บทที่ 51

“ไท่โฮ่วเสด็จจจ!!!”

เสียงประกาศการมาถึงของสวีไท่โฮ่ว ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดชะงัก

คนทั้งหมดต่างกล่าวถวายพระพรสวีไท่โฮ่ว รอจนพระนางประคองหวงโฮ่วให้ลุกขึ้น พร้อมกับมีพระเสาวนีย์ให้คนทั้งหมดลุกขึ้น และเหล่าองค์ชาย พระญาติ ตลอดจนเหล่าผู้สูงศักดิ์ลุกขึ้นตามลำดับแล้ว เหล่าสามัญชนคนธรรมดาจึงกล้าลุกกลับขึ้นมานั่งยังที่ทางของตนเองด้วยกิริยาอาการสำรวมยิ่ง

ว่ากันว่าไท่โฮ่วจากสกุลสวีพระองค์นี้ แม้ผิวเผินดูเป็นผู้ชราที่เรียบง่าย สมถะ ไม่ชอบพิธีรีตอง แต่แท้จริงแล้วกลับเป็นผู้ถือสาในมารยาทธรรมเนียมเป็นอย่างยิ่ง ผู้คนทั่วทั้งเทียนจินต่างรู้ดีว่าสวีไท่โฮ่วทรงเป็นสตรีที่เข้มงวดและยึดมั่นในมารยาทธรรมเนียมเพียงใด ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือเรื่องขององค์ชายสี่ที่เกิดจากหวงกุ้ยเฟยและองค์ชายห้าที่เกิดจากเสียนเฟยซึ่งล้วนได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ครั้งนั้นองค์ชายสี่และองค์ชายห้า “กระทำกิริยาหยาบช้า ไม่รักษาจรรยามารยาทที่องค์ชายพึงมี” เบื้องหน้าพระพักตร์ ต่อหน้าคนมากมาย สวีไท่โฮ่วถึงกับสั่งให้องค์ชายทั้งสองคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ในอุทยานกลาง สร้างความอัปยศให้แก่องค์ชายทั้งสองรวมถึงมารดาที่เป็นถึงหวงกุ้ยเฟยและพระชายาชั้นเฟยเป็นอย่างยิ่ง กระทั่งฝ่าบาทที่เสด็จมาไกล่เกลี่ยเองก็ยังถูกตำหนิโดยอ้อมและโดยตรงอยู่หลายคำ ยังไม่นับอีกว่าข้ารับใช้ที่ติดตามองค์ชายทั้งสองมาในอุทยานกลางล้วนแล้วแต่ต้องโทษโบยรายละสี่สิบไม้ ครั้งนั้นไม่เพียงมีคนล้มเจ็บและถูกส่งออกจากวังอยู่หลายราย ยังมีคนที่ทนพิษบาดแผลไม่ไหว สิ้นใจตายอยู่ ณ ที่นั่นเลยด้วยซ้ำ นับแต่นั้นเป็นต้นมาจึงไม่มีใครขวัญเทียมฟ้า กล้ากระดิกตัวกระทำเรื่องเสียมารยาทหรือประพฤติตนอย่างประมาทขาดระวังเบื้องหน้าพระพักตร์ให้สวีไท่โฮ่วระคายพระเนตรและพระทัยแม้สักนิด

จู่ๆ ไท่โฮ่วซึ่งถือสาเรื่องมารยาทธรรมเนียมยิ่งกว่าสิ่งใดก็เสด็จมาเยือนลานประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี เหล่าหญิงงามวัยแรกรุ่นในลานประชันขันแข่ง เว้นก็แต่เฉินเซียงหรง ต่างลำตัวแข็งเกร็ง แทบไม่กล้าหายใจกันแล้วด้วยซ้ำ

ใครหลายคนลอบกลืนน้ำลายลงคอ...

ท่ามกลางการประชันขันแข่งเช่นนี้ หากทำเรื่องผิดพลาดให้สวีไท่โฮ่วไม่พอพระทัย ไม่เพียงต้องพลาดตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีที่เฝ้าฝันหา ยังอาจกลายเป็นสตรีไร้มารยาทจรรยา กลายเป็นรอยด่างอันนำมาซึ่งความอับอายขายหน้าของคนทั้งตระกูล

ผู้ที่ไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด นอกจากเซียงหรงที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับใครเขาแล้ว ก็เห็นจะมีเพียงหวงโฮ่ว

พระนางแย้มรอยยิ้มงดงามเจิดจ้า กล่าวกับแม่สามีด้วยน้ำเสียงไพเราะอ่อนหวานเป็นอย่างยิ่ง

“เสด็จแม่เสด็จมาทันชมภาพวาดของเหล่าสาวงามในปีนี้พอดี” พระนางผายมือออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ ทว่ามีความมีมารยาทอ่อนน้อมและความงามสง่าผสมกันไว้อย่างลงตัว

สวีไท่โฮ่วยิ้มน้อยๆ ไล่สายตามองตามมือที่ผายออกไปอย่างนุ่มนวลทว่างามสง่าของลูกสะใภ้ ก่อนถาม

“หัวข้อก็คือยอดบุปผา...ใช่หรือไม่”

“เพคะ” หวงโฮ่วตอบพลางประคองแม่สามีลงนั่งในตำแหน่งประธาน ส่วนตนเอง ขยับออกไปนั่งเยื้องไปทางเบื้องขวาตามการผายมือของสวีไท่โฮ่ว กิริยาอาการระหว่างผู้สูงศักดิ์ทั้งสองล้วนลื่นไหลทั้งยังดูใกล้ชิดสนิทสนมเป็นอย่างยิ่ง

“กำลังตรวจให้คะแนนกันกระมัง” ไท่โฮ่วทรงคาดเดาจากที่เห็น “เวลาไม่เช้าแล้ว พวกท่านทั้งหลายมีสิ่งใดสมควรกระทำก็จงทำต่อไป อย่าให้ผู้ชราอย่างข้าต้องทำให้งานเทศกาลชมบุปผาต้องหมดสนุก”

หัวหน้าคณะราชบัณฑิตอาวุโสน้อบรับพระราชเสาวนีย์ เริ่มทำการตรวจให้คะแนนเหล่าสาวงาม โดยการให้คนยกภาพวาดฝีมือสาวงามรายแรกที่จะได้รับการตรวจให้คะแนน ออกไปตั้งยังใจกลางลานประชันขันแข่ง โดยหันด้านหน้าของภาพเข้าหาไท่โฮ่วและหวงโฮ่วซึ่งล้วนมาจากสกุลสวีอันเป็นตระกูลบัณฑิตเก่าแก่ที่มีประวัติความเป็นมายาวนานมากกว่าร้อยปี เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ ภาพวาด ดนตรี และบทกวีเก่าแก่โบราณเป็นอย่างยิ่ง