คิดจะอ่อยหาวิธีใหม่นะร้อยดาว

มาคินที่นั่งขับรถมาตลอดทางเขาเองก็ชวนเธอคุย ซึ่งก็ได้คำตอบบ้างไม่ได้บ้าง ส่วนมากเธอจะสนใจแค่สมุดไดอารี่ของเธอ พอมาถึงทางขึ้นทางด่วน บัตรอีซี่พาสของมาคินยังไม่ได้เติมเงิน และที่สำคัญเขาน่าจะไม่ได้พกเงินสดขึ้นมาทางด่วน

"คุณ ๆ คุณพอจะมีเงินหนึ่งร้อยบาทไหม" มาคินเอ่ยปากถามร้อยดาว

" ห๊ะ คุณว่าอะไรนะ " ร้อยดาวที่ไม่ทันฟังรถกำลังเข้าช่องจ่ายเงินแล้ว

"ผมไม่ได้กดเงินสดมาครับ คุณพอจะมีสักหนึ่งร้อยบาทไหมครับ ผมขอยืมก่อนลงทางด่วนผมกดคืนให้ครับ" มาคินเอ่ยขอยืมอีกครั้ง

"อ๋อ ได้ค่ะ "ร้อยดาวที่มองขึ้นไป เธอก็หยิบเงินในช่องเล็กๆ มาให้เขาทันที และเงินนี้น่าจะเป็นหนึ่งร้อยบาทเกือบ ๆ ใบสุดท้ายของเดือนนี้

"ขอบคุณครับ ผมเอาคืนให้นะ" มาคินกล่าวคำขอบคุณที่เธอยังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง

เมื่อผ่านทางด่วนมา จนมาถึงทางแยกที่จะลงทางอ่อนนุช ใกล้จะถึงบ้านของร้อยดาวแล้ว เขาก็หันกลับไปถามเธออีกครั้ง

"แล้วบ้านคุณซอยไหนหละ ผมจะลงทางด่วนแล้ว"

"อ่อนนุช 85 ค่ะ" ร้อยดาวตอบปัด ๆ ไป เพราะลงจากทางด่วนเกือบ ๆ ปากทางอ่อนนุช ต้นซอย เธอเลยหลุดปากบอกออกไป เขาเองนั่งยิ้ม ๆ มองทางต่อไป สักพักมาถึงหน้าปากซอยบ้านของเธอ เขาขับเข้ามาในซอยเกือบ ๆ กลางซอยก็เข้ามาถึงหน้าหมู่บ้านจัดสรร กลางซอยบ้านทาวน์โฮม

"บ้านเธอหลังไหนหละ ไหน ๆ เข้ามาจนจะครึ่งหมู่บ้านแล้ว" มาคินถามเธออีกครั้ง จนเธอหันมามอง

"คุณจอดตรงนี้หละ มันเลยมาหลายหลังแล้ว ฉันเองก็ลืมมอง" ร้อยดาวบอกเขาให้จอด เขาเองแทบจะหยุดรถทันที

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" ร้อยดาวกล่าวคำขอบคุณเขา และรีบลงจากรถของมาคินทันที เธอเองก็กลัวแม่จะมองออกมา

มาคินมองตามหญิงสาวที่ลงจากรถไปแต่ยังไม่ทันไรเลยเธอก็ลืมเอาสมุดไดอารี่ลงไปด้วย เขาเลยต้องถอยรถลงมาเรื่อย ๆ จนเห็นเธอเปิดประตูรั้วเดินเข้าบ้านไปโดยที่ไม่ได้ปิด เขาเลยจอดรถที่หน้าบ้านของเธอและหยิบสมุดของเธอติดมือลงมาด้วย เขามองซ้ายมองขวา ไม่เห็นมีใครเขาเลยถือโอกาสเดินเข้าไปภายในบ้าน ร้อยดาวที่เข้ามาก่อนหน้าเธอเดินเข้าไปในครัวเปิดตู้เย็นหยิบแก้วเทน้ำเย็น แม่ที่เดินเข้ามาเห็นมีใครอีกคนอยู่ในบ้านด้วยก็คิดว่ามากับลูกสาวของตนเอง

" อ้าว ทำไมไม่เทน้ำไปให้เพื่อนด้วยหละ" แม่ของร้อยดาว บอกลูกสาวที่กำลังจะเก็บขวดน้ำ

"เพื่อนหนูหรือคะ " เธอเองสงสัย จนต้องเดินออกมาดูเองที่หน้าบ้าน เห็นมาคินที่ยืนชะเง้อคอมองดูอยู่ เธอเลยต้องรีบเดินออกมา

"อ้าวคุณ เข้ามาในบ้านฉันทำไม คิดว่าคุณกลับไปแล้วเสียอีก" แม่ของเธอ เอ่ยเชิญเพื่อนของเธอ

"แม่เขากำลังจะกลับ เขาคงไม่อยากทานน้ำหรอกจ้า" ร้อยดาวบอกปัดไป แต่ก็มีเสียงของมาคินดังเข้ามาแทน

"ผมขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมครับคุณน้า ผมมาส่งร้อยดาวบังเอิญผมปวดท้องหนักมากเลยครับ" มาคินบอกผู้เป็นแม่ของร้อยดาวที่กำลังเดินมาด้านหลังของเธอ

"อ๋อ เชิญเลยจ้า พ่อหนุ่มเดินเข้าไปด้านในห้องครัวนะจ๊ะ ห้องน้ำจะอยู่ทางขวามือ พาเพื่อนไปสิลูก" แม่ของร้อยดาวบอกให้ลูกสาวนำเพื่อนไป เขาเองก็หันมาขอบคุณแม่ของเธออีกครั้ง

"นายเดินตามเข้ามาทำไม ฉันก็คิดว่านายกลับไปแล้ว" เธอเดินพาเขาเข้ามาในห้องครัว

"นี่ไงเธอลืมเอาไว้อีกแล้ว เดี๋ยวก็จะหาว่าผมขโมยไปอีก " เขาส่งสมุดไดอารี่คืนเธอ

"อ้าว" เธอรับมาด้วยความงง ๆ ว่าตัวเองลืมเอาไว้บนรถของเขาอีกแล้ว

"จะขอบคุณสักคำไม่มี ลืมเครื่องมือหากินแบบนี้บ่อย ๆ ไม่ดีนะคุณ"

"ขอบคุณ ก็คนมันลืมอะ ทำไมอะ ลืมไม่ได้หรอ"

"คราวหน้าใช้แผนอื่นบ้างก็ได้นะ มุกลืมของที่จะอ่อยผมนะ "

"นายจะมากไปแล้วนะ นี่นายจะหาว่าฉันอ่อยนายหรอ นายมาคิน มาคินหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ หยุดเลย" มาคินที่ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าห้องน้ำแต่แรก เขาเดินออกมาเจอแม่ของเธอ

"ขอบคุณนะครับคุณน้า ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ" มาคินดูรีบร้อน เกรงว่าร้อยดาวจะรีบตามมา

"จะรีบร้อนกันไปไหนเด็กสมัยนี้"

"นี่นายมาคิน นายหยุดเดินเลยนะ นายจะมาหาว่าฉันอ่อยนาย มันไม่ใช่แบบที่นายคิดเลยนะ

"กลับก่อนคุณ เอาไว้เจอกันใหม่ คราวหน้าคุณคิดวิธีอื่นนะที่จะเข้าใกล้ผมนะ" มาคินยืนเกาะรถของตนเอง พอพูดจบเขาเปิดประตูรถเข้าไปในรถไม่รอให้เธอพูดอะไรออกมาอีก

"โอ้ย...ชีวิต ทำไมต้องมาเจอนายด้วยเนี่ย" ร้อยดาวเอามือขยี้หัวตัวเองที่โดนมาคินแกล้งตลอดเวลา เธอเดินเข้าบ้านมาก็เห็นแม่นั่งรออยู่ที่โซฟา เพื่อรอเธอ ร้อยดาวจึงต้องยอมไปนั่งข้าง ๆ ด้วยสีหน้าแววตาที่ดูสลดลงเพื่อให้ผู้เป็นแม่เห็นใจ

"แล้วนี่จะเอายังไงนะเรา จะลอยไปลอยมา เขียนเพลงมันได้อะไรไหม" แม่ของเธอเอ่ยถามน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น

"แม่นี่หนูได้งานแล้วนะ ได้ไปทำงานในค่ายเพลง G.Media เลยนะ" ร้อยดาวเล่าถึงงานที่ได้ทำ แต่พอคิดอีกทีคือต้องไปตามมาคิน

"ฉันไม่เชื่อหรอก ไปหาอาบน้ำเลยไป อ้อแล้วพรุ่งนี้เตรียมตัวไปสมัครงานที่ร้านเพื่อนแม่ " แม่เธอที่นั่งไขว่ห้าง

"แต่แม่ค่ะ ที่นี่เขารับหนูเข้าทำงานแล้วนะคะ ที่นี่ค่ายเพลงที่ดังมาก ๆ ในตอนนี้เลยนะแม่" ร้อยดาวที่พูดเสียงเริ่มเครือนิด ๆ ที่แม่จะให้เธอไปทำงานที่อื่น

" จริงหรอ" แม่ที่แอบดีใจลึก ๆ แต่ยังทำหน้าตึง ๆ ใส่ลูกสาวตัวดี

" นี่แม่ดีใจกับหนูใช่ไหมเนี่ย" ร้อยดาวที่มีรอยยิ้มขึ้นมานิด ๆ แต่ไม่วายที่จะโดนแม่ดุอีกครั้ง

"ร้อยดาวทำไมหนูทำแบบนี้ ไม่ต้องมาทำท่าทางกลัวฉันขนาดนั้น อย่างกับฉันเป็นยักษ์หรือยังไง" แม่ที่หันมาทำหน้าดุใส่ลูกสาวอีกครั้ง

"แม่น่ากลัวกว่านั้นเยอะเลยหนูว่า" ร้อยดาวที่ต่อปากต่อคำกับแม่

"ทำไมเราถึงไม่เชื่อฟังแม่ อย่างลูกบ้านอื่น ๆ บ้างมันดีหรือยังไงอาชีพนักเขียนเพลง มันจะทำให้ชีวิตแกไปรอดได้แค่ไหนกัน แล้วนี่ยังกล้าไปเซ็นสัญญากับเขา ไม่ถามฉันสักคำร้อยดาว" คุณแม่เริ่มเสียงดังขึ้นจนลูกสาวหน้าสลดลงไปอีก แต่เธอก็หาคำตอบมาโต้แม่ของเธอ

"แต่นี่มันคือโอกาสครั้งใหญ่เลยนะแม่ แล้วโอกาสดี ๆ มันไม่ได้มีเข้ามาหาหนูบ่อย ๆ พอหนูเห็นว่าเขาให้โอกาสหนูแค่รับโอกาสนั้นมา หนูคิดว่าถ้าหนูบอกแม่ แม่จะต้องดีใจกับหนูเสียอีก" ร้อยดาวน้ำเสียงเครือคล้ายจะร้องไห้ ในใจของเธอรู้สึกเสียใจไปแล้ว

" ไม่ต้องมาทำหน้าจะร้องไห้ให้ฉันเห็นใจเลยนะ ยังไงฉันก็ไม่เห็นดีเห็นงามด้วย ว่างานนี้มันจะไปรอด แกเตรียมหางานใหม่ได้เลย" แม่นั่งมองหน้าลูกสาวที่กำลังเสียใจ

"โธ่แม่อะ แต่นี่มันเป็นความฝันของหนูเลยนะ แม่จะทำลายความฝันเล็ก ๆ ของลูกสาวเลยหรอไง หนูไม่เข้าใจแม่เหมือนกัน ทำไมแม่ชอบเอาหนูไปเปรียบเทียบกับคนอื่น หนูไม่ได้ดั่งใจแม่ขนาดนั้นเลยหรอ " เธอพูดพร้อมด้วยใบหน้าปากกับจมูกจะชนกันอยู่แล้ว

"งั้นก็ได้ค่ะ หนูจะเลิกคิดเลิกฝันแล้วหนูจะไปสมัครงานกับเพื่อนของเแม่ อยู่ให้แม่เลี้ยงหนูไปจนแก่ไปเลย" ร้อยดาวอารมณ์ตัดพ้อแม้ ซึ้งผู้เป็นแม่เองก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ เอ็นดูในความคิดลูกสาว แม่เลยลุกจากโซฟาของตรงเอง มานั่งตรงที่พักแขนโซฟาของร้อยดาว มือนึงก็ลูบผมลูกสาวด้วยความรัก

"โธ่เอ๊ยลูกสาวแม่ นี่ฉันหมายถึงให้แกเตรียมหางานใหม่ เพื่อลูกทดลองงานสามเดือนไม่ผ่านยังไงหละ " แม่นั่งโอบกอดลูกสาวโดยที่ลูกสาวยังไม่โอบกอดแม่สักนิดด้วยความน้อยใจ แต่พอได้ยิน

"หนูรักแม่ที่สุดเลย แม่แกล้งหนูหรอค่ะ" ร้อยดาวโอบกอดแววตาและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

"โอ๊ย นี่แล้วเมื่อกี้ทำหน้าบูดหน้าบึ้ง เป็นส้วมซึมเลย เราแกล้งแม่หรอ" แม่ที่แอบเขกหัวลูกสาวเบา ๆ

"ไม่ใช่นะคะ หนูเสียใจจริง ๆ หนูอยากได้งานนี้จริง ๆ " ร้อยดาวที่โอบกอดแม่ตนเองแน่น ๆ

"หนูต้องจำคำแม่ไว้นะลูก ไม่มีใครที่จะหวังดีกับลูกทุกคน โลกไม่ได้สวยงาม อย่าไว้ใจใคร อย่าทำให้ตัวเองเสื่อมเสียชื่อ" แม่ที่ยังคงสอนลูกสาวไปในตัวถึงแม้ลูกสาวจะโตมากแค่ไหน แต่ยังเป็นเด็กในสายตาของแม่วันยังค่ำ