พรีมายาพยายามสะกดความรู้สึกมองดวงตาคู่คมเฉียบของชายหนุ่มหล่อที่เล็งไว้ผู้อยู่ห่างจากบาร์ หน้าเคาน์เตอร์ที่เธอนั่งอยู่ไม่ไกลนัก ก่อนหน้านี้..หล่อนคิดหน้าตาดีแล้ว ยังสังเกดุเห็นว่านัยน์ตาของเขาเป็นสีน้ำตาลและอบอุ่น..หากวินาทีนี้เปลี่ยนเป็นดำขลับมีเสน่ห์ นั่นรวมถึงการจ้องมอง มายังใบหน้าของเธอไม่วางสายตาด้วยเช่นกัน..
"ทำไมใจสั่นจัง"
อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าการปรากฎตัวของเธอในครั้งนี้ไม่ผิดจังหวะแน่นอนศอกหนึ่งข้างพร้อมวางคางได้รูปลงบนหลังมือ เผยรอยยิ้มน้อยๆส่งไปให้อีกฝ่าย ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ ชายหนุ่มผู้อยู่ท่ามกลางเสียงเพลงจะส่งยิ้มตอบกลับ
เขายกแก้วขึ้นชนกลางอากาศเป็นการทักทายเธอเช่นกัน ช่วงทำนองเลงแผ่วลง บทเพลงจังหวะ เพลงป๊อบ บรรเลงอย่างต่อเนื่อง กระซิบบอกชายหนุ่มให้ลุกจากโซฟาสีแดงนั่น..เดินมานั่ง บาร์ ข้างๆเธอ
"จะรังเกียจไหมถ้าผมจะเลี้ยงค็อกเทลคุณสักแก้ว"
ไม่น่ารังเกียจหรอก...เป็นการทักทายที่น่าสนใจ..บ่งบอกถึงนิสัยเจนจัดเรื่องผู้หญิงของเขาได้อย่างได้เป็นอย่างดี.."ได้สิคะ"พรีมายาตอบรับทันควัน โดยไม่ละต่อแววตาดุจพญาอินทรีของอีกฝ่าย..
"ถ้าคุณไม่แอบใส่สารอย่างอื่นเข้าไป..ก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไรนะคะ"
ดวงตาคู่คมเป็นประกายยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ไม่น่าเชื่อว่าคนไกล้ชิดของคุณจะปล่อยให้ผู้หญิงสวยๆมาสถานที่แบบนี้คนเดียว"
"ไม่หรอกค่ะ..ปรกติก็ไปไหนมาใหนคนเดียวตลอด เพื่อนๆฉันไปทำธุระเดียวมาค่ะที่สำคัญคนไกล้ชิดที่คุณพูดถึงยังไม่มีสักคนค่ะ"
"อ้อผมยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลย"กล่าวโทษตัวเองว่า
"แย่จริงๆเลยเรา"
"พรีมายาค่ะ" แล้ว..คุณล่ะคะ
ผม....แอล..พูดไม่ทันจบ.เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
ทันทีเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าถือสั่นแล้วดังขึ้น..เธอล้วงหยิบมันออกมาแนบหู พรีมายา.."ขอตัวสักครู่นะคะ"
"ฮัลโหล...อึม..อยู่ตรงใหน..โอเค..เจอกัน..ยืนอยู่ตรงนั้นแหล่ะ..โอเค"
คุยเสร็จ..วางสาย..."ฉัน..ต้องเสียมารยาทแล้ว..ขอตัวไปหาเพื่อนนะคะ"
พรีมายา ปรายตามองอีกฝ่ายอย่างพยายามโปรยเสน่ห์..ร่างบางลุกเดินออกไปแต่กลิ่นหอมนั้นยังเย้ายวนอยู่..
แอล มาเฟียหนุ่มผู้เย็นชาไม่เคย ต้องตามผู้หญิงคนใหน เหมือนโดนตกเข้าอย่างจัง..แต่ตอนนี้กลับโดนพรีมายา..ลุกออกไปกลางคัน..เขารู้สึกหงุดหงิดมากที่โดนหยามหน้าขนาดนี้..แอลโบกมือเรียกบาร์เทนเดอร์ "ขอวอดก้า"
ด้วยความโมโห..จึงยกไปหลายแก้ว..แต่ยังแอบมองตามพรีมายาอยู่ว่าเธอไปใหน.."ทำไมฉันต้องสนใจผู้หญิงพวกนี้ด้วย.."
ส่วนทางด้านพรีมายา ได้เจอกับ แยมมี เพื่อสาวคนสนิทที่เนรมิตและสอนจริตให้เธอสวยดูดีมีระดับโปรยเสน่ห์ได้เพียงนี้ แยมมี่เป็นผู้วางแผนสอนทุกอย่างให้ พรีมายาจาการที่พรีมายาอ่อนหัดเรื่องผู้ชายจนโดนหลอกให้กลายเป็นผู้อยู่เหนือเกมส์บ้าง..
"หมดเวลาสำหรับ บททดสอบนี้..ฉันมองดูอยู่ห่างๆ ใช้ได้เลยทีเดียวเอาเท่านี้ก่อนพอกรุบกริบ"
เพื่อนสาวเรียกตัวกลับหลังจากแยกโต๊ะนั่ง..พรีมายาพยักน่าถามด้วยความสงสัย.."แกว่าเค้าสนใจฉันมั้ย..ปล่อยทิ้งไว้กลางคันแบบนี้เลยเหรอ"
"อึม...จะได้ดูน่าค้นห้าถ้าเค้าชอบแกจริงเดี๋ยวเค้าก็ตามมา"
ผู้คนระดับหรูในคลับให้แห่งนี้คนไม่พลุกพล่าน..แต่ดูเหมือนเสน่ห์พรีมายาจะไม่หยุดแค่นั้น..มีหนุ่มเพล์บอยคนอื่นมาขอชนแก้วกับหล่อน
ด้วยความที่แยมมี่ สอนจริตวางตัวให้เพื่อนและแปลงโฉมให้สวยดุจนางพญา แต่สิ่งที่แยมมี่ไม่ได้สอนให้เพื่อนอีกอย่างนึงคือ.....สอนดื่มเหล้า ....แต่ไม่ทันแล้ว..
พะ..พะ..พรี..
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ ลืมสวัสดี กราบสวัสดีมิตรรักแฟนนิยาย Yurial ทุกท่านนะคะ ขอบคุณรี๊ดทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ
"ฟ๊อด^^จู๊บ" ใบหน้าสวยทั้งหอม ทั้งจู๊บแก้มเพื่อเป็นการให้รางวัลปลอบใจแก่คนไข้ที่อยู่บนเตียงอย่างอ่อนโยน วงแขนบางโอบกอดร่างหนาซุกลงที่อกแกร่ง เขาช่างดูซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัดผิดหูผิดตา กอดนี้ช่างเป็นอ้อมกอดที่แสนอบอุ่มที่แอลรอคอยและเฝ้าตามหามานาน บัดนี้คุ้มค่าแก่การรอคอยเป็นที่สุด"เดี๋ยวค่ะ พรีมลืมไปเลยว่ามีความลับบางอย่างที่ยังค้างคาใจ ความจริงอาทิตย์ก่อนพรีมไปหาคุณที่บริษัท ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนคุณเหรอคะ ดูท่าทางสนิทสนมคงจะคบกันมานานแล้วแล้วแบบนี้พรีมจะต้องไปเป็นเมียน้อยคุณเหรอคะ คุณต้องเลือกนะคะระหว่างพรีมกับผู้หญิงคนนั้น" น้ำเสียงจริงจังอย่างเอาเรื่องลุกขึ้นเอ่ยกับคนที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย"ฮะ ?? ใคร อย่าบอกนะว่าคุณเจอวี""วีไหนพรีมไม่รู้จัก "ใบหน้าสวยเบิกตากว้างคิ้วเรียวขมวดปมอย่างคนสงสัย ให้กับชื่อที่แอลเอ่ยถึง"ก็ผู้หญิงที่คุณเจอนั่นแหล่ะ ตัวเล็ก ๆขาว ๆ ผมสั้นใช่มั้ย โถ่ พรีม ผมเลือกทั้งคุณและวีนั่นแหล่ะ "
เหมือนทุกอย่างกำลังจะจบลงด้วยดี เสียงเคาะห้องดังขึ้น สักพักตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเดินพร้อมกับเปิดประตูห้องเข้ามา ปรากฎร่างชายหนุ่ม สูงขาวหน้าตาดี คนหนึ่ง ราวกับคนจีน แต่ก็คนจีนั่นแหล่ะ"คุณอยู่ที่นี่เองเหรอพรีมายา เห็นคุณหายไปไม่รับโทรศัพท์"ชายหนุ่มเสียงทุ้มต่ำหน้าตาไม่คุ้น สำหรับแอลเอาซะเลย ใครช่างกล้ามากระตุกหนวดเสือถึงที่พรีมายาถึงกับอึ้งประหลาดใจว่าเขาตามมาที่นี่ได้อย่างไร ...."เรามีเรื่องต้องคุยกันค่ะคุณเฉินอี้"มือสวยยกกุมมือหนาของแอลแล้วลูบตบเบาๆ พร้อมกับเอ่ยว่า เดี๋ยวพรีมมาอธิบายให้ฟังนะคะ ร่างสวยลุกขึ้นเดินอกไปพร้อม ชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาดี เดินตามออกไปเมื่อมวลอารมณ์ความโกรธเข้าครอบงำ เป็นเหตุให้จี๊ดไปถึงหัวใจของแอล "โอ่ะ โอ้ย คุณยังมีอะไรปิดบังผมอยู่อีกหรือ พรีมายา " แต่ต้องยอมปล่อยเธอออกไปคุยธุระอย่างช่วยไม่ได้ ครั้นจะให้บอดิการ์ดตามออกไป ก็ไม่ได้ เนื่องจากเค้ามาต่างประเทศเพียงลำพังส่วนตัวไม่อยาอ
มาเฟียร้าย..พ่ายรักสายใยสัมพันธ์หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่อีกฝ่ายเคยทำให้เธอเสียใจ ทั้งเรื่องหนี้ก้อนโตที่ครอบครัวของแอลมอบให้ ร่องรอยบาดแผลในจิตใจของพรีมายาที่ไม่มีวันหายดี รวมถึงความหวังที่พังทลายลงไม่เป็นท่า ก่อนจะเริ่มหันมาสบตาของอีกคน แล้วพูดต่ออีกด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นที่อก เขามาตามหาเธอทั้งที่ยังมีผู้หญิงอีกคนงั้นหรือ ทำอย่างรี้ไปเพื่ออะไรกันคิดจะจับปลาสองมือหรืออย่างไร“เลิกทำหน้าเป็นไขสือได้แล้วค่ะ ฉันโดนคุณหลอกมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง พอสักที จบกันแค่นี้แล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว” มือเรียวสะบัดแขนออก ร่างเล็กทำทีเหมือนจะเดินจากไปอีกรอบ แต่ทว่าก็กลับถูกอีกฝ่ายรั้งตัวเอาไว้อีกครั้งใบหน้าสวยต้องหันกลับมามาเผชิญสายตาคมเข้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ดื้อด้านจริง ๆ !“นี่ ! คุณ-”
มาเฟียร้าย..พ่ายรักการเดินทางในต่างแดนอย่างประเทศจีนสำหรับแอลนั้นมันไม่ได้เป็นไปอย่างยากลำบากเลย ในขณะเดียวกันบรรยากาศตอนนี้ของประเทศจีนก็ไม่ได้อยู่ในหน้าหนาว นั่นจึงยิ่งจะไม่มีอุปสรรคอะไรมาขัดขวางเขาได้ สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนและและนักท่องเที่ยวประปราย อากาศที่เบาบางและปรอดโปร่งช่วยทำให้จิตใจของแอลรู้สึกแจ่มใสขึ้นมาได้ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะแวะพักหาอะไรกินอยู่แถวๆนั้นเมื่อร่างสูงเข้ามาในร้านอาหารได้แล้ว ร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าจึงได้มีเวลาหยุดพักบ้างเสียที เหงื่อกาฬยังคงไหลซึมตามกรอบหน้าเพราะว่าพิษไข้ที่ยังคงถาโถมเข้าโจมตีแอลไม่หยุด อาหารที่เขาเคยชอบ ชายหนุ่มก็กินได้ไม่เท่าไหร่เพราะรู้สึกไม่อยากอาหารในไม่นานเขาก็เรียกเก็บเงินก่อนจะเดินออกมาเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นแทนในอกของแอลยังคงรู้กลวงโหวง สีหน้าก็ซีดไร้สี ดูเหมือนคนจะเป็นลมเป็นแล้งไปได้ตลอดเวลา อย่างน้อยๆที่นี่ก็ไม่มีกลิ่นอายความทรงจำของเขาและเธอที่ว
พี่คะ… นี่วีเอง”หญิงสาวคว้ามืออีกฝ่ายมากุมไว้ ด้วยสีหน้าแววตาแสนเศร้าสลด ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติผู้เป็นพี่กรอบใบหน้าของชายหนุ่มจึงค่อยๆหันมาแล้วกระพริบตาอยู่สองสามครั้ง เพื่อปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจน เมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองเพียงแค่ฝันไปความวูบโหวงที่มีในใจก็ยิ่งจะทวีคูณเขายังคงกวาดสายตาไปรอบห้องด้วยความหวังว่า พรีมายาอาจจะกลับมาหาตนเองแล้วก็ได้ แต่เมื่อลองนั่งคิดและเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดใหม่ดูอีกครั้ง มันจึงทำให้แอลนึกได้แล้วว่าทั้งหมดที่เขาคิดมันก็เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น"นี่เราแค่ฝันไปเองเหรอ ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาเลยคงจะดี"ในความฝันนั้นเขารู้สึกว่าได้สัมผัสกับพรีมายาจริง ๆวินาทีถัดมา ร่างสูงจึงรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อพาร่างกายซูบโทรมของตนให้ลุกจากเตียงสายตาของแอลเริ่มกลับมาพร่ามัวอีกครั
สองขาเรียวหยุดอยู่ ณ ที่ที่หนึ่ง หน้าตึกสูงตระหง่านที่ตั้งเด่นอยู่เบื้องหน้า ใช่แล้ว… ในที่สุดเธอก็ยอมที่จะเสี่ยงเข้ามาเล่นในเขาวงกตแห่งความรักนี้ แม้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ตรงจุดหมายนั้นหรือไม่ก็ตามเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมายืนอยู่ที่นี่ก็คือ เธออยากจะทุ่มเทกับมันดูสักตั้ง แค่อยากจะเต็มที่กับมันให้ถึงที่สุด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เต็มที่กับมันอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่หวาดกลัวกับความเสียใจอีกต่อไป แต่เพราะว่าเธอกลัวจะเสียใจต่างหาก ในท้ายที่สุดพรีมายาจึงตัดสินใจลองกลับมาหาอีกดวงใจที่ยังคงหวาดหวั่นและเจ็บปวดกับเรื่องที่เพิ่งประสบมามันเริ่มกลับมามีความหวัง บางทีแอลอาจจะจริงจังกับเธอจริงๆก็ได้ บางที… เธออาจจะแค่เพียงตีโพยตีพายไปเอง แอลอาจจะอยากลงหลักปักฐานกับเธอต่อให้สถานะระหว่างทั้งสองจะต่างกันราวฟ้ากับดินพรีมายาในตอนนี้เปรียบดั่งคนตาบอดที่กำลังหลงทาง โดยมีเสียงกระพือปีกของหิ่งห้อยเ