วันซ้อมใหญ่เปิดเวที 1 ปีคู่จิ้น

วันซ้อมใหญ่เปิดเวที 1 ปีคู่จิ้น

ฮอลล์คอนเสิร์ตขนาดกลาง ถูกจัดไฟรันระบบเต็มสูบเป็นรอบ ซ้อมใหญ่ โปสเตอร์ข้างเวทีติดป้ายชัดเจน “1st Year Anniversary คู่จิ้นรักร้อยดาว x มาคิน”

ร้อยดาวสวมเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงยีนส์ขาสั้นง่าย ๆ

แต่บนเวที เธอเหมือนคนละคน จับไมค์ด้วยมือที่เคยสั่นแต่วันนี้กลับมั่นคง

เสียงหัวเราะของทีมซาวด์ ทีมแดนซ์ ทีมไฟดังระหว่างพักเบรก โปเต้ยืนกอดอกดูงานเงียบ ๆ ส่วนสงครามนั่งหลังบอร์ดควบคุมไฟด้วยแววตาเหมือนพ่อที่ภาคภูมิใจในลูกศิษย์

มาคินยืนอยู่ข้างเธอในชุดสบาย ๆ เหมือนกัน เขาหันมาดึงสายกีตาร์ปรับจูนให้แฟนสาวเอง มือเขากับมือเธอสอดกันแว็บหนึ่ง

“พร้อมมั้ยดาว” เสียงมาคินทุ้มนุ่ม ไม่ได้ถามแบบโปรดิวเซอร์ แต่ถามในฐานะคนที่อยู่ข้างเธอทุกครั้ง

ร้อยดาวพยักหน้า เหงื่อผุดเต็มหน้าผากแต่รอยยิ้มกลับสดใส เธอยกไมค์ขึ้น ร้องท่อนฮุคเพลงเก่าที่เธอเคยเขียนไว้ ครั้งนี้ เธอร้องในชื่อของเธอจริง ๆ

เสียงกลองซ้อมรัวตามจังหวะเบา ๆ พวกเด็กฝึกงานที่ยืนดูกันอยู่ตรงขอบเวทีโห่เชียร์กันเบา ๆ อ๊อฟกับก๊อปเปอร์ที่มาซ้อมแดนซ์เซ็ตใหญ่ทีหลังยังส่งเสียงแซว

“พี่ดาวแม่งอย่างเท่! ฮู้วววว”

“พี่มาคินอย่าเขินดิ๊! หยิกแก้มกันบนเวทีเลยมั้ย”

ร้อยดาวหัวเราะ มือยังถือไมค์ แต่ก็สะกิดศอกมาคินให้หันมาส่งสายตา คู่จิ้นมันต้องมีหวาน ๆ ไว้ให้แฟนคลับ โปเต้กวาดตามองภาพนี้แล้วกระซิบกับสงครามข้าง ๆ

“คู่นี้มันเกิดจริง ๆ ครับเฮีย”

“คู่จิ้นมันคู่ชีวิตแล้ว” สงครามตอบสั้น ๆ ดวงตาที่มองไปยังเวทีไม่ได้เย็นชาอย่างตอนบีบคู่แข่งเมื่อวันก่อนอีกแล้ว

เสียงเครื่องดนตรีเริ่มอุ่นขึ้น แสงไฟปรับเป็นโหมดสวยเหมือนคืนจริง ท่อนสุดท้ายของเพลงดังขึ้นจากเสียงร้อยดาว ท่อนที่ครั้งหนึ่งเธอเคยต้องขายทิ้งไป วันนี้กลับมาในชื่อของเธอ

เมื่อเสียงจบ พวกเด็กทีมงานตบมือเฮฮา บางคนวิ่งขึ้นมาแจกน้ำแจกผ้าเย็น แฟนคลับที่ซื้อตั๋วพรีวิวรอบซ้อมบางส่วนที่ได้รับสิทธิ์เข้าดูก็เริ่มกรี๊ดเสียงแหบ

ร้อยดาวหันไปสบตากับมาคิน ยกมือแตะหลังมือเขาเบา ๆ เหมือนบอกกันโดยไม่ต้องใช้คำ

“เราไม่ได้สู้คนเดียวแล้วนะ”

ก่อนไปหลังห้องซ้อม บรรยากาศอบอุ่นของบ้านแฟนคลับ ทางเดินข้างเวทีช่วงพักซ้อมใหญ่กลายเป็นมุมฝากขนมของแม่ ๆ เอฟซีโต๊ะยาวถูกตั้งเรียงกัน มีช่อเงิน ช่อดอกไม้ ช่อธนบัตรพับเป็นรูปหัวใจ รูปกีตาร์ รูปโน้ตดนตรี กล่องเค้กโฮมเมด โหลน้ำผึ้ง ขนมมงคล กระเช้าผลไม้ รวมทั้งตุ๊กตาหมีไซซ์ยักษ์ก็ยังมี

แม่ ๆ ยืนคุยกันเสียงเบาในมุมสว่าง บางคนถือพัดลายรูปคู่จิ้น บางบ้านมีกล้องพร้อมบันทึกโมเมนต์ส่งต่อให้ลูกบ้านดูทีหลัง

“เด็กพี่มาคินกับน้องดาวเขาสู้กันมาขนาดนี้ แม่ก็ต้องจัดเต็มสิเนอะ"

เสียงแม่ฟ้าบ้าน StarKin Family พูดพร้อมหัวเราะ

(ชื่อบ้านมาจาก Star + Kin มัดชื่อดาวกับมาคินให้เป็นครอบครัว)

โต๊ะข้าง ๆ เป็นของบ้าน กุหลาบไฟ House แม่เล็ก บ้านนี้ถนัดทำดอกไม้เงินกับพวงมาลัยแบงก์ จัดวางเรียงเป็นรูปกุหลาบพันธุ์สีแดงแซมทองหรูหรา

อีกมุม มีแก๊ง คู่ใจดาวคิน บ้านนี้สายคอนเทนต์ ติดป้ายไฟ LED จิ๋ว ๆ พร้อมการ์ดคำอวยพร ช่อขนมกุหลาบครัวซองท์ดูน่ากินจนแม่บ้านอื่นยังแวะมาถ่ายรูป แม่ ๆ ทุกคนรออย่างใจจดใจจ่อ กระซิบกันเป็นระยะว่ารอบนี้ยอดโดเนตซื้อช่อเงินได้ถึงเป้าหรือยัง

แผนคือพอร้อยดาวกับมาคินออกมาจากห้องซ้อม จะยกช่อทั้งหมดนี้ไปมอบให้พร้อมเสียงกรี๊ดน่ารัก ๆ

เสียงซ้อมในฮอลล์ดังลอดประตูออกมาเป็นระยะ

มีเด็กฝึกงานบางคนเดินออกมาบอกแม่ ๆ ว่า “อีกสิบนาทีค่ะพี่ดาวกับพี่มาคินจะออกมาแล้วนะคะ”

พอได้ยินแบบนั้น บ้าน Kin&Dao Forever ถึงกับกางป้าย “รักไม่มีวันหมดอายุ” ถือรอเป็นพร็อพให้สองคนถ่ายรูปด้วย

“น้องจะได้เห็นว่าเราอยู่ข้างเขามาตลอด ไม่ว่าจะกี่ปีแล้ว” แม่หมี บ้าน MakinMoments เอ่ยยิ้ม ๆ เธอถือถุงของกินเสบียงพร้อมซุปไก่สกัดที่เตรียมมาฝากทีมงานด้วย

เสียงประตูห้องซ้อมเปิดออก ร้อยดาวเดินออกมาพร้อมมาคินที่โอบไหล่เธออยู่หลวม ๆ เสียงเชียร์เบา ๆ ผสมกับกล้องมือถือที่ยกขึ้นถ่ายพร้อมเพรียง

รอยยิ้มของเธอที่เห็นเหล่าแม่ ๆ เอฟซีทุกบ้าน ยิ่งทำให้สองมือยกขึ้นไหว้พร้อมรอยยิ้มเปื้อนเหงื่อแต่เต็มไปด้วยพลังใจ มาคินหันไปโค้งขอบคุณแม่ ๆ ด้วย มืออีกข้างยังจับมือแฟนสาวไว้แน่น

“จะมีพวกคุณอยู่ตรงนี้ตลอดไปนะครับ” เสียงมาคินพูดเบา ๆ กับร้อยดาว

ทันทีที่ร้อยดาวกับมาคินเดินออกมาหน้าห้องซ้อม เสียงกรี๊ดเบา ๆ ก็ดังขึ้นรอบทางเดิน ช่อเงินช่อทองถูกยกออกมาจากกล่องกระดาษลังอย่างระมัดระวัง แต่ละบ้านค่อย ๆ เดินเข้าแถว ยื่นของขวัญให้สองคนด้วยรอยยิ้มจริงใจ

“แม่ฝากให้ใช้เป็นกำลังใจนะลูก เอาไว้ดูแลตัวเอง ซื้อข้าว ซื้อวิตามิน จะได้มีแรงขึ้นคอนใหญ่"

แม่ฟ้า StarKin Family ยื่นช่อธนบัตรรูปกุหลาบแดงให้ร้อยดาวที่รับไว้แน่นจนมือสั่น บ้าน กุหลาบไฟ House มอบช่อดอกไม้สดกับตุ๊กตาหมีที่อกผูกริบบิ้นสีทอง มีแบงก์ร้อยพับซ่อนระหว่างกลีบดอก

“แม่อยากให้ลูกมีแต่ความสำเร็จนะคะ ร้องเพลงออกมากี่เวทีก็ปังยิ่งกว่าเดิม!”

ร้อยดาวยกมือไหว้ แววตาเธอแดงเล็กน้อย มาคินโค้งขอบคุณแทนแฟนสาวอีกแรง มือเขาช่วยถือช่อไว้ครึ่งหนึ่งให้เธอได้ไหว้สะดวก

แฟนคลับบ้าน Kin&Dao Forever ยื่นการ์ดพรที่เขียนด้วยลายมือจริง ข้างในมีข้อความสั้น ๆ แต่กินใจ

“ทุกบทเพลงของเธอคือกำลังใจของพวกเรา เธอจะไม่ยืนอยู่บนเวทีคนเดียว เพราะพวกเราจะยืนอยู่ตรงนี้ข้างล่างตลอดไปนะ”

เสียงแม่เล็กพูดซ้ำ ขณะที่ร้อยดาวอ่านพรในมือจนต้องหันไปซบไหล่มาคิน มือของเขาลูบผมเธอเบา ๆ แล้วเอ่ยเสียงชัด

“พวกเราจะรักษาทุกความเชื่อใจนี้ให้ดีที่สุดครับ ขอบคุณมากจริง ๆ”

แม่ ๆ เอฟซีแต่ละบ้านหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ล้อมคู่จิ้นไว้ตรงหน้าฉากทางเดินข้างเวที ไฟแฟลชในมือถือวูบวาบแต่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

เด็กฝึกงานในค่ายที่อยู่แถวนั้นช่วยจัดช่อดอกไม้ ช่อเงิน ให้ร้อยดาวกับมาคินถือคนละฝั่ง บางคนล้อเล่น

“ระวังถือจนข้อมือเคล็ดนะคะพี่ดาว" ทำให้ร้อยดาวหลุดหัวเราะทั้งน้ำตา

“พร้อมนะคะ 3… 2… 1…” เสียงชัตเตอร์รัว ๆ จับภาพใบหน้าของคนที่ยิ้มกว้างที่สุดในรอบเดือน

ในมือร้อยดาวเต็มไปด้วยของขวัญ แต่ในใจเธอเต็มไปด้วยคำว่า “เราจะไม่เดินคนเดียวอีกแล้ว” ก่อนจะแยกย้าย ร้อยดาวกับมาคินเดินมาหน้ากล้องของบ้าน MakinMoments

มาคินยกมือไมค์ที่ทีมงานถือให้ พูดเสียงชัดด้วยรอยยิ้ม

“จากใจพวกเรา ขอบคุณนะครับที่อยู่ด้วยกันมาตลอดขอบคุณที่ให้โอกาสสองคนนี้ได้ยืนบนเวทีในฐานะพวกคุณ… ครอบครัวเล็ก ๆ ของเรา” ร้อยดาวเสริมเสียงสั่น

“หนูจะดูแลเพลง ดูแลเวที ดูแลตัวเอง และจะดูแลทุกคนกลับให้ได้เท่าที่หัวใจหนูมี ขอบคุณนะคะ”

เสียงกรี๊ด ผสมเสียงหัวเราะกลายเป็นกำแพงพลังงานดี ๆ ทุกคนรู้… วันเปิดเวทีใหญ่จะต้องเต็มไปด้วยความอบอุ่นกว่านี้อีกเท่าตัว

หลังถ่ายรูปรวมกับแม่ ๆ เอฟซีจนเกือบหมดแรง ร้อยดาวกับมาคินขอตัวแอบเลี่ยงมาอีกมุมข้างห้องซ้อม มุมเล็ก ๆ ใต้ต้นไม้ที่มีเก้าอี้พับสองตัว กับโต๊ะกล่องโฟมที่วางของกินที่แม่ ๆ เอฟซีจัดไว้เต็มไปหมด

มาคินนั่งลงก่อน เปิดผ้าเย็นที่ทีมงานส่งมา เช็ดเหงื่อให้แฟนสาวที่หน้าแดงจนดูเหนื่อย

“นั่งพักก่อนนะคนเก่ง จะได้มีแรงซ้อมต่อ” ร้อยดาวอมยิ้มเบา ๆ เธอรับผ้าเย็นมาซับเองบ้าง มืออีกข้างยังถือการ์ดพรจากแม่ ๆ ไม่วาง

"ฉันจะร้องให้ดีที่สุดให้สมกับที่ทุกคนรอ”

เสียงเธอเบา แต่ชัดพอให้คนตรงหน้าได้ยิน มาคินยื่นขวดน้ำให้ กดหัวเธอเบา ๆ เหมือนบอกให้ดื่มเยอะ ๆ สองคนสบตากัน ใกล้จนแทบได้ยินเสียงลมหายใจ

“ฉันอยู่ตรงนี้เธอไม่ได้สู้คนเดียว จำไว้”

ร้อยดาวพยักหน้า ทั้งคู่หัวเราะเมื่อท้องร้องพร้อมกันมาคินจัดแจงเปิดกล่องข้าวกล่องขนมที่บ้าน Kin&Dao Forever เตรียมมา มีทั้งน้ำเต้าหู้ ลูกชิ้นปิ้ง กล้วยเชื่อม ช่อเงินยังวางอยู่ข้าง ๆ ให้เห็นแล้วอุ่นใจ

เสียงฝีเท้าดังมาก่อนคน อ๊อฟเดินนำมากับก๊อปเปอร์ที่ยกกล่องเค้กจาก บ้านกุหลาบไฟ House มาวางแปะบนโต๊ะ

“ว้าว ๆ ๆ หวานกันใหญ่เลยนะครับพี่มาคิน พี่ดาว”

อ๊อฟลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ ทำเสียงล้อ ก๊อปเปอร์วางกล่องเค้กแล้วทิ้งตัวลงพื้น นั่งตักขาไขว่ห้างแบบสบายใจแต่ปากยังขยี้

“ไม่แบ่งเค้กไม่เป็นไรครับ แต่ขอแบ่งความหวานได้มั้ยโอ๊ยย มดกัดทั้งค่ายแล้วมั้งเนี่ย” ร้อยดาวยื่นช้อนให้ทั้งคู่ หัวเราะทั้งน้ำตาคลอเพราะโดนล้อจนเขินมาคินแสร้งทำเสียงดุใส่เด็ก ๆ

“กินก่อนพูด กินเยอะ ๆ จะได้มีแรงซ้อมเหมือนเดิม"

สี่คนล้อมโต๊ะเล็ก ๆ นั่งกินขนมบ้านโน้นบ้านนี้ที่เอฟซีตั้งใจทำมา เสียงเคี้ยวขนมผสมเสียงหัวเราะเป็นจังหวะพอดี

ร้อยดาวหันไปมองพวกเขาทีละคน รู้ดีว่าทุกคำที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้มีแค่รสชาติอาหาร แต่มีรสชาติของแรงใจที่ไม่มีวันหาซื้อได้จากไหน

“ปีหน้าถ้ามีเวทีใหญ่กว่านี้ จะมีพวกนายอยู่ด้วยใช่มั้ย”ืเธอถามเบา ๆ เหมือนคนไม่มั่นใจ แต่คำตอบจากอ๊อฟกับก๊อปเปอร์กลับดังลั่นพร้อมกัน

“อยู่แล้วดิพี่ดาว พวกผมจะลากพี่ขึ้นเวทีเองด้วยซ้ำ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง มาคินวางมือบนหลังร้อยดาว ลูบเบา ๆ เป็นคำสัญญาที่ไม่ต้องพูดซ้ำ