กลับบ้านเพื่อควาปลอดภัย

ลานจอดรถกองถ่าย

แสงไฟจากลานจอดรถส่องกระทบใบหน้าซีด ๆ ของร้อยดาวที่ยังคงนั่งอยู่ในรถตู้คันเดิม เธอยังคงนอนนิ่ง ขณะที่มาคินยืนพิงขอบประตูรถ ฝ่ามือหนากำลังยื่นขวดน้ำให้เธอ

“ดื่มน้ำหน่อย จะได้หายใจลึก ๆ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ” ร้อยดาวรับขวดน้ำไปแต่ไม่ยกขึ้นดื่มทันที เธอกัดริมฝีปากเหมือนยังสั่นอยู่เล็กน้อย ดวงตาแดง ๆ มองลอดกระจกรถออกไปยังมุมมืดของกองถ่ายที่คนทยอยกลับกันจนเกือบหมด

“ยังไม่อยากกลับเลยอะคิน กลัวกลับแล้วจะมีใครดักรออีก” มาคินยื่นมือไปแตะผมเธอลูบเบา ๆ มาคินแกล้งยิ้มให้ตลกขึ้นนิดนึง

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปนอนเฝ้าใต้เตียงเธอเอง หรือจะให้นอนบนเตียงด้วยก็ได้ เผื่อมีโจรจะได้เจอฉันก่อน” ร้อยดาวหลุดหัวเราะจาง ๆ แต่ยังเอาหัวพิงเบาะ เธอส่ายหน้า ร้อยดาวทำเสียงดุทั้งที่ตายังแดง

“อย่ามาตลก ฉันจริงจังนะมาคิน สมมุติถ้าฉันเผลอกินไปนะ” คำพูดขาดห้วง มาคินยื่นตัวเข้ามาในรถจนใกล้มือเธอ เขาเอื้อมจับมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วบีบแน่น มาคินเสึยงจริงจัง

“ฉันจะไม่ให้มีครั้งต่อไปอีกแล้ว จะไม่ให้ใครมาแตะเธออีก ไม่ว่าหน้าไหน”

ร้อยดาวค่อย ๆ เงยหน้ามองเขา ดวงตาคู่นั้นสั่นเหมือนเด็กที่เพิ่งรอดจากฝันร้าย เธอเลยพึมพำออกมาเบา ๆ

“แล้วเราจะไหวกันเหรอ ถ้าเขาจะมาอีกถ้าฉันเป็นตัวถ่วงงานนาย” มาคินยกมืออีกข้างมาแตะปลายคางเธอ บังคับให้สบตากันชัด ๆ ใกล้จนร้อยดาวแทบหายใจไม่ออก

“เธอไม่ใช่ตัวถ่วง จำไว้ เธอเป็นคนที่ฉันอยากปกป้องอยากให้ยืนอยู่ข้างฉันบนเวที ต่อให้มีใครมาลอบกัดฉันก็จะกัดมันกลับให้ตายเอง” เธอเผลอยิ้มมุมปากนิดเดียว พูดออกมาเหมือนจะประชดแต่ตากลับไหววูบด้วยความอุ่นใจ

“ทำอย่างกับนายเป็นหมาเถอะ"

“ก็หมาของเธอไง เห่าได้กัดด้วย จำไม่ได้เหรอ” จู่ ๆ เจ้าก้อนเมฆชิวาว่าที่ร้อยดาวพามาด้วย โผล่หน้าจากเบาะหลัง เห่าเสียงแหลมใส่พวกเขาเหมือนรู้เรื่อง

“ดูหมาฉันดิ เถียงตลอดเหมือนเจ้าของ”

มาคินหัวเราะออกมาด้วย รอยยิ้มบนใบหน้าชายหนุ่มแฝงด้วยแววตาจริงจัง เขาลูบหลังมือเธอเบา ๆ ก่อนกระซิบ

“อย่ากลัวนะดาวไม่ว่าจะกี่ครั้ง ถ้ามีใครทำให้เธอร้องไห้ ฉันจะเป็นคนร้องไห้ให้ก่อนเพราะฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เธอร้องไห้คนเดียว”

แสงไฟลานจอดรถที่เริ่มดับลง

เสียงฝีเท้าทีมงานที่เหลือเดินผ่านไปทีละคนจนเงียบสนิท แสงไฟลานจอดรถค่อย ๆ ดับทีละดวง เหลือแค่ไฟสลัวของไฟท้ายรถตู้ที่ส่องเงาสองคนทับกันไว้บนพื้นคอนกรีต

“ถ้าฉันต้องมีศัตรูอีกเป็นร้อย ก็ยังดีเพราะฉันมีนายอยู่ตรงนี้"

เสียงเปิดประตูหน้าบ้านดังขึ้นพร้อมเสียงหมาน้อยเจ้าก้อนเมฆเห่าเบา ๆ ร้อยดาวเดินนำเข้ามาในบ้านโดยมีมาคินหิ้วกระเป๋าตามมาติด ๆ

แม่ของร้อยดาวเพิ่งเดินออกมาจากครัวหยุดมองลูกสาวกับชายหนุ่มข้าง ๆ ด้วยสายตาฉงน ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงแต่พยายามไม่ถามอะไรออกไปทันที

“กลับมาดึกเชียวเราแล้วนี่มาคิน มาด้วยกันเชียวเหรอ” ร้อยดาวฝืนยิ้ม ดวงตาแดงนิด ๆ เพราะเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่กองถ่ายมา เธอวางกระเป๋าแล้วเดินไปกอดแขนแม่แน่นเหมือนจะขอความอุ่นใจ ร้อยดาวเสียงอ่อน

“แม่หนูแค่อยากกลับมานอนบ้านคืนนี้ เอาเจ้านี่มาด้วยเขาให้มาหนูไม่มีเวลาดูมันแน่ ๆ” แม่ลูบแขนลูกสาวด้วยความเอ็นดู แต่สีหน้ากลับเคร่งขึ้นเมื่อหันไปมองมาคิน

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะมาคิน ดาวถึงกลับบ้านกลางดึกแบบนี้ หน้าตาดูกังวลกันทั้งคู่”

มาคินนิ่งไปครู่หนึ่ง เห็นร้อยดาวหลุบตามองพื้นอย่างอ่อนแรง เขาเลยเป็นฝ่ายสูดลมหายใจแล้วตัดสินใจพูดเอง มาคินเสียงนิ่งแต่หนักแน่น

“คือวันนี้ที่กองถ่ายเอ็มวีมีเรื่องวุ่นวายครับแม่ มีคนตั้งใจจะเข้ามาทำร้ายร้อยดาว โชคดีที่ทุกคนช่วยกันไว้ได้ทัน เธอเลยไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก” แม่ร้อยดาวเบิกตากว้างทันที มือที่กอดแขนลูกสาวอยู่บีบแน่นขึ้น

“อะไรนะ ดาว…หนูโดนทำร้าย ใครมันกล้า” แม่เสียงสั่น ร้อยดาวรีบจับมือแม่แน่น ส่ายหน้าเหมือนจะไม่อยากให้แม่ตกใจไปกว่านี้ ร้อยดาวเสียงเบาปลอบแม่

“แม่ไม่ต้องกลัวนะคะ หนูไม่เป็นไรจริง ๆ มีมาคินอยู่ด้วยตลอด หนูเลยรอดมาได้” แม่ปรายตามองมาคิน น้ำเสียงยังเข้มเพราะความห่วง

“แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่ มีเรื่องในค่ายแบบนี้ได้ยังไง แล้วทำไมถึงพาลูกฉันไปเสี่ยง”

มาคินยืนตรงหน้าแม่อย่างไม่หลบสายตา เขาหันไปมองร้อยดาวเล็กน้อยเหมือนจะขออนุญาต แล้วก็พูดต่อออกมาตรง ๆ

“ผมสัญญาครับแม่ ว่าจะไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมจะปกป้องร้อยดาวให้ดีที่สุดเพราะเราไม่ได้เป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันแล้ว” แม่ขมวดคิ้วทันที หันมามองหน้าลูกสาวที่ยืนหน้าแดงนิด ๆ เพราะไม่คิดว่ามาคินจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้

“อะไรนะนี่มันหมายความว่ายังไงร้อยดาว” ร้อยดาวพยักหน้าช้า ๆ มือยังจับมือมาคินแน่นราวกับประกาศว่าไม่คิดจะปล่อย

“คือหนูกับมาคินคบกันอยู่ค่ะ”

แม่ถอนหายใจยาว มองมือทั้งคู่ที่กุมกันแน่น สีหน้าเธออ่อนลงแต่แววตายังเต็มไปด้วยความกังวล

“แม่ไม่ห้ามหรอกนะลูก ถ้ามีคนดูแลกันได้ก็ดี แต่เรื่องอันตรายนี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลยนะมาคิน แม่จะไว้ใจเธอได้จริง ๆ ใช่มั้ย” มาคินโค้งตัวให้แม่เต็มที่ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจ

“ครับแม่ ผมสัญญา ผมจะไม่ให้ดาวต้องร้องไห้เพราะผม หรือเพราะใครอีก ผมจะยืนข้างเธอทุกเรื่องครับ” แม่ร้อยดาวถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนจะยกมือแตะไหล่มาคินเบา ๆ

“งั้นแม่ฝากลูกสาวแม่ด้วยนะ อย่าให้ต้องนอนร้องไห้คนเดียวอีก”

ร้อยดาวเงยหน้ามองมาคิน ทั้งคู่สบตากันเหมือนสัญญาในใจเงียบ ๆ บนบ่ามีมือแม่แตะไว้เป็นเหมือนกำลังใจเงียบ ๆ ของบ้านเล็ก ๆ หลังนี้ หว่างขาเธอมีหมาน้อยออดอ้อนเลียขาอยู่ 

"ลืมเลยก้อนทอง แม่ฝากดูเจ้าจิ๋วนี่หน่อยนะเอฟซีเขาให้มา" ร้อยดาวอุ้มก้อนทองขึ้นมา

"แกไม่ชอบหมายังจะเอามาให้แม่นะ"

"ก็เขาให้มาไม่รับเขาจะหาว่าหนูอีก อีกอย่างมีคอนตลอดไม่มีคนดูมันหนูกลัวเลี้ยงไม่ีเท่าแม่ด้วย"

         ห้องทำงานสงครามเสียงปลายสายที่รอจัดการเอง ในห้องทำงานส่วนตัวของเฮียสงคราม ไฟสลัวเป็นเพียงโคมไฟตั้งโต๊ะสาดแสงลงบนแฟ้มรายชื่อศิลปินรายงานยอดงาน การตลาด และกระดาษสัญญาจ้างที่วางซ้อนกันระเกะระกะ โต๊ะไม้แทบไม่เหลือพื้นที่ให้เขาวางมือ

         เสียงโทรศัพท์เครื่องรองดังขึ้นแผ่ว ๆ เฮียสงครามที่นั่งเอนบนเก้าอี้หนัง หรี่ตามองหน้าจอ ปลายนิ้วไล้ผ่านชื่อต้นสาย “โปเต้” เขากดรับช้า ๆ ก่อนจะยกขึ้นแนบหู

“เฮียผมว่าเรามีหนูในค่ายจริง ๆ แล้วครับ เหตุการณ์วันนี้ที่กองถ่ายมันจงใจจะเล่นงานร้อยดาวแน่นอน” เฮียสงครามไม่ตอบทันที แค่หายใจช้า สายตาคมดูลึกลงเหมือนควันไฟที่ยังคุกรุ่นไม่ยอมมอด

“ผมมีชื่อในใจแล้วแต่ยังไม่มีหลักฐานเด็ดพอจะลากเข้ามาจัดการให้สิ้นเรื่องได้ เฮียจะให้ผมเอายังไงดี” เสียงขยับตัวบนเก้าอี้หนังดังกรอบแกรบ เฮียสงครามยันตัวนั่งตรงขึ้น มือหนาเคาะปลายนิ้วลงบนแฟ้มเอกสารเป็นจังหวะ

“ไม่ต้องดึงเข้ามาปล่อยให้นางคิดว่ารอด แล้วลงมือซ้ำอีกครั้ง” สงครามเสียงต่ำและนิ่งสนิท โปเต้เองก็เงียบกริบ ปลายสายมีเพียงเสียงหายใจชัด  สงครามเสียงเฉียบขาดขึ้น

“ฉันไม่อยากตามล่าเหยื่อในมุมมืดนักหรอก แต่ถ้าหนูมันไม่รู้จักหยุด ฉันจะรอให้มันโผล่หางเอง ครั้งนี้ฉันจะจัดการมันด้วยมือฉันเอง”

“ครับเฮียผมเข้าใจ” สงครามเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาคมหลับลงครู่หนึ่งเหมือนจะกักเก็บความโกรธ ก่อนจะเปล่งเสียงในลำคอเบา ๆ คล้ายคำราม

“หนูสกปรกมันก็ต้องถูกตัดทางหนีให้หมด”

          เขาวางสายช้า ๆ มือหนาโยนโทรศัพท์ไปบนแฟ้มเอกสาร ริมฝีปากกระตุกยิ้มเย็นเฉียบขณะสายตายังจับจ้องไปที่โลโก้บริษัทตัวเองบนแฟ้มงาน

“จะเล่นสกปรกก็ต้องแน่ใจว่ามือไม่เลอะ  แต่เธอจะไม่มีวันหนีพ้นเงาฉันไปได้ ยิปซี”

         แผ่นหลังของเขาเหมือนจะกลืนหายไปกับเงามืดในห้อง ไฟโคมบนโต๊ะยังคงส่องลงบนแฟ้มเอกสารรายชื่อศิลปิน  ที่มีชื่อ “ร้อยดาว” ขีดเน้นด้วยหมึกแดงวงรอบไว้เหมือนกรอบปกป้องคนในองค์กร