บทที่ห้า

เซี่ยต้าเหิงก็ตกใจเหมือนกันที่แม่ทัพใหญ่มาคุกเข่าขอโทษต่อหน้าที่ทำผิดกับทุกสิ่งที่ทำผิดพลาดเรื่องบุตรสาวของนายท่านเซี่ยต้าเหิง หัวเข่าลูกผู้ชายมีค่าดังทองคำเขาสำนึกผิดแล้วจริงๆ ถึงกล้ามายอมรับผิดต่อหน้าเขาตรงๆเช่นนี้

"ท่านแม่ทัพลุกขึ้นก่อนเถอะ" นายท่านเซี่ยบอกอดีตลูกเขยที่เขาโง่เขลาเพราะความรักบังตา ใครจะคาดคิดสาวสวยหน้าตาใสซื่อจะใจคตคิดทำร้ายกับคนที่ให้ที่อยู่อาศัยและยังให้เป็นพี่สาวถึงจะคนละแม่ก็ดี

ที่เขารู้นิสัยของนางซือให่ถงมาก่อนจึงไม่วางใจในเรื่องของเงินทอง แต่ให้อยู่ในจวนเพราะโดนนางวางยาตอนไปคุยงานที่เมืองอื่นและสงสารเด็กสาวที่กำพร้าเหมือนลูกสาวของตัวเองจึงรับมาเลี้ยงดูเพราะความสงสารลูกของนางที่ไม่มีบิดาเหมือนที่บุตรสาวของเขาที่กำพร้าแม่เหมือนกันแต่ใครจะคิดว่านางจะสั่งสอนให้ลูกของตัวนางมาทำร้ายบุตรสาวของเขาเองทั้งที่ให้เป็นพี่สาวของบุตรสาวของตัวท่านเอง จึงให้นางซือให่ถงทำร้ายเซี่ยเสี่ยวหลานและยังร่วมมือกับลูกสาวของนางทำร้ายบุตรสาวของท่านลับหลังอีก ถ้านางพอใจในสิ่งที่มีก็คงไม่ต้องเป็นเช่นนี้แม่ทัพก็มีอนาคตที่ดีแต่นางและแม่ยังหวังอยากเป็นชายาขอวองค์รัชทายาทอีก ช่างไม่เจียมตัวเองเลยเขาที่เป็นพ่อค้าให้เงินนางสองคนใช้ทุกเดือนยังไม่พอใจ แถมแว้งกัดคนในครอบครัวเขาอีกจนต้องขับไล่ออกจากจวน

"ข้าเข้าใจท่านแม่ทัพเพราะเจอมาก่อนท่านอาจจะเก่งเรื่องรบ แต่เรื่องผู้หญิงท่านยังไร้ประสบการณ์จนทำให้มันทำร้ายตัวเอง เรื่องลูกสาวข้าขอบอกว่าโกรธท่านมากที่หยามเกียรติลูกของข้าเซี่ยเสี่ยวหลานนางไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมสองคนแม่ลูก ท่านก็ตกเป็นเหยื่อเสี่ยวหลานก็เป็นเหยื่อแต่ที่หน้าเจ็บใจก็คือท่านไม่มีเหตุผลและสืบความฟังความข้างเดียวและทำร้ายจิตใจลูกสาวของข้ายังไม่พอ แต่งอีกวันหย่าอีกวัน ท่านจะไม่ให้ข้าที่เป็นบิดาโกรธเช่นนั้นหรือท่านแม่ทัพใหญ่โจว" นายท่านเซี่ยเหิงพูดด้วยเสียงนิ่งๆและถามคำถามกับผู้ที่เป็นแม่ทัพแผ่นดินบ้าง

"ถ้าท่านมีลูกสาวบ้างถ้ามีคนมาทำร้ายดวงใจและคนในครอบครัวท่านจะทำเช่นไร ท่านปกครองทหารเป็นแสน ต่หูเบาใจบอดตาบอดจนทำร้ายชีวิตที่สดใสของบุตรสาวของข้าท่านมีอะไรจะแก้ตัวอีก"นายท่านเซี่ยต้าเหิงถามกับแม่ทัพใหญ่ทันทีที่ทำอะไรไม่คิดและสืบหาความจริงก่อนจะทำโทษคน

"ท่านพ่อตาข้ายอมรับผิดทั้งหมดไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นขอรับและจะมายกสินสอดเพิ่มให้กับเซี่ยเสี่ยวหลานเพิ่มให้นางและขอโอกาสกับท่านพ่อตาด้วยขอรับ ข้าขอมาคืนดีกับฮูหยินใหม่ จะมีแค่นางคนเดียวที่เป็นนายหญิงของจวนแม่ทัพโจวหลี่เฉิงขอรับ" แม่ทัพโจวหลี่เฉิงตอบเสียงมั่นคงบอกความต้องการออกไปให้พ่อตารับรู้ความต้องการของตัวเอง

"ข้าไม่รับปากที่ท่านขอมามันขึ้นอยู่กับท่านว่าจะทำสำเร็จหรือไม่ ข้าก็จะดูไปนานๆเช่นกันในเมื่อมีบทเรียนแล้ว ก็จงจำไว้ให้ดีในวันข้างหน้ามีเมียและลูกจะได้ไม่เสียใจ ถ้าเราไม่หนักแน่นและลำเอียงก็จะเสียคนที่รักจนไม่เหลือใครเลย ในเมื่อเราเป็นที่พึ่งให้ใครไม่ได้เลยจะฟังแต่คนที่ตัวเองรักโดยไม่มีความเป็นกลางและอยุติธรรมใครจะเคารพตัวเราอีกต่อไป"

"ขอบคุณท่านพ่อตาที่สั่งสอนข้าจะจำใส่ใจไว้ขอรับ จะไม่ทำตัวอย่างที่แล้วมาขอรับจะหนักแน่นและไม่ลำเอียงและทำตัวให้ลูกน้องเคารพขอรับ" แม่ทัพใหญ่พูดเสียงแน่วแน่และมั่นคงบทเรียนครั้งนี้ยิ่งใหญ่นักยังมีอีกหลายอย่างที่เขาต้องเรียนรู้ในฐานะแม่ทัพใหญ่ของแผ่นดินและฐานะสามี

"แล้วเซี่ยเสี่ยวหลานนางไปไหนหรือขอรับ"

"ทำงาน" นายท่านเซี่ยตอบเพียงเท่านั้น

"ข้าขอพบนางได้ไหมขอรับ"

"ข้าจะให้คนไปถามให้แต่ไม่รับปากและข้าก็จะไม่บังคับลูกสาวด้วยเช่นกัน ถึงไม่มีท่านข้าก็เลี้ยงบุตรสาวของข้าได้"

"ข้าจะไม่บังคับใจของนางขอรับแต่จะขอโอกาสกับนางให้แต่งคืนเป็นฮูหยินเอกเพียงแค่คนเดียว ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็จะรอขอรับ" แม่ทัพโจวหลี่เฉิงตอบอย่างหนักแน่น

ก่อนที่นายท่านเซี่ยจะหันไปให้สาวใช้ไปเรียกบุตรสาวว่าต้องการพบแม่ทัพโจวหลี่เฉิงหรือไม่ ก็มีเสียงจากบ่าวหน้าจวนเข้ามาบอกว่า

"มีราชโองการด่วนถึงแม่ทัพโจวหลี่เฉิงขอรับ มีกงกงคนใกล้ชิดขององค์ฮ้องเต้เชิญราชโองการมาด้วยตัวเองขอรับนายท่าน" บ่าวรีบรายงานอย่างรวดเร็ว แม่ทัพลุกขึ้นทันที

"สงสัยว่าจะมีเหตุด่วนขอรับงั้นข้าคงต้องมาใหม่ขอรับ ตอนนี้คงมีเรื่องในวังด่วนข้าขอตัวก่อน" แม่ทัพโจวหลี่เฉิงก้มหัวทำความเคารพก่อนจะรีบเพื่อจะออกจากห้องโถงรองรับแขก

แต่ขันทีก็เข้ามาก่อนและพูดขึ้นเสียงดังว่า

"ท่านแม่ทัพโจวหลี่เฉิงรับราชโองการ"

โจวหลี่เฉิงคุกเข่าลงรับราชโองการในจวนของนายท่านเซี่ยต้าเหิง

"ขณะนี้ มีข้าศึกประชิดชายแดนที่องค์ชายสองประจำการและขอกำลังทหารเพื่อจะไปช่วยพร้อมเสบียง จึงมีรับสั่งให้ท่านแม่ทัพโจวหลี่เฉิงเป็นคนนำทัพไปช่วยองค์ชายสองพร้อมเสบียงจบราชโองการ"

"น้อมรับราชโองการ"

แม่ทัพโจวหลี่เฉิงรับเอาม้วนผ้าสีทองมาและพ่อบ้านเอาสินน้ำใจให้กงกง  

"ข้าไปที่จวนแม่ทัพ บ่าวที่จวนบอกว่าท่านแม่ทัพมาที่จวนของพ่อตาข้าจึงตามมาที่นี้ทันที เพราะเป็นราชโองการเร่งด่วนของรับ จะต้องออกเดินทางในคืนนี้เลยขอรับท่านแม่ทัพโจวเพราะทุกอย่างฮ้องเต้ทรงให้คนเตรียมเอาไว้พร้อมหมดแล้วขอรับ"

กงกงบอกแม่ทัพโจวหลี่เฉิง

"ต้องขอโทษนายท่านเซี่ยต้าเหิงด้วยนะขอรับ" กงกงหันไปพูดกับเจ้าของจวนตัวจริง

"ไม่เป็นไรขอรับ ข้าเข้าใจว่าคือเรื่องเร่งด่วนจริงๆเชิญท่านกงกงเข้าไปรับน้ำชาในเรือนก่อนขอรับ" นายท่านเซี่ยต้าเหิงเชิญกงกงด้วยเสียงนอบน้อม

"ข้าลืมไปว่าท่านแม่ทัพพึ่งแต่งคุณหนูเซี่ยเสี่ยวหลานเมื่อวานยังครบไม่สามวันเลยก็มาเยี่ยมพ่อตาแล้วช่างใจร้อนจริงๆคนหนุ่มสาว" กงกงหัวเราะเพราะไม่รู้เรื่องอะไรภายในจวนของแม่ทัพใหญ่

"เอาเป็นคราวหน้าก็แล้วกันนะท่านเซี่ยต้าเหิง วันนี้ข้ารีบต้องไปจัดการอีกหลายเรื่องในวัง จึงไม่สะดวกที่จะนั่งรับน้ำชาด้วยต้องขอโทษจริงๆของรับ" กงกงตอบกับเสียงนอบน้อมเช่นกันก่อนจะลากลับจากนั้นก็รีบกลับเข้าวังหลวงไป   

"ข้าคงต้องกลับไปเตรียมตัวเหมือนกันขอรับ ช่วยบอกเซี่ยเสี่ยวหลานด้วยว่า ข้าจบศึกจะกลับมาแต่งนางอีกครั้ง" ก่อนจะลากลับไปเตรียมตัวไปชายแดนในคืนนี้