บทที่3 เซียวต้าถง

หลังจากมื้อเย็นผ่านพ้นไป ทุกคนต่างแยกย้ายที่กันไปพักผ่อน หนิงเหอเองเมื่อล้างชามที่กินอาหารกันไปเมื่อครู่หมดแล้ว จึงกลับเข้ามาในห้องนอนของตนเอง พร้อมเอามือก่ายหน้าผากอย่างคิดหนัก

บ้านหลังนี้เล็กและแคบมาก ทำให้นางได้ยินการเคลื่อนไหวของอีกสองห้องอย่างชัดเจน หนิงเหอได้แต่เหม่อลอยมองหลังคาที่มุงด้วยหญ้าแห้งด้วยสายตาที่คิดหนัก นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? หากนางมาอยู่ที่นี่ และตัวนางที่อยู่ในอีกมิติหนึ่งล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น?

นางพอเคยที่จะอ่านหนังสือแนวทะลุมิติมาอยู่บ้าง แต่คนเหล่านั้นล้วนมีของวิเศษติดตัวมา หรือแม้แต่ความสามารถเป็นหมอข้ามมายังมิติเช่นนี้ แล้วหากนางกลับไปไม่ได้ล่ะ? นางจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยใช่หรือไม่? แม้ว่าที่แห่งนั้นจะไม่มีคนที่ให้นางห่วงก็เถอะ

ในมิติเดิมของหนิงเหอ เธอเป็นเด็กกำพร้าที่อยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเท่านั้น แต่แล้ววันหนึ่งก็มีชายแก่คนหนึ่งรับนางไปเลี้ยงดูเนื่องจากว่าอีกฝ่ายไม่มีลูกหลาน แต่เมื่อเห็นนางก็รู้สึกว่าถูกชะตาจึงรับนางไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม

หลี่หม่าซุนหรือชายแก่ที่รับนางไปเลี้ยงนั้น เป็นจิตรกรมือหนึ่งของประเทศเลยก็ว่าได้ เขาไม่เคยรับลูกศิษย์มาก่อนจึงใช้เวลาที่เหลือทั้งชีวิตของเขาทุ่มเทสั่งสอนนางเรื่องศิลปะทุกแขนง อย่างเช่น วาดภาพ คัดอักษร เดินหมาก หรือแม้แต่เรื่องดนตรี ทำให้ทุกคนในวงการศิลปะต่างรู้จักนางกันในนามของลูกศิษย์เทพแห่งศิลป์ แต่ยังไม่ทันที่ผลงานของนางจะได้แสดงต่อสาธารณชน นางกลับมาอยู่ที่นี่เสียแล้ว

หนิงเหอถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว… หากจะใช้ความสามารถในการหาเงิน อย่างน้อยนางจำเป็นต้องมีต้นทุนเสียก่อน แต่ดูจากสถานะของครอบครัวนี้แล้ว แม้แต่อาหารแต่ละมื้อยังเป็นเช่นนี้ อย่าว่าแต่หาเงินซื้อพู่กันเลยแม้แต่ขนสักเส้นของพู่กันนางก็คิดว่ายังหาเงินซื้อไม่ได้

……………

เช้าวันต่อมา

หนิงเหอตื่นขึ้นมาในช่วงเช้ามืด สาเหตุที่นางตื่นมาก็เพราะว่าได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านนอก เมื่อออกมาก็เห็นว่า ทุกคนในครอบครัวต่างตื่นขึ้นกันหมดแล้ว หนิงเหอเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ทำได้เพียงหลบสายตาทุกคนด้วยความเก้อเขิน แต่ตื่นมาเช้าเช่นนี้ นางก็ไม่รู้ว่าหนิงเหอคนเดิมนั้นต้องทำหน้าที่อะไร

“หนิงเหอ เจ้ายังไม่สบายอยู่ วันนี้ก็อย่าเพิ่งไปซักผ้าที่ลำธารเลย พักผ่อนสักวันเถอะ” กู้อวี้สยงเดินออกมาจากห้องบอกกับลูกสาว

หนิงเหอจึงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินมาหากู้หลันโจวที่กำลังมัดเศษกิ่งไม้แห้งอยู่

“พี่ใหญ่กำลังทำอะไรอย่างนั้นหรือ?” แม้จะเก้อกระดากที่ต้องเรียกเด็กที่อายุน้อยกว่าตนเองว่าพี่ชาย แต่เมื่อนางมาอยู่ในร่างของเด็กสาวคนนี้แล้ว จะให้ทำอย่างไรได้

“วันนี้เป็นวันที่ต้องเอาฟืนเหล่านี้ไปส่งให้ที่บ้านนายท่านเซียว เจ้าอยากไปด้วยหรือไม่?”

“นายท่านเซียว?”

“นายท่านเซียวก็คือท่านเศรษฐีเซียวจื่อหาน บ้านของเขาอยู่ก่อนทางเข้าหมู่บ้านของเรานี่เอง” จากนั้นกู้หลันโจวจึงเล่าเรื่องของนายท่านเซียวให้แก่น้องสาวที่ความจำเสื่อมฟัง จนทำให้หนิงเหอได้ว่ารู้ว่า

นายท่านเซียวที่หลันโจวเล่านั้นมีชื่อว่า เซียวจื่อหาน เป็นพ่อค้าที่อาศัยอยู่แถบนี้ บ้านของเขาและครอบครัวอยู่ห่างจากหมู่บ้านของเราไม่มาก ทำให้เมื่อนายท่านเซียวต้องการจ้างแรงงาน จึงมักจ้างคนที่หมู่บ้านของเรา

แต่เมื่อหลายปีก่อน นายท่านเซียวเกิดถูกชะตากับกู้อวี้สยง ที่เป็นคนหนุ่มขยันทำมาหากิน เพื่อส่งเสริมกู้อวี้สยงนายท่านเซียวจึงรับซื้อฟื้นกับครอบครัวกู้โดยเฉพาะ และยังมีหลายครั้งที่กู้อวี้สยงล่าสัตว์กลับมาได้ ก็นำไปขายที่บ้านของนายท่านเซียวแห่งนั้น

หนิงเหอคิดว่าเมื่ออยู่ที่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ หากออกไปด้านนอกเปิดหูเปิดตาบ้างคงจะดี ในขณะที่กู้หลันโจวและกู้เหวินอี้กำลังแบ่งฟืนใส่ไม้หาบออกไป หนิงเหอก็กำลังจะเข้าไปช่วยทั้งสอง แต่กลับถูกอีกฝ่ายปฏิเสธ ทำให้นางทำได้เพียงเดินตามอีกฝ่ายไปบ้านนายท่านเซียวเท่านั้น

พวกเขาทั้งสามคนเดินอ้อมมาที่ด้านหลังของบ้านหลังใหญ่ เพื่อนำฟืนมาให้อีกฝ่าย กู้หลันโจวทักทายเหล่าสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังอย่างเป็นกันเอง เพราะเขาจะต้องมาส่งฟืนที่นี่ทุกสองสามวันอยู่แล้ว ทำให้คุ้นเคยกับผู้คนภายในนี้เป็นอย่างมาก

“หลันโจวววว” ในขณะที่กู้หลันโจวและกู้เหวินอี้กำลังช่วยกันแบกฟืนไปกองในห้องเก็บของนั้น เสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายจากทางด้านหลังก็ดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงของใครคนหนึ่งวิ่งผ่านหนิงเหอไปอย่างรวดเร็ว และเขาไปกอดคอหลันโจวและเหวินอี้เอาไว้อย่างสนิทสนม

“คุณชาย” หลันโจวร้องทักขึ้นอย่างตกใจ เพราะอีกฝ่ายโถมร่างกายเข้าหาเขาจนเขาเสียหลังเซไปหาชั้นวางของที่อยู่ด้านข้าง

“หลันโจว เหตุใดเจ้าถึงหายไปหลายวันไม่ไปหาข้าที่เรือนเลย จนข้าต้องสั่งคนที่อยู่ห้องครัวด้านหลังเอาไว้ ว่าเมื่อเจ้ามาส่งฟืนเมื่อไหร่ให้ไปแจ้งแก่ข้า” เซียวต้าถงกล่าวถามออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ก่อนจะกอดคออีกฝ่ายทำท่าจะเดินออกมาจากห้องเก็บของ

“ขออภัยคุณชายด้วย เนื่องจากหลายวันมานี้ข้าจะต้องดูแลงานที่บ้าน ไม่สามารถปลีกตัวมาหาท่านได้” กู้หลันโจวตอบกลับอีกฝ่ายด้วยท่าทีจนใจ

“ช่างเถอะ ๆ ไหน ๆ เจ้าก็มาแล้ว พวกเราไปนั่งเล่นที่สวนด้านหลังกันก่อนดีกว่า” ไม่รอให้อีกฝ่ายปฏิเสธ เซียวต้าถงก็ลากกู้หลันโจวกับกู้เหวินอี้ออกไปตามความต้องการของตนเองทันที

ทำเอาหนิงเหอที่ยืนอยู่มึนงงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อ โชคดีที่กู้เหวินอี้ฝาแฝดของนางหันมาส่งสัญญาณให้นางเดินตามพวกเขาไป

เซียวต้าถงพาพี่น้องตระกูลกู้ทั้งสามคนมาเล่นที่สวนดอกไม้ด้านหลัง โดยที่บ่าวไพร่เห็นแต่ไม่มีใครเข้ามาห้าม แสดงให้เห็นว่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาเข้ามาที่นี่ ดูจากท่าทางสนิทสนมของทั้งสามคนแล้ว หนิงเหอก็ค่อยโล่งใจ เป็นนางที่อาจจะคิดมากไปเอง

ด้านในสวนดอกไม้มีชุดเก้าอี้หลายตัวถูกตั้งเอาไว้ พร้อมทั้งมีขนมอาหารว่างวางเอาไว้อยู่อีกมาก ด้านข้างมีสาวใช้สูงวัยยืนอยู่คนหนึ่ง

“แม่นมหลี่ ท่านกลับเข้าไปเถอะ พวกข้าอยากเล่นกันตามลำพัง” เซียวต้าถงที่เดินเข้ามาก็สั่งอีกฝ่ายออกไปทันทีอย่างเอาแต่ใจ

“เจ้าค่ะ อาหารพวกนี้ข้าให้คนครัวจัดไว้ให้ พวกเจ้ากินได้ตามสบายเลยนะ” แม่นมหลี่รับคำ ก่อนจะหันมาบอกพวกเขาสามพี่น้องด้วยน้ำเสียงมีเมตตา

“ขอรับ / เจ้าค่ะ”

เนื่องจากหลายวันมานี้พี่น้องสกุลกู้ไม่มาที่นี่ ทำให้นายน้อยมีสีหน้าซึมเศร้าเป็นอย่างมาก หลังจากที่ได้ยินว่าวันนี้พวกเขาเอาฟืนมาส่ง นางจึงให้แม่ครัวเตรียมขนมมาให้อีกฝ่าย เพื่อตอบแทนที่พวกเขามาเล่นเป็นเพื่อนนายน้อยผู้เอาแต่ใจของนาง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว แม่นมหลี่จึงเดินออกไปจากสวนไปทำงานของตนเองต่อ

เมื่อได้อยู่ตามลำพังแล้วเซียวต้าถงเข้ามาพร้อมกับกล่องจิ้งหรีดหนึ่งใบ ก่อนจะกล่าวกับหลันโจว

“หลันโจว เจ้าดูนี่สิ นี่คือจิ้งหรีดที่เจ้ามอบให้ข้า เมื่อวันก่อนข้าพามันไปพนันกับเพื่อนที่สำนักศึกษา ปรากฏว่ามันชนะจิ้งหรีดคนอื่น ๆ แทบไม่เห็นฝุ่นเลยละ"เซียวต้าถงเล่าออกมาอย่างดีใจ

“ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว พ่อข้าบอกว่า มันเป็นจิ้งหรีดที่กำลังโตเต็มวัย พละกำลังของมันย่อมดีกว่าจิ้งหรีดที่เอามาแข่งด้วย” หลันโจวอธิบายกับเซียวต้าถง

หนิงเหอเห็นทั้งสองพูดคุยกันเรื่องทั่วไปของเด็กผู้ชายที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ นางจึงมองหันมองไปรอบ ๆ แทน ก่อนจะพบว่า ที่โต๊ะหินอ่อนนั้น มีกระดาษบางอย่างถูกที่ทับกระดาษทับไว้อยู่ ด้วยความอยากรู้ของนาง นางจึงเดินเข้าไปดู ก่อนจะพบว่า มันคือกระดาษคัดลายมือที่เซียวต้าถงคัดทิ้งเอาไว้ ตรงพื้นด้านข้างโต๊ะหินอ่อน มีกระดาษหลายใบถูกขยำทิ้งไว้หลายก้อนด้วยเช่นกัน

…………………………………..