Semua Bab ยูโรเบื่อคิดดอกเบี้ยแต่อยากคิดถึงแยมแทน: Bab 1 - Bab 10

*ร้านค้าขายปลีกส่งแยมมี่*ดวงตากลมโตจ้องสมุดบัญชีรายรับรายจ่าย เธอตรวจสอบความเรียบร้อยของพนักงานตัวเอง รอยยิ้มหวานแสดงบนใบหน้าสวยอย่างพึงพอใจ"แพนด้าเก่งมากเลย ไม่เสียแรงที่เจ๊แยมเคี่ยวเข็ญมาเองกับมือ~" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง ชื่นชมพนักงานตัวน้อยราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ แม้แพนด้าเองจะตามอารมณ์เจ้านายคนสวยไม่ทัน แต่ก็ยังคงเลือกถามสิ่งที่คิดวกวนอยู่"หนูยังไม่ค่อยมั่นใจตรงจุดนี้สักเท่าไหร่ เจ๊แยมช่วยอธิบายหน่อยนะคะ" แพนด้าสาวน้อยมัธยมปลายยกนิ้วจิ้มช่องยอดรวม เธออยากมีรายได้ระหว่างเรียนจึงขอเจ๊แยมทำงานด้านบัญชี เนื่องจากเธอเรียนสายศิลป์คำนวณมา นับว่าเป็นเด็กมีความฉลาดอยู่บ้าง เจ้าของร้านใหญ่อย่างแยมมีหรือจะไม่รับเอาไว้"ต้องเอาช่องนี้บวกกับช่องนี้ก่อนค่ะ ลองเอาไปแก้อีกรอบค่อยมาส่งเจ๊นะ เสร็จงานก็กลับบ้านได้เลย เวลาใกล้จะมืดค่ำแล้วมันอันตราย" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจัง เนื่องจากแพนด้าเป็นผู้หญิงสู้คนก็ไม่เก่งแต่เรื่องขี้อายกลับเป็นที่หนึ่ง"ขอบคุณมากนะคะ เจ๊แยมคนสวย~" แพนด้ากล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงพร้อมยกมือไหว้ เธอวิ่งหอบสมุดบัญชีเล่มใหญ่เข้าห้

*ตลาดสดอำเภออย่ามาซุย*แยมเดินเลือกซื้อเนื้อสัตว์และผักสดอย่างมากมาย ลูกน้องผู้ชายสี่คนช่วยกันแบกหามอยู่ด้านหลัง เธออยากจะเลี้ยงฉลองเพราะพึ่งจัดเก็บสินค้าชุดใหม่ได้สำเร็จ จึงอยากให้ลูกน้องมีกำลังใจในการทำงานมากยิ่งขึ้น"ลดราคาให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ แยมอยากจะซื้อหลายสิบกิโลกรัมเลยน่ะ" แยมกล่าวถามแม่ค้าขายปลาสด แต่ทว่าต้องหยุดชะงักกับเสียงของคำพูดเสียดสีจากแม่ค้าทางด้านหลัง"ปลาสดขนาดนี้ยังจะต่อราคาอีก กลิ่นคาวของพวกมัน ยังสู้กลิ่นเมียน้อยป้าตัวเองไม่ได้หรอกนะ" แม่ค้าขายปลาร้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน"เหรอคะ!!!!" แยมรีบสวนกลับทันควัน"ป้าอยากมีปากเอาไว้ทานของเผ็ดหรือเปล่า" ลูกน้องแยมตอบกลับอย่างโมโห"นายไม่ต้องทำหรอก มันเสียมือเปล่าน่ะ" แยมรีบเตือนลูกน้องอย่าได้วู่วาม"ถ้าแยมต้องเป็นเมียหลวง แต่ได้ผัวติดเหล้ามั่วผู้หญิงในร้านคาราโอเกะ ขอยอมเป็นเมียน้อยดีกว่าค่ะ ยังดูมีอันจะกินมากกว่าเลย" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมแสยะยิ้มให้เธอ"อีเด็กเหลือขอนี่!!!" แม่ค้าขายปลาร้ากล่าวเตรียมจะยกถังน้ำปลาร้ามุ่งสาดใส่แยม เธอได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อหลับตาลงเพราะหากหลบก็เลอะอยู่ดี"ไอ้ยอด!!! ไอ้ใหญ่!!! พัง

*ร้านค้าขายปลีกส่งแยมมี่*แยมและลูกน้องพากันหอบของพะรุงพะรัง เนื่องจากรถบรรทุกสินค้าพึ่งนำของมาส่ง เป็นเหตุให้ต้องสามัคคีช่วยกันอย่างขยัน"ช่วยขนลังซอสไปเรียงตรงนั้นหน่อยนะ จบงานวันนี้~ เดี๋ยวฉลองไม่ต้องห่วง!!!!" แยมตะโกนบอกลูกน้องผู้ชาย ให้เคลื่อนย้ายสินค้าอย่างรวดเร็ว พร้อมเสนอแรงจูงใจในการทำงานของพวกเขาทั้งหลาย"เจ๊แยม~ รายการสั่งซื้อของลูกค้าคนนี้.. ยอดรวมเขาเยอะมากเลยนะครับ มีถามขอราคาส่งอีกด้วย เจ๊ช่วยไปดูตรงจุดชำระเงินหน่อยนะครับ ค่อนข้างจะวุ่นวายมากเลย" ลูกน้องผู้ชายอีกคนวิ่งหน้าตาตื่นมาบอก เนื่องจากมีสินค้าเข้าใหม่หลายอย่าง ทำให้ราคาอันเก่าแทบไม่ได้ใช้เลย จึงไม่ใช่ความผิดอะไรของลูกน้องตนเอง"ได้เลยจ้า" แยมตอบกลับพร้อมเดินไปทันที ซึ่งจังหวะกำลังจะถามลูกค้ารายนี้ กลับต้องหยุดนิ่งชะงัก เพราะได้ยินประโยคหนึ่งเข้า ทำให้แยมต้องเงยใบหน้าสบสายตาคนยืนคุย"เจ้าของร้านนี้ เธอชื่อแยมอย่างนั้นเหรอ" ร่างสูงโปร่งกล่าวถามลูกน้องคนสนิท หลังจากเห็นภาพแขวนอยู่บนผนัง ซึ่งเป็นเด็กผู้ชายสองคนยืนขนาบข้างสาวผมเปียตรงกลาง เขายังคงหวนคิดถึงอดีตวัยเยาว์อีกครั้ง"ใช่ครับ!!! แต่คุณอย่าไปเผลอข้องแวะกับเธอ

#ย้อนอดีต#*บ้านแยมสมัยเด็ก..อำเภอเหลามาจะฟัง*"ลูกชิ้นทอด~ ไก่ทอดไหมคะ~" เสียงเจื้อยแจ้วกล่าวแว่วดังเป็นระยะ ผู้คนกำลังเดินขวักไขว่เลือกซื้ออาหารกัน หลังเวลาเลิกงานของแต่ละครอบครัวบ้านของแยมตั้งอยู่ตรงหัวมุมถนน ซึ่งบริเวณใกล้เคียงบ้านไม้ ล้วนเปิดร้านขายอาหารและเครื่องดื่มกัน ท่ามกลางเสียงจอแจเหล่าผู้คนส่วนใหญ่ ทำให้เธอต้องนั่งถอนหายใจแทน เพราะมันกลบเสียงเล็กได้อย่างมิดชิด"แยม!!! นั่งหงอยเป็นอะไรไปลูก~" ลิ้นจี่กล่าวถามลูกสาวอย่างสงสัย กลัวจะมีใครกล้ามารังแกเด็กขี้แยถึงร้าน เพราะรับนิสัยไม่สู้คนมาจากผู้เป็นแม่ตั้งแต่เกิด"แม่คะ~ หนูตะโกนจนเสียงแหบแห้ง ร้านของเรายังเงียบกริบอยู่เลย" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก้มหน้าสำนึกผิด"มันใช่ความผิดของหนูซะที่ไหนล่ะ ถ้าวันนี้ขายไม่หมด พรุ่งนี้เราก็ขายใหม่ได้ สำคัญสุดคือกำลังใจรู้ไหมลูกรัก~" ลิ้นจี่กล่าวด้วยซุ่มเสียงไพเราะเสนาะหู เธอให้กำลังใจลูกสาวตนเอง พร้อมดึงสาวน้อยไปโอบกอดจนแน่น"แม่~ จะไปหาพี่ลำไยกันเลยไหม" ขวานกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม คุณพ่อทำงานรับจ้างตกแต่งสวนซึ่งอยู่ไม่ไกลบ้าน จึงกลับมาเร็วเป็นเรื่องปกติ"ใช่สิ!!! พ่อจะไปกับแม่ด้วยเห

#ย้อนอดีต#*บริเวณลานจอดรถยนต์ร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่าง*บรรยากาศช่วงเวลานี้รถยนต์จอดน้อยคันกว่าที่ควรจะเป็น ผู้คนจึงไม่ได้เดินพลุกพล่าน แยมยังคงยืนอึ้งอยู่ไม่ห่างจากเสาปูนต้นใหญ่ ร่างกายเธอแข็งทื่อดุจถูกตรึงด้วยโซ่ตรวน ดวงตาเธอสั่นระริกและหัวใจเต้นเป็นจังหวะเชื่องช้า เมื่อได้เห็นภาพที่ไม่เคยจินตนาการมาก่อน เรไรเพื่อนสาวคนสนิทที่เธอเคยไว้ใจมากที่สุด กำลังเอื้อมแขนไปโอบกอดยูโรแฟนเธอจนแน่น ราวกับพยายามปลอบโยนหรือเรียกหาบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายในอดีต"นายยังจำได้ไหม ตอนนั้นเราสองคนเคยสัญญากันไว้ว่ายังไง" น้ำเสียงนุ่มนวลของเรไรลอดออกมาเบาๆ แต่กลับชัดเจนมากพอจะบาดลึกถึงหัวใจดวงน้อยของแยมได้"เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ!" ยูโรตวาดเสียงดังลั่นลานจอดรถ แม้เขาจะพยายามปัดป้องแขนเรไรออก แต่แยมยังคงมองทั้งคู่อย่างเหม่อลอย"หากเราเลิกกันแล้ว นายต้องคอยดูแลฉันระหว่างที่ฉันไม่มีใคร!" เรไรกระแทกเสียงกลับ ราวกับเธอกำลังโกรธที่ยูโรไม่รักษาคำพูด"หึ! เธอเป็นคนบอกเลิกฉันก่อนเองนะ มาตอนนี้จะทวงคำสัญญาอะไร" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขายืนกำหมัดแน่นถนัดราวกับฝืนเก็บอารมณ์อยู่"พอนายใช้งานฉันเสร็จ! คิดจะทิ้งกันเ