บทนำ ||หรือจะเป็นลางร้าย (1)

ต้นเดือนหกเวียนมาบรรจบยังอาณาจักรต้าเซี่ยอีกครั้งหนึ่งแล้ว ท้องฟ้าที่เคยสดใสในวันนี้นั้นกลับดูอึมครึมยิ่ง แล้วก็เป็นไปตามคาดยังไม่ทันถึงยามเฉินสายฝนก็เทลงมาราวกับฟ้ารั่ว ขบวนรับตัวเจ้าสาวขบวนใหญ่พลันวิ่งกันวุ่นวายหาที่หลบฝนที่ตกลงมาราวกับฟ้ารั่ว

หลี่หมิ่นถัง บุตรสาวคนรองของท่านเสนาบดีกลาโหม หลี่ถงเปียว ที่นั่งอยู่ภายในเกี้ยวเจ้าสาวหลังโตรู้สึกตกใจอยู่มากเมื่อขบวนจำต้องหยุดลงมิอาจเคลื่อนต่อไปได้เพราะสายฝนตกหนักเกินไป เนื่องจากจวนฝ่ายเจ้าสาวกับจวนของฝ่ายเจ้าบ่าวนั้นอยู่หากจากกันคนละเมือง จวนติ้งอันโหวนั้นอยู่เมืองเทียนตูที่ห่างจากมหานครเสียงหยางที่เป็นบ้านเดิมของเจ้าสาวอยู่ถึงร้อยห้าสิบลี้หากหยุดนานคาดว่าจะไม่ทันฤกษ์กราบไหว้ฟ้าดินเอาได้

นี่นับว่าเป็นลางร้ายหรือไม่นะ เจ้าสาววัยสิบห้าปีนั้นตกใจและคิดมากจนใบหน้าพลันเปลี่ยนไปเป็นซีดเผือดในยามที่ขบวนเกี้ยวรับตัวเจ้าสาวของตนเองได้หยุดลง ยิ่งเวลานานเท่าใดใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มงดงามก็ยิ่งซีดเซียวแววตากังวลขึ้นทุกขณะ

 บรรยากาศด้านนอกเกี้ยวนั้นฝนตกหนักจนคนแบกนั้นหนาวสะท้านกันทั่วหน้า หากแต่ภายในใจของสาวน้อยเช่นหลี่หมิ่นถังนั้นกลับร้อนรนไปหมดแล้ว ร้อนรนว่าจะไม่ทันฤกษ์มงคลกราบไหว้ฟ้าดินนั่นเอง แต่งงานใครเล่าจะพบเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันโดยเฉพาะเหตุการณ์ไม่คาดฝันดังกล่าวจะทำให้เลยฤกษ์มงคลเข้าประตูจวนบ้านสามี

แต่จะร้อนรนเพียงใดก็ต้องรอจนกว่าฝนจะหยุดหรือเบาบางลง จึงเคลื่อนขบวนไปยังจวนของเจ้าบ่าวได้ เย่จื่อเฉิน หรือติ้งอันโหวซื่อจื่อคือเจ้าบ่าวของนางในวันนี้ เจ้าบ่าวที่นางไม่คิดไม่ฝันว่าจะเป็นไปได้แต่ก็เป็นจริงราวกับนางฝันไป

มือเรียวของเด็กสาวที่เพิ่งผ่านพ้นวัยปักปิ่นแหวกผ้าม่านไปแอบมองแผ่นหลังกว้างของผู้เป็นเจ้าบ่าววัยยี่สิบเอ็ดปีของตนเอง พลันก็นึกย้อนไปถึงอดีต นางพบหน้าของเย่จื่อเฉินครั้งแรกเมื่อหนึ่งปีก่อน หลังจากนางขึ้นเขาไปอยู่สถานศึกษาบนเขาไถ่ซานตั้งแต่อายุสี่ขวบ จากบ้านจากครอบครัวไปนานถึงสิบปีเต็มนางก็ได้เวลาลงจากเขากลับเขาในวัยใกล้ปักปิ่นพอดี

หลี่หมิ่นถังจำวันนั้นได้ไม่เคยลืม ยามพบเย่จื่อเฉินครั้งแรก จวนหลี่จัดการปักปิ่นบุตรสาวคนโตเช่น หลี่เหม่ยหลิน พี่สาวที่อายุมากกว่านางอยู่หนึ่งปีกับอีกสองเดือนซึ่งก็พอเหมาะกับหมิ่นถังจบการศึกษาลงจากเขาไถ่ซานลงมาพอดีปีนั้นบิดากับมารดาจึงได้ให้สองพี่น้องทำพิธีปักปิ่นไปพร้อมกัน นางที่เป็นเด็กสาวในวัยสิบสี่ปีที่เพิ่งลงจากเขาในคราวนั้นไม่ใช่บนสำนักศึกษานางจะไม่เคยพบชายหนุ่มแต่นั่นกลับเป็นครั้งแรกที่เด็กสาวเช่นหลี่หมิ่นถังคนนี้ได้รู้จักกับคำว่าตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบหน้า

แต่ผ่านไปไม่ถึงสองเค่อดี หลี่หมิ่นถังก็ต้องเรียนรู้กับคำว่าอกหักและผิดหวังอย่างแรงตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มสานต่อความสัมพันธ์ เพราะเย่จื่อเฉินถูกพี่สาวแท้ๆ เช่นเหม่ยหลินที่อายุมากกว่านางหนึ่งปีเศษแนะนำกับว่าเขาคือคนรักที่กำลังคบหาดูใจจะหมั้นหมายกันในเร็ววันนี้

แต่ความเที่ยงแท้ของโลกมนุษย์ก็คือความไม่เที่ยงแท้นั่นเอง ผ่านไปไปอีกไม่กี่วันเย่จื่อเฉินกลับต้องติดตามบิดาไปช่วยภัยแล้งที่ต่างเมืองเป็นเวลาสองเดือน ใครจะคาดระหว่างนั้นหลี่เหม่ยหลินพี่สาวของนางก็เกิดได้พบรักใหม่กับหนานไห่กั๋วกงซื่อจื่อเสิ่นเหยียนอัน จากแคว้นอิ๋งโจว พบรักใหม่ไม่พอ หลังจากนั้นอีกเพียงหนึ่งเดือนหลี่เหม่ยหลินก็ตอบตกลงแต่งงานออกไปกับบุรุษต่างเมืองเสียแล้ว ไม่ได้บอกลาจบความสัมพันธ์กับเย่จื่อเฉินในฐานะคนรักแม้เพียงครึ่งคำจบสิ้นความรักอย่างง่ายดายจนนางยังแทบเชื่อไม่ลง

วันที่เกี้ยวจากจวนหนานไห่กั๋วกง มารับตัวเจ้าสาวใครจะคิด ดันเป็นวันเดียวกับที่เย่จื่อเฉินที่ติดตามบิดาซึ่งก็คือติ้งอันโหวที่ฮ่องเต้มีรับสั่งให้เขาเป็นผู้แทนพระองค์นำเสบียงไปช่วยชาวบ้านจะเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงเพื่อถวายรายงานกับฉางตี้ฮ่องเต้ในวันนั้นเช่นกันช่างเป็นช่วงเวลาที่ชวนอึดอัดและเจ็บปวดดีแท้

 ขบวนหนึ่งกำลังจะเข้าประตูเมืองเทียนตูเพื่อผ่านไปยังเมืองเสียนหยางอีกขบวนกำลังจะออกจากเมืองมุ่งหน้าไปแคว้นอิ๋งโจว

ตอนนั้นหมิ่นถังไม่ได้อยู่รวมเหตุการณ์แต่สาวใช้ก็มาเล่าให้นางฟัง พวกเขาเพียงมองกันคนหนึ่งอยู่บนรถม้า อีกคนอยู่บนหลังอาชา แล้วก็เคลื่อนผ่านจากกัน จบสิ้นวาสนาที่มีระหว่างเย่จื่อเฉินกับคุณหนูใหญ่หลี่เหม่ยหลินนับตั้งแต่เพียงวันนั้นเป็นต้นมา