บทที่ 3 ถูกชะตา (2)

เสียงเพลงเปิดดังไปทั่วงาน จินดารัตน์นั่งอยู่ในงานกวาดสายตามองภายในงานอย่างไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ มอเตอร์โชว์ที่ไม่ค่อยจะมีผู้หญิงมาดูรถยนต์ สิ่งที่เธอเห็นมีแต่เพียงผู้ชายทุกอายุ ไม่ว่าจะเป็นอายุยี่สิบต้นจนไปถึงอายุห้าสิบปลาย ๆ แต่สายตาที่มองรถนั้นแทบจะไม่มีเลย 

ทันทีที่แสงไฟบนเวทีใหญ่ดับลง สายตาทุกสายตาจับจ้องไปที่กลางเวทีด้วยความตื่นเต้น ไม่เว้นแม้กระทั่งลูกชายของเธอเช่นเดียวกัน 

ไฟกลางเวทีเปิดขึ้น ปรากฏร่างหญิงสาวใบหน้าสวย จมูกโด่งสวย รับริมฝีปากบางอิ่มสีชมพู ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางในชุดเกาะอกกางเกงขาสั้นสีดำพร้อมเสื้อคลุมหนัง ยืนคู่กับรถสีดำรุ่นล่าสุดประจำปีด้วยท่าทางที่ยั่วยวน

“สวัสดีครับ นี่คือรุ่นล่าสุดนำเข้าจากประเทศเยอรมนี” พิธีกรหนุ่มพูดลากเสียงยาว เมื่อพูดจบก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น แต่ทว่าทุกสายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่พริตตี้สาวไม่วางตารวมทั้งจินดารัตน์ด้วยเช่นกัน 

“นี่แม่เพ็ญ พริตตี้ที่ยืนเกาะรถคนนั้นใครน่ะ” จินดารัตน์ถาม มองหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยอย่างชื่นชม

“ไม่รู้หรอกค่ะ แต่เพ็ญว่าคุณแม่อย่าไปใส่ใจเลยดีกว่าค่ะ” เพ็ญรตีมองด้วยความไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ เธอไม่ชอบ พริตตี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้ายิ่งคุณแม่คิดแปลกจะหาสะใภ้เป็นพริตตี้ล่ะก็ ไม่มีทางยอมเด็ดขาด !

“ฉันก็เห็นว่าบางทีตาภัทรน่าจะสนใจผู้หญิงแบบนี้บ้าง” จินดารัตน์เอ่ยขึ้นหันหน้ามามองลูกสะใภ้

“ดีแล้วค่ะที่ไม่สน เพ็ญไม่เห็นจะชอบเลยค่ะ” เพ็ญรตีพูดน้ำเสียงดู

แคลนพลางส่งสายตารังเกียจไปที่เวที

“ก็ยังดีกว่าให้เจ้าภัทรจมปลักกับความทุกข์อยู่แบบนี้” เมื่อได้ยินเพ็ญรตีก็นิ่งเงียบ 

ใช่ ! เป็นเรื่องจริง อย่างน้อยก็ยังดีกว่าตอนนี้ ยังดีกว่าที่ลูกชายของเธอจมปลักกับความรักที่ไม่มีวันห้วนกลับคืน แต่เธอก็ไม่มีวันยอมรับลูกสะใภ้ที่ไม่มีหน้ามีตาในสังคมอย่างแน่นอน !!

“ ตาทศ” จินดารัตน์เรียกลูกชายที่กำลังจ้องพริตตี้สาวไม่วางตาจนเพ็ญรตีจ้องบิดหูด้วยแรงหึง 

“โอ๊ย ๆ เจ็บ !”

“เจ็บสิดีเผลอไม่ได้” เพ็ญตรีกัดฟันพูด สายตาจิกขู่ก่อนจะปล่อยมือออกจากหูคนเป็นสามี

“ว่าแต่คุณแม่มีอะไรครับ” ทศวรรษโน้มตัวลงไปหาพลางยกมือขึ้นลูบใบหูเพื่อบรรเทาความเจ็บ

“ฉันอยากรู้จักแม่พริตตี้ที่ยืนเกาะรถอยู่ ไปเรียกมาให้ฉันหน่อยล่ะกัน” ทศวรรษหันไปมองเวทีอีกครั้ง พริตตี้สาวที่ยืนอยู่ข้างรถได้เดินออกจากเวทีไปแล้ว

“คุณแม่คะ ! เพ็ญไม่ยอมนะคะ” เพ็ญรตีร้องอุทานด้วยความตกใจ ทศวรรษมองผู้เป็นแม่อย่างไม่เข้าใจว่าตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ 

“เธอจะร้องโวยวายทำไมฉันก็แค่อยากรู้จัก” จินดารัตน์พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ

“คุณแม่คะ”

“ตาทศไปสิ ไปถามผู้จัดการสิ” เมื่อเป็นคำสั่งคนเป็นลูกชายก็ต้องเดินออกไป เขาไม่รู้ว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่คงไม่คิดจะเอามาเป็นลูกสะใภ้จริง ๆ หรอกมั่ง

“คุณแม่คิดจะทำอะไรคะ ? คุณแม่จะให้ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาแต่งกับตาภัทรไม่ได้นะคะ” เพ็ญรตีพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ 

“เรื่องนั้นเราค่อยมาว่ากัน ตอนนี้ฉันแค่รู้สึกถูกชะตาก็เท่านั้น” จินดารัตน์เอ่ย สายตาจ้องมองไปที่ที่หญิงสาวใบหน้าสวยยืนบนเวทีอีกครั้งถึงแม้ว่าตอนนี้เจ้าของร่างจะลงจากเวทีไปแล้วก็ตาม ถึงจะเป็นสะใภ้ได้แต่ใช่

ว่าหลานชายจะยอมเปิดใจง่าย ๆ 

จิรภาณินท์เดินเข้ามาภายในห้องแต่งตัว มือขวายกขึ้นหมุนคอบิดด้วยความล้า หลังจากที่เธอยืนค้างท่าเดิมอยู่นาน หญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้หน้ากระจกพร้อมถอนหายใจออกมา 

เสียงท้องร้องดังขึ้นทักท้วงความหิว อาหารเช้าที่ยังไม่ตกถึงท้องสักคำ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลา สองมือเก็บของใส่กระเป๋าสะพายให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด

.

.

.

เสียงท้องร้องดังขึ้นทักท้วงความหิว อาหารเช้าที่ยังไม่ตกถึงท้องสักคำ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลา สองมือเก็บของใส่กระเป๋าสะพายให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด

เพียงเวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที จิรภาณินท์เดินออกมาพร้อมกับชุดเดรสสีดำของเธอ หญิงสาวมองตัวเองที่กระจก พร้อมหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องแต่ทว่ากลับต้องหยุดชะงักลงเมื่อใบหน้าของสดายุผู้จัดการพริตตี้ยืนดักรอเธออยู่

“เจ๊” 

สดายุสาวประเภทสองมองด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ 

“มีคนอยากพบหล่อนน่ะย่ะ ฉันก็แค่มาบอก เผื่อจะได้ค่าตัวเพิ่ม เขารออยู่ข้างนอก” สดายุพูดจบสะบัดหน้าเชิดเดินไปทันที หญิงสาวได้แต่มองพร้อมถอนหายใจออกมา 

“บางทีฉันต้องหางานใหม่แล้วจริงๆ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากห้อง สายตาคู่สวยพบกับชายคนหนึ่งอายุราว ๆ สี่สิบปลายยืนดักรอเธออยู่ หญิงสาวเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไปแต่ทว่ากลับไม่ทัน 

“เดี๋ยวหนู” เสียงเรียกทำให้หญิงสาวหันไปมองด้วยความไม่พอใจสักเท่าไหร่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้ชายยืนดักรอเธอ แต่ก็เป็นทุกครั้งที่ไม่ชอบ

“คุณลุงคะ หนูคงไม่ว่างไปทานข้าวหรืออะไรก็แล้วแต่นะคะต้องขอโทษด้วยค่ะ” เมื่อพูดจบหญิงสาวหมุนตัวเดินออกไปโดยไม่คิดจะสนใจ 

“นี่หล่อนสามีฉันไม่ได้พิศวาสเธอหรอกนะ” 

จิรภาณินท์หยุดเดิน เธอหมุนตัวกลับไปมองอีกครั้ง สายตาคู่สวยสำรวจใบหน้าถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางจัดด้วยความสงสัย

“แม่ฉันอยากพบกับหล่อน ถ้าอยากจะหางานใหม่ทำที่ดีกว่านี้ก็เดินตามฉันมา” เพ็ญรตีเชิดหน้าใส่ มืออีกข้างยกบิดหูสามีลากให้เดินตาม 

หญิงสาวมองสองสามีภรรยาพลางทบทวน คงไม่ได้มาหลอกเธอหรอกมั้ง เพราะดูจากท่าทาง ภรรยาจะห่วงหน้าดู ลองดูสักครั้งก็ไม่ผิดว่าแล้วจิรภาณินท์ตัดสินใจเดินตามไปทันที ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าหากได้งานใหม่ก็คงจะดี แม่ของเธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอีก