าราชบัณฑิตผู้ทรงภูมิทั้งสิบที่ถูกคัดเลือกให้เป็นกรรมการในการประชันขันแข่งครั้งนี้ได้ดูชม เหล่าคณะกรรมการพูดคุยกันอยู่ครู่ใหญ่ ก็คล้ายกับว่าจะนึกได้ว่ายังต้องประกาศอะไรสักอย่าง ผู้ควบคุมการแข่งขันในรอบแรกจึงก้าวขาออกมาประกาศ เสียงดังก้อง

“คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เฉินเซียงหรง ผ่านเข้ารอบ ผู้อื่นที่เหลือถือว่าไม่ผ่านการทดสอบ อีกเค่อยาม เชิญคุณหนูทุกท่านที่ผ่านเข้ารอบมารวมตัวกันที่กลางลานนี้อีกครั้งเพื่อจับไม้เสี่ยงทาย จับคู่ประลองฝีมือหมากหนึ่งกระดาน ผู้ชนะผ่านเข้ารอบ ผู้แพ้คัดออกจากการแข่งขัน!” 

หลังจากได้ยินเสียงประกาศ เหล่าสามงามที่ไม่ผ่านการคัดเลือกในรอบแรกบ้างก็เดินจากไป บ้างก็เข้าไปนั่งสมทบกับคนจากตระกูลตน รอชมการแข่งขันในรอบต่อๆ ไป เสียงพูดคุยจากฝูงชนรอบๆ ลานประชันขันแข่งดังจอแจไปหมด