Share

บทที่ 7

Author: ฉินอันอัน
ชีเจิ้นเป็นผู้บัญชาการทัพประจำกองพันจีหยิงซึ่งเป็นหนึ่งในสามกองพันใหญ่ และดำรงตำแหน่งเป็นรองเสนาบดีฝ่ายซ้ายประจำกรมยุทธนาการควบคู่ไปด้วย

ยามปกติเขาต้องเข้าไปรายงานตัวที่กรมยุทธนาการเสมอ

งานยุ่งสาหัสเพียงนี้ คนในเรือนยังไม่กล้าไปรบกวนเขาตามใจเสียด้วยซ้ำ ผู้ใดเล่าจะกล้าเข้าไปพบเขาที่ศาลาว่าการ?

นางหวังปรายตามองแม่นมจางปราดหนึ่ง

ใบหน้าของแม่นมจางเองก็ฉายแววประหลาดใจไม่ต่างกัน ก่อนที่นางจะเดินทาง ได้กำชับพวกอวิ๋นเชวี่ยแล้วว่าจงดูแลคุณหนูใหญ่ให้ดี และห้ามสะเพร่าจนทำให้อีกคนไม่พอใจอย่างเด็ดขาด

หรือเจ้าคนพวกนี้มิได้ฟังที่พูดไปเลยสักนิด?!

แต่นั่นก็ไม่น่าเป็นไปได้!

เพราะตนเองนั่งรถม้ากลับมาแล้ว สวี่อินอินไม่มีทั้งรถและไม่มีทั้งคน นางจะส่งข่าวมาถึงเมืองหลวงได้อย่างไร?

หรือพูดอีกอย่างว่า สวี่อินอินก็เป็นแค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่งเท่านั้น เกรงว่าแม้แต่เมืองเป่าตี้กับเมืองต้าซิงยังแยกไม่ออกเสียด้วยซ้ำ อย่างนางจะไปหาศาลาว่าการของกรมยุทธนาการเจอได้อย่างไร?

ชีอวิ๋นถิงเองก็มีสีหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน เหลือบสายตาลอบมองชีเจิ้นแล้วปราดหนึ่ง

สีหน้าของชีเจิ้นเยียบเย็น จ้องมองพวกเขาก็ส่งเสียงกระแอมออกมาหนึ่งเสียง “ข้าทราบได้อย่างไรหรือ? เพราะท่านเสนาบดีหลูเป็นคนเข้ามาถามข้าด้วยตนเอง!”

เสนาบดีหลูคือเสนาบดีแห่งกรมยุทธนาการ นับว่าเป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดของชีเจิ้นนั่นเอง

นางหวังตาค้างอ้าปากเหวอไปเล็กน้อย “นี่ เรื่องในเรือนของพวกเรา ท่านเสนาบดีหลูทราบได้อย่างไร?”

นางตระหนกตกใจยิ่งนัก รับตัวสวี่อินอิน ตัวนางเองคิดว่ามิใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยด้วยซ้ำ

ถึงแม้ว่าระหว่างทางจะเกิดเรื่องผิดพลาดไปบ้าง แต่แม่นมจางก็รีบเดินทางกลับมารายงานแล้ว ยังมิได้ข้อสรุปใดเลย

เหตุใดเสนาบดีหลูกลับทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว?

ชีเจิ้นขมวดหัวคิ้ว ไม่ตอบแต่ย้อนถามกลับ “เช่นนั้นก็หมายความว่า เกิดเรื่องขึ้นจริงใช่หรือไม่?”

เขาเป็นบุคคลที่เคยผ่านสงครามการรบมาแล้วเป็นทุนเดิม ในยามปกติยังเป็นผู้นำกองทัพทหาร กลิ่นอายบนตัวจึงแตกต่างจากคนทั่วไปอย่างสิ้นเชิง

ยามนี้เขาเพียงขมวดคิ้ว ทุกคนในเรือนทั้งนายบ่าว พลันรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันใด

นางหวังปรายสายตามองแม่นมจางปราดหนึ่งแล้ว ก็ครุ่นคิดพลางเอ่ยว่า “ยังมิทราบชัดเจ้าค่ะว่าแท้จริงแล้วเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่ เล่าว่าแม่นมฮวานัดนางไปพบที่ริมทะเลสาบ แต่ท้ายที่สุดแล้วกลับเกิดเรื่องมิคาดฝันขึ้นแล้ว…”

นางถามชีเจิ้น “ท่านโหว เกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่เจ้าคะ เรื่องนี้ตัวข้าเองก็เพิ่งทราบข่าวเมื่อสักครู่ เหตุใดท่านกลับได้ข่าวนี้แล้วตั้งแต่อยู่ที่ศาลาว่าการเจ้าคะ?”

ชีเจิ้นพลันกระแทกจอกชาลงด้านข้างอย่างรุนแรง ทำแม่นมจางสะดุ้งตกใจจนแทบกระโดดเด้งตัวขึ้นจากพื้น ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะเย็นเยียบและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ? ก็บุตรเขยของท่านเสนาบดีหลู คือเจ้าเมืองผู้ประจำการที่ศาลาว่าการเมืองต้าซิง! เรื่องนี้ถูกรายงานต่อทางการแล้ว พวกเจ้ายังมีหน้ามาถามข้าว่าเกิดอะไรขึ้นอีกหรือ โง่สิ้นดี!”

ฟ้องทางการแล้วหรือ?!

นางหวังหวาดหวั่นพรั่นพรึงและตะลึงงัน

หันขวับก็บันดาลโทสะใสแม่นมจางทันใด “นี่มันเรื่องอะไรกัน?!”

แม่นมจางเองก็งงงัน นางส่ายศีรษะอย่างพรั่นใจ “ท่านโหว ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวเองก็ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่เจ้าค่ะ! ก่อนที่บ่าวจะกลับมา ก็กำชับเจ้าคนพวกนั้นแล้วว่าให้ดูแลคุณหนูใหญ่ให้ดี ใครเล่าจะล่วงรู้ ใครเล่าจะล่วงรู้ว่าเรื่องจะไปถึงทางการแล้ว…”

ใครกันที่ไปฟ้องทางการ? วิปลาสไปแล้วหรือ?!

สวี่อินอินที่ไปฟ้องทางการบัดนี้กำลังนั่งอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ของศาลาว่าการเมืองต้าซิง

นางผอมอิดโรย อาภรณ์ทั้งตัวยังคงชื้นแฉะ นั่งอยู่บนขั้นบันไดตรงนั้น จามออกมาสภาพดูน่าอดสูยิ่ง

แม่นางน้อยหนึ่งคน และยังมีศพอีกหนึ่งศพนอนแผ่อยู่ข้างกาย มองแล้วพิกลยิ่งนัก

ผู้คนล้วนแต่สงสัย ก็มีคนเข้าไปถามไถ่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น

ทันใดนั้นเองเหล่าชาวนาในหมู่บ้านเดียวกับสวี่อินอินก็สาธยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟังอย่างออกรสออกชาติ

“ว่าอย่างไรนะ? เป็นถึงคุณหนูใหญ่จากตระกูลผู้รากมากดี กลับสั่งให้บ่าวรับใช้เพียงหนึ่งกลุ่มเดินทางมารับตัวกลับไปเองหรือ?”

“จวนโหวดูหมิ่นดูแคลนกันเกินไปแล้ว มิใช่บุตรีในสายเลือดเดียวกันหรอกหรือ? เหตุใดถึงทำเหมือนหยิบจับกลับไปส่งเดชเช่นนี้”

ได้ฟังเสียงวิจารณ์เหล่านี้แล้ว สวี่อินอินเย้ยหยันในใจ ทว่าใบหน้ากลับยังคงแสดงออกถึงความรู้สึกกล้ำกลืนเช่นเดิม

ใช่สิ คนมีตาล้วนแต่มองออกทั้งสิ้น หากจวนหย่งผิงโหวมองบุตรีที่พลัดพรากจากกันไปนานหลายปีอย่างนางว่าสำคัญจริงแล้ว มีหรือจะส่งเพียงบ่าวรับใช้กลุ่มเดียวเข้ามารับตัวกลับอย่างส่งเดชเช่นนี้?

นางเหลือบสายตามองร่างไร้วิญญาณของแม่นมฮวาที่นอนนิ่งบนพื้นปราดหนึ่งอย่างเย็นชา ในแววตานั้นมีเพียงความเยือกเย็นปรากฏ

และในขณะเดียวกัน พวกอวิ๋นเชวี่ยโกรธจนแทบคลั่งตายแล้ว

โดยเฉพาะอวิ๋นเชวี่ย นางแทบจะชี้นิ้วประณามสวี่อินอินอย่างเดือดดาล “คุณหนูใหญ่ ท่านเป็นบ้าไปแล้วหรือ?! นี่เรื่องน่าอับอายในเรือน เรื่องน่าอับอายในเรือนเอาออกมาประจานนอกเรือนได้อย่างไร?!”

สมกับเด็กบ้านนอกจริงๆ แม้แต่มารยาทประเพณีอะไรยังไม่เข้าใจแม้แต่น้อย!

หากตระกูลใดประสบพบเจอเรื่องพรรค์นี้ล้วนอุดปากกันจนตัวตายทั้งสิ้น!

แม้นางจะเป็นบ่าวรับใช้ แต่เพราะผ่านโลกมานานมากจนหูเปื่อยตาแฉะแล้วจึงรู้ดีว่า เรื่องนี้ใหญ่หรือเล็ก

หากถูกอริทางการเมืองของท่านโหวค้นพบเข้าแล้ว นั่นจะทำให้ท่านโหวถูกกล่าวหาว่ากระทำความผิดโทษฐานหนุนบ่าวรังแกนาย ปกครองเรือนมิเข้มงวด!

สวี่อินอินรู้จักหาเรื่องจริงๆ เลย!

สวี่อินอินกระชับอ้อมกอดตนเองแน่นขึ้นเล็กน้อย กระทั่งอวิ๋นเชวี่ยหมดความอดทนแล้ว เสี้ยวขณะที่ยื่นมือออกไปเตรียมจะฉุดกระชากนางไว้ นางพลันส่งเสียงกรีดร้องออกมา ราวกับตกใจจนเสียสติไปแล้ว ร้องไห้คร่ำครวญพลางขอให้ยกโทษให้

“ข้ามิบังอาจ พี่หญิงอวิ๋นเชวี่ย ท่านอย่าฆ่าข้าเลย!”

“ข้าไม่กลับ! ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่กลับไปอีกแล้ว ให้ข้าไปเลี้ยงสุกร ทำนาที่ชนบทเถิด ข้ามิบังอาจกลับไป ท่านอย่าสังหารข้าเลย…”

อวิ๋นเชวี่ยตาค้างอ้าปากเหวอ

ผู้ใดกันที่คาบข่าวกลับมาที่จวนโหว บอกว่าคุณหนูใหญ่คนนี้เป็นแค่เด็กสาวบ้านนอกไร้การศึกษาอ่อนแอขี้ขลาด?

นางอยากจะสบถคำหยาบสาปแช่งออกมาเสียเหลือเกิน! เกรงว่าคุณหนูใหญ่คนนี้จะเรียนร้องงิ้วทำการแสดงมา ความเร็วในการเปลี่ยนสีหน้าไวเสียยิ่งกว่าพลิกหน้ากระดาษอีก!

สิ่งที่ไม่เคยขาดแคลนไปจากโลกใบนี้คือคนช่างสงสัยและชอบใส่ใจเรื่องของคนอื่น

ครั้นเห็นแม่นางน้อยคนหนึ่งถูกขู่เข็ญจนแทบหมดสิ้นหนทางแล้วเช่นนี้ ทันใดนั้นเองก็มีคนลุกขึ้นมาชี้หน้าประณามอวิ๋นเชวี่ย “พอได้แล้ว! พวกเจ้าจวนโหวใช้อำนาจรังแกผู้อื่นเกินกว่าเหตุหรือเปล่า? ดูสิแม่นางน้อยตกใจกลัวพวกเจ้าจนมีสภาพเช่นใดแล้ว?”

สีหน้าของอวิ๋นเชวี่ยเดี๋ยวเขียวคล้ำเดี๋ยวซีดเผือด

สวรรค์ ใครถูกใครขู่ขวัญอยู่กันแน่?

นางไม่ยอมให้สวี่อินอินไปฟ้องทางการ แต่ทว่าสวี่อินอินกลับมีจุดแข็งสามารถหว่านล้อมให้หัวหน้าหมู่บ้านใจอ่อนได้สำเร็จ แม้กระทั่งเสื้อผ้าอาภรณ์ก็มิยอมผลัดเปลี่ยนเสียก่อน ก็บุกเข้ามาดำเนินการฟ้องร้องที่ศาลาว่าการแล้ว

สวี่อินอินนะหรือขี้ขลาด? นางกล้าเสียยิ่งกว่าใคร ๆ เสียอีก?!

นอกศาลาว่าการพลันเละเทะวุ่นวายกลายเป็นโจ๊กหม้อหนึ่งไปแล้ว บ้างก็เข้ามาถามไถ่หาเหตุผล หลังจากได้ทราบเหตุผลแล้วก็พากันถ่มน้ำลายประณามพวกบ่าวรับใช้กลุ่มนั้น

และที่ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนเอ่ยถามถึงชีจิ่นขึ้นมาด้วย

“ไหนว่าอุ้มบุตรผิดคนไปมิใช่หรือ? แล้วคุณหนูใหญ่กำมะลอคนนั้นเล่า?”

“บ่าวรับใช้ที่ใดจะใจกล้าสังหารเจ้านาย? เจ้าตัวปลอมนั่นคงไม่อยากให้คุณหนูตัวจริงกลับไปมากกว่ากระมัง เพราะฉะนั้นถึงได้กระทำการอุกฉกรรจ์เช่นนี้?”

เสียงวิจารณ์พรั่งพรูท่วมท้นจนคนแทบจมหายไป

หยาดน้ำตาของสวี่อินอินยิ่งไหลพรากรุนแรง ทว่าในใจกลับมิปรากฏระลอกคลื่นความรู้สึกใดแม้แต่ระลอกเดียว

นางรู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าเจ้าเมืองผู้ซึ่งประจำการที่ศาลาว่าการเมืองต้าซิง คือบุตรเขยของเสนาบดีหลูเสนาบดีประจำกรมยุทธนาการ

นับแต่โบราณกาลอักษรกวาน[footnoteRef:1]มีสองปาก ในโลกขุนนางก็เน้นผูกไมตรีและเส้นสายกันถึงแก่น [1: 官 อ่านว่า กวาน หมายถึงฝ่ายข้าราชการ หรือขุนนาง]

ที่นางเดินทางมาฟ้องร้องถึงศาลาว่าการเมืองต้าซิง เดิมทีแล้วมิใช่เพื่อต้องการชี้ถูกชี้ผิด

แต่ต้องการให้เรื่องนี้ไปถึงหูชีเจิ้นโดยตรงต่างหาก

เสนาบดีหลูเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของชีเจิ้น และในขณะเดียวกันยังเป็นท่านอาจารย์ของชีเจิ้นด้วย

หากเจ้าเมืองประจำศาลาว่าการเมืองต้าซิงทราบว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีเจิ้น และเป็นเรื่องอื้อฉาวในเรือนชีเจิ้นด้วยแล้ว จะต้องไปรายงานให้เสนาบดีหลูรับทราบก่อนแน่นอน เพื่อแลกกับน้ำใจของชีเจิ้นและตระกูลชี

หากว่าเป็นเช่นนี้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเพราะเห็นแก่หน้าอาจารย์ หรือจะเห็นแก่ชื่อเสียงของจวนหย่งผิงโหว ชีเจิ้นจะต้องเดินทางมาถึงศาลาว่าการเพื่อรับบุตรีอย่างนางกลับเรือนด้วยตนเองแน่นอน

มิเช่นนั้นแล้ว บรรดาคนในวงการขุนนางจะต้องพากันประณามว่าชีเจิ้นเขาจิตใจหยาบกระด้างไม่มีเมตตา ไร้คุณธรรมขาดความปรานีแน่

นางเคยบอกไปแล้ว ว่านางต้องการกลับเรือนตระกูลชีอย่างเปิดเผยและมีเกียรติ

เสียงฝีเท้าอาชาแว่วดังมาจากที่ไกลๆ สวี่อินอินกระตุกมุมปากขึ้นช้าๆ : เห็นไหม คนก็มาแล้วมิใช่หรือ?

 
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 791

    เหล่าจ้าวอ้าปากตั้งท่าจะด่าอยู่แล้ว ทว่าเสิ่นเจียหล่างนั้นขี้กลัวนัก จะสอนสั่งก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป ไหนเลยจะรีบร้อนเช่นนี้ได้?แต่พอหันไปเห็นไล่เฉิงหลง เขาก็ถึงกับสะดุ้งตกใจ “ใต้เท้าไล่ ท่านกลับมาแล้วหรือ?!”ลิ่วจินในยามนี้ก็เห็นไล่เฉิงหลงเช่นกัน จึงรีบบังคับม้าเข้ามาเอ่ยถาม “โธ่ใต้เท้าไล่ ไยถึงซูบผอมไปนักเล่า? ดูท่ากับข้าวที่ตงอิ๋งคงไม่ค่อยเข้าท่ากระมัง? ดูซิปล่อยให้ใต้เท้าไล่ของพวกเราต้องอดอยาก!”เรื่องไม่ควรเอ่ยก็กลับเอ่ยขึ้นมาจนได้ไล่เฉิงหลงไม่ใส่ใจเขา เพียงก้มหน้ามองเสิ่นเจียหล่างที่ยังคงร้องไห้คร่ำครวญอยู่ แล้วเลิกคิ้วถามเด็กชาย “เจ้ายังจำข้าได้หรือไม่? ครั้งนั้นข้าเคยพาเจ้าขี่ม้ากลับเรือนพักนอกเมือง”เสิ่นเจียหล่างนับแต่ครั้งถูกสุนัขกัดก็มีบาดแผลในใจ จึงกลายเป็นเด็กอ่อนไหวง่ายใบหน้าของเขายังมีด่างขาวกระจายอยู่ทั่ว มองแล้วทั้งตัวเต็มไปด้วยความหม่นหมองครานี้ได้ยินไล่เฉิงหลงเอ่ยถึง เขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง เห็นโฉมหน้าไล่เฉิงหลงก็ดูราวกับนึกย้อนขึ้นมาได้ จึงรีบพยักหน้ารับ “ข้าจำท่านได้ ท่านช่วยชีวิตข้ากับพี่หญิงไว้!”ไล่เฉิงหลงยิ้ม “ใช่แล้ว ดูเจ้าเถิด ครานั้นเจ้าถูก

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 790

    จริงอยู่ที่ท่านอ๋องฉีปฏิบัติต่อเขาดียิ่งนัก พระสนมเสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟยในอดีตก็เคยมีพระคุณต่อเขาไม่น้อยเช่นกันด้วย จวนฉู่กั๋วกงก็เคยหยิบยื่นประโยชน์ให้แก่เขามากมายเช่นกันทว่าทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านั้น ก็มิอาจเทียบได้กับชีวิตของตนเองยิ่งไปกว่านั้น คนอื่นเขาก็พูดกันไปแล้วเขาคนเดียวฝืนดื้อดึงไป จะมีประโยชน์อะไรเล่า?กระทั่งฉีหลินยังเอ่ยปากออกมาแล้ว!ไม่ใช่ความผิดของเขา จะตำหนิเขาไม่ได้ ไม่อาจโทษเขาได้!เขาส่ายหัวพลางพึมพำกับตนเองอย่างคนเสียสติ ไล่เฉิงหลงกลับโยนร่างเขาลงไปบนพื้น พร้อมกับทิ้งเหล็กเผาแดงลงพื้นไปด้วย จากนั้นก็หันหลังเดินออกจากประตูคุกลู่อี้เฟิงรีบก้าวตามไปติด ๆ อดไม่ได้ที่จะกระเดาะลิ้น “เจ้าช่างโหดเหี้ยมแท้จริง ทำไมกัน เพิ่งกลับมาก็หุนหันอยากจะสร้างผลงานแล้วหรือ?!”ทว่านี่เป็นการไปล่วงเกินอ๋องฉีเลยนะ!ก็เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับอ๋องฉีนั่นเอง ทุกคนจึงไม่รีบร้อน ทำคดีไปอย่างเนิบนาบเชื่องช้า ไม่มีหนทาง ไม่มีหนทางใดเลยจริง ๆ!ถึงแม้อ๋องฉีจะเห็นได้ชัดว่าถูกลดทอนความโปรดปรานไปแล้วก็ตามทว่าอย่างไรเสียก็ยังคงเป็นโอรสของฮ่องเต้หย่งชางใครจะล่วงรู้ได้เล่าว่าฮ่องเต้

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 789

    จิ๊ ๆ ลู่อี้เฟิงถึงกับตกตะลึงพูดไม่ออกทีเดียวทันใดนั้นก็ยื่นมือโอบไหล่ของไล่เฉิงหลง “ใช้ได้เลยสหายข้า การกลับมาครานี้ของเจ้าช่างเหนือกว่าครั้งก่อนเสียอีกนะ! เห็นได้ชัดว่าได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว ดูท่าทีไม่เหมือนเดิมจริง ๆ!”ฝีมือแบบนี้สิ!แต่ไล่เฉิงหลงขี้เกียจจะสนใจเขา เพียงแค่ย่อตัวลง มองไปยังเฉาซิงวั่งที่ไร้ซึ้งกำลังใจไปแล้ว พลางเลิกคิ้วช้า ๆ “ท่านเฉากงกง อย่างไรล่ะ ถึงคราวของท่านแล้วนะ ท่านจะพูด หรือไม่พูดล่ะ?”ในใจของเฉาซิงวั่งสาปแช่งฉีหลินไม่หยุดยังกล้าพูดนักว่าเป็น หน่วยกล้าตาย!แต่ผลสุดท้ายกลับกลายเป็นไอ้สารเลวไร้ยางอายที่สุด!ขณะที่คิดถึงฉีหลินอยู่นั้นเอง ไล่เฉิงหลงก็หันไปมองลู่อี้เฟิงแวบหนึ่ง “เอาคำรับสารภาพของฉีหลินมา”ลู่อี้เฟิงก็รีบร้อนลุกลี้ลุกลนหยิบคำรับสารภาพของฉีหลินออกมาให้ไล่เฉิงหลงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยิ้มบางเบาแล้วพูดว่า “มาเถิด ข้าจะอ่านให้ท่านเฉากงกงฟังเอง”เฉาซิงวั่งไม่อยากฟังเลยแม้แต่น้อย!แต่ก็จนใจทำอะไรไม่ได้ เพราะไล่เฉิงหลงจะอ่านให้ฟังจนได้“เฉากงกงเป็นคนสนิทของอ๋องฉี ตั้งแต่ท่านอ๋องเสด็จไปประจำยังแคว้นเมืองศักดินา เฉากงกงก็คอยส่งข่าวคราวจากเมืองหล

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 788

    เขาเพียงทำเสียงจิ๊ปากเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ ว่า “คิดให้ถี่ถ้วนหน่อยเถอะท่านเฉากงกง หากท่านยังไม่พูดความจริงออกมา ข้าก็จะเริ่มลอกหนังพวกเขาทีละคนแล้วนะ”เมื่อคำพูดจบ เขาโบกมือเพียงครั้งเดียว พวกผู้ใต้บัญชาก็หิ้วบรรดาลูกน้องของเฉากงกงเข้ามาทั้งหมดเพียงพริบตาเดียว บรรยากาศในที่นั้นก็ราวกับแดนภูตผีสิง ทุกผู้คนร่ำไห้กรีดร้อง เสียงคร่ำครวญดังระงมไปทั่วคนเหล่านี้ ล้วนเป็นพวกที่เฉาซิงวั่งจัดการให้ไปสับเปลี่ยนเสบียงช่วยภัย ทุกคนล้วนมีมือที่ไม่สะอาดสักรายเดียวแต่พวกเขาก็เชื่อมาโดยตลอด ว่าเฉาซิงวั่งจะสามารถปกปิดทุกอย่างได้ทว่าบัดนี้ เมื่อเห็นร่างที่พื้น พวกเขาจะยังไม่เข้าใจอีกได้อย่างไร?ทันใดนั้นก็มีคนตกใจจนปัสสาวะราด ร้องไห้คร่ำครวญเสียงดัง โวยวายขอกลับบ้านลู่อี้เฟิงขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ในทันใด คนพวกนี้ช่างไม่เคยเจอเรื่องใหญ่โตอะไรเลยเมื่อเข้ามาในคุกหลวง ก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้วมิใช่หรือ?แล้วมาเพิ่งร่ำไห้โหยหวนเอาตอนนี้?ก่อนหน้านี้ไปทำอะไรกันมา?โง่เง่าแท้!ไล่เฉิงหลงยิ่งไม่มีทางจะเมตตาสงสารพวกคนเหล่านี้การสับเปลี่ยนเสบียงช่วยภัย ไม่เพียงเป็นการใส่ร้ายเซียวอวิ๋นถิงเท่านั้น

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 787

    ไล่เฉิงหลงและลู่อี้เฟิงทั้งสองมีความสัมพันธ์ค่อนข้างดี แม้ว่าฐานะตำแหน่งของไล่เฉิงหลงนั้นสูงกว่าลู่อี้เฟิงอยู่หนึ่งขั้น สถานะในสายตาฮ่องเต้หยงชาง ก็สูงส่งขึ้นตามเพราะอาศัยอำนาจบารมีของบิดามารดาแต่กระนั้น ระหว่างพวกเขากลับไม่เคยนำเรื่องพวกนี้มาใส่ใจจริงจังเลยเมื่อได้ยินลู่อี้เฟิงพูดด้วยท่าทีตื่นเต้นเช่นนี้ ไล่เฉิงหลงหันกลับไปมองเขาทีหนึ่ง “ดูเหมือนเจ้าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ไม่น้อยเลยนะ?”เข้าใจสิ เข้าใจดียิ่งนัก!ลู่อี้เฟิงพลันพูดพลางทำตาเป็นประกาย “ข้าจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?! ก็ลิ่วจินกับเหล่าจ้าวมาหาข้าด้วยตนเอง มอบหมายให้ข้าจับตัวฉีหลิน! แล้วฉีหลินนั่น ก็เป็นข้าที่ส่งไปยังตำหนักไท่จี๋เองนะ!”โอ้ย พอคิดดูแล้ว เขาก็รู้สึกเป็นเกียรติไม่น้อยเลย นี่ก็ถือว่าได้ช่วยคุณหนูใหญ่ตระกูลชีอย่างมากเลยขณะที่พูดอยู่ เฉาซิงวั่งที่อยู่ด้านในก็กรีดร้องโหยหวนออกมาเสียงหนึ่ง เป็นเพราะลูกบุญธรรมของเขาถูกลอกหนังต่อหน้าต่อตาเขาเองเหล่าขันทีใหญ่พวกนี้ ปกติมักหยิ่งผยองอวดอำนาจ เหล่าพระสนมที่มิได้รับความโปรดปราน หรือแม้แต่ขุนนางที่กลับเข้าเมืองหลวงเพื่อกราบทูลรายงานภารกิจ ก็ยังกล้าแสดงสีหน้าไม่ไว้หน้าใ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 786

    เขายื่นมือออกไปรับมา จ้องมองไปยังลายภาพบนชุดคลุมพญางู ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที “นี่มันคือเมืองของโจรสลัดนี่นา!”ไล่เฉิงหลงตอบรับคำเบา ๆเขาค่อย ๆ ชี้ทีละจุดให้ฮ่องเต้หย่งชางดู พลางเอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ชินอ๋องหวยเหลียงที่มาตายอยู่แถวนี้ของเรา ดินแดนของเขาอยู่ที่นครเซียงเกิง ส่วนตระกูลยามานะนั้นอยู่ที่เมืองฉงเฉิง พวกเขาล้วนสร้างเมือง มีอำนาจกำลังทหารของตนเองทั้งสิ้นพ่ะย่ะค่ะ”การเดินทางออกทูตของไล่เฉิงหลงครานี้ ถือได้ว่าได้ผลเป็นรูปธรรมยิ่งนัก!ฮ่องเต้หย่งชางทรงพระโสมนัส พลางตบไหล่ของไล่เฉิงหลงทีหนึ่ง “เด็กน้อยเอ๋ย ไม่เสียแรงที่เป็นลูกชายของบิดาเจ้า ช่างเป็นคนเก่งแท้! แล้วนอกจากสองตระกูลนี้เล่า?”“และยังมีก็คือพระจักรพรรดิแห่งนครจิงตู และตระกูลจู๋ลี่แห่งนครต้าปั่นพ่ะย่ะค่ะ”ครั้งนี้ไล่เฉิงหลงเก็บเกี่ยวผลลัพธ์กลับมามากมาย เขาชี้ไปยังเขตดินแดนเมืองฉงเฉิงของตระกูลยามานะ เอ่ยเสียงเบาว่า “ฝ่าบาท ที่นี่เป็นดั่งที่ตระกูลยามานะกล่าวไว้จริง ๆ มีเหมืองเงินอยู่สามแห่ง! และกระหม่อมไปในครานี้ ได้พาบุตรชายของตระกูลยามานะกลับมาด้วย เขาได้ตกลงทำสัญญากับแคว้นเรา ให้แคว้นเราเป็นผู้ท

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status