พลั้งมือ

          รุ่งขึ้นเขาพาหญิงสาวไปยังหออันฮัวอันโด่งดังที่ตั้งตระหง่านกลางเมือง ชั้นล่างเป็นร้านเครื่องประดับ ส่วนชั้นบนสุดเป็นจุดชมวิวเหมาะแก่การพาแขกเหรื่อมาเยี่ยมชม

          “ข้าเพิ่งรู้ว่าเมืองลั่วหยางงดงามถึงเพียงนี้”

          “แม้ที่นี่จะงดงามเพียงใด แต่มิอาจสู้เมืองหลวงได้อยู่ดี” เสียงแทรกขึ้นทำให้ทั้งคู่หันไปมองต้นเสียง

          “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร”

          “ทำไมข้าจะมาที่นี่ไม่ได้ล่ะเจ้าคะ ในเมื่อหออันฮัวนี้เป็นของตระกูลเสี่ยว”

           “แม่นางท่านนี้คือ...” อวี่ซินหันไปถามคู่หมั้นของตนด้วยความสงสัย ทว่าหวังหย่งยังมิทันตอบ เหม่ยเหริยก็แทรกขึ้นเสียก่อน

          “ข้าชื่อเสี่ยวเหม่ยเหริน แม่นางคงรู้จักข้าอยู่ก่อนแล้วใช่รึไม่”

          “ที่แท้ก็แม่นางเสี่ยวนี่เอง ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไรในเมื่อคู่หมั้นของข้าเคยเอ่ยถึงท่านให้ข้าได้ยินอยู่บ่อย ๆ” นางตั้งใจย้ำคำว่าคู่หมั้นให้สตรีตรงหน้าได้ยิน

          “เอ่อ นางไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ข้าเลยพานางมาชมทิวทัศน์น่ะ” เขาตอบอึกอัก

          “เช่นนั้นข้าไม่รบกวนพวกท่านทั้งสองแล้ว” ว่าจบก็เดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง โดยไม่ได้สนใจคนทั้งคู่อีก นางจะรออย่างใจเย็นเพื่อให้ชายคนรักเอ่ยตัดความสัมพันธ์สตรีผู้นั้นที่มาทีหลัง

          วันนี้เหม่ยเหรินตรวจตราดูสินค้าที่กำลังเอาขึ้นเรือขนส่งสินค้าเพื่ออกขายไปยังเมืองต่าง ๆ ตามคำสั่งของบิดา กระทั่งทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จสิ้นหญิงสาวทอดสายตามองแม่น้ำที่บัดนี้มีแสงระยิบระยับสะท้อนผิวน้ำดูแล้วให้ความรู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก

          “คุณหนูไปนั่งพักที่ศาลาตรงโน้นก่อนกลับจวนดีไหมเจ้าคะ” เล่อจินเสนอ

          “พักสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน” เอ่ยจบ ทั้งคู่จึงเดินไปยังศาลาที่ตั้งอยู่ริมน้ำ

          “น้ำเจ้าค่ะ” สาวใช้คนสนิทยื่นน้ำให้คุณหนูของตนดื่ม

          “ขอบใจเจ้ามาก”                            

          สองนายบ่าวคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยระหว่างนั่งพัก จนกระทั่งได้ยินเสียงของคนผู้หนึ่งเอ่ยแทรกกลางบทสนา

          “ข้านึกว่าผู้ใด ที่แท้ก็แม่นางเสี่ยวนี่เอง”

          “คุณหนู แม่นางผู้นี้เป็นใครหรือเจ้าคะ เหตุใดบ่าวถึงไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”

          “ข้าเป็นคู่หมั้นของคุณชายหวังหย่ง ไม่แปลกใจที่เจ้าจะไม่เคยเห็น” ไม่รีรอให้เหม่ยเหรินตอบ อวี่ซินได้ชิงตอบขึ้นเสียก่อน

          “เจ้ามาที่นี่ทำไมรึ” นางข่มอารมณ์ขุ่นเคืองไว้ในอก ก่อนถามออกไป

          “ข้าตามคู่หมั้นมา ข้าคงไม่ต้องบอกเหตุผลกับคนนอกอย่างเจ้า”

          “หึ เล่อจิน เจ้าไปยกน้ำชามาต้อนรับแขกที” เหม่ยเหรินหาได้ใส่ใจคำพูดยั่วยุของสตรีตรงหน้า นางเพียงค่อนยิ้มที่มุมปาก

          “เจ้าค่ะ” สาวใช้รับคำ

          “ดูจากที่เจ้าไล่สาวใช้ไปคงมีเรื่องอยากคุยกับข้าใช่รึไม่”   อวี่ซินถามขึ้นทันที หลังจากอยู่ด้วยกันตามลำพัง

          “ข้าไม่ใช่คนเสแสร้ง ข้าขอพูดตามตรงเลยก็แล้วกัน”

          “ข้าอยากรู้ยิ่งนัก ว่าเจ้าจะพูดอะไร”

          “เดิมทีข้านึกว่าคุณหนูสูงศักดิ์เช่นเจ้าจะรักศักดิ์ศรี แต่ดูจากที่แย่งชิงคนรักผู้อื่นไปเป็นคู่หมั้นของตนเองอย่างน่าไม่อายแล้ว ข้าคงเข้าใจเจ้าผิดไปแล้วกระมัง”

          “ข้าต้องเป็นคนเอ่ยคำพูดนี้มากกว่า ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้ากับคุณชายหวังหมั้นหมายกันแล้ว แต่ยังไม่ยอมเลิกราตัดความสัมพันธ์ ไม่รู้ว่าเจ้าหน้าไม่อายหรือเป็นเพราะติดนิสัยต่ำช้ามาจากมารดาของเจ้า ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเป็นแค่เด็กที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าที่เสี่ยวอวี้รับเลี้ยงไว้” เหม่ยเหรินไม่อาจควบคุมอารมณ์โกรธได้อีกต่อไป เหตุเพราะถูกหญิงสาวดูหมิ่นมารดาตัวเอง นางพลั้งมือตบเข้าที่แก้มขวาฝ่ายตรงข้ามจนห้นาหันไปตามแรงตบ

          “เพี้ยะ!”

          “นี่เจ้ากล้าตบข้างั้นรึ!” อวี่ซินโมโห แต่ก่อนจะได้ตอบโต้นางเห็นร่างสูงของคู่หมั้นหนุ่มกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้จึงทำได้เพียงแสร้งบีบน้ำตา

          “เจ้ากล้ามาดูถูกมารดาข้าทั้ง ๆ ที่เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางเป็นใคร สมควรโดนเช่นนี้แล้ว”

          “ในเมื่อแม่นางเหม่ยเหรินรักใคร่คุณชายหวังมากมายจนถึงกับตบหน้าข้าเพียงเพราะว่าข้าเป็นคู่หมั้นของเขา เช่นนั้นข้าจะยอมถอนหมั้นให้เจ้าก็ได้ ฮึก” พูดพลางสะอึกสะอื้น

          “เหอะ! ถอนหมั้นงั้นรึ แล้วเมื่อครู่ผู้ใดกัน...” นางเอ่ยพร้อมกับกระชากร่างหญิงสาวเข้ามาใกล้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าหวังหย่งได้ยินบทสนทนานี้เข้าพอดี

          “เหม่ยเหริน เจ้าทำอะไรน่ะ!” เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เมื่อคิดว่าอวี่ซินถูกนางรังแก