หนักขึ้นเรื่อย ๆ

  ไฟซอยเสาเดียวกระพริบเหมือนจะดับ เสียงมอเตอร์ไซค์ขี่ผ่านหัวซอยหายลับไปพร้อมเสียงท่อดังแสบหู ไกลออกไปอีกนิดเป็นเสียงแตรสองแถวที่ขับวนหาผู้โดยสาร ทั้งหมดผสมกับเสียงแมวจรจัดร้องหง่าว ๆ อยู่บนกำแพงอิฐดำเปื้อนคราบสกปรก

       พื้นซอยแฉะ น้ำสกปรกขังในร่องซีเมนต์ มีซองขนม ถุงขยะ กระป๋องเบียร์ยับยู่ยี่กองรวมกันข้างถังแดงที่ล้นออกมา มีกลิ่นบุหรี่ที่มือกาวพ่นควันออกมาคละคลุ้งไปกับกลิ่นกาวที่เขาสูดเข้าปอด

         เงาสองเงายืนหันเข้าหากันเงาหนึ่งคือ ยิปซีผู้หญิงแต่งตัวจัดแต่ปกปิดตัวตมิดชิด แว่นตาซ่อนใบหน้า หมวกที่ปิดบัง เธอเขี่ยเท้ากับเศษขยะไปมา ขณะที่อีกมือกำเงินในกระเป๋าแน่น

อีกเงาคือมือกาว ผู้ชายหัวมันใบหน้าซูบ มีรอยแผลถลอกตรงคาง กลิ่นตัวเขาเหม็นผสมเหงื่อกับกาวจนยิปซีเบือนหน้าแทบอาเจียน

          เสียงรถซาเล้งผ่านไปตรงปากซอย คนลากซาเล้งไม่ได้มองเข้ามาด้วยซ้ำ ทุกอย่างเหมือนเงียบแต่ความอันตรายกำลังหมุนวนรอบตัว

“กลัวเหรอแม่สาว ซอยแบบนี้ถึงมีคนเห็นก็ไม่มีใครกล้าเสือกหรอก”  มือกาวหัวเราะแห้ง ปากเหม็นกาว เขาเอียงหัวมองผู้หญิงตรงหน้าเหมือนแมลงสาปที่คิดว่าแค่เหยียบก็ตาย

        ยิปซีเบือนหน้าหนีเธอกำชายหมวกให้คลุมใบหน้าให้มิดกว่าที่เป็น แต่รังสีดูถูกยังแผ่จากสายตาที่ตวัดกลับมา

“อย่าเพิ่งคิดจะเล่นแสบนัก แกแค่เอามันให้เข็ด เอาให้มันกลัว อย่าให้ถึงตายเข้าใจมั้ย” เสียงเธอราบเรียบแต่ฟังแล้วเย็นจนขนลุก ชั่ววินาทีที่แสงไฟซอยกะพริบผ่าน ใบหน้าใต้เงาหมวกยิ่งดูน่ากลัว

“ปล้นแล้วจะไม่เจ็บตัวได้ไงวะ ฉันจัดให้หนักนิดนึงได้ปะ รับรองมันร้องไห้ขี้มูกย้อยให้เห็นแน่”  มือกาวยกถุงกาวขึ้นสูดฟอดใหญ่ กลิ่นเหม็นฉุนตลบไปทั่วซอย น้ำเน่าในร่องซีเมนต์เหม็นจนแทบสำลัก

“จะทำอะไรก็ทำ แต่ระวังตัวแกให้ดี ถ้าพลาด ฉันไม่ช่วยขยะอย่างแกนะ จำไว้” ยิปซีจ้องเขาในความมืด เสียงรถสองแถวแตรยาวลอดเข้ามาในซอยแคบ ๆ แต่ไม่มีใครสนใจคนสองคนที่กำลังตกลงงานสกปรก

“ฮ่าแม่สาวคนสวย” มือกาวเอียงคอ หัวมัน ๆ ส่งเงาดำบนกำแพงอิฐถลอก 

“ฉันก็ไม่ได้อยากทำให้ตายหรอก แต่เงินเธอมันหอมดีนี่หว่า…เดี๋ยวจัดให้ อย่าลืมหลังจบงานส่วนที่เหลือ”

       เสียงแมวจรจัดกระโจนใส่ถังขยะดัง โครม เศษเบียร์และกระป๋องเปล่ากลิ้งลงพื้น กลิ่นบุหรี่ กาว และเหงื่อผสมจนเหม็นตลบซอยมันกระเด็นมาโดนขาเธอ 

        ยิปซีสะบัดมือเหมือนรังเกียจ ก่อนถอยออกมาแค่ก้าวเดียว ไฟซอยกระพริบวูบสุดท้าย ร่างผู้หญิงที่คิดจะสั่งฆ่าแบบไม่เปื้อนมือกับชายติดกาวที่พร้อมขายวิญญาณให้เศษเงิน ถูกกลืนไปในความเปลี่ยวที่ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย

        เสียงแมวร้องลากยาวแล้วทุกอย่างก็กลับเงียบสนิท เหลือแค่กลิ่นกาวที่ยังฟุ้งเหมือนตราตรึงกลิ่นบาปเอาไว้

หน้าค่ายเพลง ก่อนแผนลงมือจริง

“วันนี้คุยกับพี่โปเต้ก็สรุปดีนะ” เสียงอ๊อฟพูดขึ้นพลางหันไปชนไหล่ก๊อปเปอร์ คนข้างๆ ขำพรืดตาม

“ดีอะไรล่ะ กูจะร้องแหกปากอยู่คนเดียว พวกมึงปล่อยกูเป็นตัวตลก” ก๊อปเปอร์โวยวาย แต่เสียงหัวเราะก็ยังไม่หยุด มาคินหัวเราะเบาๆ ดึงร้อยดาวให้ถอยห่างจากประตูค่าย 

“เดินไปส่งมั้ยรีบกลับกันก่อนเดี๋ยวฝนตก” ร้อยดาวยกมือโบก

“ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้”

“กลับเองได้ก็ยังต้องมีคนไปส่ง” มาคินกดเสียงดุแต่หางตายังยิ้มจาง ๆ อ๊อฟกับก๊อปเปอร์มองแล้วโห่ล้อเลียนกันไปมา

        ร้อยดาวหันขำ แต่แล้วเสียงเครื่องยนต์ แง๊น! แง๊น! ดังแทรกมาจากมุมลานจอดเกือบจะถึงใกล้ป้อมยาม เสียงแต่งท่อมันแสบหูจนทุกคนต้องหันไปมอง

“ใครวะซิ่งแถวนี้ นี่ค่ายเพลงไม่ใช่สนามแข่ง” อ๊อฟขมวดคิ้ว

        มือกาวกับเพื่อนบนมอเตอร์ไซค์ ไอ้มอเตอร์ไซค์คันนั้นไฟหน้ากระพริบวูบ ๆ ป้ายทะเบียนไ่ม่มี คนซ้อนท้ายใส่หมวกกันน็อคเต็มใบ มีผ้าปิดจมูกซ้อนอีกชั้น

        มือกาวหันไปแสยะยิ้มในเงาไฟ ลมหายใจยังเหม็นกลิ่นกาวที่ซึมติดหน้ากาก

“แม่สาวนั่นแหละคนที่ยัยคุณนายจ้างกูไว้" เสียงมันครางต่ำผ่านหมวกกันน็อค มือตบถุงกาวที่ซุกในกระเป๋าเสื้อ เพื่อนซ้อนท้ายหัวเราะแห้ง ๆ 

“เอาดิ เฉี่ยวมันหน่อยมั้ย จะได้รู้ว่ากูดักดูอยู่”

กลับมามุมร้อยดาวที่ยังไม่รู้ตัวว่าจะเกิดเรื่องกับตนเอง

“กลับจริงเหรอ” มาคินยังถามย้ำเพราะเห็นร้อยดาวหันไปมองเสียงเครื่องยนต์ที่ดังแสบหู

“เออสิ นายจะห่วงอะไรนักหนา” เธอยักคิ้วหาเรื่องจะหยอกกลับ

        แต่ทันใดนั้น เสียงมอเตอร์ไซค์เร่งเครื่อง แง๊น ๆ  มันปาดหัวรถเข้ามาตรงข้างฝั่งร้อยดาวเธอเดินริมขอบถนนจนปลายผมเธอสะบัด ลมแรงจากรถเฉี่ยวหน้าหวิด ๆ

“เฮ้ย” อ๊อฟเกือบคว้าแขนคนซ้อนไว้ได้ แต่ไม่ทัน

         ร้อยดาวหันขวับ ใจเต้นแรง มาคินรีบยื่นมือคว้าเธอมาไว้ด้านหลังทันที ดวงตาเขาตวัดมองตามไฟท้ายมอเตอร์ไซค์ที่หายเข้าไปในตรอกข้างตึก

       เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มแล้วเงียบหาย เหลือแค่เศษฝุ่นปลิวกลางลาน เงาไฟถนนวูบวาบคล้ายมีคนยืนซุ่มมองจากไกล ๆ แต่ทุกอย่างกลับเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มันใครวะ ไอ้พวกนี้มันหาเรื่องหรือเปล่า” ก๊อปเปอร์สบถ มาคินกระชับมือจับไหล่ร้อยดาวแน่นขึ้น ดวงตาเขานิ่งสนิท

“ไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ ใครมันอยากลองดี คงจะเริ่มแล้วจริง ๆ ”

"เป็นอะไรกันไหมครับ"  ยามที่ป้อมเห็นเข้ารีบวิ่งมาถาม ร้อยดาวเม้มปากแน่น ใจเธอเต้นตุ้บไม่เป็นจังหวะ แต่เธอรู้ดี…นี่มันแค่คำเตือนน่าขนลุกกว่าด่ากันต่อหน้าเสียอีก

"ขอบคุณค่ะ แค่เฉี่ยวผ่าน ยังไม่ได้ชนคะ" 

       เสียงเครื่องมอเตอร์ไซค์เงียบหายไปแล้ว แต่เสียงหัวใจร้อยดาวยังเต้นโครมคราม มือน้อยของเธอเย็นเฉียบ มาคินสังเกตได้ชัด

“เธอโอเคมั้ย เดี๋ยวมานี่ก่อน" เขายื่นมือไปกุมข้อมือเธอแน่น อ๊อฟกับก๊อปเปอร์ยืนมองด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

“ฉัน ฉันแค่ตกใจ” ร้อยดาวกัดริมฝีปาก เธอพยายามดึงมือออกแต่เขาไม่ยอมปล่อย

“ไม่มีใครรู้ว่ามันจะบ้าอะไรอีก เข้าไปข้างในก่อน เข้าไปในค่ายทุกคนเลย” มาคินหันไปสั่งเสียงแข็ง ดวงตาเขาเข้มเหมือนจะพุ่งไปลากคนร้ายด้วยมือเปล่า อ๊อฟตบบ่าพี่ชายเบา ๆ 

“เออ เข้าไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวมึงคุยกับโปเต้เลยนะ”

        โปเต้กำลังยืนคุยเรื่องโปรเจกต์กับสงคราม ใบหน้าเขาขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นมาคินพาร้อยดาวเดินตัวสั่นเข้ามาพร้อมอ๊อฟกับก๊อปเปอร์

“เกิดอะไรขึ้น” โปเต้ถามทันที เสียงนิ่งแต่มีน้ำหนัก

“เด็กโดนเฉี่ยว” อ๊อฟรีบเล่าแทน 

“มีไอ้พวกแต่งท่อ ขี่มาปาดหน้าหวิดหัวทิ่ม เล่นเอาหลอนกันหมด" ก็อปเปอร์บอกเฮีย ร้อยดาวหันไปมองเฮียสงคราม ดวงตาเธอแดงนิด ๆ 

“มันเหมือนตั้งใจจริง ๆ ค่ะเฮีย เหมือนเขามาดักรอมันไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ ๆ” สงครามช้อนสายตาคมกริบขึ้นมองหน้ามาคิน

“เห็นหน้าได้มั้ย”

“มันใส่หมวกเต็มใบปิดหมดครับ แต่ตรงนั้นมีกล้องอยู่ผมว่าจะไปขอกล้องวงจรปิดในห้องควบคุมมาดูด้วย ” มาคินตอบฉะฉาน มือยังไม่ยอมปล่อยมือร้อยดาว โปเต้ถอนหายใจ มองสองคนสลับกัน สีหน้าคล้ายจะเครียดกว่าทุกที 

“ดีแล้ว เก็บหลักฐานไว้ อย่าให้เรื่องพวกนี้มันเลยเถิด ไปบอกคนในห้องว่าเฮียขอไป” สงครามเคาะนิ้วบนแฟ้มงานเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงต่ำแต่เด็ดขาด

“ไปแจ้งความไว้ด้วย ลงบันทึกประจำวัน เก็บภาพกล้องไปให้ครบเรื่องนี้กูจะไม่ปล่อยผ่าน”

“ครับเฮีย” มาคินตอบทันที อ๊อฟกับก๊อปเปอร์พยักหน้ารับคำ

สงครามปรายตามองร้อยดาวที่ยังดูหน้าเสีย 

“เธออยู่กับพวกมันไปก่อน อย่าเพิ่งกลับบ้านคนเดียว จะไปไหนให้ยะห์ขับรถให้ เดี๋ยวเฮียจะบอกยะห์ให้”

        อากาศในห้องประชุมยังตึงเครียด ร้อยดาวยืนใกล้มาคินจนแทบชิบ เสียงฝนพรำบางเบานอกหน้าต่างเหมือนช่วยกดบรรยากาศให้นิ่งสนิทขึ้น ไม่มีใครรู้เลยว่าคืนนี้ พรุ่งนี้ หรืออีกกี่วัน คนที่ซุ่มเงาอยู่นั้นจะโผล่มาอีกเมื่อไหร่ แต่ที่แน่ ๆ ครั้งนี้จะไม่ใช่แค่ เฉี่ยวเล่นอีกต่อไป