ตอนที่1 || เสี่ยวถังจงฟังคำท่านย่านะ (1)

สามเดือนผันผ่านชีวิตภายในจวนติ้งอันโหวนั้นไม่ได้ง่ายดายเลย คนมาก แต่กลับไม่มีเงินทองเช่นสกุลหลี่ของหลี่หมิ่นถังแม้แต่หนึ่งส่วนนอกจากไม่มีทรัพย์แล้วติดลบมีแต่หนี้มากมายอีกด้วย เนื่องจากผู้นำตระกูลรุ่นนี้หรือก็คือพ่อสามีของนางไม่ถนัดทำการค้า หรือแม้แต่บริหารที่ดินในมือของสกุลเย่ที่มีมานานสามชั่วอายุคนหลังจากได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์ติ้งอันโหวมา

 จนมาถึงรุ่นของเย่จื่อเฉินกับน้องชายและน้องสาวก็ยิ่งไม่ชำนาญเช่นกันจึงไม่ต่างกับตัวของติ้งอันโหวคือไม่เคยใส่ใจกิจการและที่ดินในปกครองเอาแต่ยกให้เย่ฮูหยินที่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้านการค้าเช่นเหล่าฮูหยินเย่ที่จากไปนานวันเข้าทั้งกิจการและที่ดินจึงมีแต่ยิ่งถดถอยมากกว่าทำกำไรทรัพย์ที่มีน้อยในรุ่นของติ้งอันโหวผู้เฒ่าจึงมีแต่ขาดทุนและขาดทุน

ติ้งอันโหวนั้นไม่เก่งกาจด้านการค้านับว่าไม่แปลก ซึ่งก็นับว่าปกติในตระกูลขุนนางและทหาร เพราะท่านเสนาหลี่บิดาของหมิ่นถังเองก็ไม่เก่งด้านทำการค้าอีกหลายตระกูลใหญ่ที่บุรุษรับราชการส่วนใหญ่ในต้าเซี่ยก็เป็นเช่นกัน แต่มารดาของหมิ่นถังนั้นเก่งกาจบริหารสิ่งที่มีในมือจนงอกเงยเป็นเงินเป็นทองมาเลี้ยงดูจนในจวนได้สบายหลังจากท่านย่าของหลี่หมิ่นถังวางมือจวนสกุลหลี่จึงไม่เป็นปัญหานอกจากไม่เกิดปัญหาสกุลหลี่ยังมีแต่ร่ำรวยเพิ่มขึ้นอีกด้วย

ต่างจากฮูหยินเย่ ในอดีต ที่บริหารเก่งเป็นเหล่าฮูหยินเย่ดังนั้นพอสิ้นบุญเหล่าฮูหยินเย่กิจการของสกุลเย่จึงถดถอยลงไปเรื่อยๆ ยิ่งก่อนจะออกไปชายแดนแคว้นเป่ยฉีเพราะติ้งอันโหวอยากได้หน้าและฐานะแม่ทัพจึงได้เอาที่ดินกับกิจการทั้งหมดของสกุลเย่ไปจำนองแลกเงินมาสมทบกับงบกองทัพดังนั้นสามเดือนภายในสกุลเย่ หมิ่นถังจึงเหน็ดเหนื่อยฟื้นฟูอยู่ไม่น้อยเพราะแค่ดอกเบี้ยเงินกู้ก็มากโขแล้วไหนจะต้องชำระเงินต้นร่วมไปอีก ไม่เหน็ดเหนื่อยแทบตายยังไงไหว

"คุณหนูสินเดิมของคุณหนูใช้ไปเกือบหมดเช่นนี้ออกจะเกินไปนะเจ้าค่ะ"

สาวใช้คนสนิทถึงกับออกมาวันเวลาผ่านไปในหกเดือนแล้วหมิ่นถังได้นำสินเดิมออกมาเติมให้สกุลเย่ไปเกินครึ่งของคำนวณที่มี สินเดิมสมควรถูกนำมาใช้ในยามจำเป็นมิใช่หรือและสินเดิมก็สมควรเป็นคุณหนูรองหลี่ที่นำออกมาใช้ในยามคับขันแต่นี่...

แม้แต่เสื้อผ้ากับเครื่องประทินโฉมน้องสามีกับมารดาสามีก็มาเบิกเอากับคุณหนูของพวกนาง หากพวกนางที่ติดตามมาจากสกุลเดิมยังนิ่งเฉยคงแปลกแล้ว

"ช่างเถอะเพ่ยเจียว" ทว่าหลี่หมิ่นถังกลับอมยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบออกมาเพียงเท่านั้น

"แต่สินเดิมสมควรนำออกมาใช้ในยามยากนะเจ้าค่ะ" สาวคนสนิทดูจะไม่พึงใจอย่างมาก ก็เย่ฮูหยินกับคุณหนูสามเย่นั้นเอาแต่ฟุ่มเฟือยทั้งที่จวนติ้งอันโหวมีแต่หนี้สินจะถูกยึดจวนวันใดก็ไม่รู้แต่กลับไม่เจียมตัวกันแม้แต่น้อย น่าโมโหเกินไปแล้วจริงๆ

"นี่ก็นับว่าเป็นยามยากแล้วนะเพ่ยเจียว ครอบครัวสกุลเย่มีหนี้สินจนล้นพ้นตัวหากไม่ชำระยังจะทำอย่างไรได้ จวนติ้งอันโหวยังมีหน้าตาให้ต้องรักษา ท่านพ่อสามีกับพี่จื่อเฉินไปออกรบข้าที่เป็นสะใภ้หากนิ่งเฉยก็ไม่ใช่สะใภ้และภรรยาที่ดีนะสิ"

พอหลี่หมิ่นถังกล่าวออกมาเช่นนั้นสองสาวใช้คนสนิทของคุณหนูรองหลี่ยังจะพูดอันใดได้อยู่อีก พวกนางเป็นเพียงบ่าวรับใช้ ผู้เป็นนายกล่าวอย่างไรพวกนางย่อมมีแต่คล้อยตามเท่านั้น

และต้องใช้เวลาถึงหนึ่งปีจึงชดใช้หนี้สินทั้งหมดที่บิดาของสามีรวมทั้งมารดาสามี น้องสามีและตัวสามีของนางเองร่วมกันสร้างขึ้นให้หมดลงกับใช้เวลาอีกร่วมสี่เดือนจึงได้กอบกู้ฐานะทางด้านการเงินและกิจการของจวนติ้งอันโหวให้ฟื้นคืนกลับมามีกำไรจนจวนติ้งอันโหวนั้นหวนคืนมารุ่งเรืองอีกครั้งได้รากับมีปาฏิหาริย์อย่างไรอย่างนั้น

นั่นก็เพราะหลี่หมิ่นถังเป็นสตรีที่มีหัวทางการค้ามาแต่เด็ก จับสิ่งใดก็เป็นเงินเป็นทองไปหมดราวกับนางเป็นเทพธิดาแห่งการค้าอย่างไรอย่างนั้น ไม่เหมือนสองแม่ลูกเย่ฮูหยินกับคุณหนูสามเย่ที่จับสิ่งใดก็มีแต่เจ๊งกับเจ๊งทั้งหมด

เข้าหนึ่งปีเจ็ดเดือนข่าวร้ายก็มาเยือนจวนติ้งอันโหว เมื่อนายท่านเย่หรือติ้งอันโหวพลีชีพในสนามรบแต่ที่คนนอกไม่ทราบก็คือติ้งอันโหวมิได้ตายจากน้ำมือของฝ่ายศัตรูแต่เขาป่วยตาย ทว่าฉางตี้ฮ่องเต้ไม่อยากให้คนเหยียดหยามจวนติ้งอันโหวจึงปล่อยข่าวออกมาว่าติ้งอันดหวสละชีพเพื่อชาติ

ต่อมาอีกหนึ่งปีเก้าเดือน บุตรชายคนรอง หรือเย่จื่อเว่ยก็ถูกส่งกลับมาจวนติ้งอันโหวเพราะเขาบาดเจ็บหนักจากการรบขาและข้อมือทั้งสองข้างถูกตัดเส้นเอ็นจนกลายเป็นคนพิการไปแล้วมิอาจร่วมรบกับผู้เป็นพี่ชายกับทหารคนอื่นๆ ได้อีก ที่ชายแดนนั้นการรบคงไม่ง่ายทุกคนล้วนคิดเช่นนั้น