บทที่ 83

ไม่ทันที่จางเหม่ยเหม่ย หานชิงเยว่ และเฉินชิวเยว่จะได้เอ่ยอะไร ในห้องกลับมีเสียงบุรุษสบถบ่นไม่เป็นภาษา เมื่อมองไปตามเสียงก็เห็นว่าเสียงนั่นไม่ได้เกิดจากคนเพียงหนึ่ง แต่มีถึงสอง

นอกจากบนเตียงแล้ว ในห้องยังมีบ่าวชายนอนเปลือยร่างกองอยู่ที่มุมห้องอีกสองคน!

จางเหม่ยเหมยคิดจะเดินไปปิดประตู ซ่อนภาพอันน่าอุจาดนี้จากคนทั้งหมด ทว่าไม่ทัน

“ผู้ใดมั่วสุมอยู่ในห้อง กระทำเรื่องต่ำทรามในวันดีๆ ของน้องสาวข้า ใส่ร้ายป้ายสีน้องสาวข้า ไปลากตัวออกมาให้หมด!”

สิ้นเสียงเฉินจิ้งอี้ องครักษ์ที่ล้วนเป็นคนของเฉินจิ้งอี้ก็ปราดเข้ามาในห้อง

จางเหม่ยเหมยรีบควานหาเสื้อผ้ามาคลุมร่างให้บุตรสาว แม้จะคับแค้นใจก็ทำได้เพียงตวัดสายตามองสองแม่ลูก หานชิงเยว่ เฉินชิวเยว่ อย่างอาฆาตมาดร้าย

ชั่วอึดใจนั้น นางตะโกนเสียงดัง “คุณชายใหญ่ บุตรสาวของข้าถูกคนชั่วทำร้าย ยามนี้ยังคงไม่ได้สติ ตัวนางในยามนี้ ปกป้องตนเองก็ยังทำไม่ได้ แล้วจะเอาปัญญาที่ใดไปใส่ความคุณหนูสามของท่าน!” ในเมื่อยามนี้ตระกูลนางตกต่ำไม่อาจพึ่งพาได้ อีกทั้งในจวนก็ไร้ผู้รักใคร่ให้ความคุ้มครอง หากวันนี้นางกับบุตรสาวต้องย่อยยับ อย่างน้อยๆ นางก็จะลากเอาสองแม่ลูกอสรพิษคู่นี้ให้ตกนรกหมกไหม้ไปพร้อมๆ กับนางด้วย!

คำพูดของจางเหม่ยเหมยประโยคเดียว แม้ไม่ต่างอะไรไปจากการตบหน้า ‘ศัตรู’ ทั้งสองฝั่งของตนในยามนี้ แต่ยังกระทบไปถึง ‘บุตรสาว’ ของนางด้วย

เฉินเหม่ยเซียงไม่อาจทนแบกรับข้อครหาใดใดได้ คุณหนูสี่ของจวนรีบแสดงตัวให้คนทั้งหมดเห็นชัดถนัดตาว่าตนไม่ใช่ ‘บุตรสาวของอนุจางที่ถูกคนทำร้าย’ ด้วยการร้องไห้โฮ กล่าวเสียงดัง “พี่หญิงรอง! เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้!”

เฉินหมิงเยว่เห็นแล้วได้แต่หัวเราะในอก เห็นปากเปราะไม่รู้จักคิดก็นึกว่าจะตื้นเขิน สมองหมู ที่ไหนได้...ฮึๆ ที่แท้พี่สี่ของนางก็ช่างเลือดเย็นนัก ยามโคลนจะสาดกระเซ็นมาถึงตัว กระทั่งพี่สาวร่วมครรภ์มารดาของตน เฉินเหม่ยเซียงก็ยังลากเอามาประจานได้ ไม่ละเว้น

เฉินเหม่ยเซียงยังสะอึกสะอื้นกล่าวต่อ “เมื่อครู่พี่หญิงใหญ่ร้องโวยวายเสียงดังว่าเป็นพี่หญิงสาม เหตุใดจึงกล่าวว่าเป็นพี่หญิงสามล่ะเจ้าคะ!”

โอ๊ะ... เฉินหมิงเยว่รีบแสร้งวิงเวียน ส่งมือให้สาวใช้คนสนิทประคองถอยหลัง พาหลบออกไปจากงิ้วโรงฉากใหญ่อีกสักหลายๆ ก้าว เกรงว่าโคลนจะสาดมาถึงตัวด้วยอีกราย

เฉินชิวเยว่ที่กำลังเล่นละครเป็นพี่สาวห่วงใยน้องสาวต่างมารดาได้ยินที่เฉินเหม่ยเซียงพูดก็พลันสะดุ้งในอก ทว่าแม้จะตกใจก็ยังไม่ถึงขั้นขาดสติ นางรีบแก้ตัวเสียงสั่น “เมื่อครู่สาวใช้ที่กรีดร้องอยู่ด้านนอกกล่าวว่าเป็นน้องสาม...ข้าจึงนึกว่า...ทว่าคาดไม่ถึงว่าจะเป็นน้องรอง...”

จางเหม่ยเหมยฟังแล้วแค้นใจนัก เช่นนี้นางสารเลวเฉินชิวเยว่กับมารดาก็จะเอาตัวรอดไปได้... นางไม่ยอม!

“เป็นสาวใช้คนใด ไปลากตัวมา!” อนุจางสั่งคนรับใช้เสียงดัง ทว่าสาวใช้ของนางกลับกล่าวว่าหาตัวสาวใช้ผู้นั้นไม่เจอ นั่นทำให้นางหมดความอดทนทันที

“คุณชายใหญ่” จางเหม่ยเหมยตะโกนเสียงดังยิ่งกว่าเก่า “ครั้งนี้ไม่เพียงบุตรสาวข้าถูกรังแก คุณหนูสามเองก็ยังถูกปรักปรำอย่างไม่เป็นธรรม บุตรสาวของข้าเองก็เป็นน้องสาวของท่านเช่นกัน ขอคุณชายใหญ่จับตัวสาวใช้ผู้นั้นและบ่าวชายพวกนี้ทั้งหมดไปสอบสวน คืนความเป็นธรรมให้บุตรสาวของข้าและคุณหนูสามของจวนพวกเราด้วย!”

 “พอ!” เฉินกั๋วกงตวาดเสียงดัง “หยุดสร้างความวุ่นวายได้แล้ว เรื่องครั้งนี้ข้าจะสอบสวนด้วยตัวเอง” เฉินกั๋วกงออกคำสั่งเฉียบขาด “องครักษ์! จับตัวบ่าวชายพวกนี้ไปขัง มัดมือมัดเท้า หาอะไรมาอุดปากไว้ อย่าให้ชิงกัดลิ้นฆ่าตัวตาย ส่วนสาวใช้คนนั้น ต่อให้ต้องพลิกจวนก็ต้องควานหาตัวหญิงต่ำช้าปากเปราะที่ปรักปรำคุณหนูสามออกมาให้ได้!” ออกคำสั่งแล้ว เฉินกั๋วกงก็หันไปประสานมือคำนับครอบครัวจวิ้นหวัง ฝืนข่มความอัปยศ กล่าวอย่างเข้มขรึมจริงจัง “วันดีๆ เช่นนี้กลับเกิดเรื่องอัปยศขึ้นในจวน ขายหน้าทุกท่านแล้ว”

“ที่ใดใดก็ล้วนเกิดเรื่องได้ทั้งนั้น” จวิ้นหวังกล่าวคล้ายไม่ถือสา ทว่าประโยคถัดมา ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็พบว่า ‘ถือสา’ เป็นอย่างยิ่ง “ทว่าว่าที่สะใภ้ตระกูลเราไม่สมควรต้องมาถูกปรักปรำเช่นนี้ เรื่องครั้งนี้หวังว่าเฉินกั๋วกงจะสืบสวนให้ดี อีกทั้งสมควรเพิ่มองครักษ์วางเวรยามให้รัดกุมกว่านี้อีกสักหน่อย”

เฉินกั๋วกงค้อมศีรษะน้อมรับอย่างเสียมิได้