49 ช่างบังเอิญจริง ๆ

ตอนที่49

ช่างบังเอิญจริง ๆ

รถหรูสีเหลืองจ๋า แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน เมธัชก็ประคองดุจดาวออกไปต้อนรับทันที และยังไม่ทันที่คนในรถคันสีเหลืองจะลงจากรถ ก็มีรถคันสีแดงเพลิงเข้ามาจอดในเวลาไล่เลี่ยกัน เพียงครู่เดียวคนในรถทั้งสองคันก็เปิดประตูออกมา แต่เมื่อคนในรถทั้งสองคัน เผชิญหน้ากัน ต่างก็ร้องขึ้นด้วยความแปลกใจ

         “อ้าวคุณโทนี่” ดวงตากลมโต เบิกมองไปที่เรือนร่างสูงใหญ่ของโทร่นี่ด้วยความแปลกใจ ที่มาเห็นเขาอยู่ที่บ้านของดุจดาวกับเมธัช

          “คุณวุ้น ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่ คุณรู้จักกับ     พี่ดาวด้วยหรือ” โทนี่ทักทายด้วยความสงสัยเช่นกัน

          “รู้จักสิคะ พี่ดาวเป็นพี่สะใภ้ของฉันเองค่ะ” วุ้นเย็นตอบยิ้ม ๆ

  “โอ้! ช่างบังเอิญจริง ๆ พอดีผมกับพี่ดาวเรียนคณะเดียวกันที่อเมริกาครับ แต่ผมอายุน้อยกว่าพี่ดาวปีนึงครับ วันก่อนเจอพี่ดาวโดยบังเอิญ เลยขอที่อยู่ไว้น่ะ อ้อ! เป็นวันเดียวกับที่เจอคุณวุ้นเลยครับ ผมดีใจนะที่ได้เจอคุณที่นี่” โทนี่อธิบายยาว ๆ รู้สึกทั้งตื่นเต้นดีใจ

  “อ๋อ...เป็นอย่างนี้นี่เอง ช่างบังเอิญจริง ๆ ด้วยค่ะ ไปค่ะเราเข้าไปหาพี่ดาวกับพี่ชายกันเถอะ โน่นออกมายืนรออยู่นั่นแล้ว”

  “อ้อครับ”

ทั้งสองจึงพากันเดินไปหาเมธัชและดุจดาว ที่กำลังยืนมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ ที่เห็นวุ้นเย็นคุยกับโทนี่ราวกับรู้จักกันมาก่อน

          “สวัสดีค่ะพี่ดาว พี่ชาย อื้อหือ! ไม่ได้เจอกันแค่อาทิตย์เดียว หลานน้าโตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”

 วุ้นเย็นพูดพลางยกมือบางขึ้นไปลูบท้องที่ยื่นโย้ของดุจดาวเบา ๆ ด้วยความรักที่มีต่อหลานในท้อง

         “สวัสดีจ้า เจ็ดเดือนแล้วนี่นา ก็จะโตเร็วอย่างนี้แหละ อ้อ!หลานเป็นแฝดหญิงชายนะจ้ะคุณน้าวุ้นเย็น” ประโยคท้ายดุจดาวเอียงหน้ามาพูดริมใบหูของวุ้นเย็น

ดวงตากลมเบิกกว้าง ก่อนจะร้องออกมาด้วยความยินดี

          “โอ้!สุดยอดไปเลยค่ะพี่ดาว แบบนี้ก็สบายเลย ไม่ต้องท้องหลายรอบ”

ดุจดาวหัวเราะเบา ๆ ดวงตาและสีหน้าดูช่างสดใสและเปี่ยมไปด้วยความสุข ทำให้โทนี่ยิ้มบาง ๆ ออกมาด้วยความพอใจ ที่ได้เห็นกับตาตัวเองว่าผู้หญิงที่เขารัก มีความสุขดี

          “พี่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ เอ้อ!เมื่อกี้พี่เห็นเราสองคนคุยกัน นี่รู้จักกันเหรอ” ดุจดาวเกือบลืมถามในสิ่งที่สงสัย พอนึกได้ก็ถามขึ้นทันที

วุ้นเย็นกับโทนี่สบตาพร้อมกับยิ้มให้กันบาง ๆ ก่อนที่วุ้นเย็นจะเป็นฝ่ายอธิบาย

         “เพิ่งรู้จักกันเมื่อสองสัปดาห์ก่อนนี้เองค่ะ พอดีหนูเดินซุ่มซ่ามไปชนคุณโทนี่เข้า เราเลยได้รู้จักกันน่ะค่ะ”

  “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว” ดุจดาวพูดก่อนจะหันไปทางโทนี่

          “โทนี่จ้ะ วุ้นเย็นน่ะเป็นน้องสาวของธัชค่ะ”

         “อ้อครับ เมื่อกี้คุณวุ้นบอกผมแล้วครับ”

เมธัชที่ยืนฟังเงียบ ๆ เหลือบตามองวุ้นเย็นแวบหนึ่ง ก่อนจะกระแอมขึ้นเบา ๆ

          “ไปที่สวนหลังบ้านกันเถอะ ตอนนี้แม่บ้านน่าจะจัดโต๊ะเสร็จแล้ว”

          “จริงด้วยค่ะ งั้นพวกเราไปกันเถอะ”

ทั้งสี่คนจึงพากันจะตามเจ้าของบ้านไป แต่โทนี่กลับร้องขึ้นเสียก่อน

          “แป้บนึงนะครับ พอดีผมลืมไวน์ไว้ในรถ เมื่อกี้เห็นคุณวุ้นเย็น มัวแต่ตื่นเต้นเลยลืมน่ะครับ” โทนี่พูดจบก็วิ่งเหยาะ ๆ กลับไปที่รถ ไม่นานก็กลับมาพร้อมไวน์ราคาแพงในมือ

ปาตี้เล็ก ๆ จึงเริ่มขึ้นอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะวุ้นเย็นนั้น ยิ้มหัวเราะอย่างร่าเริง ทำให้โทนี่รู้สึกประทับใจในตัวของเธอมากขึ้น แต่ใจหนึ่งก็ยังคงมองดุจดาวอย่างอาลัยอาวรณ์ เพราะก่อนจะมาเขาตั้งใจแล้วว่า หากมาพบดุจดาวกำลังมีความทุกข์ เมธัชก็ไม่ได้ดูแลเอาใจใสใส่ดุจดาวแล้วล่ะก็ เขายินดีที่จะเข้ามาแย่งตัวดุจดาวไป และไม่รังเกียจที่จะต้องเป็นพ่อของเด็กในท้องของดุจดาว แต่ปรากฏว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้า ตรงข้ามกับสิ่งที่ภาวนาให้เกิดขึ้นมากมายนัก เพราะเมธัชดูแลเอาใจใส่ดุจดาวดีมาก ๆ แบบมากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

แต่มีอย่างหนึ่งที่เขาแอบสังเกตเห็นว่า ภายใต้ความสดใสร่าเริงของวุ้นเย็นนั้น บางครั้งเขาก็เห็นความเศร้า ปรากฏอยู่ในดวงตากลมโตคู่นั้น แม้จะไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก แต่ก็ไม่พ้นความชั่งสังเกตุของเขาไปได้ ยิ่งทำให้อยากรู้จักวุ้นเย็นมากขึ้น เพราะอยากรู้ความหมายของร่องรอยความเศร้าบาง ๆ ที่เกิดขึ้นในดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นให้ได้ จากที่แค่จะเข้ามาเพื่อดูว่าดุจดาวมีความสุขดีแล้วจะหายไป กลายเป็นว่ามีปริศนาใหม่ให้เขาต้องค้นหาคำตอบอีกจนได้

เย็นมากแล้ว ดุจดาวจึงขอตัวไปพักผ่อน ก่อนจะไปเธอจึงพูดกับเมธัช

          “ธัชคะ ดาวขอตัวไปพักก่อนนะ ฝากดูแล น้อง ๆ ด้วยนะคะ น้องวุ้น โทนี่พี่ขอตัวก่อนนะคะ พอท้องโต ก็นั่งนานไม่ได้ มันปวดหลัง แต่น้อง ๆ สนุกันต่อได้เลยนะ ไม่ต้องรีบกลับ พี่สั่งให้แม่บ้านทำ  โจ๊กเห็ดหอมทรงเครื่องไว้ให้ เลิกปาตี้แล้ว ก็กินกันค่อยกลับนะ”