ย้อนไปตอนที่ พรีมายาคบกับวศิน แฟนเก่า เขาและเธอ เจอกันครั้งแรก...ตอนมหาวิทยาลัยปี 1 ก่อนหน้านั้นพรีมายาไม่เคยมีแฟน...เลยไม่มีประสบการณ์ อาจจะมีชายหนุ่มมากหน้าหลายตาวนเวียน เข้ามาจีบเธอแต่เธอบ้างอาจจะด้วยความที่เธอรูปร่าง หน้าตาดี..กระนั้นเธอไม่ได้สานสัมพันธ์เพราะยังไม่เจอคนที่ถูกใจแถมยังไม่เข้าใจในความรักสักเท่าไหร่นัก
เมื่อเธอคบกับวศินเป็นความรักในวัยเรียน ตามแบบฉบับที่เธอเข้าใจ....เดินห้าง กินข้าว ดูหนัง ทำหลายๆอย่างร่วมกัน..เหมือนคู่รักทั่วไปเมื่อครั้นมีโอกาสที่วศินและเธอได้อยู่ร่วมกัน ทุกครั้งที่วศินขอมีอะไรด้วย ..พรีมายาจะบอกว่าไม่พร้อม ต้องแต่งงานกันก่อน เธอไม่เคยยอมให้วศินและปฏิเสธ วศินตลอด
แม้วศินเคยจะพยายามขืนใจเธอหลายครั้งแต่เธอก็รอดมาได้ทุกครั้งเพราะกลัวท้องยังเรียนไม่จบ..วศินเลยแอบไปคบสาวที่มหาวิทยาลัยเดียวกันชื่อใบเฟิร์น เรียนอยู่คณะเดียวกันโดยที่พรีมายาไม่รู้มาก่อน...
ด้วยความที่ไว้ใจ.. จนกระทั้งวันลอยกระทง พรีมายากะจะไปเซอร์ไพร้ชวนวศินไปลอยกระทง....ในคืนนั้นเธอกลับไปเจอภาพบาดตาบาดใจร้ายแรงที่สุดในชีวิตที่ช็อคแทบก้าวขาไม่ออก...เธอเห็นวศินนอนอยู่กับผู้หญิงคนอื่นในห้องคอนโดที่เธอเคยมานอนอยู่บ่อยๆ...คืนนั้นเขาและเธอทะเลาะกันหนักมากจนกระทั่งทั้งตกลงเลิกกัน... พรีมายาเสียใจเป็นอย่างมาก
วศิน อ้างเหตุผลว่า ที่เขานอกใจเธอจนกระทั้งไปมีอะไรกับคนอื่นเพราะ เธอไม่เคยยอมเขาเลยสักครั้ง ..!!เขายกเธอไว้บนหอ้งโดยไม่แตะต้องเธอ....
พรีมายาจึงมีปมในใจมาตลอด โดยเข้าใจว่าเหตุผล ...ที่เลิกกันเพราะ เรื่องนี้ที่เธอไม่ยอมนอนกับเขา...จึงเป็นสาเหตุที่ตอนนี้เธอเมาหลุดโลก ความเมาอาจจะทำให้เธอลืมความเจ็บปวดได้ และที่เธอเพ้อครั้งนี้มาจากปมจุดนี้ของเธอเข้าใจว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคือแฟนเก่าของเธอ ที่ชื่อวศิน อาจจะด้วย ฤทธ์ยา / แอลแอลกอฮอล์หรืออะไรก็ตามแต่ประกอบกัน ที่เธอดื่มเข้าไปก็เป็นได้ จึงทำให้ไม่ได้สติ
..............ปัจจุบัน......................กลับมาที่ พรีมายาและแอล......................
"ไม่อยาก ลองเหรอ??? ""หึ...มามะ ที่ยัก...?? เธอยังเพ้อไม่หยุด
"ไม่รักกันแล้วเหรอ"
"มะ มะ ไม่รัก รักอะไรของคุณ..."เมื่ออยู่ใกล้คนสวยขนาดนี้ เสียงทุ้มเริ่มพูดติดๆขัดๆให้กับร่างบางตรงหน้า
"ผู้หญิง คนนั้นมันดีกว่าฉันใช่มั้ย??"บ่นพึมพำ
............"ไหน??"
"ไม่มี..ผู้หญิงคนใหน..อะไรของคุณเมามาก คุณนอนเถอะ" แอลดึงผ้าห่มสีขาวผืนนุ่มมาปิดร่างบางของเธอไว้....เขาพยายามหักห้ามใจเบือนหน้าออกขณะกำลังจะลุกขึ้นนั้น..พรีมายากลับฉุดดึงรั้งคว้าตัวร่างหนาของไว้ทับบนร่างบางเธอไว้....ลมหายใจร้อนแผ่วเบาที่รินรดกันอยู่ตรงหน้า มีเพียงผ้าห่มสีขาวผืนนุ่มที่กั้นเนื้อเนินอก เสียดสีร่างของเขายิ่งทำให้ใจยิ่งหวั่นใหว
ใจเต้นเร็วรัวยิ่งกว่ากลอง....แบบนี้มัน.....@__@....."ฮือ....จะไม่ไหวแล้วนะ"
"คุณชวนเองนะแล้วอย่ามาโวยวายทีหลัง"
"อยากลองใช่มั้ย..ถ้าได้ไปนี่...ไม่หยุดแล้วนะ?"เขาก้มลงกระซิบข้างหูพรีมายา
"อึม'" จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ เธอตอบตกลงอย่างหน้าไม่อาย
เมื่อชายหนุ่มและสาวสวยอยู่ตรงหน้าร่วมเตียงเดียวกัน ยากเกินจะห้ามใจไหว แถมสองมือเล็กเรียวของหญิงสาวกอดคอเขาไว้ไม่ยอมปล่อย ใบหน้าของเขาก้มต่ำลง...ลมหายใจรินรดเข้าไกล้กันเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งปากกระจับของเขา ประกบที่ริมฝีปากอันบางนุ่มสีชมพูน่าจูบของเธอ....
ความรู้สึกแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย...แค่เพียงรสจูบเบาๆเท่านั้นแต่ทำเอาใจสั่นไปทั้งหัวใจ..ตอนเขาจูบเธอทำใจไหวหวั่นนี่ใช่มั้ยที่เค้าเรียกกันว่าจูบมีรสหวาน มันเป็นแบบนี้นี่เองใช่มั้ย...ลิ้นหนาของแอลรุกล้ำเข้าไปแบบไม่ลดละแม้เธอจะไม่ชำนาญนักเพราะเรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกของเธอทำให้การตอบรับเชื่องช้า ทว่าแอลก็ไม่ได้รีบร้อนกลับสอนเธอพร้อมปลุกเร้าไปในตัว ..
อารมณ์ปรารถนาล่องลอยไปในห้วงฝัน แรงยั่วสวาทนี้เกินจะต้านไหว แม้ชายใดได้มาอยู่จุดนี้ก็คงห้ามใจไม่ไหวเช่นกัน...นิ้วมือพลันเลื่อนเข้ามาถอดซิฟชุดเกาะอกสีดำของเธอออกอย่างช้าๆ
เมื่อร่างไร้อาภรณ์ของเธอเปลือยเปล่า มือหนาเลื่อนเค้นคลึงหน้าอก ยิ่งสร้างความรู้สึกร้อนรุ่มให้กับพรีมายา
เธอเผลอส่งเสียงครางอย่างแผ่วเบา "อือ........ "...เมื่อเขาลาใบหน้าจากการจูบ ไล้ลงมาที่ซอกคอขาว ไล่ระดับลงมาจนถึงเนินอกสาวอันอวบอิ่ม มือซุกซนเลื่อนระดับไล้ลงตรงจุดสัมผัสอันบอบบางของเธอ...
"อ๊ะ" พรีมายาสะดุ้ง..เริ่มรู้สึกตัวเมื่อโดนสัมผัสยังจุดสัมผัสของรักของหวงของเธอ มือน้อยปัดป่ายให้เอาออกแต่เขากระตุ้นถี่ขึ้น ถี่ขึ้น รัวๆ ไม่เป็นจังหวะ ทำให้สติเธอหลุดไปอีกครั้ง...ร่างเปลื่อยเปล่าเหมือนจักขัดขืนแต่พลันนิ่มลง
"......อ๊า.......ซี๊ด......อ๊ะ."
สลับร้องเสียงคราง.....เขาทั้งกระตุ้นเนินสวาทและตรงนั้นของหล่อน...
แอลสัมผัสได้ถึงน้ำใสๆที่กำลังไหลออกมาของเธอ "คราวนี้ไม่หยุดจริงๆแล้วนะ" ..
"พร้อมแล้วสินะ"....
".ต่อมั้ย??"
"อึม.."พลันพยักหน้า
...เป็นอย่างไรกันบ้าง โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ รี๊ดทุกคน....
แอล มองร่างบางที่อยู่ตรงหน้า..เธอหน้าแดงแก้มระเรื่อ ดูเหนื่อยหอบ หลังถาม ว่าต่อไม๊..แต่ถ้าหยุดตอนนี้เขาก็หยุดไม่ได้แล้วเช่นกัน.. พูดจบ แอลประกบปากหนาเข้าลิ้มรสความหวานจากปากของเธอทันที เรือนร่างของเธอเปลื้องจากอาอาภรณ์คงเหลือเพียงเกาะอกชิ้นน้อยของเธอ...เขาไม่รอช้าปลดเปลื้องมันออกอย่างชำชำนาญ.. "อืออออออออออ" เมื่อเริ่มรู้สึกตัว เธออยากจะต่อต้าน... แต่มีความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามาทำให้เธอคล้อยตามเขาเป็นระยะ..เป็นสัมผัสที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน.. พรั๊บ...เสียงของเสื้อผ้าราคาแพงของเขาถูกโยนกระทบลงพื้นปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาออก ...พร้อมกับเบียดตัวเข้า..ตรงกลางหว่างขาเล็ก...ค่อยๆลูบไล้ขาอ่อนจากด้านนอกเข้าสู่เนินสาว ...เมือความเป็นชายสัมผัสเธอจนเธอสะดุ้ง... "มะ มะ ไม่"...เธอเริ่มรู้สึกตัว...เธอยกสองมือเรียวบางดันแผงหน้าอกของร่างใหญ่ไว้... "ยะ..ยะ.หยุดก่อนได้มั้ย..??" "โถ่ว..!!!!!!บอกแล้วไง...ถ้าได้ไปไม่หยุดแล้วนะ"...แอลพูดจบ ยกยิ้ม ประทับริมฝีปากหนาโน้มตัวเข้าหาทับร่างของเธออีกครั้งเพื่อให้เธอต่อต้านอะไรอีก เมื่อปลุกอารมณ์เร้าก่อนกระตุกเกร็งถี่จนเธอสติหลุดไปอีกครั้ง...พรีมา
ภายในห้องนอนสุดหรู ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ไฟสลัวที่สาดส่องราวกับจะช่วยขับกล่อมบรรยากาศให้เต็มไปด้วยมนต์สะกดแห่งกามารมณ์ มีเพียงเสียงลมหายใจของเขาท้้งคู่ที่อยู่ในความที่เงียบสงัด..เมื่อทุกอย่างดั่งสวรรค์เป็นใจขนาดนี้ ชายหนุ่มและหญิงสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสองลมหายใจอุ่นร้อนรินรดต้นคอ ...ความปรารถนาในใจของแอล อยากจะครอบครองเธออีกครั้งยอดอกชูชันชวนเย้าให้ดูดดื่มราวกับน้ำผึ้งหอมหวานจนอดใจไม่ไหว ...ฟุบ!!!เขาโยนทิชชูลงถังขยะ...แน่นอน...เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนเขาก็ผู้ชายคนนึงที่มีความไคร่ดั่งชายปรกติ...ร่างหนาหันใบหน้าก้มโค้งมาบรรจงจูบลง เนินอกสวยของเธอบดขยี้ริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจซุกไซร้ดูดดึง เคล้าคลึ้งที่เนินเนินอกสวยนั้นอีกครั้ง..."อ๊าย...จะ เจ็บ"...เธอร้องครวญครางประท้วง...มือบางทาบแผกอกแกร่งใช้แรงผลักพลันดันมันออก...แอลได้ยินดังนั้นผู้ที่กำลังอยู่ในกามารมณ์ครุกรุ่น ใช่ว่าจะฟังเสียงนั้นก็ไม่ เขากระตุกยิ้มมุมปาก จับมือน้อยสองข้างของเธอออก ถอดถอนลิ้นจากหน้าอกเลื่อนไซร้คอ โลมเลียขบกัดเบาๆ แล้วแทรกลิ้นหนาเข้าไปที่ปากอิ่มของเธอ....เขากวาดดูดดึงลิ้นจนกายของเธอ
ใจละเมอ..ถึงแม้ว่าเขาจะคิดจริงใจกับเธอจริงๆ อย่างไรเสียพรีมายาก็คงจะรับความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี เพราะสถานะระหว่างเธอและเขามันแตกต่างกันมากเกินไป…"หรือฉันต้องให้เค้ารับผิดชอบเหมือนครั้งแรกที่ได้บอกไปนะ"หญิงสาวปล่อยให้ความรู้สึกและเหตุผลต่อสู้กันอยู่เช่นนั้น ความเสียใจมันทวีคูณแล้วเข้าถาโถมจิตใจที่แตกสลายเสียจนเธอไม่สามารถประคองสติไว้ได้อีกต่อไป จนเธอคิดไม่ออกแล้วด้วยซ้ำว่าต่อจากนี้พรีมายาจะดำเนินชีวิตอย่างไรต่อการจากลามันเจ็บปวดขนาดนี้เลยหรือ…พรีมายาคิด ก่อนที่จะยังคงร่ำไห้ต่อไปอีกพักใหญ่จนหญิงสาวหมดแรงแล้วผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าในที่สุด….รุ่งเช้าวันต่อมา ...พรีมายานึกขึ้นได้ว่าหากเธอท้องจะทำอย่างไรกัน ในหัวพลันนึกขึ้นได้ว่าเคยอ่านบทความนึงแนะแนวเกี่ยวกับเพศศึกษา
ณ.เซฟเฮ้าส์สุดหรูของมาเฟียแอล....พิจารณามองหญิงสาวที่อยู่ตรงข้างหน้าเขาตอนนี้ เธอเป็นผู้หญิงประเภทใหนกันแน่..แอลกำลังครุ่นคิด เธอเป็นประเภทชอบนอนกับผู้ชายรูปร่างร่างหน้าตาและฐานะดีหรือ แต่ดูจากที่เธอเพิ่งเสียความสดซิงให้เขาเมื่อคืนนี้เป็นคนแรกก็ไม่น่าจะใช่...หรือเป็นพวกรักนวลสงวนตัวเป็นอย่างยิ่ง นิสัยและแววตาของเธอตอนนี้ยากแก่การคาดเดาจนแอลเริ่มสับสนแต่มาเฟียอย่างเขาไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรนี่....ใช่ว่าจะไม่เคยนอนกับผู้หญิง..นอนคืนเดียวเงินฟาดหัวก็จบต่างคนต่างไปไม่ต้องผูกมัดอะไรไม่ต้องรู้สึกผิด....แต่สำหระบเธอคนนี้ทำไมมัน.....รู้สึกแปลกๆ...สำหรับเขาแอลแล้วมีแต่ผู้หญิงอยากเข้าหา ด้วยฐานะและหน้าตาอันหล่อเหลาหุ่นซิกแพ็คราวกับนายแบบ...ครั้นเมื่อแอลขยับ เข้าไกล้ แต่เธอกลับถอยหนี ลมหายใจอุ่นรดใบหน้า ประสาทสัมผัสการรับรู้อารมณ์และความรู้สึกบ่งบอกว่าเธอกำลังหวาดกลัวเขาอยู่ตอนนี้...พรีมายาผลักร่างแกร่งให้ออกห่างด้วยความกลัวจนตัวสั่น....ดึงผ้าห่มมาปิดร่างบางของเธอเอาไว้..."ออกไปข้างนอกก่อน" เสียงเรียบของแอลสั่งแม่บ้านที่สั่งให้มาดูแลเธอ ให้ออกไปก่อ
ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งในใจกลางเมืองหลวงแอลและพรีมายายังคงเดินชมสินค้าชั้นนำต่างๆ มากมาย โดยมีพนักงานตามแบรนด์ช็อปชั้นนำออกมาต้อนรับ เนื่องจากทุกคนในนี้ต่างรู้จักตัวชายหนุ่มดี เพราะนอกจากชายหนุ่มผู้นี้จะมีรูปร่างหน้าตาแสนหล่อเหลา สาวๆ ในวงในก็ยังต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ประเป๋าหนักทั้งยังสายเปย์…“ไปลองชุดนี้สิ”จู่ๆ เสียงทุ้มลึกก็เอ่ยดังขึ้น ส่งผลให้เธอต้องหันไปมองตาม เมื่อดวงตาคู่สวยปราดพบกับสิ่งที่ชายหนุ่มหมายถึงก็ถึงกับต้องทำหน้าตาเหลอหลา“ใครมันจะไปกล้าใส่กัน!”พรีมายาหันมาเอ็ดใส่ทันที คิ้วเรียวขมวดยุ่งพลางกระแทกศอกใส่อกแกร่งไปเบาๆ หนึ่งที รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากใบหน้าคมคายจึงผุดยิ้มขึ้นก่อนแอลจะยอมปล่อยให้หญิงสาวเดินเลือกของต่อไป ชุดที่ชายหนุ่มว่ามันก็เป็นชุดว่ายน้ำสุดวาบหวิวที่เว้าหน้าเว้าหลังเสียจนอะไรๆ แทบจะโผล่ออกมาทักทายประชาชีได้อยู่แล้ว ต่อให้จ้างพรีมายาสักสามแสนเธอก็จะไม่ใส่ชุดนี้เด็ดขาด!เมื่อตกลงจ่ายเงินกันเสร็จหญิงสาวจึงรีบเดินดุ่มๆ ออกมาด้วยความว่องไว เพราะอยู่สู้หน้าพนักงานที่อยู่ในร
พรีมายากึ่งเดินกึ่งวิ่งพยายามที่จะเดินออกไปเรียกแทกซี่ขึ้นรถกลับบ้านคราเดียวกันพลันรู้สึกหวิวไหวประหลาดไหลซ่านไปตามร่างกายเหมือนวิ่งวนด้วยความสับสนกระวนกระวาย ก่อนจะหยุดที่อกข้างซ้ายหัวใจอันเฝ้าปรารถนาฉับพลันเสียงเบรกเสียงแตร รถอะไรบางอย่างคันนึงดังลั่นไปทั่ว"ปริ้น................"เสียงเบรกดังยาวๆร่างของพรีมายาล้มลงกับพื้น เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เปียกปอนด์ไปด้วยโคลนตม"โอ้ยยยยย!!!!" พรีมายาร้องเสียงหลงพรางก้มตัวลงจับที่เข่า..ทันใดทันนั้นมีสุภาพบุรุษรีบเข้ามาพยุงตัวเธอลุกขึ้นขาข้างนึงเหมือนจะเจ็บร่างบอบบางเธอเลาะเทอะเปราะเปื้อนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำบนถนนที่สาดกระเซ็นเข้าใส่.."คุณเป็นอะไรมั้ยครับบผมช่วย"เสียงตะโกนดังแข็งกับสายฝนและเสียงรถที่วิ่งอยู่บนท้องถนน แทบจะไม่ได้ยินเสียง แต่ก็ยังพอจับใจความได้"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ"ขณะพยายามจะลุกขึ้น....."โอ้ย!!""ขาคุณอาจจะเจ็บให้ผมช่วยอุ้มนะครับ"สุภาพบุรุษท่านนั้นพูดกับเธอเสียงทุ้มต่ำเมื่อเข้ามาอยู่ไกล้ มือหนาของเขาจับไหล่ของพรีมายาสองข้างเพื่อจะพยุ่งร่างบางยกขึ้น
ณ โรงแรมหรูกลางใจเมืองลมหายใจอุ่นรดใบหน้ากระซิบข้างหูเธอนั่นแทบจะทำให้หยุดหายใจ เธอสะดุ้งพลันเอียงไหล่หลบเล็กน้อยไม่กล้าสบตาข้างในอกข้างซ้ายเต้นสั่นดังรัวไม่เป็นจังหวะ..เธอต้องควบคุมสติไม่ให้หลุดลอย แต่อยู่ๆชายหนุ่มก็หยุดการเคลื่อนไหว ผละตัวเดินออกไปยังห้องน้ำแอลยกยิ้มเพียงหัวเราะในลำคอเดินคล้อยหลังไปอาบน้ำ แต่อีกคนยังยืนใจสั่นแทบระเบิดอยู่ในชุดคลุมสีขาวที่ไม่มีเสื้อผ้า...เธอก้าวขาเดินไปเปิดม่านดูวิวรอบๆมองไปเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองหลวงตึกสูงระฟ้าประดับประดาไปด้วยแสงไฟระบิบระยับ ก่อนเคลื่อนสายตาไปยังเบื้องล่างบนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถแม้จะมืดค่ำแต่คนก็ยังออกเดินทาง..สักพักสอดสายตามองหาไดร์เป่าผม ซึ่งห้องนอนที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามวิวดี และหรูหราแห่งนี้คงมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน"เอ..อยู่ใหนน๊า.."พรีมายาเดินวนหารอบๆ"นี่ไง มีจริงๆด้วย"ฟู่...!!!เสียงไดร์เป่าผมดังทั่วห้อง มือน้อยๆค่อยสยายเป่าผมของเธอ ฉันพลันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก๊อก ก๊อก ก๊อก"หือ..!!ใครมา..หรือว่าพนักงาน"พรางเดินไปเปิดประตู..
เสียงของริมฝีปากที่กำลังถูกดูดกลืน ลิ้มรสความหวานล้ำจากริมฝีปากกันและกันยังคงดังขึ้นอยู่ในห้องพักโรงแรมสุดหรู ลมหายใจของหญิงสาวบางจังหวะก็ขาดห้วงไปเนื่องจากรสจูบแสนเร่าร้อน“ให้หยุดแค่นี้ไหม?” เสียงนุ่มกระซิบถาม "ถ้าเธอให้ หยุด ฉันก็จะหยุดแล้วพาเธอไปส่งที่บ้านตอนนี้" คำถามนี้ช่างตอบยากยิ่งนักในขณะที่พรีมายากำลังเคลิบเคลิ้มไปกับจุมพิตที่วาบหวามกรอบใบหน้าคมคายของแอลก็ผละออกก่อน เลยทำให้พรีมายาต้องปรือตาขึ้นมาด้วยความงุนงง เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวอีกครั้งด้วยความใส่ใจแววตาของเขาเปลี่ยนไปจนพรีมายาเองยังสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกภายในที่อีกฝ่ายมี แต่ตอนนี้สติของเธอนั้นเริ่มเลือนลางจนแทบจะประมวลผลอะไรได้อีก สัญชาตญาณถูกใช้เป็นสิ่งนำทาง ไม่สนใจความถูกผิด สิ่งเดียวที่อยู่ในห้วงความคิดของเธอตอนนี้ก็คือ เธอต้องการเขา“ไม่… ฉันต้องการคุณ คุณแอล…”น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ยบอกถึงความต้องการของตน ดวงตาคู่สวยเองก็ยังจดจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีเข้มตรงหน้า สื่ออารมณ์ว่าเธอแทบจะทนไม่ไหวแล้วตอนนี้เมื่อเป็นดังนั้นแอลจึงไม่ร
เหมือนทุกอย่างกำลังจะจบลงด้วยดี เสียงเคาะห้องดังขึ้น สักพักตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเดินพร้อมกับเปิดประตูห้องเข้ามา ปรากฎร่างชายหนุ่ม สูงขาวหน้าตาดี คนหนึ่ง ราวกับคนจีน แต่ก็คนจีนั่นแหล่ะ"คุณอยู่ที่นี่เองเหรอพรีมายา เห็นคุณหายไปไม่รับโทรศัพท์"ชายหนุ่มเสียงทุ้มต่ำหน้าตาไม่คุ้น สำหรับแอลเอาซะเลย ใครช่างกล้ามากระตุกหนวดเสือถึงที่พรีมายาถึงกับอึ้งประหลาดใจว่าเขาตามมาที่นี่ได้อย่างไร ...."เรามีเรื่องต้องคุยกันค่ะคุณเฉินอี้"มือสวยยกกุมมือหนาของแอลแล้วลูบตบเบาๆ พร้อมกับเอ่ยว่า เดี๋ยวพรีมมาอธิบายให้ฟังนะคะ ร่างสวยลุกขึ้นเดินอกไปพร้อม ชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าตาดี เดินตามออกไปเมื่อมวลอารมณ์ความโกรธเข้าครอบงำ เป็นเหตุให้จี๊ดไปถึงหัวใจของแอล "โอ่ะ โอ้ย คุณยังมีอะไรปิดบังผมอยู่อีกหรือ พรีมายา " แต่ต้องยอมปล่อยเธอออกไปคุยธุระอย่างช่วยไม่ได้ ครั้นจะให้บอดิการ์ดตามออกไป ก็ไม่ได้ เนื่องจากเค้ามาต่างประเทศเพียงลำพังส่วนตัวไม่อยาอ
มาเฟียร้าย..พ่ายรักสายใยสัมพันธ์หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่อีกฝ่ายเคยทำให้เธอเสียใจ ทั้งเรื่องหนี้ก้อนโตที่ครอบครัวของแอลมอบให้ ร่องรอยบาดแผลในจิตใจของพรีมายาที่ไม่มีวันหายดี รวมถึงความหวังที่พังทลายลงไม่เป็นท่า ก่อนจะเริ่มหันมาสบตาของอีกคน แล้วพูดต่ออีกด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นที่อก เขามาตามหาเธอทั้งที่ยังมีผู้หญิงอีกคนงั้นหรือ ทำอย่างรี้ไปเพื่ออะไรกันคิดจะจับปลาสองมือหรืออย่างไร“เลิกทำหน้าเป็นไขสือได้แล้วค่ะ ฉันโดนคุณหลอกมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง พอสักที จบกันแค่นี้แล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว” มือเรียวสะบัดแขนออก ร่างเล็กทำทีเหมือนจะเดินจากไปอีกรอบ แต่ทว่าก็กลับถูกอีกฝ่ายรั้งตัวเอาไว้อีกครั้งใบหน้าสวยต้องหันกลับมามาเผชิญสายตาคมเข้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ดื้อด้านจริง ๆ !“นี่ ! คุณ-”
มาเฟียร้าย..พ่ายรักการเดินทางในต่างแดนอย่างประเทศจีนสำหรับแอลนั้นมันไม่ได้เป็นไปอย่างยากลำบากเลย ในขณะเดียวกันบรรยากาศตอนนี้ของประเทศจีนก็ไม่ได้อยู่ในหน้าหนาว นั่นจึงยิ่งจะไม่มีอุปสรรคอะไรมาขัดขวางเขาได้ สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนและและนักท่องเที่ยวประปราย อากาศที่เบาบางและปรอดโปร่งช่วยทำให้จิตใจของแอลรู้สึกแจ่มใสขึ้นมาได้ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะแวะพักหาอะไรกินอยู่แถวๆนั้นเมื่อร่างสูงเข้ามาในร้านอาหารได้แล้ว ร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าจึงได้มีเวลาหยุดพักบ้างเสียที เหงื่อกาฬยังคงไหลซึมตามกรอบหน้าเพราะว่าพิษไข้ที่ยังคงถาโถมเข้าโจมตีแอลไม่หยุด อาหารที่เขาเคยชอบ ชายหนุ่มก็กินได้ไม่เท่าไหร่เพราะรู้สึกไม่อยากอาหารในไม่นานเขาก็เรียกเก็บเงินก่อนจะเดินออกมาเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นแทนในอกของแอลยังคงรู้กลวงโหวง สีหน้าก็ซีดไร้สี ดูเหมือนคนจะเป็นลมเป็นแล้งไปได้ตลอดเวลา อย่างน้อยๆที่นี่ก็ไม่มีกลิ่นอายความทรงจำของเขาและเธอที่ว
พี่คะ… นี่วีเอง”หญิงสาวคว้ามืออีกฝ่ายมากุมไว้ ด้วยสีหน้าแววตาแสนเศร้าสลด ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติผู้เป็นพี่กรอบใบหน้าของชายหนุ่มจึงค่อยๆหันมาแล้วกระพริบตาอยู่สองสามครั้ง เพื่อปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจน เมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองเพียงแค่ฝันไปความวูบโหวงที่มีในใจก็ยิ่งจะทวีคูณเขายังคงกวาดสายตาไปรอบห้องด้วยความหวังว่า พรีมายาอาจจะกลับมาหาตนเองแล้วก็ได้ แต่เมื่อลองนั่งคิดและเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดใหม่ดูอีกครั้ง มันจึงทำให้แอลนึกได้แล้วว่าทั้งหมดที่เขาคิดมันก็เป็นเพียงแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น"นี่เราแค่ฝันไปเองเหรอ ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาเลยคงจะดี"ในความฝันนั้นเขารู้สึกว่าได้สัมผัสกับพรีมายาจริง ๆวินาทีถัดมา ร่างสูงจึงรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อพาร่างกายซูบโทรมของตนให้ลุกจากเตียงสายตาของแอลเริ่มกลับมาพร่ามัวอีกครั
สองขาเรียวหยุดอยู่ ณ ที่ที่หนึ่ง หน้าตึกสูงตระหง่านที่ตั้งเด่นอยู่เบื้องหน้า ใช่แล้ว… ในที่สุดเธอก็ยอมที่จะเสี่ยงเข้ามาเล่นในเขาวงกตแห่งความรักนี้ แม้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ตรงจุดหมายนั้นหรือไม่ก็ตามเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมายืนอยู่ที่นี่ก็คือ เธออยากจะทุ่มเทกับมันดูสักตั้ง แค่อยากจะเต็มที่กับมันให้ถึงที่สุด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เต็มที่กับมันอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่หวาดกลัวกับความเสียใจอีกต่อไป แต่เพราะว่าเธอกลัวจะเสียใจต่างหาก ในท้ายที่สุดพรีมายาจึงตัดสินใจลองกลับมาหาอีกดวงใจที่ยังคงหวาดหวั่นและเจ็บปวดกับเรื่องที่เพิ่งประสบมามันเริ่มกลับมามีความหวัง บางทีแอลอาจจะจริงจังกับเธอจริงๆก็ได้ บางที… เธออาจจะแค่เพียงตีโพยตีพายไปเอง แอลอาจจะอยากลงหลักปักฐานกับเธอต่อให้สถานะระหว่างทั้งสองจะต่างกันราวฟ้ากับดินพรีมายาในตอนนี้เปรียบดั่งคนตาบอดที่กำลังหลงทาง โดยมีเสียงกระพือปีกของหิ่งห้อยเ
มาเฟียร้าย..พ่ายรักขายาวก้าวเข้ามาในพื้นที่บ้านที่คุ้นเคย ที่ซึ่งเคยเป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างแอลและพรีมายา กรอบใบหน้ากวาดสายตาไปทั่วด้วยหัวใจที่วูบโหวง บ้านแห่งนี้ไม่เคยจะเงียบเชียบและปิดสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ขนาดนี้เขาถือวิสาสะเดินไปทั่วบริเวณบ้านของพรีมายา แล้วก็ต้องยิ่งรู้สึกใจหายเพราะตรวจดูจนทั่ว ชายหนุ่มก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของหญิงสาวใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดถึงความโศกเศร้าที่มีอยู่ข้างใน แววตาไม่สามารถปกปิดความเสียใจเอาไว้ได้อีกต่อไป มันจุกอยู่ที่คอจนพูดอะไรไม่ถูก ร่างสูงนั่งบนโชฟาที่มันเคยมีความทรงจำระหว่างพวกเขา“ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…”สายแล้วสายเล่าที่ถูกต่อไป กลับไม่มีใครรับสายหรือวี่แววของเธอเลยแอลไม่อยากจะตีโพยตีพาย แม้จะรู้อยู่ลึกๆ
มาเฟียรัก พักร้ายฝันสลาย“อืม งั้นฉันจะไปจัดการเอง”เสียงทุ้มตอบกลับปลายสายด้วยโทนเสียงที่ดูจริงจังกว่าทุกที เสียงกระซิบกระซาบบ่งบอกได้ว่าเรื่องที่ตัวเองกำลังคุยอยู่นั้นช่างเป็นเรื่องสำคัญและไม่ต้องการอยากให้ใครมาได้ยินจริงๆ สีหน้าขึงขังคิ้วทะนงขมวดมุ่น เขายังคงยืนเคร่งคร่ำอยู่ผู้เดียวโดยไม่รู้สึกตัวเลยว่าด้านหลังของตนเองกำลังมีคนแอบฟังตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่“ดี… เตรียมรถมาได้เลย แล้วอย่าให้มันหนีไปไหนได้”เมื่อธุระสำคัญถูกจัดการไปได้แล้วหนึ่งเปลาะ มือถือสมาร์ทโฟนจึงถูกวางสายลงแล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกงดังเดิม แอลพลิกตัวกลับมา เตรียมจะกลับเข้าไปเอาสูทด้านใน แต่แล้วเขาก็ต้องผงะเมื่อกรอบสายตาหันมาพบกับร่างของหญิงสาวผู้เป็นที่รักของตนกำลังยืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว“มีเรื่องด่วนหรือคะ?”
มาเฟียคลั่งรักแสงแดดโลมเลียตามผิวกายขาวละเอียดของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของชายหนุ่ม ลมหายใจพ่นออกมาแผ่วเบาสม่ำเสมอภายใต้สายตาของร่างสูงที่กำลังกอดกระชับตัวของเธอเอาไว้จุ๊บ…เสียงจุมพิตดังขึ้นเมื่อในยามที่แอลกดริมฝีปากลงที่หน้าผากมนของพรีมายาด้วยความเอ็นดูสายแล้วสายเล่าของขิมโทรจิกผู้เป็นเจ้านาย กระนั้นชายหนุ่มกลับเลือกที่จะบอกกับเลขาสาวไปว่าวันนี้ตนจะขอเลื่อนนัดออกไปทั้งหมด เหตุก็เพราะ การที่ได้มีเวลากับคนตนรักนั้นช่างเป็นโมเมนต์ที่แสนล้ำค่าของแอลหัวใจของเขายังคงเต้นระส่ำเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขายกยิ้มออกมาก่อนจะซบแนบใบหน้าลงที่กลุ่มผมสลวยของหญิงสาว“อือ…”เสียงครางดังขึ้นเบาๆ ในลำคอ บ่งบอกว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นเริ่มรู้สึกตัวแล้ว แอลจึงหยุดนิ่ง
เสียงเฉอะแฉะดังก้องอยู่ภายในรถสีดำคันหรู โดยที่พรีมายาก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองขึ้นมาคร่อมอยู่บนตักของแอลตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเผลอปล่อยให้ตัวเองได้ทำตามสัญชาตญาณไปครั้นจะมาหยุดกลางคันเอาเสียตอนนี้ จิตใจลึกๆของเธอก็คงจะรู้สึกขัดใอยู่ไม่น้อย แรงความเสน่หาของพรีมายานั้นเริ่มท่วมท้น จนในที่สุดเธอก็ต้องยอมจำนนต่อมันฝ่ามืออุ่นของแอลลูบไล้ไปตามสะโพกขาวอวบกลมกลึงแล้วออกแรงรั้งกายให้หญิงสาวตรงหน้าบดเบียดเข้ามารับกับจังหวะของเขา แม้จะเป็นเพียงแค่การจูบเล้าโลมแต่มันก็ทำให้พรีมายาอดไม่ได้ที่จะเผลอครางเสียงกระเส่าออกมา เพราะว่าในตอนนี้ทุกอณูของร่างกายเธอนั้นอ่อนไหวและไวต่อการสัมผัสของแอลเป็นอย่างมากริมฝีปากยังคงถูกแอลครอบครองและแลกเปลี่ยนความหวานให้แก่กันและกันอย่างเร่าร้อน เรียวลิ้นของแอลกระหวัดเกี่ยวไล่ชิมรสชาติความหวานอย่างไม่หยุดพักจนพรีมายาแทบจะหายใจไม่ทัน กรอบใบหน้าหล่อเหลายังคงบดจูบลงมาราวกับว่าจะสามารถกลืนกินตัวเธอได้จริงๆ ปากสีเชอรี่อวบอิ่มขอ