บทที่ 88

ในจวนเฉินกั๋วกง นอกจากตัวเฉินกั๋วกงเองและคุณชายใหญ่ที่จะต้องเป็นผู้ไปราชการแล้ว คนที่ต้องวุ่นวายด้วยเรื่องการเตรียมการออกเดินทางก็คืออนุหานซึ่งรับหน้าที่ตระเตรียมข้าวของเครื่องใช้และเสบียงอาหารให้สามี และคุณหนูสามที่ต้องจัดเตรียมข้าวของสำหรับคุณชายใหญ่

หานชิงเยว่ไม่ได้คิดอยู่แล้วว่าเฉินจิ้งอี้จะยอมให้นางตระเตรียมข้าวของให้ แต่การกระทำเรื่องข้ามหัวนางด้วยการบอกกล่าวให้น้องสาวตนเองเป็นคนจัดเตรียมข้าวของให้โดยตรง นั่นเป็นสิ่งที่นางรับไม่ได้อย่างที่สุด

ต่อให้มีศักดิ์ฐานะเป็นเพียงอนุภรรยา แต่ในมือนางถือกุญแจคลังสมบัติ ดูแลจวนเฉินกั๋วกงมานานปี ทุกวันนี้แม้แต่อนุซูและอนุจางที่ท่านกั๋วกงกล่าวว่ามีศักดิ์ฐานะเท่าเทียมกันก็ยังต้องลงให้นางครึ่งส่วน การจัดการในจวนเป็นเรื่องของนาง ไม่ใช่ธุระกงการของคุณชายเช่นเขา! แน่นอนว่ารวมไปถึง เฉินเซียงหรง ที่เป็นผู้เลือกทิ้งอำนาจดูแลจวนที่บิดามอบให้ โยนภาระหน้าที่ทุกอย่างมาให้นาง อนุจาง และอนุซู ช่วยกันดูแล

เรือนของคุณหนูสามที่แม้จะวุ่นวายแต่ก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ กลับทำให้ผู้เป็นนายของเรือนอื่นร้อนรุ่มราวกับไฟสุมทรวง

ไม่นับเรือนของอนุหาน หานชิงเยว่ ที่หลายครั้งจะได้ยินเสียงโครมครามข้าวของแตกกระจายดังออกมา ในเรือนที่มีคุณหนูทั้งหลายต่างก็ได้ยินเสียงของแตกอย่างน้อยก็ครั้งหนึ่ง

มีแต่เรือนของอนุซูที่เงียบงันจนน่าขนลุก ยิ่งที่พักของคุณชายรอง...บ่าวไพร่ทุกคนยิ่งทำตัวราวกับวิญญาณ ไม่กล้าส่งเสียงแม้สักแอะ

ไม่รู้ว่าเหตุใด ยิ่งนานวันคุณชายรอง เฉินจื้อเฉิง ก็ยิ่งราวกับคนคลุ้มคลั่ง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ในแต่ละวันหากไม่เมาสุราคลุ้มคลั่งอาละวาด ก็เอาแต่นิ่งเงียบ...นิ่งเงียบราวกับมังกรดินที่รอวันพ่นไฟให้ปะทุออกมาจากใต้พิภพ

เดิมทีคุณชายรองในเรือนตนก็คุ้มดีคุ้มร้ายอยู่แล้ว อาจเป็นเพราะเขาพยายามสอบเพื่อเป็นจิ้นซื่อแต่ก็ไม่เคยผ่าน ทุกครั้งที่ได้ยินใครเอ่ยถึงเรื่องเหล่านี้ คุณชายรองมักร่ำสุราอาละวาด ครั้งหนึ่งถึงกับลงมือเฆี่ยนตีบ่าวรับใช้จนมีคนหนึ่งเกือบตาย ดังนั้น ตอนนี้ที่ทุกคนรู้ว่าคุณชายรองกำลังหงุดหงิดจึงไม่มีใครกล้าทำอะไรขัดใจเขาทั้งนั้น

แต่ไม่มีใครรู้เลย ว่าความหงุดหงิดนั้น จะมาจากการที่เขาเห็นความสนิทสนมระหว่างคุณหนูสาม เฉินเซียงหรง และคู่หมั้นของนาง

วันหนึ่ง ขณะที่เฉินจื้อเฉิงเดินผ่านศาลาในสวน ก็เห็นหลี่จือหลินกำลังหยอกเย้าเฉินเซียงหรงอยู่ เฉินเซียงหรงที่ยืนอยู่ในชุดสีอ่อนแก้มป่องเล็กน้อย กำลังทำท่าไม่พอใจ ทั้งอย่างนั้นรอยยิ้มที่มุมปากของหลี่จือหลินก็บอกชัดว่าเขาไม่ได้ยี่หระต่อการปฏิเสธของนางแม้แต่น้อย

จวิ้นหวังจ๋างจื่อกลับยิ่งเข้าใกล้นางมากขึ้น

“คุณหนูสาม ข้าก็แค่เป็นห่วงจึงแวะมาดูเจ้า มีอะไรให้น่าโมโหเล่า? หรือเจ้าอยากให้ข้ามาแค่วันเว้นวัน?” หลี่จือหลินแสร้งทำเสียงเศร้า

เฉินเซียงหรงหันมาทำหน้ายู่ “วันเว้นวัน? ข้าอยากให้ท่านหายไปสักเดือนสองเดือนมากกว่า!”

เฉินจื้อเฉิงที่มองอยู่ไกล ๆ กำหมัดแน่น รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด เขาเคยรู้สึกว่าในฐานะคู่ครองของน้องสาว หลี่จือหลินที่เป็นถึงจวิ้นหวังจ๋างจื่อก็ไม่นับว่าแย่ แต่เมื่อเห็นชายคนนั้นพูดคุยกับหรงเอ๋อร์อย่างสนิทสนม กลับอดหงุดหงิดคับข้องใจไม่ได้

หานชิงเยว่ที่คอยดูความเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายเรื่อยมาถึงกับหัวเราะ เมื่อบ่าวรับใช้มารายงานนาง ว่าเพียงคุณชายรองเห็นคุณหนูสามหยอกเย้าอยู่กับคู่หมั้นก็กลับไปพังห้องหนังสือของตนเสียยับเยิน

น่ารังเกียจนัก

เห็นได้ชัดว่าสายตาที่เฉินจื้อเฉิงใช้มองน้องสาวตัวเองไม่ใช่สายตาของพี่ชายสักนิด…

เฉินจื้อเฉิง...ผู้ดีจอมปลอม ไร้คุณธรรม ไร้มารยาท ไร้ความสามารถ...หากคนเช่นนี้กลายเป็นคู่ครองของโฉมงามยอดเมธีผู้ประเสริฐเลิศล้ำและเป็นที่โปรดปรานของหวงโฮ่วขึ้นมาเล่า...

ที่หนักหนายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด...คนผู้นี้ที่ว่า...คือพี่ชายของนางเองเสียด้วย…หึหึ

พี่น้องกระทำเรื่องผิดศีลธรรม ไม่อายฟ้าไม่อายดิน...ไม่รู้ว่าผู้คนจะก่นว่า ฟ้าดินจะสาปแช่งถึงเพียงไหน

หานชิงเยว่ยิ้มกระหยิ่ม เฝ้ารอเวลาเหมาะๆ ที่เฉินจื้อเฉิงมาคารวะผู้เป็นบิดา เชื้อเชิญให้บุตรชายที่ไม่เอาไหนของซูเหมยเหนียงมานั่งดื่มชากับนาง

“ไม่ได้เห็นคุณชายรองมานานแล้ว ไม่รู้ว่าสบายดีหรือไม่...” นางรินชาให้เฉินจื้อเฉิงอย่างเบามือ “ชานี้ข้าเพิ่งได้มา เห็นว่าคุณชายรองชอบดื่มชาดี เลยคิดว่าสมควรชวนเจ้ามาเป็นสหายลิ้มรสชาสักครั้ง”

เฉินจื้อเฉิงดื่มชา หัวใจที่เคยเร่าร้อนเริ่มเย็นลงเล็กน้อย “ขอบคุณแม่รอง...เป็นชาดีจริงๆ”