บทที่สี่

สามคนสนิทหิ้วปีกแม่ทัพใหญ่ผู้มั่นใจในรักแท้ของสาวคนรักที่ได้ยินความจริงทั้งสองหูมองเห็นทั้งสองตาของตัวเองและเสียใจที่สุดก็คือ หูตามืดบอดทำร้ายชีวิตผู้หญิงอีกคนที่คิดว่ารักตัวเองจนเลือกฟังความข้างเดียว

ไม่ว่าอีกคนจะอธิบายเช่นไรก็หาได้ใส่ใจไม่เฝ้าโทษแต่ความผิดของเธอแต่ในตอนนี้วันนี้ยังเขียนหนังสือหย่าให้กับภรรยาของตัวเอง ยังไม่พอพูดจาดูถูกว่าหญิงหม้ายแล้วใครจะมารับเป็นเมียต่อ คาดไม่ถึงว่านางก็ใจเด็ดยิ่งนักเขาก็แค่ขู่ไม่คิดเลยว่าภรรยาก็เต็มใจรับใบหย่าไปจริงๆทั้งๆที่นางก็คือเหยื่อของสองแม่ลูกนั้นเหมือนกัน

พอมาถึงที่จวนของตัวเอง ก็บอกคนสนิทพาไปที่   เรือนของฮูหยินที่อยู่เกือบท้ายจวน สามองครักษ์มองหน้ากันแต่ก็พาเจ้านายไปที่เรือน ที่ใช้เป็นเรือนหอเมื่อคืน     ของอดีตฮูหยินตามที่ท่านแม่ทัพสั่ง โจวหลี่เฉิงเดินเข้าเรือนเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณสมควรให้นางด่าทุกอย่างเซียเสี่ยวหลาน

"ข้าจะทำเช่นไรดีจะได้เจ้ากลับคืนมาที่จวนได้อีก"

แม่ทัพใหญ่ได้แต่ค่ำครวญในใจ มองเรือนหอที่จัดไว้ให้กับภรรยาของตัวเองเรือนนอนสองห้องหนึ่งห้องโถงห้องครัวเล็กอยู่กับสาวใช้สองคนที่อยู่ถัดไปอีกหลัง 

เขามันโง่เอง เรือนหลักเลือกไว้ให้กับหญิงคนรักแต่อีกคนที่ไม่รักให้อยู่ที่เรือนเกือบท้ายจวน เขาช่างเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจเหลือเกินโจวหลี่เฉิงเดินเข้าไปในห้องของฮูหยินเก่าได้แต่สะท้อนใจ หมอนสองใบบนเตียงนอนที่ไม่ใหญ่มากนอนได้แค่สองคนพอดี เพราะเขาไม่คิดจะมานอนที่นี้กับภรรยาที่ได้มาอย่างไม่ได้ตั้งใจและไม่ต้องการแม่ทัพเดินขึ้นไปนอนบนเตียงที่คิดว่าจะไม่มาที่นี้อีกหลังจากเข้าหอผ่านไปเมื่อคืนนี้ เป็นเขาที่รังแกเซี่ยเสี่ยวหลานทั้งคืนที่บอกว่าแค่จะมาทำให้นางแค้นใจที่ทำคนรักของเขาเสียใจแต่เป็นตัวของเขาเองที่อดใจที่จะไม่จับนางกิน เขาคิดแค่ว่าในเมื่อแต่งเข้ามาแล้วก็แค่ทำหน้าที่ให้จบๆไปถึงจะไม่มีความรัก แต่ก็ได้เสียเป็นเมียมาแล้วและก็ยังติดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่โดนวางยาแต่หมดฤทธิ์ยาก็คือตั้งใจทำทุกรอบรวมถึงเมื่อคืนนี้ที่เข้าหอจนถึงยามเหมาจึงปล่อยให้ภรรยานอนต่อ

พอถึงเที่ยงก็ต้องเสียนางไปเสียแล้วจะโทษใครนอกจากตัวเองที่โง่งมอย่างที่นางบอก แม่ทัพหนุ่มนอนลงที่เก่าของฮูหยิน ก้มลงดมกลิ่นหอมที่ติดหมอนให้สะท้อนใจ ผ้าห่มที่ห่มให้ภรรยาก่อนออกจากห้องหอตอนที่นางหลับ โจวหลี่เฉิงน้ำตาไหลรินสะอื่นไห้  ใครจะคิดว่าแม่ทัพใหญ่ก็มีวันเสียใจเหมือนกันในความผิดพลาดและความโง่เขล่า

เขาหลับตาอย่างทรมานกว่าจะนอนหลับที่ห้องเก่าของเซี่ยเสี่ยวหลานจนถึงเช้า

โจวหลี่เฉิงตื่นมาตอนเช้าในเรือนของอดีตฮูหยิน กินอาหารเช้าที่นี้เลยและสั่งพ่อบ้านให้เตรียมสินสอดที่เตรียมไว้ให้กับสาวคนรักว่าให้ส่งไปที่จวนของบิดาของเซียเสี่ยวหลานเพราะเขาให้สินสอดนางแค่ห้าสิบหีบเองส่วนของที่ดีอีกร้อยหีบที่เตรียมแต่งจือเหลียนเม่ย เขาชั่งน่าสมเพชอย่างเซียเสี่ยวหลานด่าเขาเมื่อวานนี้จริงๆ ส่วนสองแม่ลูกนั้นเขาจะเอาคืนให้อย่างสาสมแน่นอนโจวหลี่เฉิงคิดเขากำมือด้วยความแค้นใจที่ตามมารยาหญิงไม่ทัน เก่งแต่ในสนามรบ แต่สนามรักโดนคนรักหักหลังบทเรียนนี้มันแลกมาด้วยความแค้นเกินกว่าจะให้อภัย

"เตรียมเสร็จแล้วไปกันที่จวนของอดีตพ่อตาเซื่ยต้าเหิง ข้าจะเอาสินสอดไปเพิ่มกับเซี่ยเสี่ยวหลานเพิ่มเมื่อวานนี้มันน้อยไป" แม่ทัพโจวบอกพ่อบ้านให้รีบไปจัดการโดยเร็ว

"ถ้าจัดเสร็จแล้วมาแจ้งด้วย ข้าจะไปที่จวนของฮูหยินด้วยตัวเอง" แม่ทัพสั่ง

"อืมพ่อบ้านช่วยบอกบ่าวทุกคนด้วยว่าจวนของข้ามีฮูหยินคนเดียวชื่อเซี่ยเสี่ยวหลานเท่านั้นและจะมีนางเพียงคนเดียวตลอดไป"

เขาสั่งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องหอเพื่อรอให้พ่อบ้านจัดของให้เรียบร้อย ส่วนเสื้อผ้าเป็นคนสนิทไปเตรียมมาให้อาบน้ำกินนอนที่เรือนเก่าของเซี่ยเสี่ยวหลาน

 

ที่จวนของท่านนายท่านเซี่ยต้าเหิงตอนนี้หลังจากกินมื้อเช้าอิ่มกับบุตรสาวแล้ว ก็นั่งทำบัญชีในห้องหนังสือจากร้านค้าที่ไปส่งสินค้าต่างเมืองกลับมาจึงจะเคลียงานให้จบๆไป ท่านเห็นลูกสาวกลับมาจวนตั้งแต่แต่งเข้าไปวันแรกก็โกรธแม่ทัพโจวหลี่เฉิงเป็นอย่างมากแต่บุตรสาวบอกว่า

"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นให้อยู่เฉยๆเดี๋ยวจะดีเองเจ้าค่ะท่านพ่อ ลูกไม่เป็นไรสบายดีไม่ได้รักใคร่ชอบพอที่ผ่านมาถือซะว่าใช้กรรม จะได้ไม่ต้องเกิดมาพบเจอกันอีกเจ้าค่ะ ท่านพ่อ" เซียเสี่ยวหลานพูดกับบิดา

ตอนนี้สองพ่อลูกช่วยกันทำบัญชีในห้องทำงานของบิดา เซียเสี่ยวหลานอยากช่วยบิดาทำงานให้เสร็จเพราะท่านเหนื่อยมามากพอแล้ว ไหนจะต้องออกไปที่ร้านผ้าที่ตลาดอีก เมื่อก่อนเซียเสี่ยวหลานก็เคยไปช่วยงานบิดาที่ร้านผ้าเหมือนกัน มีพักหลังที่นางหัดปักผ้าวาดแบบผ้าอยู่ที่จวนและทำอาหารรอบิดาตั้งแต่ที่มารดาเสียชีวิตไป ก็ทำให้สาวน้อยเก็บตัวอยู่ที่จวนเป็นส่วนใหญ่จึงไม่คอยมีคนพบเจอเซี่ยเสี่ยวหลานมาสามสี่ปีที่ผ่านมา ส่วนหนึ่งเพราะเสียใจที่บิดาพานางจือให่ถงกับลูกเข้ามาในจวน สองแม่ลูกเจ้ากี้เจ้าการทุกอย่างในจวนจนนางเข้าใจบิดาผิดที่พาเมียใหม่เข้าจวนจึงทำให้พ่อลูกห่างกันพักใหญ่ จนบิดาบอกความจริงทุกอย่าง นางจึงเข้าใจบิดาและขออยู่ที่จวนไม่ออกไปไหนจึงทำให้สองแม่ลูกอ้างตัวว่าตัวเองเป็นคนโปรดของบิดากระทำการทำร้ายนาง ตอนที่บิดาออกไปต่างเมืองเพื่อส่งสินค้าเองและไปคุยงานใหญ่ในต่างเมืองในหลายปีที่ผ่านมา

ยามอู่พ่อบ้านเข้ามาบอกนายท่านว่า

"ท่านแม่ทัพมาขอพบและนำสินสอดมาเพิ่มให้คุณหนูอีกขอรับ" บิดามองหน้าลูกสาว เซี่ยเสี่ยวหลานพยักหน้าบอกเชิงว่านางไม่เป็นอะไร

"หลานเอ๋อร์จะรับของเขาอีกหรือลูก เมื่อวานให้มาห้าสิบหีบช่างขายหน้ายิ่งนักที่เขาดูถูกลูกสาวของพ่อ ถึงไม่แต่งออกพ่อก็เลี้ยงดูลูกสาวของพ่อได้หยามกันขนาดนี้ยังกล้ามาอีกหรือข้าว่าจะไม่เอาเรื่องแล้วนะ" เสียงบิดาเอ่ยขึ้นเสียงดังลั่นจวนจนบ่าวไพ่ตกใจกลัว

"ใจเย็นเจ้าค่ะท่านพ่อเจ้าคะเอาสิเจ้าคะเขาเอาเงินมาให้เรื่องอะไรจะไม่เอาจริงไหมเจ้าคะ เรื่องอะไรจะให้ฟันฟรีๆตั้งสองคืนเจ้าคะ" เซี่ยเสี่ยวหลานพูดหน้าตาเฉยจนบิดากระแอ่มเตือนเบาๆลูกสาววเชิงพูดไม่งามตรงเกินลูกเซี่ยเสี่ยวหลานจึงเกาแด้มแก้เก้อ ที่บิดากระแอ่มเตือนยิ้มแห้งๆให้บิดาและพูดว่า

"ก็มันจริงนี้เจ้าคะท่านพ่อ"

"ลูกจะไปด้วยไหม" บิดาถาม

"ไม่เจ้าค่ะลูกจะทำงานรอที่นี้เชิญท่านพ่อไปรับมาแทนลูกเลยเจ้าคะ  ท่านพ่อบ้านท่านไปเปิดห้องคลังสมบัติอย่างเร็วเลยนะเจ้าคะ" รวยแล้วเราหึๆเขากล้าเอามาเราก็กล้ารับ เอามาให้หมดจวนเลยยิ่งดีเซียเสี่ยวหลานคิด

แม่ทัพโจวหลี่เฉิงนั่งรอที่ห้องโถงที่รับแขกมีบ่าวเอาน้ำชาและขนมมารับรองเรียบร้อย รอก็แต่นายท่านเจ้าของจวนมาพูดคุยของแม่ทัพใหญ่ก็เท่านั้น

"ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพใหญ่มาถึงที่จวนของข้า มีเรื่องอะไรอีกหรือ" นายท่านเซียถามทันทีที่มาถึงห้องโถง

แม่ทัพโจวลุกขึ้นทำความเคารนายท่านเซียอย่างนอบน้อมและคุกเข่าลงขอโทษนายท่านเซี่ย

"ท่านพ่อตา ข้ายอมรับผิดทั้งหมดเรื่องที่เกิดขึ้น จนถึงการหย่ากับเซียเสี่ยวหลานที่ข้าไม่ฟังที่นางบอก     ยังตามืดบอดจนเขียนใบหย่านาง วันนี้ข้าสำนึกผิดทุกอย่างขอรับท่านพ่อตาโปรดให้อภัยคนโง่เขลาอย่างข้าด้วยเถิดขอรับ วันนี้นำหีบสินสอดมาให้กับฮูหยินเพื่อขอโทษที่ใจร้อนและไม่มีเหตุผลหูเบาเชื่อคำลวงของซือเหลียนเม่ยจนโดนวางยาในจวนของตัวเอง ยังโดนจัดฉากเพราะนางไม่ต้องการแต่งงานกับข้าขอรับท่านพ่อตา เป็นข้าที่ผิดต่อเซียเสี่ยวหลานทั้งหมดและไม่ขอแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นขอรับท่านพ่อตา"