แผนร้ายในกองถ่าย

แดดยามสายริมโลเคชันที่ทีมโปรดิวเซอร์เช่ากองถ่ายไว้ยังแรงจนใครหลายคนต้องหาหมวกหรือร่มบัง ทีมงานจับจังหวะไฟ มุมกล้อง คนแต่งหน้าแต่งตัวเดินวุ่นไปมา เสียงเรียกชื่อศิลปินดังก้องเป็นระยะ

มาคินยืนก้มเช็กสคริปต์เอ็มวีกับพี่โปเต้ ข้างตัวคือร้อยดาวที่เพิ่งเปลี่ยนชุดจากห้องคอสตูมออกมา เป็นชุดแนววินเทจพริ้ว ๆ ดูสดใส สะดุดตา ทั้งคู่มีฉากหวานกันในเอ็มวีครั้งนี้ด้วย

“เอ้า พักก่อนนะมาคิน ร้อยดาวอีกสิบห้านาทีไฟพร้อม เดี๋ยวเข้าซีนโซนสวน” เสียงพี่โปเต้ตะโกนสั่ง

ทั้งคู่พยักหน้ารับก่อนร้อยดาวจะหันไปหยิบขวดน้ำใกล้กองสัมภาระ บรรยากาศเหมือนจะปกติดีถ้าไม่ได้มีสายตาเจือความเกลียดชังลอบมองอยู่ไม่ห่าง

ในมุมเงาที่มีพุ่มไม้พรางสายตาทีมงาน “ยิปซี” สวมหมวกแก๊ปใบใหญ่ ผ้าปิดปาก เสื้อคลุมตัวยาว ทั้งหมดพรางตัวเธอได้ดีพอให้ไม่มีใครสังเกต เธอยืนบีบมือแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ ดวงตาภายใต้หมวกแก๊ปฉายความคลั่งแค้น

“นังร้อยดาว ทำเป็นนางเอกน่าสงสารต่อหน้า แต่ลับหลังแย่งทุกอย่างไปหมด”

เสียงพึมพำลอดไรฟันแห้งแล้งภาพมาคินที่คอยกางร่มให้ร้อยดาว เติมลิปให้ตอนทีมช่างแต่งหน้าเผลอหรือแค่จับแก้มกันเล่น ก็ยิ่งทิ่มแทงหัวใจยิปซี

เธอค่อย ๆ ดึงขวดน้ำขนาดเล็กที่แอบซ่อนไว้ในกระเป๋าผ้าออกมา ภายในมีของเหลวใสขุ่นนิด ๆ คล้ายจะเป็นน้ำเปล่า แต่หากได้กลิ่นจะเจือแอลกอฮอล์บางอย่าง

ยิปซีกำมันแน่นในมือเธอเลื่อนสายตาไปมองโซนพักของร้อยดาวที่ตอนนี้วางกระเป๋า ขวดน้ำยังเปิดฝาไว้แล้ววิ่งไปคุยกับอ๊อฟ ก๊อปเปอร์ ที่เพิ่งมาถึงกอง

“เหมาะนักมัวแต่หัวเราะอยู่ได้” เธอค่อย ๆ ย่องอ้อมไปทางด้านหลังโต๊ะ

เสียงรองเท้าส้นเตี้ยก้าวย่ำบนพื้นดินอย่างระมัดระวัง เธอก้มตัว เทของเหลวใส่ลงในขวดน้ำร้อยดาวนิดเดียว จากนั้นใช้ผ้าเช็ดปากขวดแบบไม่ให้มีคราบ

“กินเข้าไปสิจะได้หมดบทนางเอก” ยิปซีซ่อนรอยยิ้มร้าย รอยยิ้มที่บิดเบี้ยวด้วยความสะใจ ทันใดนั้น

“เธอเป็นใครน่ะ” เสียงของสตาฟกองถ่ายผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นเพราะเห็นเงาคนเดินวนผิดปกติ ยิปซีสะดุ้งมือแทบทำขวดหล่น

เธอรีบดึงผ้าปิดปากให้แน่นแล้วก้มหน้าเดินหนีสตาฟสาวรีบตามมาแต่ไม่ทัน คนแปลกหน้าในชุดคลุมหายวับไปทางท้ายรถทีมขนไฟ

ยิปซีหอบหายใจแรง ดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

เธอหันกลับไปมองกองถ่ายอีกที มาคินกำลังหัวเราะให้ร้อยดาวที่วิ่งกลับไปหยิบขวดน้ำบนโต๊ะ

ร้อยดาวจับขวดน้ำจะเปิดฝา ดวงตาเธอเห็นคราบน้ำบางอย่างที่คอขวด ร้อยดาวชะงักไปนิด

“แปลกจัง” เธอพึมพำ มาคินที่เดินมาพอดีคว้าขวดไปดมแล้วขมวดคิ้วทันที

“เธอใส่อะไรลงไปหรือเปล่า ทำไมมันเหม็นแอลกอฮอล์” ร้อยดาวยกมือปิดจมูก

“ฉันเปล่านะ ฉันวางไว้แค่แป๊บเดียวเอง”

ร้อยดาวชะงักค้างตอนจะดื่มน้ำที่ฝาเหมือนมีคราบ มาคินรีบคว้าไปดม กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ ทำให้เขานิ่วหน้า ก่อนจะหันไปเรียกพี่โปเต้ทันที

“พี่โปเต้ ดูนี่หน่อยครับไม่ใช่น้ำเปล่าแล้ว”

โปเต้ที่กำลังเช็กมอนิเตอร์จังหวะไฟหันขวับมา พอได้กลิ่นก็หน้าเปลี่ยน สีหน้าคนเป็นโปรดิวเซอร์ที่อยู่ในวงการมานาน ดูออกทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ

“เดี๋ยวเถอะ นี่กองถ่ายนะ ใครมันบ้าเล่นอะไรสกปรกแบบนี้”

โปเต้หันไปสั่งสตาฟในทันที

“เช็กกล้องวงจรปิดแถวโต๊ะพักน้ำเลย ขอดูย้อนหลังตั้งแต่วางขวดน้ำจนถึงตอนนี้ ใครเข้าใกล้ตรงนี้บ้าง”

ร้อยดาวยืนกอดแขนตัวเองแน่น สีหน้าเธอซีดเล็กน้อย ไม่ได้กลัวจนตัวสั่นแต่แววตาเริ่มระแวง มาคินเห็นแบบนั้นเลยวางมือบนไหล่เธอ กดเบา ๆ เหมือนจะปลอบ

“ต่อไปเธออย่าเผลอวางอะไรทิ้งไว้มั่ว ๆ เข้าใจไหม” เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จนเสียงเบาลงข้างหู

“อยู่กับฉันตลอด อยากดื่มอะไรจะให้ฉันเปิดให้เอง” ร้อยดาวเหลือบมองเขา เธอพยายามหัวเราะกลบความเครียดแต่ก็ฝืนไม่ขึ้น

“พูดเหมือนฉันเป็นเด็กห้าขวบเลย”

“ไม่สนใจหรอก จะอายุเท่าไหร่ ถ้ายังมีคนคิดจะทำอะไรแบบนี้ เธอก็เป็นแค่คนตัวเล็กสำหรับฉันอยู่ดี” โปเต้หันมามองสองคน กอดอกแล้วถอนหายใจหนัก ๆ

“นี่แหละปัญหาที่ฉันกลัวพวกแกสองคนรู้ใช่มั้ยว่าถ้ากระแสมันแรงขึ้น คนก็จะหมั่นไส้มากขึ้น เรื่องดี ๆ ในเน็ตถูกเอาไปบิดเป็นข่าวลือได้หมด”

“พี่จะห้ามพวกหนูคบกันเหรอ” ร้อยดาวเงยหน้าถามเสียงเบาโปเต้ส่ายหน้า ยิ้มบาง ๆ เหมือนพี่ชายที่ทั้งห่วงและหวง

“ห้ามไปก็เท่านั้น ถ้าจะรักกันก็ดูแลกันให้รอดละกัน อย่าให้เรื่องส่วนตัวพังงาน อย่าให้ใครใช้เรื่องนี้โจมตีแกสองคนได้ เข้าใจมั้ย” มาคินพยักหน้าหนักแน่น ร้อยดาวก็รับคำเสียงเบา

ช่วงนั้นเอง อ๊อฟกับก๊อปเปอร์ที่เพิ่งเดินมาพร้อมข้าวกล่องเห็นบรรยากาศตึง ๆ เลยโผล่หัวเข้ามาแซว

“โห…ประชุมดราม่าอะไรกัน หรือกำลังซ้อมฉากทะเลาะในเอ็มวีครับ" อ๊อฟหัวเราะแห้ง ๆ ก๊อปเปอร์ก็ขำตาม แต่พอเห็นหน้าร้อยดาวซีดก็ดึงข้าวกล่องกลับทันที มาคินหันไปบ่นพวกเพื่อน

“ไม่ตลก พวกแกมาก็ดีแล้ว อยู่แถวนี้อย่าไปไหน แอบมีคนบ้าเข้ามาในกองด้วย”

“เฮ้ย! ของจริงเหรอวะ" ก๊อปเปอร์ร้อง

“โห ใครมันกล้าวะ กองถ่ายคนเป็นสิบ” โปเต้ตบไหล่สองหนุ่มเสียงดัง

“ฉันอยากให้ทุกคนช่วยกันสอดส่อง ไม่ใช่แค่ดูแลตัวเองนะ ดูเพื่อน ดูพี่ ดูน้อง ด้วยเข้าใจมั้ย” ทุกคนพยักหน้ารับ

ร้อยดาวหันไปก้มหน้าดื่มน้ำขวดใหม่ที่มาคินเปิดให้กับมือ เธอดูดน้ำเข้าไปอึกใหญ่ เหมือนจะล้างความหวาดระแวงในใจออกไปบ้าง มาคินเห็นเธอหลุบตามองขวด เขาเลยพูดเบา ๆ ใกล้หูอีกครั้ง

“เธอไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้ ถ้ามีใครกล้าเข้ามาทำอีก ฉันไม่ปล่อยไว้แน่”

“แล้วถ้าเขาทำร้ายเธอแทนล่ะ่” เธอเงยหน้าถามเสียงจริงจัง

“ก็ให้มันรู้ไปว่าจะมีใครหน้าไหนกล้าฉันบอกแล้วไง เธออยู่ตรงนี้กับฉันก็พอ” โปเต้ที่ฟังอยู่ยิ้มขำ ๆ แล้วแกล้งตีมาคิน

“พอได้ละพระเอกไปอีกห้านาทีเข้าซีน กล้องกับไฟพร้อมแล้ว เดี๋ยวอารมณ์มันจะเป็นละครน้ำเน่าแทนเอ็มวี" อ๊อฟแซวต่อทันที

“เออ ๆ พอได้แล้ว พอเถอะพ่อคนปกป้องโถ่เอ้ย ใส่ชุดหล่อเท่แต่ปากยังจะหวานอีก"

บรรยากาศที่ตึงเครียดเมื่อกี้คลายลงเพราะเสียงหัวเราะของทีมงาน มาคินยักไหล่ใส่พี่ ๆ น้อง ๆ แล้วโอบร้อยดาวไว้หลวม ๆ ด้านข้าง

“จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ขอแค่เธอปลอดภัยก็พอแล้ว”

หลังเหตุชุลมุนกลางกองถ่าย ทีมงานกำลังวุ่นวายกับการช่วยร้อยดาวที่เพิ่งถูกวางยาในเครื่องดื่มแต่รอดได้เพราะทีมงานคนหนึ่งไหวตัวทัน เหล่านักร้องหลักอย่างมาคิน อ๊อฟ ก๊อปเปอร์ พี่โปเต้และทีมตากล้อง กำลังประคองร้อยดาวไปพักในรถตู้ พื้นที่ถ่ายเอ็มวีถูกปิดชั่วคราวทันที

ในขณะที่ฝั่งหนึ่งกำลังโกลาหล ยิปซีในชุดพรางตัว เสื้อฮู้ดสีดำ หมวกปีกกว้าง และแมสก์สีเข้ม กำลังย่อตัวซ่อนอยู่หลังฉากพร็อพพุ่มไม้ข้างกองถ่าย ใบหน้าสวยที่เคยแต่งมาแน่นจนใครจำไม่ได้ ตอนนี้มีเหงื่อซึมเปื้อนเครื่องสำอางเป็นรอยยับ ๆ

“โธ่เว้ยจะพลาดอะไรตอนนี้ แกน่าจะนอนยาวไปแล้วสิร้อยดาว"

เธอกัดริมฝีปากแน่น สายตาเหลือบมองลอดช่องผ้าใบเห็นมาคินเดินวนไปวนมาเหมือนคนจะคลั่ง สั่งทีมงานสลับกันตรวจทุกคน ใบหน้าของเขาเวลาห่วงร้อยดาว มันยิ่งทำให้ยิปซีขบกรามแน่นขึ้นกว่าเดิม

“แค่เธอหายไปสักคน จะได้รู้กันไปว่าระหว่างฉันกับเธอ ใครกันแน่ที่คู่ควร"

เสียงโทรศัพท์เธอดังสั่นในกระเป๋าฮู้ด ยิปซีรีบกดปิดเสียง จนหน้าจอสว่างขึ้นโชว์ชื่อ “สงคราม” เจ้าของค่ายที่เธอยังอยากยื้ออยู่ในอำนาจ

เธอลังเลจะรับหรือไม่รับ ก่อนจะเงยหน้ามองออกไปข้างนอกอีกที เห็นร่างพี่โปเต้เดินมาตรวจรอบพื้นที่ ทีมการ์ดเริ่มเดินปิดทางออกยิบย่อยรอบสวนกองถ่าย

" พวกแกจะต้องไม่จับฉันได้เด็ดขาด" เธอค่อย ๆ ก้มตัวลง แล้วมุดช่องผ้าใบหลังพร็อพ พยายามจะเลี่ยงออกไปทางประตูพนักงานของรีสอร์ตที่ไม่มีใครจับตา ทว่า…

เสียงย่ำเท้าของทีมการ์ดสองคนเดินสวนเข้ามาพอดี ยิปซีแทบหยุดหายใจ ต้องก้มตัวแนบกำแพงไม้ชั่วครู่ หอบลมหายใจช้า ๆ รอจนคนเดินผ่านไป

---

สองนาทีกดดันเกือบถูกจับได้ ข้างนอก มาคินตะโกนเสียงลั่นด้วยความโกรธ

“ใครมันเล่นสกปรกกับร้อยดาว ถ้าฉันรู้ว่าใครทำ มันหนีฉันไม่รอดแน่” เสียงเขาทำให้ยิปซีที่หลบซ่อนอยู่หลับตาแน่น เธอไม่ได้กลัวแค่โดนจับ แต่กลัวว่าสงครามจะตัดเธอออกจากเกมจริง ๆ

“ได้! ครั้งนี้พลาด ครั้งหน้าฉันจะทำให้พวกแกเห็น ว่าใครกันแน่ที่อยู่เหนือกว่า” เธอกระชับกระเป๋าใบเล็กแน่น ก่อนจะอาศัยจังหวะที่การ์ดหันหลัง ค่อย ๆ ย่องลอดแนวรั้วไม้เล็ก ๆ ออกไปทางด้านหลังของรีสอร์ตที่มีรถพนักงานจอดไว้ห่าง ๆ

เสียงหมาเฝ้ารีสอร์ตเห่าไล่หลัง ทำให้เธอต้องหันไปมองแวบหนึ่ง เห็นเพียงกองถ่ายที่กำลังวุ่นวาย ห่างออกไป มาคินยังยืนโวยอยู่ข้างรถที่พักของร้อยดาว ทีมพี่โปเต้กับอ๊อฟ ก๊อปเปอร์ ยืนล้อมดูแลพี่สาวคนสำคัญของค่าย

ยิปซีกลืนก้อนสะอื้นลงคอ กัดฟันกรอด ดึงแมสก์ลงครึ่งหน้าให้ได้หายใจเต็มปอด

“ยังเกมฉันยังไม่จบแกกับฉันร้อยดาว รอดู”