9 จับผิดนางจิ้งจอก

จับผิดนางจิ้งจอก

        เมื่อขนมหมดลง พร้อมความหอมหวานที่ติดอยู่ในปาก เซียงเจียวก็ทั้งเลียมือและดูดนิ้ว จากนั้นประตูห้องนั่งเล่นก็มีเสียงหมุนลูกบิด!

        ผิงกั่วใจหล่นหายเขายืนนิ่งค้างราวกับสมองหยุดสั่งงานไปเสียดื้อ ๆ

        “อ๊ะ... เฮียผิง!” เสียงเล็กแหลมของน้องชายแผดดังเรียกสติ จากนั้นผิงกั่วจึงไม่รอช้า เขารู้ว่าแม่ไม่อยากให้ลุงผีมาที่บ้านอีก ผู้ชายตัวโตคนนี้เคยทำให้แม่ยุ่งยากใจทั้งยังเสียน้ำตาหลายหน แล้ววันนี้เขาได้ทำเรื่องน่าละอาย เผลอกินของจากอีกฝ่าย ไม่ได้การละ เขาจะทำให้แม่เสียใจไม่ได้ แม่คือโลกทั้งใบของผิงกั่ว เขาจะไม่ทำให้แม่เสียใจ!

        ร่างของคนเจ้าเนื้อพุ่งไปยังประตูเพื่อขวางไม่ให้คนเปิดเข้ามาได้

        “ไม่!”

        เด็กชายร้องอยู่สองสามหน และนั่นทำให้คนที่อยู่ด้านนอกแปลกใจ

        “เด็ก ๆ เกิดอะไรขึ้น!” ม่านอวี้อันใจเสียและร้อนรน เธอพยายามหมุนลูกบิด แต่เหมือนจะมีปัญหา

        “ผิงเกอ เจียวเกอ!”

        หญิงสาวเรียกลูกชายและปล้ำลูกบิดประตูเฮงซวยอยู่เกือบอึดใจใหญ่ ๆ กระทั่งมันเปิดออกได้ ซึ่งเป็นวินาทีเดียวกันกับที่ผิงกั่วโผเข้าไปกอดม่านอวี้อัน ส่วนน้องชายก็แสร้งร้องไห้จ้า ทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของเขาสักนิด

        เซียงเจียวแสดงได้เก่ง เขาชอบดูการ์ตูน และเรื่องเด็กชายเจ้าน้ำตาก็ทำให้เขาหัวเราะได้เสมอ!

        “เกิดอะไรขึ้นลูก!”

        “ฮื่อ ๆ ๆ น้องหิว คนหิวนี่นา สะ ไส้จะกิ่วแล้วมัมมี้”

        เซียงเจียวเรียกร้องความสนใจ ม่านอวี้อันจึงไม่ทันสังเกตว่ามีเงาหนึ่งผลุบหายเข้าไปซ่อนหลังตู้หนังสือ

        “ไป ๆ ๆ กินข้าวกัน” ม่านอวี้อันบอกพร้อมจับแขนลูกชายทั้งสองคนเตรียมพาไปห้องครัวที่มีมุมหนึ่งจัดไว้สำหรับกินข้าว ทว่าในตอนนั้นเธอก็รู้สึกประหลาดใจ เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นคล้ายเป็นร่างคนยืนอยู่ตรงมุมมืด ๆ

        “ใครเปิดหน้าต่างไว้!” เธอถาม และกำลังจะก้าวไปดูที่หน้าต่าง ทว่าเสียงของลี่ฮุ่ยดังสวนเข้ามาเสียก่อน

        “มาเร็วพวกเธอ เข้ามาข้างในกัน มาดูหน้านังคุณนายอันคนสวย มันกล้าขโมยสูตรอาหารฉันไม่พอ ยังปล่อยให้ลูกต้องอด ๆ ยาก ๆ กินอาหารเหลือทิ้ง!”

        เสียงของลี่ฮุ่ยดังอย่างน่าหมั่นไส้ ม่านอวี้อันต้องอดทนอดกลั้นที่สุด เพราะไม่อยากให้เด็กชายทั้งสองคนฟังคำพูดที่ไม่ดี เธอจึงเดินออกไปรับหน้า และฝากลูกชายเอาไว้กับเยว่จือ

        “เยว่จือ ให้เด็ก ๆ กินอาหาร แล้วไม่ต้องพาออกมา ฉันจะจัดการเหยื่อให้เชื่องเอง”

        “มาดาม ป้าลี่แกหยาบคายมากนะคะ อีกอย่างเพื่อน ๆ ของแกก็ร้ายทุกคน โดยเฉพาะโรส เมียของเถ้าแก่โจว”

        “เชื่อมือฉันเถอะ ที่ฉันบอกว่าจะทำให้พวกเธออิ่มท้องและอยู่อย่างมีความสุข ฉันก็มีวิธีของฉัน พวกปากร้ายส่วนใหญ่จะรับมือง่ายมาก ผิดกับพวกที่ทำตัวเป็นมิตร แต่กลับคิดจะหักหลังเราทุกลมหายใจเข้าออก!” ม่านอวี้อันเอ่ย ขณะที่ใจก็นึกถึงอดีตคนรักในโลกที่จากมา

        ม่านอวี้อันออกมาต้อนรับเหล่าแม่บ้าน ที่มีลี่ฮุ่ยยืนอยู่หน้าทุกคน แสดงท่าทีราวกับเป็นผู้นำกลุ่มหรือลัทธิไล่ล่าแม่มด

        “ฉันนึกว่าเราคุยกันเรียบร้อยแล้วเสียอีก เมื่อครู่ก็เห็นเดินกลับบ้านไปแล้วนี่คะ” ม่านอวี้อันเปิดฉากก่อน

        “โถ เหลวไหล คนอย่างป้าลี่ ยังไงก็ต้องจับผู้ร้ายให้ยอมรับสารภาพผิด คุณนายอันขโมยสูตรอาหารป้ายังไม่พอ เธอยังปล่อยให้เด็ก ๆ หิวโซด้วย ป้าต้องทำให้เพื่อนบ้านทุกคนรู้ ว่าเธอไม่มีความสามารถที่จะเลี้ยงดูพวกเขา สถานสงเคราะห์จะได้มารับเด็ก ๆ ไปดูแลเสีย ไม่ก็ให้เด็กไปอยู่กับป้าก่อน!”

        หัวใจม่านอวี้อันหดเกร็ง แม้เธอจะไม่ใช่แม่ของเด็ก ๆ ตัวจริง ทว่าเพียงได้เห็นหน้า ได้กอด เธอก็บอกตัวเองว่าพวกเขาคือชีวิต คือลมหายใจที่เธอจะไม่ยอมให้ใครพรากจากไป

        “เงียบแบบนี้ แสดงว่าหมดปัญญาดูแลผิงเกอ เจียวเกอจริง ๆ สินะ” ลี่ฮุ่ยเอ่ยจบจึงวางจานไก่ย่างลงบนโต๊ะ พร้อมบะหมี่ไข่ผัดที่ยังอุ่น ๆ ทั้งยังมีผลไม้ในตะกร้า ซึ่งประกอบด้วย แอปเปิ้ล องุ่น และกล้วยหอม

        “ป้าลี่คนนี้ทนดูเด็ก ๆ หิวไม่ได้หรอกนะ ถึงจะไม่ชอบหน้าเธอสักเท่าไร แต่ป้ารักเด็กมาก!”

        ม่านอวี้อันยังคงวางสีหน้าเรียบเฉย ก่อนถามออกไปว่า

        “ป้าลี่กล่าวหาว่าฉันขโมยสูตรอาหาร?”

        “ถูกต้อง เค้กกล้วยหอมนั่นเหมือนที่ป้าเคยทำ เพียงแต่ไม่ได้ฝานกล้วยเป็นแผ่นบาง ๆ วางโปะหน้า และโรยเม็ดมะม่วงหิมพานต์ อย่างป้าต้องเป็นวอลนัต หรือไม่ก็ต้องช็อกโกแลตสับหยาบ ๆ” ลี่ฮุ่ยว่าพร้อมหันไปทางด้านหลังหล่อน ซึ่งตอนนี้มีสมาคมแม่บ้านตามมาอีกสี่ห้าคน ผู้หญิงเหล่านั้นมีของกินติดมือมาด้วย บ้างก็เป็นขนมปัง นมข้นกระป๋อง ไข่ไก่ และด้านหลังสุดเป็นหญิงสาวที่มีอายุห่างจากม่านอวี้อันไม่มาก เธอเป็นภรรยาของเถ้าแก่โจว อีกฝ่ายนำยารักษาอาการช้ำในกับเต้าหู้เหม็นทอดซึ่งมีกลิ่นที่ทั้งเหม็นและเปรี้ยวชวนให้ทุกคนเกิดความยากอาหารติดมือมาด้วย 

        “แต่ฉันยืนยันว่าเค้กกล้วยหอมนี้ฉันทำขึ้นเอง ไม่ได้ลอกสูตรป้าลี่แน่นอน”

        “โถ คุณนายอัน แค่พูดใครจะเชื่อน้ำหน้า!” ภรรยาสาวน้อยของเถ้าแก่โจวส่งเสียงแทนลี่ฮุ่ย ม่านอวี้อันคาดว่าอีกฝ่ายคงเป็นโทรโข่งเบอร์สองรองจากป้ามหาภัยในถนนเนี่ยอินสายนี้

        “ใช่ พวกเราไม่เชื่อจนกว่าจะได้พิสูจน์ว่าเค้กกล้วยหอมนั่นรสชาติเป็นอย่างไร!” ลี่ฮุ่ยเอ่ยความต้องการของตนออกมา ในตอนนั้นม่านอวี้อันเกือบหลุดหัวเราะออกมา เธอใช้แค่ลูกไม้เล็กน้อย แต่มันได้ผลดียิ่งนัก

        “ถ้าอย่างนั้นป้าลี่และคนอื่น ๆ รอฉันสักหน่อย ให้เค้กเย็นตัวพอตัดได้ ทุกคนก็ลองชิมดู ส่วนตอนนี้ฉันขอให้เด็ก ๆ ได้กินอาหารรองท้องก่อนเถอะ”

        ม่านอวี้อันบอกลี่ฮุ่ย อีกฝ่ายหันไปซุบซิบกับทีมของตน ก่อนปั้นสีหน้าอย่างคนที่มีแต้มเป็นต่อ

        “ฮึ... ได้สิ พวกเราทุกคนจะรอฉีกหน้ากากนางจิ้งจอกอยู่ที่ร้านนี่แหละ” ลี่ฮุ่ยเอ่ยจบ จึงสั่งให้คนที่ติดตามหล่อนมามอบของกินในมือส่งต่อให้ม่านอวี้อันนำไปแบ่งให้สองแฝดรับประทาน