บทที่ 6

แม่นมจางควบอาชาเร็วกลับเมืองหลวงแล้ว

นางหวังฮูหยินหย่งผิงโหวอ่านบันทึกบัญชีที่หัวหน้าหมู่บ้านนำมามอบให้เรียบร้อยแล้ว ขณะที่กำลังจะจิบน้ำชา ก็ได้ยินเสียงของชีอวิ๋นถิงคุณชายใหญ่แว่วดังมาจากด้านนอก

นางพลันวางน้ำชาในมือทันใด จ้องมองชีอวิ๋นถิงที่เพิ่งเข้ามา : “เห็นเจ้าดูร้อนรนกระวนกระวายนัก ไปทำอะไรมาหรือ? เพิ่งจะยามนี้เองเหตุใดจึงกลับมาแล้ว?”

บุตรธิดาสกุลชีถูกแบ่งตามลำดับอาวุโส ชีอวิ๋นถิงเป็นบุตรคนแรกของนางหวัง และเป็นหลานชายสายหลักคนโตสุด คนทั้งตระกูลล้วนมองเขาประหนึ่งเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างไรอย่างนั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อชีอวิ๋นถิงอยู่ต่อหน้ามารดา ครั้นหยิบขนมกุ้ยฮวาขึ้นชิ้นหนึ่งพลางผุดยิ้มอย่างดี ส่งเข้าปากแล้วคำหนึ่ง ค่อยเอ่ยขึ้นว่า : “วันนี้จะออกไปชมงิ้วร่วมกับสหายที่หอจิ่นซิ่ว”

“น้องหญิงของเจ้ากลับมาถึงวันนี้ เจ้ายังมีจิตใจไปชมงิ้วอีกหรือ?” นางหวังขมวดหัวคิ้ว ท่าทางไม่สบอารมณ์เล็กน้อย “ในฐานะที่เจ้าเป็นพี่ชายแท้ ๆ ก็สมควรอยู่ต้อนรับคนกลับสู่เหย้าด้วยตนเองสิ!”

ชีอวิ๋นถิงพ่นลมฮึออกจากจมูก เบะปากอย่างดูแคลน : “ท่านแม่ จะให้ข้าไปรับเด็กบ้านนอกกลับมา ท่านอยากทำให้เจ้าเด็กอ่อนต่อโลกนั่นตกใจตายหรือ?”

เขารังเกียจเดียดฉันท์น้องสาวคนนี้ยิ่งนัก ปัดมือแล้วก็หยัดกายขึ้นยืน : “ไม่กลัวขัดลาภของนางหรือ! ช่างเถิด ลูกยังมีวิชาเรียนอีก ขอตัวกลับห้องก่อนแล้ว”

เห็นเขาไม่เอาไหนถึงเพียงนี้ นางหวังขุ่นเคืองจนปวดสมอง “ลูกเวร! ถึงอย่างไรนางก็เป็นน้องสาวของเจ้า เจ้าหยุดพูดว่านางเป็นเด็กบ้านนอกได้แล้ว!”

สีหน้าของชีอวิ๋นถิงพลันเยียบเย็นลง “นางไม่ใช่! น้องหญิงของข้าคือไข่มุกงามแห่งเมืองหลวง! เป็นอิสตรีผู้มีพรสวรรค์สามารถหยิบจับศิลปะสี่แขนง[footnoteRef:1]ได้อย่างถนัดมือต่างหาก! คนอย่างนางจะเป็นอะไรไปได้? ก็มีเพียงท่านแม่ที่ให้ความสำคัญกับนางเกินเหตุ!” [1: ศิลปะสี่แขนง หมายถึง ฉิน หมากรุก วรรณคดี และศิลปะการวาดภาพ]

วาจานี้หยาบคายยิ่งนัก ทว่านางหวังกลับทำเพียงถลึงตาจ้องเข้าอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนเท่านั้น “เอาเถิด! ถึงไม่ได้ความเพียงใด ก็เป็นน้องสาวร่วมครรภ์มารดาเดียวกับเจ้า! จะมีสิ่งใดมิเพียบพร้อม แค่พาตัวกลับมาอบรมสั่งสอนให้ดีขึ้นก็สิ้นเรื่องแล้ว”

ชีอวิ๋นถิงกลอกตา “ท่านแม่ ถ้อยคำนี้ท่านเก็บไว้ปลอบตนเองเถิด อายุตั้งเท่านี้แล้ว ยังเปลี่ยนอะไรได้อีกหรือ? ข้าจะบอกให้ ว่าท่านไม่ควรให้คนไปรับกลับมาตั้งแต่แรกแล้ว ปล่อยทิ้งไว้ในชนบท ให้นางมีชีวิตอยู่และตายไปเองนั้นก็สมควรแล้ว”

ในใจของนางหวังเองก็รู้สึกอึดอัดมากเหมือนกัน

หลังทราบความจริงว่าบุตรของตนถูกอุ้มสลับตัวมา นางรู้สึกฟ้าถล่มแล้วจริงๆ

ตอนคลอดชีอวิ๋นถิงนางตกเลือดอย่างหนัก ร่างกายย่ำแย่ถึงที่สุด หมอหลวงล้วนบอกว่า จากนี้เกรงว่านางมิอาจให้กำเนิดบุตรได้อีกแล้ว

ตอนอุ้มครรภ์บุตรคนที่สอง ครรภ์ของนางคล้ายว่าไม่มั่นคงนัก เด็กคนนี้ เป็นเด็กที่นางเพียรน้อมคำนับอ้อนวอนขอมาจากพระโพธิสัตว์กวนอิม

เพราะได้รับมาด้วยความยากลำบาก จึงทะนุถนอมมากเป็นพิเศษ

เมื่อก่อนตอนยังไม่รู้เรื่องราวของชีจิ่น นางหวังทุ่มเทความสนใจให้กับบุตรีคนนี้แทบทุกสิ่งอย่าง เลี้ยงดูนางสุดดวงใจ ไม่ว่าเรื่องใดล้วนหยิบยื่นสิ่งที่ดีที่สุดให้กับนาง

ยิ่งเป็นเช่นนี้ หลังจากรับรู้ความจริงแล้ว ก็ยิ่งยากจะตัดใจ

แม้บอกจะตามหาบุตรีที่แท้จริงกลับมา ทว่าคนในตระกูลชีล้วนแต่เห็นพ้องต้องกันเป็นเสียงเดียว นั่นคือชีจิ่นเองก็ต้องไม่ไปที่ใดด้วยเด็ดขาด

ด้วยเรื่องรับตัวสวี่อินอินกลับมา หลายวันมานี้ชีจิ่นเองก็ป่วยอยู่ตลอด

บัดนี้ได้ยินบุตรชายกล่าววาจาเย็นชาไร้เยื่อใยเพียงนี้ นางหวังเองก็เริ่มมีโทสะขึ้นมาแล้วเช่นกัน “เจ้าหยุดพูดว่าทิ้งไว้ตรงนั้นตรงนี้เสียทีเถิด! นั่นเป็นคนมีชีวิตจิตใจ ไม่ใช่ลูกหมาลูกแมวที่ไหน!”

ขณะกำลังเอ่ยอยู่นั้น คนรับใช้รายงานว่าแม่นมจางกลับมาถึงแล้ว

นางหวังตำหนิบุตรชายอย่างรีบร้อน “เจ้าช่วยวางตัวให้เข้าท่าหน่อยเถิด น้องสาวของเจ้าเพิ่งจะกลับมาถึง ชีวิตช่วงหลายปีที่ผ่านของนางก็ไม่ง่าย ต้องทนทุกข์ยากตรากตรำ เจ้าอย่าทำให้นางตกใจกลัว!”

พูดจบก็ผงกศีรษะบอกเป็นนัยให้บ่าวรับใช้พาแม่นมจางเข้ามา

ใครเล่าจะล่วงรู้ว่าแม่นมจางกลับมาเพียงคนเดียว

นางหวังฉงนไปเล็กน้อย “เหตุใดเจ้าจึงกลับมาคนเดียว? อินอินเล่า?”

แม่นมจางสีหน้าอมทุกข์พลางเล่าเรื่องราวที่เกิดในชนบท มองสีหน้านางหวังแล้ว ก็เหลือบสายตามองชีอวิ๋นถิงด้วย ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเบาหวิว “คุณหนูใหญ่บอกว่า นางไม่เชื่อใจพวกข้าแล้วเจ้าค่ะ อยาก… อยากให้เจ้านายสักคนหนึ่งเดินทางไปรับ นางถึงจะยอมกลับมาเจ้าค่ะ!”

ว่าอย่างไรนะ?

นางหวังผุดลุกขึ้นยื่นทันใด “แม่นมฮวาคิดจะทำให้นางจมน้ำตาย?!”

ทั้งหัวใจของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกพรั่นพรึง!

ชีอวิ๋นถิงเดือดดาลยิ่งกว่า “เหลวไหลสิ้นดี! เจ้าเด็กเหลือขอนี่เป็นบ้าไปแล้วหรือ? นางพูดจาเหลวไหลอะไร?”

แม่นมจางเองรู้ดีว่าชีอวิ๋นถิงรักและเป็นห่วงชีจิ่นมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังรังเกียจเดียดฉันท์สวี่อินอินที่ถูกเลี้ยงดูในชนบทมานานหลายปีคนนั้นมากด้วยเช่นกัน

แต่ถึงอย่างไรแล้วเรื่องนี้ตัวนางเองก็จนปัญญา ยามนี้ทำได้เพียงแค่นเปล่งเสียงว่า “เรื่อง…เรื่องจริงเจ้าค่ะ…คุณหนูใหญ่กล่าวว่า นางยังไม่ทันกลับมา บ่าวรับใช้ในจวนก็จ้องเอาชีวิตนางแล้ว นางไม่กล้ากลับมาอีกแล้วเจ้าค่ะ หากว่าในจวนไม่ยอมให้คำอธิบายต่อเรื่องนี้แล้ว นาง…นางจะไปฟ้องทางการแล้วเจ้าค่ะ!”

ชีอวิ๋นถิงแค่นหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “เจ้าเด็กสารเลว! เศษสวะไร้ค่า นางรู้หรือเปล่าว่าประตูศาลเปิดทางฝั่งไหน? อยากฟ้องศาลนัก ก็ปล่อยให้นางไปฟ้องเถิด!”

แม่นมจางเหงื่อเย็นท่วมกาย

นางทราบดี จะพูดอย่างไรสวี่อินอินก็เป็นสิ่งไร้ค่าไม่ได้รับการยอมรับเช่นนั้นจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคุณชายใหญ่ ที่พูดย้ำไม่หยุดแค่เพียงหนึ่งครั้งว่าน้องสาวของตนมีเพียงชีจิ่นเท่านั้น

นางหวังได้สติกลับคืนมาแล้วหลังจากอึ้งงันไประยะหนึ่ง

นางถามแม่นมจาง “แล้วแม่นมฮวาเล่า?”

แม่นมจางกดเสียงลง “เรียนฮูหยิน แม่นมฮวาสิ้นใจตายแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่เป็นคนลากนางขึ้นฝั่งด้วยตนเอง คุณหนูใหญ่ว่ายน้ำแข็งแรงมากเจ้าค่ะ…”

ใบหน้าของนางหวังพลันคล้ำลงทันใด

เงียบไปครู่หนึ่ง นางก็กำชับบ่าวรับใช้ว่า “ออกไป ไปเชิญคุณหนูรองเข้ามา”

ชีอวิ๋นถิงที่เอ่ยปากด่าทอต่อว่าในตอนแรก ครั้นได้ยินนางหวังเอ่ยวาจาเช่นนี้ เขาพลันเบิกตากว้างทันใด “ท่านแม่ ท่านคงมิได้เชื่อถ้อยคำเหลือขอจากผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นหรอกนะขอรับ? อาจิ่นจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้อย่างไร?”

ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด ยามนี้ได้ยินชีอวิ๋นถิงทั้งสาปแช่งด่าทอถึงเพียงนี้แล้ว นางหวังหงุดหงิดร้อนใจยิ่งนัก นางมองบุตรชายอย่างเยือกเย็นพลางเอ่ยปากตำหนิ “พอเสียที! เรื่องราวยังไม่ถูกไขจนกระจ่าง เจ้าจะแหกปาก โวยวายอยู่ที่นี่หาอะไร?!”

ชีอวิ๋นถิงหาได้ยอมโอนอ่อน “ยังมีเรื่องใดไม่กระจ่างอีกหรือ? ข้าว่านางก็แค่พูดจาเรื่อยเปื่อย ปั้นเรื่องโกหกหลอกลวงขึ้นตามใจชอบก็เท่านั้น!”

นางหวังขมวดคิ้วจ้องเขาตาเขม็ง ส่งให้คนออกไปเรียกชีจิ่นเข้ามา

ครั้นชะงักไปครู่หนึ่งแล้ว ก็เอ่ยด้วยเสียงขรึมว่า “ไปจัดเตรียมข้าวของให้พร้อม ให้คุณชายรองเดินทางไปรับนางกลับมา”

คุณชายรอง เกิดจากว่านอี๋เหนียง อ่อนกว่าคุณชายใหญ่เพียงหนึ่งปีเท่านั้น ยามนี้เขากำลังศึกษาตำราอยู่ที่สำนักศึกษาที่ตั้งอยู่ในเรือน

เดิมทีแล้วจะให้เขาเดินทางไปรับสวี่อินอินกลับมานั้นล้วนเป็นไปไม่ได้

ครั้นสิ้นวาจานี้แล้ว นางหวังคล้ายรู้สึกสองจิตสองใจ ลังเลครู่หนึ่งก็รีบยกมือห้าม “ไม่! ช้าก่อน ช่างเถิด ถึงอย่างไรด้วยวัยของคุณชายรองก็ยังนับว่าเยาว์วัยเกินควร…”

ลั่นวาจาออกคำสั่งแล้ว เรื่องนี้จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ แต่จะว่าเล็กน้อยก็มิได้เล็กน้อย ต้องจัดการให้เรียบร้อยจึงจะเหมาะสม

แม่นมจางกำลังรอคอยให้นางหวังเอ่ยปาก

นางหวังเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นกลับมีเสียงของชีเจิ้นหย่งผิงโหวพลันแว่วดังมาจากข้างนอก “อายุของผู้ใดเยาว์วัยเกินควรหรือ?”

เพียงได้ยินเสียงของชีเจิ้น คนทั้งห้องล้วนสีหน้าเปลี่ยนไป

แม้กระทั่งชีอวิ๋นถิงที่ทำตัวดื้อรั้นไม่เชื่อฟังอยู่เมื่อสักครู่ก็หยุดยืนนิ่งอย่างสำรวมกิริยาขึ้นมาทันใด

นางหวังเมื่อเห็นเขาแล้ว ก็รีบผุดยิ้มทันใดหมายจะปิดบังเรื่องราว “ท่านโหว ไม่มีอะไร…”

ชีเจิ้นสะบัดแขนเสื้อก็นั่งลงด้านข้าง มองพวกเขาปราดหนึ่งแล้ว ก็ถามด้วยเสียงขรึมว่า “ไม่มีอะไรจริงหรือ? แล้วเหตุใด ถึงมีคนไปขอเข้าพบข้าที่ศาลาว่าการเล่า?”

ว่าอย่างไรนะ?

นางหวังอึ้งงันเล็กน้อย “ท่านโหวว่าอย่างไรนะเจ้าคะ? ผู้ใดไปขอเข้าพบท่านที่ศาลาว่าการหรือ?”