บทที่ 89

หานชิงเยว่จิบชา ก่อนจะเอ่ยถามถึงมารดาของเขา “อนุซูเป็นอย่างไรบ้าง พักนี้นางไม่ค่อยได้มาพูดคุยกับข้าเลย ไม่รู้ว่าสบายดีหรือไม่ ครั้นข้าจะไปหานางที่เรือน ก็กลัวว่านางจะยุ่งอยู่ เลยไม่ได้ไปเสียที”

“ท่านแม่สบายดีขอรับ” ชายหนุ่มยกชาขึ้นจิบอีกครั้ง วงหน้าหล่อเหลาคมคายคล้ายผู้เป็นบิดาขมวดคิ้วเล็กน้อย “เพียงแต่ว่าช่วงนี้นางเริ่มยุ่งกับการตัดอาภรณ์ฤดูใบไม้ผลิให้ข้า หากแม่รองต้องการไปเยี่ยมเยียนนางก็ไปเถิดขอรับ”

“นั่นสิ พักนี้ข้าเองก็มีสิ่งที่กังวลใจอยู่บ้าง ไปคุยกับนางบ้างก็คงดี”

“มีเรื่องใดทำให้แม่รองกังวลใจหรือ” เฉินจื้อเฉิงถามอย่างไม่ใส่ใจนัก

เขาก็เพียงแต่ถามไปตามมารยาทเท่านั้น

“เรื่องของน้องหญิงสามของเจ้า”

มือที่ยกแก้วชาของเฉินจื้อเฉิงชะงักกึก

“น้องสาม...ท่านหมายถึง...หรงเอ๋อร์?”

“จะยังมีใครอีกเล่า...” หานชิงเยว่ทอดถอนใจ “สวรรค์ช่างเล่นตลก ช่างน่าเสียดายนักที่สุดท้ายก็ต้องประกาศหมั้นหมายกับจวิ้นหวังจ๋างจื่อ...แม่ทัพผู้นั้น”

เฉินจื้อเฉิงนัยน์ตาวาววับ สีหน้าแม้สงบนิ่ง แต่มือนั้นเริ่มกำขึ้นเป็นหมัด “ถือว่านางโชคดี”

“โชคดีอย่างนั้นหรือ...” หานชิงเยว่หัวเราะเบาๆ ทว่าดวงตาฉายแววเป็นกังวล “จวิ้นหวังจ๋างจื่อผู้นี้เป็นแม่ทัพหยาบกระด้าง หรงเอ๋อร์ของพวกเราเป็นโฉมงามยอดเมธี สตรีที่นุ่มนวลอ่อนหวานเช่นนี้ควรคู่กับบัณฑิตอ่อนโยนรู้จักรักหยกถนอมบุปผาต่างหาก ให้นางหมั้นหมายกับทหาร ก็เหมือนกับโยนหยกงามให้นกกานั่นล่ะ พวกมันรู้ค่าเสียที่ไหน”

เฉินจื้อเฉิงนั่งฟังอย่างสงบ แต่นัยน์ตาเริ่มฉายแววสับสน ความคิดที่เขาเคยพยายามกดเก็บไว้ในเบื้องลึกกลับพุ่งทะยานขึ้นมาอีกครั้ง

หานชิงเยว่ที่ลอบมองอยู่เห็นดวงตาวาววับของอีกฝ่ายก็สาแก่ใจนัก นางจิบชาในมือดวงตาพราวระยับ ในใจเริ่มคิดอ่านวางแผนการมากมาย

นางรอกระทั่งเฉินจื้อเฉิงเดินออกไปจากเรือนแล้ว จึงค่อยนั่งลงเขียนจดหมาย ก่อนพับแล้วส่งให้สาวใช้พร้อมกับถุงผ้าแพรงามประณีตที่บรรจุของหนักๆ สั่งเพียงประโยคเดียวสั้นๆ

“ส่งให้ท่านลุงของข้าที่สำนักศึกษา”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้รับคำแล้วรีบออกจากจวนไปทำตามคำสั่งทันที

หานชิงเยว่ไม่สนใจจะมองสาวใช้ของตนเองสักนิด นางกลับมองตรงไปยังเรือนอี้หรงที่ยามนี้ซ่อมแซมจนแม้แต่หลังคาก็ยังดูยิ่งใหญ่งามสง่า

รออีกไม่นาน...เมื่อเฉินกั๋วกงและเฉินจิ้งอี้ออกเดินทางไปตรวจราชการต่างเมืองต่างพระเนตรพระกรรณ...เมื่อนั้นจะเป็นจังหวะลงมือของนาง...

ในเมื่อครั้งนี้นางเป็นผู้ลงมือด้วยตนเอง ย่อมไม่มีคำว่าผิดพลาด...

ยิ่งบินขึ้นสูงยิ่งตกลงมาเจ็บหนัก... ยามนี้นางแทบอดใจรอดูสภาพโฉมงามยอดเมธียามปีกหักไม่ไหวแล้ว

หลังจากที่บิดาและพี่ใหญ่ออกเดินทาง น้องสาม เฉินจิ้งเสียน ก็แวะเวียนมาที่เรือนอี้หรงของนางทุกวัน จนทำให้เซียงหรงอดเอ่ยปากถามไม่ได้

“ระยะนี้น้องสามไม่ต้องไปสำนักศึกษาหรือ”

“ทำไมหรือ” เฉินจิ้งเสียนจิบชาเบญจเกสร พลางมองพี่หญิงของตนอย่างล้อเลียน “หรือว่าพอมีคู่หมั้นแล้วจึงไม่อยากเห็นหน้าน้องชาย กลัวว่าข้าจะมาขัดช่วงเวลาดีๆ ระหว่างพี่หญิงกับคู่หมั้นหรือ?”

“น้องสาม!” เซียงหรงทำหน้ายุ่งยาก “เจ้าอย่าล้อข้าเล่นอีกเลย ไม่เห็นหรือว่าวันๆ ข้าปวดหัวมากเพียงใด”

เฉินจิ้งเสียนวางถ้วยชา ถามอย่างไม่เข้าใจ “พี่หญิงไม่อยากแต่งให้เขาถึงเพียงนั้นเลยหรือ จวิ้นหวังจ๋างจื่อตำหนักจวิ้นหวังทิศบูรพามีอะไรน่ารังเกียจหรือ ข้าตรวจสอบมาแล้ว ว่าที่พี่เขยข้าคนนี้นับตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มจนบัดนี้ไม่เคยมีสาวใช้ห้องข้าง รอบรู้สรรพศาสตร์ วิทยายุทธเป็นเลิศ สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง ยามรับราชการทหารอยู่ที่ชายแดน เหล่าชาวบ้านและทหารใต้บังคับบัญชาล้วนเคารพยกย่อง เป็นวีรบุรุษผู้กล้า ความกล้าหาญเก่งกาจล้วนเป็นที่ประจักษ์ อีกทั้ง...อืม...รูปโฉมก็มิใช่ด้อยไม่ใช่หรือ?”