1.เฒ่าหัวงู

*อำเภออย่ามาซุย*

เป็นสถานที่อัดแน่นเต็มไปด้วยบทสนทนา หากไม่ว่าร้ายหรือติฉินนินทาผู้อื่นคงไม่ใช่ชุมชนแห่งนี้ เพราะเรื่องชาวบ้านคืองานถนัดของพวกเขาทั้งหลาย

"ตายแล้วแก~ แม่หนูแยมเอาอีกแล้วเนี่ย!!!" หญิงวัยกลางคนเตรียมซุบซิบกับเพื่อนบ้าน เธอวิ่งมาแต่ไกลโพ้นราวกับเรียกประชุมด่วนเสียอย่างนั้น เธอสวมเสื้อคอกระเช้าลายดอกไม้และผ้าถุงสีดำสนิท

"คราวนี้เป็นผัวบ้านไหนอีกล่ะ!!!" หญิงวัยกลางคนรีบตอบกลับ เธอกำลังก้มหน้ารดน้ำต้นไม้ต้องแหงนใบหน้าอย่างสนใจทันควัน เธอสวมเสื้อแขนยาวลายสก็อตและผ้าถุงสีน้ำตาล เหมือนว่าจะคาดการณ์หัวข้อเรื่องจากคนที่พูดถึงได้แล้ว เพราะแต่ไหนแต่ไรไม่เคยพ้นเรื่องเหล่านี้จริงๆ

"เมื่อกี้ฉันดูไม่ค่อยชัดน่ะสิ!!! พวกเราไปกันเถอะ เดี๋ยวตกข่าวไม่ทันคนอื่นพอดี" หญิงวัยกลางคนกล่าวอย่างกระตือรือร้น

"อีแค่เด็กกำพร้า!!! แถมยังเป็นเมียน้อยผัวป้าตัวเองอีก หากไม่ร่ำรวยเงินทองใครจะอยากดูกัน หึ~" หญิงวัยกลางคนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมเดินไปปิดก๊อกน้ำ เธอใช้ฝ่ามือเปียกชุ่มมาเช็ดผ้าถุงตัวเองแต่ก็วิ่งตามเพื่อนไปด้วยกัน

ชาวบ้านละแวกใกล้ร้านขายของชำแห่งหนึ่ง กำลังยืนเฝ้ามองเหตุการณ์สาวปากร้ายโวยวายอยู่ตามเคย แม้เธอจะมีรูปโฉมงดงามเป็นเลิศจนเลื่องชื่อ และยังเป็นที่หมายปองบรรดาผู้ชายมากแค่ไหน หากแต่ปากร้ายเกินทน ทำให้ผู้คนพากันใจฝ่อไม่กล้าคิดจีบเธอ

ดวงตากลมโตช่างสุกสกาวคล้ายจะใสซื่อบริสุทธิ์ ริมฝีปากสีชมพูหวานระเรื่อพร้อมกับรูปร่างอรชรเหมือนจะไร้พิษสง แต่เมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วดังแว่วเปรียบดั่งลำโพงวัด ทำให้ใครๆ ต้องรู้สึกหวาดผวาผู้หญิงอย่างเธอ

"สรุปจะยอมจ่ายเงินไหม ไอ้โรคจิต!!!" แยมยืนเท้าสะเอวตะคอกใส่ผู้ชายรุ่นราวคราวพ่อได้ ส่วนมืออีกข้างถือไม้เบสบอลพาดบริเวณหัวไหล่คิดเอาเรื่องอย่างจริงจัง

"หนูแยม!!! มันไม่มากไปเหรอจ๊ะ แค่สัมผัสเพียงเล็กน้อยจะคิดเงินพี่เสียอย่างนั้น พวกมึงจะยืนมุงดูหาอะไรกันนักหนาวะ ไม่มีงานการทำหรือยังไง" เฒ่าหัวงูกล่าวตะคอกเสียงดังลั่น เขายืนเท้าสะเอวจ้องเขม็งหมู่ชาวบ้าน

"หยุดเลยนะ!!! ใครเขาอยากจะกินเผือกก็ปล่อยเขาไปสิ!!! ส่วนลุงถ้าไม่จ่ายวันนี้ได้หัวแตกแน่บอกเลย!!" แยมยังคงเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่ยอมเลิกราง่าย เพราะไม่ยอมเสียผลประโยชน์ไปแม้เพียงเล็กน้อย

จังหวะเดียวกันชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผมยาวสลวย ได้ปรายหางตาอันคมกริบมองภาพตรงหน้าพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสนุกสนาน ปกติเขาไม่ค่อยสนใจการทะเลาะวิวาทของชาวบ้านสักเท่าไร แต่ครั้งนี้ดันมาเจอคนสวยขนาดที่ว่าไม่สามารถละสายตาได้

"เฮียไม่สนใจลูกหนี้พยศเก่งแบบนี้เหรอ" ยอดรีบกล่าวถามเจ้านายตนทันที เขาเป็นหนุ่มล่ำบึกบึนสีผิวเข้ม สวมเสื้อสีเขียวตองอ่อนราวกับแสงไฟนีออน

"มึงโง่เหรอ~ ช่วยแหกตาดูหน่อย!!! เธอขาดแคลนเงินทุนตรงไหน กิจการใหญ่โตขนาดนี้!!!" ยูโรกระแทกเสียงใส่ลูกน้อง ที่ชอบแสดงเหมือนจะหวังดีกับธุรกิจแต่กลับลืมไตร่ตรองอยู่เสมอ

"แต่เฮียชอบผู้หญิงแบบนั้นไม่ใช่เหรอครับ สวยโหดมีฐานะ แม้ชื่อเสียงจะไม่ค่อยดี คงไม่มีผลกระทบอะไรหรอก ถ้าไม่ยอมเป็นลูกหนี้ก็ให้มาเป็นเจ๊พวกเราสิ!!!" ใหญ่รีบเอ่ยสวน เพื่อไม่ให้ลูกพี่เอาเรื่องน้องชายตนเอง เขาเป็นหนุ่มล่ำบึกบึนสีผิวคล้ำ สวมแว่นตาแฟชั่นของเด็กน้อย

"อืม!!! น่าสนใจอยู่ หึ~" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่พอได้ยินลูกน้องตนยุแยง ทำให้เขาต้องเอ่ยปากแถมยังเดินมาปรากฏตัวฝ่าฝูงชน

"ตีมันให้ตายไปเลย!!! ไอ้ห่านี่ไม่มีปัญญาจ่ายเงินให้เธอหรอกนะ" ยูโรก้าวเท้ายาวพร้อมลูกน้องประกบข้างสองคน บ่งบอกว่าตนเป็นหัวโจกแก๊งนี้

"ทำไมล่ะ!!!" แยมรีบเบือนใบหน้ามาสบสายตาเขา เธอเอาแต่จ้องเขม็งอย่างคนไม่สบอารมณ์

"ถ้ามันมีปัญญาจ่ายเงินเธอจริง คงไม่มานั่งติดหนี้ฉันอยู่หรอกนะ" ยูโรตอบกลับพร้อมพูดจายียวนเสียอย่างนั้น แม้ว่าจะกวนอารมณ์อยู่ไม่น้อย แต่ทว่าประโยคของเขากลับทำให้เธอมีสติฉุกคิดได้บ้าง

"ไม่มีก็หัวแตกซะไอ้เฒ่าหัวงู!!!!" แยมตวาดใส่และยกแขนเตรียมใช้ไม้เบสบอลลงแรงบนศีรษะคนมีอายุ แต่เธอต้องหยุดชะงักลงเพราะเสียงแหลมราวกับปรอทแตกตะโกนลั่น

"อย่านะ!!! หนูแยมใจเย็นก่อน~" หญิงวัยกลางคนเร่งฝีเท้ามาใกล้พร้อมยกมือพนม เธอสวมเสื้อคอกระเช้าลายดอกไม้และผ้าถุงสีดำสนิท

"อ้าว!!! เป็นไอ้สามีเวรแกเองเหรอเนี่ย" เพื่อนบ้านหญิงวัยกลางคนรีบกล่าวออกมา เธอสวมเสื้อแขนยาวลายสก็อตและผ้าถุงสีน้ำตาล กำลังยืนกอดอกพร้อมยกยิ้มอย่างสนุกสนาน

"แกนะ!!! ไปมั่วเด็กร้านคาราโอเกะก็แล้วไปเถอะ!!! มายุ่งกับหนูแยมทำไมกัน!!" เธอโวยวายพร้อมดึงใบหูเฒ่าหัวงูบิดทันที

"หนูแยมจ๊ะ!!! ไม่เอาเรื่องไอ้แก่นี่จะได้ไหม ถือซะว่าทำบุญทำทานคนใกล้ลงโลงศพอย่างมัน!!!" เธอยังคงกล่าวขอร้องจนแยมต้องรู้สึกหงุดหงิด

"มันแต๊ะอั๋งหนูก่อนนะคะป้า!!!! จะไม่เอาเรื่องแล้วก็ได้ค่ะ!!!" แยมเตรียมหมุนลำตัวเดินเข้าร้านตนเอง แต่ทว่าสองขาเรียวเล็กต้องหยุดนิ่งเฉย เพราะได้ยินเสียงพูดของคนลามกจกเปรตเข้าหู

"บั้นท้ายสาวสวยมันช่างหอมหวานเหลือเกิน~ ฮึ่ย!!!" เฒ่าหัวงูกล่าวยกฝ่ามือหนาสูดดมอย่างหื่นกระหาย ทั้งที่เป็นช่วงกลางวันแสกๆ แต่รอบตัวกลับมีดวงดาววิบวับจนตัวเองสลบหมอบคาพื้นดินลูกรัง

"สมควรโดนแล้ว ไอ้เวรนี่!!! ป้ารีบเอาผัวไปเก็บเลยนะคะ หากยังปล่อยเพ่นพ่านมาใกล้หนูอีก ระวังจะได้เตรียมจองเมรุเผาศพค่ะ" คนสวยกล่าวพร้อมเดินเชิดใบหน้าเข้าร้านตน ท่ามกลางเสียงโห่ร้องชาวบ้านอย่างสนุกสนาน ราวกับไม่อยากให้เรื่องจบง่ายแค่เพียงเท่านี้

สองสามีภรรยาที่เหมือนจะรักใคร่กันดี ต้องรีบแบกคู่เวรคู่กรรมกลับบ้านโดยเร็ว กลัวสาวสวยจะเอาเรื่องต่อ ด้วยสถานะภาพทางการเงินไม่เอื้ออำนวย จะฝืนสู้ก็ไม่ใช่เรื่อง แต่ร่างสูงโปร่งที่ยืนยิ้มกว้างอย่างเบิกบานใจ เพราะนิสัยสาวสวยดันสะกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาเสียดื้อๆ

"เฮียยูโร!!! ปล่อยเธอไปได้อย่างไรกันครับ หว่านล้อมให้มาเป็นลูกหนี้เราดีไหม แม้วันนี้ธุรกิจยังมั่นคง..แต่อนาคตใครจะรู้ได้ล่ะครับ!!!" ยอดยังคงกล่าวถามอีกรอบ

"หน้าตาเอย~ นิสัยเอย~ กูว่าเฮียยูโรคงอยากได้เป็นเมียมากกว่านะ ไอ้ยอด!!!" ใหญ่เอ่ยสวนทันควันเหมือนเดาใจลูกพี่ได้

"อย่าทำมาเป็นรู้ดีนักนะ พวกมึงสองคนไปเก็บดอกเก็บหนี้ตามบ้านเรือนได้แล้ว อย่าให้กูต้องไล่เตะก้านคอนะเว้ย!!!" ยูโรกล่าวเสียงดังลั่น เขาพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกอยู่ จนลูกน้องทั้งสองคนยกนิ้วจิ้มอุดรูหูกันแทบไม่ทัน

"ครับเฮียยูโร~ ไอ้ยอดวิ่งเร็ว!!!" ใหญ่กล่าวพร้อมวิ่งหนีไปไกลโพ้น

"ยังจะยืนอึ้งอีก!!! วันนี้มึงอยากกินข้าวไหม ไอ้ใหญ่มันวิ่งไปตรงโน้นแล้ว!!!" ยูโรกระแทกเสียงใส่ เขาส่งสายตาแทบจะกินเลือดกินเนื้อลูกน้องอีกคน

"ครับเฮียยูโร!!! ไอ้ใหญ่รอกูด้วย!!!" ยอดตะโกนไล่หลังพี่ชายตน

เมื่อไล่ลูกน้องคนสนิททั้งสองไปจนหมด เขาก็เดินเร็วเข้าร้านขายของชำอย่างไม่ลังเล หลังได้พบสาวสวยเขาก็รู้สึกอยากทำความรู้จัก แม้จะไม่มีทางได้เธอมาเป็นลูกหนี้ดั่งใจหวัง แต่ทว่าอยากสานสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสักหน่อย

เพราะร้านของเธอเรียกว่าใหญ่สุดในอำเภอเลยด้วยซ้ำ สถานะภาพทางการเงินย่อมคล่องตัวพอสมควร จึงเป็นเรื่องยากที่จะหว่านล้อมให้เธอมาใช้บริการเงินกู้

(*หมายเหตุคำว่า.."ซุย" : เป็นศัพท์ภาษาวัยรุ่นกล่าวถึงประมาณว่า.. อย่าขี้โม้ หรือ อย่าพูดมากในสิ่งที่ไม่ใช่ความจริง)