บทที่2 ความจำเสื่อม

หลังจากยืนงงอยู่หน้าบ้านเป็นเวลาชั่วครู่ หลันโจวที่วิ่งไปหามารดาก็วิ่งกลับออกไปที่หน้าบ้านหายไป แล้วกลับมาพร้อมชายสวมชุดสีขาวถือกล่องไม้กลับเข้ามา ดูจากชุดที่ใส่และท่าทางของอีกฝ่ายก็พอจะเดาได้ว่า เขาคงถูกหลันโจวลากมาที่นี่อย่างเร่งรีบ

“นางอยู่นั่นท่านหมอ” หลันโจวชี้นิ้วมาที่หนิงเหอที่กำลังยืนมองทั้งคู่อยู่

หนิงเหอมองท่านหมอที่หลันโจวพามาอย่างสังเกต อีกฝ่ายอายุราว ๆ สามสิบต้น ๆ ไม่ใช่คนแก่อย่างที่นางคิดเอาไว้ เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ หนิงเหอก็ได้กลิ่นสมุนไพรที่ติดตัวอยู่กับเสื้อผ้าของอีกฝ่ายทันที

หลันโจวจูงมือหนิงเหอมานั่งที่แคร่ด้านหน้า เพื่อให้อีกฝ่ายได้ตรวจดูอาการ แม้จะดูเสียมารยาทอยู่บ้างที่ให้อีกฝ่ายตรวจอาการของน้องสาวกลางแจ้งเช่นนี้ แต่ก็เป็นการดีกว่าให้เข้าไปตรวจภายในห้องด้านใน เพราะเนื่องจากน้องสาวของเขาก็อายุสิบสองปีแล้ว แม้จะเป็นท่านหมอมาตรวจดูอาการ ก็ควรเว้นระยะห่างระหว่างชายหญิง

ท่านหมอมู่ต้าเต๋อไม่ได้มีสีหน้าไม่ชอบใจแต่อย่างใด เขานั่งลงที่แคร่ด้านข้างของหนิงเหอ ก่อนจะจับชีพจรของนางเพื่อตรวจสอบหาโรค

“นางไม่ได้เป็นอะไรมากนัก เพียงแต่มีไข้เล็กน้อยและร่างกายอ่อนแอต้องบำรุง”

มู่ต้าเต๋อมองหน้าเด็กสาวตรงหน้าความสงสาร เป็นที่รับรู้กันว่า ครอบครัวกู้นี้ยากจนแสนเข็ญ แม้เสาหลักครอบครัวอย่างกู้อวี้สยง ที่เป็นบิดาของนางจะขยันเข้าไปในป่าเพื่อล่าสัตว์นำไปขายในเมืองมากเพียงใด แต่ด้วยฟู่หลินภรรยาของเขาป่วยมานาน ทำให้เงินที่หามาได้ส่วนใหญ่ จึงนำไปซื้อยาให้แก่นางจนหมด และมาตอนนี้ลูกสาวยังมาป่วยอีก ช่างน่าเห็นใจเสียเหลือเกิน

“แต่ว่าท่านหมอ นางเป็นลมไปเมื่อตื่นขึ้นมากลับจำอะไรไม่ได้” หลันโจวรีบกล่าวขึ้น เพื่อกลัวว่าท่านหมอมู่จะตรวจรักษาได้ไม่ละเอียด

“จำอะไรไม่ได้?” มู่ต้าเต๋อมองหน้าอีกฝ่ายอย่างสงสัย ก่อนจะพบว่า หนิงเหอเองก็มองมาที่เขาไม่หลบสายตาด้วยเช่นกัน

มู่ต้าเต๋อใจหายวาบ สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะจับข้อมืออีกฝ่ายมาตรวจดูอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าชีพจรของนางเต้นแผ่วสลับหนัก ไม่ดูเหมือนคนที่ป่วยหนักเลย

“เจ้าเจ็บตรงไหนอีกหรือไม่?” มู่ต้าเต๋อสอบถามอาการของนางเพิ่มเติม

หนิงเหอคิดเล็กน้อย ก่อนจะนึกได้ว่า เมื่อตอนที่นางตื่นขึ้น นางรู้สึกเจ็บที่ศีรษะอยู่จริง เมื่อนึกได้ดังนั้นนางจึงจับไปที่หัวตนเองเพื่อสำรวจ ก่อนจะร้องเสียงหลงออกมาเพราะไปแตะถูกศีรษะของตนเอง

“อ๊ะ” หนิงเหอเจ็บจนน้ำตาไหล เมื่อครู่เพราะยังมึนงงกับสิ่งรอบข้างอยู่ทำให้ไม่รู้สึกเจ็บ แต่ตอนนี้เมื่อนางสัมผัสถูกศีรษะ ก็พบว่ามีเลือดออกอยู่หน่อยๆ

มู่ต้าเต๋อยืนขึ้นทันที ก่อนจะใช้มือแหวกกลุ่มผมเพื่อตรวจสอบบาดแผล

“หัวแตกเล็กน้อยเท่านั้น มีความเป็นไปได้ที่นางจะล้มหัวฟาดพื้นทำให้จำอะไรไม่ได้” เขาเคยเจอคนไข้รายหนึ่งที่ขึ้นเขาไปเก็บของป่า และพลัดตกหน้าผา เมื่อฟื้นขึ้นมากลับจำอะไรไม่ได้ เพียงหลายเดือนต่อมาอีกฝ่ายก็กลับจำเรื่องราวได้เท่านั้น ไม่น่าอันตรายเท่าใด

“ข้าจะจัดยาลดไข้และยาใส่แผลที่ศีรษะให้ กินติดต่อกันสามวัน นางน่าจะดีขึ้นแล้ว” มู่ต้าเต๋อกล่าว ก่อนจะเตรียมตัวกลับบ้านตนเองเพื่อไปจัดยาให้อีกฝ่าย

“เออ...ท่านหมอมู่ ค่ายาทั้งหมดเท่าไรอย่างนั้นหรือ?” หลันโจวสอบถามอีกฝ่ายด้วยความลำบากใจเล็กน้อย

“ค่ายาสิบอีแปะ ส่วนค่าตรวจรักษาข้าไม่คิด รอวันไหนเจ้าว่าง ๆ ก็ไปช่วยข้าหั่นสมุนไพรตากก็แล้วกัน” มู่ต้าเต๋อตอบกลับอีกฝ่าย ครอบครัวนี้ยากจนยิ่ง หากเขาเก็บค่ารักษากับอีกฝ่ายมากเกินไป ก็จะเป็นการซ้ำเติม โชคดีที่เด็ก ๆ ทั้งสามคนของบ้านนี้เป็นเด็กขยัน เขาจึงรู้สึกเอ็นดูพวกเขายิ่ง

“ขอบคุณท่านหมอมู่ พรุ่งนี้ข้าจะพาน้องชายไปช่วยท่านตากยาเอง” หลันโจวโค้งตัวขอบคุณอีกฝ่าย ก่อนจะเข้าไปในบ้านเพื่อนำเงินสิบอีแปะ มามอบให้แก่ท่านหมอ

หนิงเหอมองตามหลังส่งท่านหมอจากไป ก่อนจะหันไปถามอีกฝ่าย

“ท่านบอกว่าน้องชาย? พวกเรามีน้องชายอยู่อีกอย่างนั้นหรือ?”

“หนิงเหอ แม้แต่เหวินอี้เจ้าก็จำไม่ได้หรือ?” หลันโจวมองหน้าน้องสาวด้วยสายตาเศร้าสร้อย

หนิงเหอส่ายหน้า ก่อนจะกล่าว

“ข้าจำได้เพียงว่าข้าชื่อหนิงเหอ นอกนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย” หนิงเหอแสร้งทำเป็นเศร้าใจ เพื่อโป้ปดอีกฝ่าย

ทำเอาหลันโจวถึงกลับทำหน้าไม่ถูก “น้องสาวอย่าเศร้าใจไปเลย ในเมื่อจำไม่ได้แล้วก็แล้วไปเถิด รอท่านพ่อและน้องชายกลับมา เรื่องที่เจ้าจำไม่ได้พวกเราจะเป็นคนบอกกับเจ้าเอง”

…………………………

ยามโหย่ว (17.00 น.)

กู้อวี้สยงและกู้เหวินอี้ลูกชายคนรองก็กลับเข้ามา หลันโจวที่อยู่บ้านก็เล่าเรื่องหนิงเหอให้ทุกคนในบ้านได้ฟัง กู้อวี้สยงมองมาทางลูกสาวด้วยความเป็นห่วง เมื่อทุกคนได้ทราบเรื่องของหนิงเหอแล้ว กู้หลันโจวจึงเป็นคนเล่าเรื่องของครอบครัวให้แก่น้องสาวได้ฟัง

ครอบครัวกู้นี้มีอยู่ด้วยกันทั้งหมดห้าคน บิดาชื่อกู้อวี้สยง มารดาชื่อฟู่หลิน กู้หลันโจวเป็นพี่ชายคนโต อายุสิบหกปี ส่วนกู้เหวินอี้พี่ชายคนรองและกู้หนิงเหอนั้นเป็นฝาแฝดกัน อายุสิบสองปี

เป็นเพราะในตอนคลอดฝาแฝดทั้งสองนั้น ฟู่หลินมารดาอยู่ในสภาวะคลอดยาก ทำให้ในระหว่างที่คลอดเสียเลือดไปมาก ร่างกายจึงอ่อนแอจนถึงทุกวันนี้

ครอบครัวของพวกนางดำรงชีพโดยมีบิดาล่าสัตว์เข้าไปขายในเมือง ส่วนกู้หลันโจวและกู้เหวินอี้นั้นคอยเก็บเศษไม้บนเขามาขายเป็นฟืน ทำให้ครอบครัวสามารถซื้อยาให้มารดากินในแต่ละเดือนได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้เงินไม่มาก

หนิงเหอมองชามข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้าอย่างเซื่องซึม ตรงหน้านางนี้อย่าเรียกว่าข้าวต้มจะดีกว่า เพราะมันมีข้าวอยู่น้อยมาก มีเพียงน้ำข้าวต้มที่ใสอยู่ในชาม แต่เมื่อมองบิดาและพี่ชายทั้งสองของตนที่ในมือมีเพียงแผ่นแป้งแล้ว น้ำข้าวต้มในชามของนางและมารดายังถือว่าดีอยู่มาก

บนโต๊ะอาหารมีผัดผักป่า ผักดอง และน้ำแกงอยู่อย่างละชาม มองดูก็รู้ว่าอาหารเหล่านี้คงเป็นอาหารที่พวกเขากินกันอยู่ทุกวันแล้ว

หนิงเหอมองดูแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ แต่เพราะตั้งแต่เช้าที่นางเข้ามาอยู่ในร่างนี้ อาหารยังไม่ตกถึงท้องเลยสักอย่าง หนิงเหอจึงทำเพียงกลั้นใจตักข้าวต้มขึ้นมากิน ก่อนจะตักผักดองลงไปในชามด้วย อย่างนั้นก็ขอให้ได้มีอะไรลองท้องไปก่อนก็แล้วกัน นางไม่อยากอดตายเอาตอนนี้ และโชคดีอยู่มากว่าแม้จะเป็นเพียงข้าวต้มและผักดอง อาหารเหล่านี้ก็มีรสชาติที่ไม่เลวเลยทีเดียว นางยอมรับฝีมือการทำอาหารของมารดามากทีเดียว

หนิงเหอพยายามตักทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะอาหารลงท้องตนเอง โดยมีสายตาจากคนในครอบครัวมองดูนางอยู่ กู้หลันโจวถึงกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ เมื่อเห็นท่าทางการกินของน้องสาว โดยปกติแล้วหนิงเหอมักกินเงียบ ๆ ไม่ส่งเสียง กินเพียงคำสองคำก็บอกว่าอิ่มแล้ว แต่ดูจากตอนนี้นางราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาไม่รู้ว่าการเปลี่ยนไปของนางนี้ดีหรือไม่ดีจริง ๆ

…………………………..