chapter 9

“ฉันไม่โง่หลงรักผู้ชายหลงตัวเองอย่างนายหรอกนะ แล้วนี่...ปล่อยได้แล้ว มากอดไว้ทำไมนี่ อึดอัดจะตายชัก!” อยากใส่อารมณ์มากกว่านี้ แต่สภาพเธอตอนนี้ไม่ควรทำอะไรให้ตัวเองเป็นภัย ด้วยถ้ามิโอเดรกโกรธขึ้นมา เขาไม่ไว้หน้าหากำไร เธอนั่นแหละจะแย่เอา ถึงไม่ชอบหน้าเขาสักเท่าไหร่ แต่ก็มิอาจต้านสัมผัสแห่งปรารถนาอันเร่าร้อนจนกายอ่อนระทวยได้

แทนที่มิโอเดรกจะปล่อย ชายหนุ่มกลับยิ่งกระชับท่อนแขน วางคางแกร่งบนไหล่กว้าง นิ้วยาวไต่บนท่อนแขนกลมกลึงแผ่วเบา จนคนถูกล่วงเกินถึงกับสั่นสะท้านกับสัมผัสบางเบาราวผีเสื้อโบยบินไปดูดน้ำหวานจากดอกไม้

“ทำอะไรนี่ตาบ้า ปล่อยฉันนะคนหน้าไม่อาย” เหลียวหน้ามองไปรอบๆ อย่างกลัวคนอื่นเห็นเข้าและเอาเรื่องนี้ไปบอกเล่าให้ไซม่อนล่วงรู้ จากที่เขาไม่ชอบหน้าเธออยู่แล้วจะกลายเป็นรังเกียจและขยะแขยงจนไม่อยากเข้าใกล้

“อายอะไร เราเคยหอมแก้มกันบ่อยๆ ไม่ใช่หรือไง” ไม่เพียงแค่หอมแก้มแต่เขายังเคยทำมากกว่านั้น วันนี้ก็เสียดายด้วยสถานที่ไม่อำนวย และเขาก็ไม่อยากทำให้นิโกลิน่าต้องอับอายขายหน้าผู้คนด้วย

“พูดบ้าๆ นายฉวยโอกาสกับฉันต่างหาก” จมูกโด่งยู่ย่นเล็กน้อย “คิดว่าตัวใหญ่แล้วจะหาเรื่องรังแกกันอย่างกับคนหน้าไม่อายอย่างนี้บ่อยๆ คอยดูนะ วันหนึ่งจะเอาคืนให้เจ็บแสบเชียวล่ะ” ขอให้มีโอกาสสักครั้งเถอะ ที่เธอจะสามารถเอาคืนอีกฝ่ายให้หัวแตกเลือดไหลอาบ

แต่...ไม่ดีๆ เปลี่ยนเป็นทำให้อับอายขายหน้าจนไม่กล้าเอาหน้าเห่ยๆ ไปอวดสาวไหนได้อีกจะดีกว่า  

ปากหนาคลี่ยิ้ม การปะทะคารมเล็กๆ น้อยๆ เมื่อคืนเขาเลยได้หอมแก้มนุ่ม แต่ก็น่าเสียดาย เพราะมีคนเดินผ่านมาเลยอดชิมรสกลีบปากอิ่มนุ่ม แถมยังถูกฝ่ามือเล็กๆ ประทับบนใบหน้าเสียอีก นิโกลิน่าพยศจัดจริงๆ

“มัวแต่เหม่อ ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดถึงใครอยู่วะเดรก” เอ่ยกระเซ้าเมื่อเห็นเพื่อนรักเงียบเสียงไป “หรือคิดถึงเรื่องที่เอาเปรียบน้องฉันเมื่อคืนอยู่”

ไอ้เพื่อนบ้าหูตาเป็นสับปะรดจริงๆ เรื่องอยู่ตั้งไกลก็ยังเสือกรู้อีก มิโอเดรกแบะปาก กลอกสายตาขึ้นมองเพดานห้อง “แกนี่แปลกคนจริงนะไซม่อน แทนที่จะชอบกับการมีผู้หญิงหน้าตาสะสวย รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นน่าปรารถนาและมีใจให้มาคลอเคลีย กลับเอาแต่ผลักไสไล่ให้เขาไปไกลๆ เสียได้” รีบพาออกนอกเรื่องก่อนตัวเองจะถูกไอ้เพื่อนจอมแสบรุกให้จนมุม

“พูดอย่างนี้...ชอบเขาไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงไม่บอกให้รู้และจีบเขาออกหน้าออกตาล่ะ”

ถ้าเป็นจริง เขาก็ยินดีมิใช่น้อย อย่างหนึ่งคือมิโอเดรกก็เป็นคนดี ไม่แค่ปราบพยศนิโกลิน่าให้อยู่มือ แต่ยังทำให้หญิงสาวมีความสุขได้ อีกทั้งเขาเชื่อสายตาตัวเองมิโอเดรกชอบนิโกลิน่า แต่ติดที่เขาและครอบครัวอยู่กั้นขวางตรงกลาง เลยทำให้เพื่อนยอมปล่อยมือไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับฝ่ายหญิง

นิ้วยาวใหญ่ยกขึ้นลูบไล้ปลายคางสากระคาย...คงดีไม่ใช่น้อย ถ้าเป็นอย่างที่คิด ด้วยยิงปืนครั้งเดียวได้นกสองตัว...คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มซะอีกนะนี่

“อย่างฉันไม่มีวาสนาอย่างนั้นหรอก เขาเกลียดขี้หน้าอย่างกับเห็นไส้เดือนกิ้งกือ” อย่าว่าแต่คุยเลย แค่เดินเฉียดผ่านหน้า อีกฝ่ายก็หาเรื่องด่าว่า จนเขาร่ำๆ อยากยื่นมือไปคว้ามาจูบเสียให้หนำใจ แต่ก็คงได้แค่คิดเท่านั้น

“แล้วแกน่ะ...พูดแบบนี้ระวังตัวเอาไว้ด้วยละกัน หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ขืนลีน่ารู้เข้ามีหวังแม่อาละวาดจนพังเป็นแถบๆ ฉันขี้เกียจรับศึกช่วยกันยายตัวแสบไปโยนไกลๆ ขณะที่แกหนีหายไปหาผู้หญิงที่สนใจนะโว้ย” กลบเกลื่อนความพอใจด้วยเสียงโวยวาย แต่ไม่สามารถปกปิดความพึงพอใจที่แสดงออกทางใบหน้าและดวงตาได้เลย

มือใหญ่ยกขึ้นลูบไล้ต้นคอแกร่ง เมื่อเจอสายตารู้เท่าทันจากเพื่อน แต่ก็จริงนี่นา มิโอเดรกพยายามหาเหตุผลมาอ้างในการคิดเข้าข้างตัวเอง ปากนิโกลิน่าจัดจ้านแต่หวานล้ำ แม้ต้องแลกกับการถูกประทุษร้ายบ้าง แต่ก็คุ้มค่ากับผลที่ได้รับ ใบหน้าเข้มเปื้อนยิ้มแก้มตุ่ย นัยน์ตาวามวาวยามนึกถึงรสชาติปากสีชมพูสดที่ขยับด่าเขาฉอดๆ หวานละมุนติดตรึงปลายลิ้น จนเขาเก็บเอาไปฝันได้หลายคืนเลยเชียว

“ชอบเขาก็ลุยเลยสิเดรก” ยุยงอีกครั้งด้วยรู้ใจผู้เป็นเพื่อน ที่ไม่ใช่ไม่กล้า แต่เพราะ... “ไม่ต้องเกรงใจฉัน แกก็รู้ดีนี่หว่า ฉันไม่ได้ชอบลีน่าแบบคนรัก ถ้าหากมีใครสักคนรักและดูแลแกให้มีความสุข ฉันก็ควรยินดีและเปิดโอกาสให้” ที่ไซม่อนถึงกับหงุดหงิด ด้วยสีหน้าเพื่อนรักยังบ่งบอกถึงความลังเลอยู่

“หรือแกจะยอมปล่อยลีน่า ให้ผู้หญิงน่ารักๆ ตกอยู่ในอุ้งมือมารร้าย จนชีวิตต้องพบกับทุกข์ตรม” เปลี่ยนวิธีเมื่อเห็นว่ายุยงแล้วไม่ได้ผล

“แกทนได้หรือเดรก หากลีน่าพลาดพลั้งเสียทีไอ้เจ้านั่นน่ะ” ถึงไม่ชอบแต่ใช่จะไม่มีความหวังและเขาไม่ได้เป็นคนใจดำ ปล่อยน้องสาวที่เห็นมาตั้งแต่เด็กตกไปเป็นของเล่นของหนุ่มคู่แค้นอย่างซาโว

“คิดให้ดีนะเดรก แกก็รู้ตอนนี้ซาโวตามตื๊อลีน่าอยู่ แถมยังใช้ทุกวิถีทางเพื่อรวบรัดตีตราจอง ถ้าวันนั้นฉันไปไม่ทัน…” ละไว้ให้มิโอเดรกคิดเอาเองว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องถือว่าเป็นความโชคดีของนิโกลิน่าด้วยที่วันนั้นเขาอยู่ในร้านอาหารด้วย ไม่เช่นนั้นหญิงสาวคงพลาดท่าถูกซาโวพาไปย่ำยีแล้ว  

“เออ...รู้แล้ว!” กัดฟันกรอดๆ ด้วยความเจ็บใจ ถ้าเป็นเขาอยู่ที่นั่นในวันนั้น ซาโวได้ถูกอัดจนหน้าปูดบวม ครั้นจะไปเอาเรื่องถึงบ้าน ก็ถูกไซม่อนห้ามไว้ ด้วยรู้ถึงความเจ้าเล่ห์รอบจัดและปากแข็ง อีกทั้งกลัวไปแล้วแทนที่จะได้เอาคืน กลับถูกจัดหนักด้วยบาทาและยังจะฟ้องกลับให้ต้องเสียหน้าและเสียทรัพย์อีก

“เรื่องลีน่าเอาไว้ให้ฉันตัดสินใจอีกทีแล้วกัน” เขาไม่อยากบังคับฝืนใจ ด้วยหากคนเราไม่รักกัน แต่ต้องมาอยู่ด้วยกัน แทนที่จะเป็นสุขกลับกลายเป็นทุกข์เสียมากกว่า “ฉันว่าตอนนี้แกมาจัดการเรื่องงานให้เรียบร้อยดีกว่าไหม” ขืนคุยแต่เรื่องนิโกลิน่า ไม่นานเขาต้องเอ่ยปากรับคำเป็นแน่