บทที่ 52

ภาพแรกสุดที่ถูกนำออกมาตั้ง ณ ใจกลางลานประชันขันแข่งก็คือภาพของคุณหนูจากหมู่ตึกสกุลมู่หรง มู่หรงรั่วหลาน

“ฝีพู่กันหนักแน่น บ่งบอกว่าตัวผู้วาดเป็นผู้จิตใจมั่นคง เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตนเอง ขับให้ภาพสาวงามท่ามกลางบุปผชาติยิ่งดูเป็นสาวงามผู้เด็ดเดี่ยว สมแล้วที่เป็นภาพวาดฝีมือคนสกุลมู่หรงที่ล้วนเด็ดเดี่ยว ห้าวหาญ ยึดถือความซื่อตรงเป็นที่ตั้ง หากเป็นเรื่องศีลธรรมจรรยา ข้อบังคับ และกฎหมายที่ตราเอาไว้แล้ว พวกเขาเหล่าคนสกุลมู่หรงล้วนยอมหักไม่ยอมงอ ตัวข้านั้นเลื่อมใสคนสกุลมู่หรงในข้อนี้ยิ่งนัก”

ได้ยินไท่โฮ่วตรัสชื่นชมฝีพู่กันของตนรวมไปถึงผู้คนในสกุลมู่หรง มู่หรงรั่วหลานพลันแย้มรอยยิ้มงดงามเจิดจ้า ยอบกายถวายพระพรสวีไท่โฮ่วคราหนึ่ง แม้กิริยาท่าทีจะดูสุภาพสำรวมตามธรรมเนียม กลับให้ความรู้สึกว่านางช่างห้าวหาญเด็ดเดี่ยว ดูราวกับขุนศึกหญิงอย่างไรอย่างนั้น

เซียงหรงไม่เคยเห็นสตรีคนใดดูห้าวหาญองอาจเช่นนี้มาก่อน จึงถึงกับเผลอแย้มรอยยิ้มออกมา สายตาจ้องมองมู่หรงรั่วหลานด้วยแววตายกย่องชื่นชมอย่างเห็นได้ชัด

ยามเมื่อนั่งอยู่บนที่สูง ย่อมจะมองเห็นทุกการกระทำของผู้อยู่เบื้องล่างอย่างชัดเจน คนทั้งหมดรวมถึงสวีไท่โฮ่วจึงได้เห็นว่ายังมีคุณหนูผู้หนึ่ง ดูตื่นเต้น ตื่นตาตื่นใจ ชื่นชอบและชื่นชมหนึ่งในบรรดาคู่แข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีของตนเป็นอย่างยิ่ง

“น่าสนใจ...” สวีไท่โฮ่วพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ทว่าไม่เบาพอที่ผู้นั่งเคียงข้างอย่างหวงโฮ่วจะไม่ได้ยิน

สวีหวงโฮ่วมองตามสายตาที่เบนออกจากภาพวาดใจกลางลาน ก็เห็นว่าสวีไท่โฮ่วกำลังทอดพระเนตรสาวงามที่ทั้งอ่อนเยาว์และงดงามโดดเด่นเป็นที่สุดผู้หนึ่ง

“ทูลหวงโฮ่ว ท่านนั้นก็คือคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงที่เก็บตัวเงียบเชียบในเรือนหลัง หลายปีมานี้ไม่เคยก้าวขาออกนอกจวนเลยสักก้าว นามว่า เฉินเซียงหรง...เป็นบุตรสาวของเซียงเหลียนจวิ้นจูเพคะ” นางข้าหลวงคนสนิทของสวีหวงโฮ่วกระซิบบอกแผ่วเบา

“สตรีอื่นจดจ่ออยู่กับการประชันขันแข่ง ต่างรอคอยที่จะได้อวดความสามารถของตนเอง ทว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกลับใช้แววตาซื่อใสนั่นจ้องมองผู้เข้าขันแข่งชิงชัยกับตนเองอย่างชื่นชม...นอกจากความงามอันโดดเด่นและเรื่องราวที่ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จเพียงใดเกี่ยวกับนางที่ผู้คนเล่าลือกัน ต้องยอมรับว่าแววตาเช่นนั้นของนางก็น่าสนใจไม่น้อย”

สวีไท่โฮ่วแย้มสรวล เอ่ยไม่ดังไม่เบา “นี่กระมัง...เจ้าของผ้าปักลายทิวทัศน์ที่ฝีปักละเอียดลออ ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ไร้ตำหนิ ซึ่งเต็มไปด้วยอักขระและถ้อยคำอันเป็นมงคล”

หวงโฮ่วทรงชะงักไปเล็กน้อย “ผ้าปักลายของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงที่หม่อมฉันส่งไปถวายเสด็จแม่ เป็นผ้าปักลายทิวทัศน์อันงดงามที่มองแล้วเย็นใจสบายตาผืนหนึ่งมิใช่หรือเพคะ”

สวีไท่โฮ่วแย้มรอยยิ้มกว้างขึ้น กล่าวเสียงนุ่ม “หวงโฮ่วคงจะรีบร้อนส่งข้าวของเหล่านั้นมาให้เพื่อปลอบประโลมจิตใจผู้ชราเช่นแม่ จึงมิได้ทันสังเกตว่าในลายปักอันละเอียดลออของคุณหนูสามผู้นั้น แฝงไว้ด้วยอักขระยันต์และถ้อยคำอันเป็นมงคลกว่าหมื่นกว่าแสนคำ”

“ปักภาพผืนใหญ่ด้วยการปักอักขระยันต์และถ้อยคำอันเป็นมงคลจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนเรียงต่อกัน...” หากไม่ใช่ว่าหวงโฮ่วเช่นพระนางถูกกาลเวลาฝึกฝนให้กลายเป็นผู้สงบนิ่ง สงวนกิริยาอาการ ป่านนี้หวงโฮ่วเช่นพระนางคงหลุดอุทานด้วยความตื่นตกใจออกมาแล้ว

สวีหวงโฮ่วจ้องมองใบหน้าอันงดงามราวกับจะล่มบ้านล่มเมืองของเด็กสาวในประเด็นสนทนาแล้ว ก็นึกออกมาได้หนึ่งคำ

โฉมงามยอดเมธี...

แค่ผ้าปักผืนนั้นและรูปโฉมนั่น ก็เพียงพอแล้วให้ผู้คนเรียกขานคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงด้วยคำนี้ ทว่า...การจะครอบครองตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีในเทศกาลชมบุปผา ใช่ว่าจะสามารถคว้าเอาตำแหน่งมาด้วยรูปลักษณ์หรือผ้าปักเพียงหนึ่งผืนเท่านั้น

จู่ๆ สวีหวงโฮ่วก็เกิดนึกอยากเห็นภาพวาดของคุณหนูสามผู้นี้ขึ้นมา น่าเสียดายที่ภาพวาดของนางถูกนางกำนัลนำผ้าขาวผืนยาวมาคลุมเอาไว้เช่นภาพวาดของเด็กสาวคนอื่นๆ เสียแล้ว