บทที่ 5

หากซ่งซูหลานไม่ใช่บุตรสาวของบิดามาตั้งแต่แรก พวกซ่งหงก็ได้โกหกนางมาโดยตลอด

เช่นนั้นพวกเขาไม่เพียงแต่ทำให้ชื่อเสียงอันบริสุทธิ์หลังความตายของบิดาต้องมัวหมอง ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมารดาต้องแปดเปื้อน แต่ยังปล่อยให้บุตรนอกสมรสนั่นใช้ชื่อของบ้านรองมาแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรจะเป็นของนางไป!!

เลือดซึมออกจากริมฝีปาก ซ่งถังหนิงเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด “ข้าจะกลับไป”

เซียวเยี่ยนเอ่ยขึ้น “ข้าสามารถส่งเจ้ากลับไปได้ แต่หลังจากกลับไปแล้วเจ้าคิดจะทำอย่างไร เปิดโปงฐานะของนาง หรือคาดคั้นพวกซ่งหง?”

ซ่งถังหนิงอ้าปากตามสัญชาตญาณ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง

เซียวเยี่ยนกล่าวเสียงเรียบ “ในมือเจ้าไม่มีหลักฐาน คาดคั้นแล้วจะได้อะไร?”

“สกุลซ่งมีบรรดาศักดิ์กั๋วกง ถือตนว่าเป็นตระกูลสูงศักดิ์ ย่อมไม่มีทางทำให้สายเลือดต้องปะปนเป็นอันขาด การที่พวกเขายอมให้บุตรีอนุนอกเรือนคนนั้นอยู่ในจวน ก็แสดงว่าบนตัวนางมีสายเลือดของสกุลซ่งอยู่”

พูดอีกอย่างก็คือ ซ่งซูหลานคนนั้น หากมิใช่บุตรสาวของซ่งหงคนโต ก็เป็นของซ่งถานคนที่สาม

“พวกเขากล้าให้บุตรีอนุนอกเรือนคนนั้นมาสวมรอยเป็นคนของบ้านรอง ก็เพราะแน่ใจว่าเจ้าจะไม่มีทางทันสังเกต เจ้าไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่านางไม่ใช่บุตรสาวของบิดาเจ้า”

“เจ้าสามารถไปคาดคั้นพวกซ่งหงได้แน่ หรือจะไปโวยวายอาละวาดกับพวกเขาก็ได้ แต่ถ้าพวกเขาปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วยกเอาความกตัญญูมากดดันเจ้า บอกว่าเจ้าคาดเดาผู้ใหญ่ไปเองโดยไร้มูลความจริง ทำให้ชื่อเสียงของพวกเขาต้องมัวหมอง เจ้าจะทำอย่างไร?”

“ข้า...”

ซ่งถังหนิงถูกถามจนงุนงงไปหมด

เดิมทีนางก็เป็นเพียงเด็กสาวที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างประคบประหงม แม้ในชาติที่แล้วจะถูกกักขังอยู่ในสกุลซ่งนานหลายปีจนสิ้นใจไปด้วยความเคียดแค้น แต่ถึงอย่างไรแล้วนางก็ไม่ได้เข้าใจเล่ห์เหลี่ยมอะไรมากนัก

เซียวเยี่ยนเห็นท่าทีของนางจึงกล่าวต่อ “ถ้าซ่งซูหลานคนนั้นเป็นเพียงสายเลือดของซ่งถาน สกุลซ่งก็ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากช่วยนางปกปิด เว้นแต่ว่าการมีอยู่ของนางจะกระทบต่ออนาคตของสกุลซ่ง หรือแม้กระทั่งทำลายเสาหลักของสกุลซ่งในราชสำนัก และเจ้าก็น่าจะเข้าใจดีว่าคนผู้นี้คือใคร”

ซ่งถังหนิงตัวสั่นเทา “คือซ่งหง...”

เซียวเยี่ยน “อืม” เสียงหนึ่ง

“ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธแค้น แต่เจ้าต้องเข้าใจว่า คนอย่างซ่งหงที่อยู่ในราชสำนักมานานหลายปี จะไม่มีวันยอมให้เจ้ามาทำลายชื่อเสียงขุนนางของเขาเป็นอันขาด”

“หากเจ้ากลับไปคาดคั้นพวกเขาเช่นนี้ ถ้าพวกเขาใจดีหน่อย ก็จะปลอบโยนเจ้าดี ๆ หาวิธีเกลี้ยกล่อมให้เจ้าช่วยปิดบังเรื่องนี้ต่อไป เพื่อให้ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข”

“แต่ถ้าใจร้ายหน่อย เกรงว่าจะทำลายหลักฐานทั้งหมดจนหมดสิ้นแล้วหันกลับมาแว้งกัดเจ้า ไม่เพียงแต่จะทำลายชื่อเสียงหลังความตายของบิดาเจ้า แต่ยังจะยืนยันฐานะของบุตรีอนุนอกเรือนคนนั้น ทำให้นับจากนี้เจ้าจะสลัดนางไม่หลุด”

“พวกเขาอาศัยคำว่าผู้ใหญ่สองคำ ก็สามารถทำลายเจ้าได้อย่างง่ายดาย”

ซ่งถังหนิงเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง บทเรียนที่เจ็บปวดเหล่านั้นทำให้นางรู้ดีว่าคนสกุลซ่งใจร้ายเพียงใด

หัวใจของนางสั่นระรัว อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น “เช่นนั้นข้าควรจะทำอย่างไร?”

เซียวเยี่ยนเห็นนางสงบลงได้เร็วขนาดนี้ สายตาก็ฉายแววชื่นชม “อย่างแรกคืออดทนกับเรื่องนี้ไปก่อน หรือถ้าจะลงมือ ก็ต้องจัดการให้เด็ดขาดในครั้งเดียว”

ซ่งถังหนิงกัดฟัน

นางไม่มีทางอดทนแน่ แต่ถ้าจะจัดการให้เด็ดขาดในครั้งเดียว...

“การต่อสู้กับศัตรู สิ่งที่ต้องห้ามที่สุดคือการลงมือโดยไม่มีแผนการ รู้เขารู้เรา จึงจะรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”

“ระหว่างเจ้ากับซ่งหง และสกุลซ่ง เจ้าอยู่ในสถานะที่เสียเปรียบมาแต่กำเนิด การที่ผู้น้อยโต้เถียงผู้ใหญ่นั้น ขัดต่อหลักจารีต ดังนั้นเจ้าต้องมองหาจุดอ่อนของอีกฝ่ายให้เจอก่อน รู้ถึงข้อได้เปรียบของตนเอง เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร หวาดกลัวอะไร และเจ้ามีสิ่งใดที่จะใช้คานอำนาจเขาได้”

นิ้วเรียวยาวของเซียวเยี่ยนวางอยู่บนเข่า ขณะที่พูดลมหายใจของเขาแผ่วเบา

ราวกับกำลังสั่งสอนเด็กน้อย ชี้แนะอย่างใจเย็น

“ก่อนลงมือต้องคิดให้รอบคอบ เมื่อเดิมพันชีวิตก็ต้องเตรียมทางหนีทีไล่ไว้ ผู้ที่เก่งการรบย่อมกล้าหาญ ผู้ที่เก่งการโจมตีจิตใจย่อมได้เปรียบ เข้าใจหรือไม่?”

ซ่งถังหนิงได้ยินดังนั้นก็ก้มหน้าครุ่นคิด

พวกซ่งหงใส่ใจชื่อเสียง ใส่ใจหน้าตา ห่วงเกียรติยศของสกุลซ่ง และยังกลัวว่าตัวตนที่แท้จริงของซ่งซูหลานจะถูกเปิดโปง ทำลายชื่อเสียงและอนาคตขุนนางของซ่งหง

ส่วนข้อได้เปรียบของนาง...

แม้ชาติกำเนิดของนางจะสูงส่ง แต่การที่บิดามารดาเสียชีวิตไปแล้วย่อมทำให้คนสงสารได้ การที่ถูกสกุลซ่งทำร้ายยิ่งทำให้คนเห็นใจในสถานการณ์ของนาง และนางยังมีท่านน้าที่เป็นถึงพระชายาผู้ที่ปกป้องนางอย่างยิ่ง ทั้งยังมีท่านตาของนางที่เป็นอดีตราชครูผู้เคยถวายการสอนแด่ฮ่องเต้ มีความสัมพันธ์อันดีกับขุนนางเก่าแก่ในราชสำนักมากมาย และมีลูกศิษย์ที่กลายเป็นเสาหลักของราชสำนักแล้ว

ขอเพียงนางมีเหตุผล นางก็ไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใด

ความงุนงงในดวงตาของซ่งถังหนิงหายไป ในใจก็สงบลง เมื่อมองไปที่เซียวเยี่ยนอีกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปาก

ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้คนผู้นี้ยังคิดจะเอาชีวิตนาง เล่นสนุกกับนางอย่างเลวร้ายที่สุด บีบคั้นให้นางต้องตกอยู่ในสภาพน่าสมเพช

แต่ตอนนี้กลับมาสอนนางรับมือกับสกุลซ่ง เขามีจุดหมายอย่างไรกันแน่?

“หัวหน้าเซียว เหตุใดท่านถึงช่วยข้า?”

หยุดไปครู่หนึ่ง ถังหนิงราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าท่านไปขัดผลประโยชน์ของคนจำนวนมาก คงจะมีความแค้นกับพวกเขา ในบรรดาคนเหล่านี้ มีสกุลซ่งด้วยหรือไม่?”

เซียวเยี่ยนเห็นนางระแวดระวัง ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “อย่าคิดมากไปเลย ถ้าข้าอยากจะเอาชีวิตใคร ก็ไม่จำเป็นต้องยืมมือเด็กอย่างเจ้า”

เรื่องราวในอดีตเป็นความลับ เกี่ยวข้องกับชีวิตคนมากมาย การให้นางรู้ไม่ใช่เรื่องดี เขาจึงเปลี่ยนไปพูดอีกอย่าง

“หยกที่เจ้าสวมอยู่ที่คอนั้น คือของดูต่างหน้าที่พี่สาวของมารดาข้าทิ้งไว้ นางมีบุญคุณกับข้าอย่างยิ่ง”

“หยกชิ้นนี้เป็นของรักของนาง เดิมทีมีอยู่สองชิ้นหยินและหยาง นางมอบชิ้นหนึ่งให้แก่มารดาข้า ส่วนอีกครึ่งหนึ่งมอบให้สหายคนสนิทของนาง”

เขายื่นมือเข้าไปในอก หยิบจี้ลายมังกรครึ่งซีกชิ้นนั้นออกมา แล้วคลี่ออกวางบนฝ่ามือ

ซ่งถังหนิงเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เอื้อมมือไปสัมผัสจี้หยกหักครึ่งท่อนที่กลับมาห้อยอยู่ที่คอของนางโดยไม่รู้ตัว

หยกชิ้นนี้นางสวมมาตั้งแต่เด็ก นางย่อมจำได้ เดิมทีคิดว่าเป็นเพียงหยกที่แตกหัก ไม่คิดเลยว่าจะมีอีกครึ่งหนึ่งอยู่ด้วย และอีกครึ่งหนึ่งนี้ยังอยู่ในมือของเซียวเยี่ยน

“ตอนเด็ก ๆ ท่านน้าเซวียมักจะเล่าให้ข้าฟังว่าสหายรักของนางมีบุตรสาวคนหนึ่ง และยังบอกว่าถ้าได้พบกัน เจ้าควรจะเรียกข้าว่าท่านพี่ ให้ข้าปกป้องเจ้า ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกลัวข้า”

ท่านพี่?

ในสมองราวกับถูกสายฟ้าฟาด ซ่งถังหนิงตัวแข็งทื่อในทันที

นางเคยเห็นความโหดเหี้ยมไร้ปรานีของเซียวเยี่ยนมาแล้ว ย่อมรู้ดีว่าการที่เขาโอนอ่อนลงอย่างกะทันหันนั้นเป็นเพราะจี้หยกชิ้นนี้

เพียงเพราะนางเกี่ยวข้องกับ “ท่านน้าเซวีย” ที่เขาพูดถึง เขาก็สามารถสอนให้นางรับมือกับสกุลซ่ง และออกหน้าแทนนาง

เช่นนั้นถ้าหยกชิ้นนี้อยู่ในมือของซ่งซูหลานเล่า?

ซ่งถังหนิงรู้สึกหน้ามืดจนต้องพยายามก้มหน้าลง เพื่อไม่ให้ตนเองเสียอาการต่อหน้าเขา

ชาติที่แล้วหลังจากที่นางถูกส่งกลับสกุลซ่ง เมื่อตื่นขึ้นมาก็ถูกเปลี่ยนเสื้อผ้าไปแล้ว หยกชิ้นนี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

พวกซ่งจิ่นซิวบอกเพียงแค่ว่าตอนที่ชาวนาส่งนางกลับมาก็ไม่เห็นสิ่งนี้แล้ว นางจึงคิดว่าคงทำหายไปในเขา

หลังจากที่นางเสียโฉมขาหัก ซ่งซูหลานเคยทำตัวนอบน้อมต่อนางอยู่เกือบปี สกุลซ่งก็ไม่เคยมีใครพูดถึงเซียวเยี่ยนเลย แต่ต่อมาวันหนึ่ง นางก็ได้ยอมรับเซียวเยี่ยนเป็นพี่ชายบุญธรรม

ซ่งถังหนิงเอ่ยเสียงสั่น “ถ้าไม่มีหยกชิ้นนี้ ท่านหัวหน้าจะยอมรับคนเป็นน้องสาวหรือไม่?”

“ข้าไม่ได้ว่างขนาดนั้น”

ไม่มีอะไรทำหรืออย่างไร ถึงต้องไปรับใครเป็นน้องสาว?

เซียวเยี่ยนพูดจบ ไม่รู้ว่าไปทำให้เด็กน้อยตกใจอะไรอีก เห็นน้ำตาของนางไหลพราก ๆ เขาก็รู้สึกปวดหัวในทันที

“เหตุใดจึงร้องไห้อีกแล้ว?”

ตอนเด็ก ๆ ยังสามารถอุ้มเด็กน้อยขึ้นสูง ๆ แล้วปลอบได้ แต่ตอนนี้...

เขาลุกขึ้นยืน ชายเสื้อขยับขณะเดินมาหยุดอยู่หน้าเตียง ด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่สามารถทำให้เด็กน้อยร้องไห้ได้ จากนั้นยื่นมือใหญ่ไปตบหัวนางเบา ๆ “ไม่ร้องแล้ว ข้าจะไปฆ่าคนสกุลซ่งให้เจ้า”

ความโกรธของซ่งถังหนิงพลุ่งพล่านขึ้นมา ปัดมือที่อยู่บนหัวออกไป “ใครต้องการให้ท่านช่วย!!”

เจ้าคนสารเลว

“......”

เซียวเยี่ยนถูกตบจนตกตะลึง มองดูเด็กน้อยที่ตาเบิกกว้างและโกรธจนขนลุกชัน

ซ่งถังหนิงทั้งโกรธ ทั้งแค้น ทั้งกลัว กดมือที่เมื่อครู่บังอาจเกินไปของตนเองไว้

“ข้าจะไปจวนเฉิงอ๋อง...”

อาจจะเป็นเพราะนึกถึงคำว่า “ท่านพี่” ที่เซียวเยี่ยนพูดขึ้นมา นางจึงรวบรวมความกล้าพูดเสียงดังขึ้นอีกนิด

“ไปเดี๋ยวนี้!!”

......

ชางลั่งเห็นท่านหัวหน้าอุ้มแม่นางน้อยซ่งออกมา เสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกตัวใหญ่ปกปิดร่างเล็ก ๆ ของนางไว้ พอเข้าไปในรถม้า แม่นางน้อยซ่งก็กลิ้งเข้าไปหลบในมุมหนึ่ง

ท่าทางรีบร้อนแต่ก็ขี้ขลาดและอ่อนแอนั้น ทำให้มุมปากของชางลั่งกระตุกแล้วหัวเราะออกมา จิ้นอวิ๋นก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม

ใบหน้าครึ่งหนึ่งที่ไม่ได้รับบาดเจ็บของซ่งถังหนิงแดงก่ำ

เซียวเยี่ยนเห็นนางขดตัวอยู่ในมุมอย่างสิ้นหวังก็รู้สึกขบขันอยู่บ้าง เมื่อครู่ยังกางกรงเล็บอยู่เลย ตอนนี้กลับรู้จักกลัวเสียแล้ว