นามแฝงในเพลง

นามแฝงในเพลง

มือของสงครามที่ยื่นให้

ร้อยดาวเดินเข้ามาในห้องโปรดิวเซอร์ของค่ายที่เธอคุ้นเคยดี แต่วันนี้บรรยากาศกลับอึดอัดจนลมหายใจแทบขาดห้วง

โปเต้นั่งข้างเฮียสงครามเหมือนมือขวาที่เฝ้ารอดูว่าบทสนทนานี้จะไปจบตรงไหน

บนโต๊ะไม้สีเข้ม เอกสารหลายแผ่นถูกเรียงอย่างเป็นระเบียบ ไฟสปอตไลท์ในห้องประชุมสว่างพอจะเห็นเงาหน้าร้อยดาวที่ซีดเผือดและมือเล็กที่กำชายเสื้อแน่น สงครามวางปากกาลงบนแฟ้มเสียงเบา ดวงตาคมใต้แสงไฟสบตาเธอโดยไม่กระพริบ

“ฉันได้ยินมาว่ามีคนกำลังจะเอาเพลงเก่ามาขายซ้ำ ใช่เพลงเดียวกับที่เธอเคยเขียนไว้หรือเปล่า เพลงที่เธอใช้นามแฝงตอนนั้น” เสียงเขาราบเรียบ เหมือนครูใหญ่เรียกเด็กนักเรียนมาคุย แต่ในความนิ่งนั้นกลับกดดันเหมือนมีหินก้อนใหญ่ทับอกร้อยดาว ร้อยดาวหลบตา ปลายนิ้วเธอขยำชายกางเกงจนยับยู่ยี่ เธอพยายามจะตอบ แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับแหบแห้ง

“ค่ะ” เพียงคำเดียวก็พอให้โปเต้ที่นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ เห็นร่องรอยเจ็บเก่าที่เธอเก็บไว้มานาน

สงครามพยักหน้าช้า ๆ เขาเอื้อมมือไปเปิดแฟ้มเอกสาร เผยให้เห็นสำเนาสัญญาเก่าที่มีตราประทับชื่อกันจ์ชัดเจน

“ฉันรู้ตั้งแต่วันแรกแล้วว่ากันจ์มันทำอะไรไว้”

“มันไม่ใช่แค่เพลงเดียวด้วยซ้ำ มันเอาเครดิตหลายเพลงไปยัดเป็นชื่อมัน แล้วขายวนไปเรื่อย ๆ จนเธอไม่ได้แม้แต่เศษเงินค่าลิขสิทธิ์”

เสียงสงครามฟังนิ่ง แต่ทุกประโยคกรีดลงในใจร้อยดาวทีละแผล โปเต้เองยังลอบมองหน้าหัวหน้าใหญ่ รู้ดีว่าเฮียเก็บเรื่องนี้ไว้นานเพราะมันคือหมากเด็ด สงครามเอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตาคมดั่งเหยี่ยวมองเธออย่างคนอ่านใจทะลุ

“ฉันเคยบอกแล้ว คนที่คิดทรยศฉันไม่มีทางรอด กันจ์มันไม่รอดหรอก” ร้อยดาวเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอเห็นความหวังอยู่ในเงาสีเข้มในตาเขา

“แล้ว แล้วฉันต้องทำยังไงคะ” เสียงเธอสั่น แต่สายตากลับนิ่งขึ้นเหมือนพยายามตัดสินใจในใจตัวเอง มือบางคลายจากชายเสื้อ กำแน่นเข้าหากันแทน

สงครามโน้มตัวไปข้างหน้า เลื่อนแฟ้มเอกสารมากองไว้ตรงหน้าเธอ มือใหญ่ของเขายื่นออกมา วางลงบนแฟ้มเหมือนยื่นสัญญาใหม่ที่ไม่มีคำพูด

“เพลงนั้นต้องกลับมาอยู่กับคนที่แต่งมันจริง ๆ”

“ถ้าเธอพร้อม ฉันจะดึงมันคืนมาให้ ไม่ใช่แค่ฉบับลิขสิทธิ์ในกระดาษ แต่ฉันจะให้เธอร้องมันเองบนเวทีด้วยชื่อของเธอ”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจร้อยดาวสั่นสะท้าน โปเต้เหลือบตามองเธอแล้วกระตุกยิ้มมุมปากนิด ๆ นี่คือวิธีของสงครามที่จะปิดปากศัตรูเก่าและซ่อมแผลใจเด็กที่เขาดันมากับมือ

แต่สงครามไม่ได้ยื่นมือให้ฟรี ๆ เขาโน้มตัวลงอีกนิด น้ำเสียงเปลี่ยนไปเข้มขึ้น เหมือนบีบให้คนฟังต้องกลืนเลือดตัวเองก่อนจะเดินหน้าสู้

“เธอพร้อมจะยอมรับอดีตนี้ต่อหน้าทุกคนหรือเปล่า”

“ถ้าวันหนึ่งนักข่าวถาม เธอกล้าพูดไหมว่าเธอถูกเอาเปรียบ ถูกกินแรง และยังยืนอยู่ได้เพราะตัวเองไม่ยอมพัง”

ร้อยดาวกลืนน้ำลาย รอยน้ำใสในดวงตาคลอรื้นขึ้นมาอีกรอบ มือเล็กของเธอสั่นน้อย ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ยกขึ้นวางทับหลังมือใหญ่ของสงคราม

มันเหมือนการจับสัญญาใจที่ไม่มีลายเซ็น แต่เป็นพันธะที่หนักกว่า เพราะมันคือความจริง ที่เธอจะต้องพูดออกมาด้วยตัวเอง

“ฉันจะทำค่ะ ฉันจะเอาเพลงของฉันคืนมา”

โปเต้เอื้อมมือไปแตะบ่าร้อยดาวเบา ๆ เหมือนส่งแรงใจ

สงครามเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง สีหน้าคมเข้มยังนิ่งราวกับคนที่มองหมากทั้งกระดานทะลุแล้ว

“จำไว้นะดาว”

“เวทีของคนซื่อสัตย์มันเล็กกว่าคนเลว แต่คนเลวจะไม่ยืนอยู่ได้ตลอดไป” เสียงเฮียกระทบผนังห้องเงียบกริบ ร้อยดาวยิ้มทั้งน้ำตา เธอกำแฟ้มเอกสารแน่นอย่างคนที่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่หนีอีก

และมือของสงคราม ต่อให้แข็งกระด้างขนาดไหน สำหรับเด็กสาวที่เคยโดนโลกวงการเล่นงานซ้ำ ๆ มันยังเป็น “มือที่อบอุ่นที่สุด” มือที่พร้อมจะกระชากอดีตคืนมาให้เธอยืนบนเวทีด้วยชื่อของตัวเองอีกครั้ง

ห้องพักศิลปินเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศหายใจเบา ๆ หมาเล็กสองตัวที่พวกเขาเก็บมาเลี้ยงวิ่งเล่นจนพุงกาง หลับพังพาบอยู่ข้างโซฟา บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้ม ร้อยดาวกับมาคินนั่งเผชิญหน้ากันโดยไม่มีใครเปิดทีวี ไม่มีเสียงดนตรี มีแค่เสียงหัวใจที่เต้นชัดขึ้นทุกคำที่เธอกำลังพูด

ร้อยดาวเล่าเรื่องทุกอย่างให้มาคินฟัง ตั้งแต่วันแรกที่เธอยังเป็นเด็กฝึกที่ไม่มีใครมองเห็น วันนั้นที่กันจ์หลอกให้เธอเซ็นขายเพลง วันแรกที่เธอเห็นเพลงของตัวเองถูกเปิดบนเวทีใหญ่ในชื่อคนอื่น มือเธอกำซองโน้ตเพลงเก่าเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่ามันจะหายไปอีกครั้ง

“มาคิน ถ้าฉันพูดออกไปหมด คนจะมองว่าฉันเรียกร้องความสงสารมั้ย” เสียงเธอสั่นเหมือนคนที่ยังไม่มั่นใจพอ ดวงตาร้อยดาวฉ่ำน้ำตา แต่ในนั้นก็ซ่อนร่องรอยของความกล้าเล็ก ๆ ที่เริ่มผลิบานทีละน้อย

มาคินฟังทุกคำเงียบ ๆ ไม่แทรก ไม่แก้ ไม่ตัดสินใจแทน

เขาเอื้อมมืออุ่นไปแตะหลังมือเธอบนโต๊ะ ลูบเบา ๆ ให้รู้ว่าทุกประโยคเธอพูดได้เต็มที่ ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะรังเกียจอดีตของเธอ

“ถ้าเธออยากสู้ ฉันจะสู้ไปด้วย” เสียงเขานุ่มแต่ชัดเจนจนร้อยดาวได้ยินเหมือนมีใครมากระซิบข้างหัวใจ

มาคินไม่ใช่คนพูดคำหวานพร่ำเพรื่อ แต่ทุกประโยคของเขาหนักแน่นพอจะซับหัวใจที่อ่อนล้าของเธอได้เสมอ เธอยกมืออีกข้างมากุมมือเขาไว้แน่น แววตาเหมือนเด็กผู้หญิงที่กลัวจะเสียมันไปอีกครั้ง แต่เขาก็กระชับมือกลับโดยไม่พูดเยิ่นเย้อ

“ฉันกลัวถ้าพี่กันจ์เอาเรื่องนี้มาโยนกลับใส่ฉัน”

“ฉันไม่อยากให้เธอต้องลำบากเพราะฉันด้วย” ร้อยดาวพึมพำเสียงเบา เธอมองไปที่ซองโน้ตเพลงในมือ ริมฝีปากสั่นน้อย ๆ เหมือนจะร้องไห้อีกรอบ

มาคินส่ายหน้าช้า ๆ เขาใช้ปลายนิ้วเชยคางเธอให้สบตา

ดวงตาของเขานิ่ง อบอุ่น และซื่อตรง เหมือนคนที่เธอไว้ใจได้แม้โลกภายนอกจะพังหมด

“ฟังนะร้อยดาว เพลงนี้เธอเขียนด้วยน้ำตา เธอมีสิทธิ์จะร้องมันด้วยหัวใจของเธอเอง”

“ส่วนไอ้กันจ์นั่น มันไม่ใช่ปัญหาของเธอคนเดียวอีกต่อไปแล้ว”

“ฉันอยู่ตรงนี้ และจะอยู่ตรงนี้เสมอ”

คำว่า “อยู่ตรงนี้” ของเขาไม่ใช่แค่คำปลอบใจ แต่มันคือ “ข้อตกลง” ระหว่างคนสองคนที่รักกันโดยไม่มีสัญญาใดผูกมัด นอกจากคำสัตย์ที่ต่างฝ่ายให้กันเอง ร้อยดาวสะอื้นเบา ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมานิด ๆ ทั้งที่น้ำตายังเต็มขอบตา

เธอพึมพำเหมือนคนโล่งอกที่สุดในโลก

“ขอบคุณนะมาคิน” เธอซบหน้าลงบนไหล่เขา กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ ของเขาคุ้นเคยจนเธอรู้สึกเหมือนกลับบ้าน มาคินโอบไหล่เธอไว้เต็มอ้อมแขน ใช้ปลายนิ้วลูบผมเธอเบา ๆ เหมือนกล่อมให้ใจเธอหยุดสั่น

สุนัขสองตัวใต้โต๊ะยังนอนหายใจฟืดฟาด เสียงเครื่องปรับอากาศยังคงทำงานเงียบ ๆ แต่เสียงหัวใจของร้อยดาวกับมาคินกลับดังชัดขึ้นกว่าที่เคยเป็น

ข่าวลือแพร่สะพัดเหมือนไฟลามทุ่งว่า กันจ์ กำลังจะปล่อยเพลงเก่าเวอร์ชั่นรีเมค โดยให้เด็กใหม่ของค่ายตัวเองมาร้องเปิดตัว เรียกกระแสซ้ำให้ตัวเองดังกลับมาอีกรอบ

ร้อยดาวนั่งกอดแฟ้มเอกสารสัญญาในห้องประชุมเล็ก ๆ ของค่าย แผ่นกระจกใสตรงหน้า ทำให้เธอเห็นภาพ สงคราม นั่งประจันหน้ากับกันจ์ที่หัวเราะร่วนเหมือนยังมั่นใจ โปเต้ยืนกอดอกอยู่มุมห้อง สีหน้าเหมือนคนพร้อมจะกระโจนเข้าเคลียร์หากทุกอย่างเลยเถิด

กันจ์ใส่นาฬิกาหรู เสื้อสูทตัดเย็บเนี้ยบ นั่งไขว่ห้างอย่างคนเหนือกว่า เขาวางแฟ้มข้อเสนอขายสิทธิ์เพลงลงบนโต๊ะด้วยราคาที่เห็นแล้วร้อยดาวยังสะอึก

“อยากได้เพลงนี่คืนเหรอ ได้สิ แต่ราคามันก็ต้องคู่ควรหน่อย”

“ฉันอุตส่าห์ทำให้เพลงมันดัง เธอจะเอาคืนไปง่าย ๆ ได้ไง”

เสียงกันจ์เอ่ยเยาะในห้องประชุม กวนประสาทเหมือนทุกครั้ง

ร้อยดาวที่นั่งหลังห้องกระจกขบฟันแน่น มือสั่นน้อย ๆ แต่ยังพยายามฟังทุกคำอย่างไม่ลุกหนีอีกต่อไป

สงคราม เลื่อนแฟ้มหลักฐานที่โปเต้เตรียมมาวางต่อหน้ากันจ์ ในนั้นมีสำเนาสัญญาเดิมพร้อมโน้ตปรับแก้ที่ระบุว่ากันจ์เคยละเมิดข้อตกลง หาผลประโยชน์ส่วนตัวเกินสิทธิ์หลายครั้ง

“อย่าเล่นแง่เลยกันจ์ ฉันรู้นิสัยนายดี” สงครามเอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตาคมเหลือบมองคู่สนทนาเหมือนคนจับไต๋ออกหมด

“จะเรียกราคาเวอร์ ๆ ก็ได้ แต่มั่นใจเหรอว่าถ้าฉันให้ทนายเล่นเกมย้อน จะเหลือค่าหัวนายในวงการอีกนานแค่ไหน” เสียงเขาไม่ได้ดัง แต่ทุกคำกดต่ำชัดเจนเหมือนก้อนเหล็กทับคอ กันจ์ขยับยิ้มเหย ๆ แต่คิ้วเริ่มกระตุกเพราะรู้ว่าสงครามไม่ได้ขู่เปล่า

โปเต้ยื่นข้อเสนอใหม่พร้อมซองเอกสารอีกฉบับตัวเลขถูกหั่นลงครึ่งหนึ่งแต่เป็นราคาที่สงครามตั้งใจให้ “แฟร์” ต่อทุกฝ่าย

“ฉันซื้อกลับไปในราคาชอบธรรม นายจะได้เงิน นายจะยังพอมีหน้ากลับไปทำค่ายของนายได้”

“แต่ถ้านายยังเล่นบทสุนัขข้างถนน ฉันก็จะลากนายไปนอนกองในศาล แถมหมดค่าหัวแบบถาวร”

เสียงสงครามนิ่งกริบแต่ตัดทางหนีทุกประตู กันจ์เม้มปากขยับจะพูดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในที่สุดเขาแค่พ่นลมหายใจแรง แล้วเซ็นสัญญาคืนสิทธิ์แบบไม่มีทางต่อรอง

หลังประตูห้องเปิดออก ร้อยดาวเผชิญหน้ากับกันจ์อีกครั้ง

ดวงตาเธอไม่อ้อนวอน ไม่กลัวอีกแล้ว เธอเพียงสบตาเขาตรง ๆ

“เพลงนั้น ฉันเขียนด้วยหัวใจของฉัน ต่อให้คุณเอาไปทำเงินได้อีกกี่เวอร์ชั่น มันก็ไม่ใช่ของคุณตั้งแต่ต้นอยู่ดี” กันจ์ปรายตามองเธอแล้วเบือนหน้าหนี เพราะเขารู้ดีว่าคนที่ไม่มีวันโกงเธอได้อีกแล้ว…คือเธอในตอนนี้

หลังจากวันนั้นผ่านไปเพียงไม่กี่วัน โปเต้ยื่นแฟ้มจดทะเบียนลิขสิทธิ์เพลงเวอร์ชั่นใหม่ให้ร้อยดาวด้วยมือของเขาเอง ชื่อผู้ประพันธ์ถูกแก้ไขเป็น “ร้อยดาว วสุวรางค์” เต็มตัว ไม่มีนามแฝง ไม่มีเจ้าของร่วมอีกแล้ว

ร้อยดาวมองกระดาษแผ่นนั้น น้ำตาไหลเงียบ ๆ แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับสดใสเหมือนดอกไม้ที่บานท่ามกลางพายุ

มาคินยืนอยู่ข้างเธอ มือของเขาวางบนไหล่เธอแน่นเหมือนกำลังส่งแรงใจ

“ถึงเวลาที่เธอจะได้ร้องมันในชื่อของเธอเองสักที” เสียงมาคินกระซิบข้างหู ก่อนจะกอดเธอแน่นขึ้นเหมือนกลัวว่าความฝันนี้จะหายไปอีก

สงครามมองทั้งคู่แล้วแค่นหัวเราะนิด ๆ เหมือนคนที่ลงมือจัดฉากไว้ให้ตั้งแต่ต้นโปเต้ยักคิ้วให้เฮียแบบรู้กันดีว่าหมากตัวนี้มันคุ้มค่าแค่ไหน

“เพลงนี้จะได้ออกเวทีอีกครั้งในชื่อของเจ้าของตัวจริง”

โปเต้พูดเหมือนประกาศลั่นค่าย แล้วพวกทีมโปรดิวเซอร์ท ี่ได้ยินข่าวก็ปรบมือเบา ๆ อย่างเข้าใจ