คิดว่าจะไม่ได้ตื่นเสียแล้ว

หลังจากนั้นมู่เจียอีไม่เคยออกจากเรือนของนางอีกเลย เพียงสามเดือนก็เกิดเรื่องร้ายกับครอบครัวของนาง เมื่อมีโจรเข้าปล้นจวนตระกูลมู่ คนภายในเรือนไม่มีผู้ใดรอดชีวิตไปได้แม้แต่คนเดียว

ความเจ็บปวดครั้งเก่ายังไม่ทันหาย ความโหดร้ายครั้งใหม่ก็ประดังเข้ามาซ้ำเติมนาง มู่เจียอีรับศพของบิดามารดามาทำพิธี

นี้คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่นางพบเจอพี่สาว นางช่างสูงส่งใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ แม้แววตาจะเศร้าหมองก็ตาม ข้างกายของนางมีเว่ยอ๋องที่สง่างามเคียงข้างจนเป็นที่อิจฉา

ตอนที่นางอยู่ชายแดนได้ยินเรื่องที่เว่ยอ๋องสาบานในวันงานมงคล ว่าในตำหนักของเขาจะมีเพียงพระชายาเพียงผู้เดียวเท่านั้น มู่เจียอีไม่คิดเลยว่าจะเป็นพี่สาวของนางไปได้

“พี่หญิง ท่านหักห้ามใจเสียเถิด ทางการกำลังเร่งตามจับตัวคนร้ายมาลงโทษ ท่านอ๋องรับปากเรื่องนี้แล้ว ท่านอย่าได้เศร้าใจจนป่วยไข้ได้เล่า” มู่เฟยหย่าเดินเข้ามาเอ่ยพูดกับนาง

“หึ พี่หญิงเช่นนั้นรึ ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณพระชายามากเพคะ” แววตาของมู่เจียอีที่มองมู่เฟยหย่ามีแต่ความว่างเปล่า

นางจะพูดสิ่งใดได้ หากพูดความจริงออกไป คนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดคงต้องตาย

เว่ยอ๋องมองจ้องมาที่นางตาไม่กะพริบ แต่มู่เจียอีไม่สนใจว่าเขาจะคิดเช่นไร อาจจะไม่พอใจที่นางเอ่ยพูดกับพระชายาของเขาเช่นนี้ก็ได้

ตลอดพิธีเคารพศพของตระกูลมู่ มู่เจียอีไม่ได้เดินทางกลับจวนโห่วเลยสักวัน หวงเต๋อฟานจึงให้พ่อบ้านจวนโห่วมาคอยช่วยเหลืองานนาง

หลังจากพิธีศพเสร็จสิ้น มู่เจียอีขออยู่ที่จวนตระกูลมู่ต่ออีกวัน นางกลับไปที่เรือนหลังเก่าของนาง เพื่อระลึกความหลัง พอทานมื้อเย็นเสร็จนางก็หลับสนิทไปในทันที

“ตื่นได้แล้วมู่เจียอี” เจียอีที่เห็นเหตุการณ์ร้องเรียกนางจากจิตใต้สำนึก แต่คนบนเตียงที่กำลังถูกเปลื้องผ้าก็ไม่ได้รู้ตัวสักนิด

เจียอีตกใจกับสิ่งที่เธอได้เห็น เมื่อร่างของหวงหมิงชุนกำลังสั่งการให้บ่าวพาตัวพ่อบ้านจวนโหว่ที่ร่างกายเปลือยเปล่าเช่นกันมาวางไว้ข้างนาง

“พระเจ้า นางเลี้ยงเจ้ามานะไอเด็กบ้า” เจียอีโมโหสุดขีด ที่คนวางแผนการเป็นหวงหมิงชุน

แต่แล้วนางก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อมู่เฟยหย่าเดินเข้ามาในห้อง แล้วหยุดอยู่ข้างเตียงของมู่เจียอี

“น้องสาวข้า หากไม่มีเจ้าสักคนชีวิตข้าคงดีกว่านี้ ข้าไม่เคยอยากเกิดมามีคนใบหน้าเหมือนข้าสองคน อย่าได้โทษข้าเลย โทษตัวเจ้าเองเถิดที่หัวอ่อนยอมข้าไปเสียทุกเรื่อง” มู่เฟยหย่าสั่งให้สาวใช้ปลุกมู่เจียอีให้ได้สติขึ้นมา

เจียอีที่เห็นเหตุการณ์กระทำอันเลวร้ายของสองแม่ลูกก็ได้แต่เจ็บแค้นแทนมู่เจียอี นางเจ็บที่หน้าอกจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ก็ไม่อาจจะช่วยเหลือสิ่งใดได้

มู่เจียอีที่รู้สึกตัวแล้ว นางก็ไม่อาจจะขยับเขยื้อนได้ ยิ่งเห็นมู่เฟยหย่าอยู่ภายในห้อง และพ่อบ้านที่นอนอยู่ข้างนาง นางก็ยิ่งหวาดกลัว

“พี่หญิงนี้มันเรื่องอะไรกัน”

“จะเรื่องอันใด ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าลักลอบร่วมรักกับพ่อบ้าน น้องพี่เจ้าเก็บความปรารถนาไว้ไม่ได้เลยรึ ศพของท่านพ่อท่านแม่ลงหลุมยังมิทันเย็นเลย” มู่เฟยหย่ายิ้มเยาะออกมา

“ข้าไม่ได้ทำ ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าทำสิ่งใดผิดต่อท่าน” นางกรีดร้องออกมาเท่าที่เสียงของนางจะมี

“ข้าทำผิดต่อท่านที่ใด ถึงได้ทำกับข้าเช่นนี้” มู่เจียอีเอ่ยถามพี่สาวทั้งน้ำตา

“มันเป็นเพราะเจ้าทุกเรื่อง ทุกคนล้วนแต่รัก สนใจเพียงแค่เจ้า แล้วข้าเล่า ข้าได้รับความรักจากผู้ใด” มู่เฟยหย่าดวงตาแดงก่ำจ้องหน้าน้องสาวฝาแฝดที่เหมือนกับนางแทบจะทุกอย่าง

“เป็นข้า…ที่ยอมลงให้ท่านตลอด” เจียอีเอ่ยเสียงสั่นอย่างปวดใจ ไม่คิดว่าพี่สาวจะคิดกับนางเช่นนี้

“หึ มันไม่พอ ไม่พอ!!! ข้าไม่ต้องการความหวังดีของเจ้า ข้าต้องการมันจากเขาผู้นั้น”

เจียอีไม่เข้าใจในสิ่งที่เฟยหย่านางพูด แต่พอนางจะเอ่ยถาม เสียงของหวงหมิงชุนก็เอ่ยเร่งมารดาของเขาให้รีบออกมา

ตามมาด้วยเสียงฝีเท้ามากมายที่เข้ามาเห็นร่างเปลือยเปล่าของเจียอีนอนอยู่บนเตียงกับพ่อบ้านที่สลบไม่ได้สติ หลังจากนั้นนางกับพ่อบ้านถูกพาตัวไปขังไว้ที่คุกศาลต้าเยี่ยน

โทษของมู่เจียอีมีมากเกินกว่าที่ใครจะเอ่ยขอร้องแทนนางได้ คบชู้ก็ว่าเลวร้ายแล้ว แต่นางร่วมรักในจวนตระกูลมู่ที่เพิ่งจะฝังร่างของบิดามารดาไป

ยิ่งทำให้ถูกชาวบ้านสาปแช่งก่นด่าตามหลังนาง มู่เฟยหย่าแสร้งร้องไห้คร่ำครวญขอให้ลดโทษให้นางอยู่ที่หน้าตำหนักอ๋อง

เมื่อมู่เจียอีรู้เรื่องก็ได้แต่ยิ้มเยาะออกมา การแสดงครั้งนี้ของมู่เฟยหย่าคงได้รับคำชื่นชมไปไม่น้อย ผิดกับตัวนางที่ถูกบันทึกว่าเป็นหญิงชั่วช้าของแคว้น

“สวรรค์ ท่านช่างโหดร้ายกับข้ายิ่งนัก ด่านเคราะห์ครั้งนี้ข้าเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก หากภพหน้ามีจริงขออย่าให้ข้าตกเป็นเหยื่อของพวกเขาอีกเลย” นางเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่ส่องแสงลอดห้องขังเข้ามา

เจียอีได้แต่สงสารในชะตาชีวิตของนาง นางร่วมเจ็บปวดไปกับมู่เจียอีด้วย ราวกับว่านางเองเป็นผู้ถูกกระทำ

วันตัดสินโทษเว่ยอ๋องเดินทางมาพร้อมกับมู่เฟยหย่าเพื่อดูการลงโทษ หวงเต๋อฟานและหวงหมิงชุนก็มาด้วยเช่นกัน

มู่เจียอี ถูกมัดด้วยโซ่ตรวน ท่ามกลางเสียงด่าทอของชาวบ้านนางไม่ได้ฟังสิ่งใดเลย นอกจากสายตาที่มองหวงเต๋อฟานกับหวงหมิงชุน สามีและบุตรเลี้ยงของนาง

แววตาของทั้งคู่ที่มองมามีแต่ความเกลียดชัง ว่างเปล่า จนนางอดสะท้านในอกไม่ได้

“ข้าไม่ได้ทำ”

หวงหมิงชุนเม้มปากแน่น เขารู้เรื่องนี้แก่ใจดี พอได้เห็นผู้ที่เลี้ยงดูเขามาอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา

หวงเต๋อฟานเบือนหน้าหนีไม่อาจทนดูได้ จะบอกว่าไม่เคยรู้สึกกับนางเลยตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันก็ดูจะไม่ใช่

“ลงโทษได้” เว่ยอ๋องร้องบอกเจ้าหน้าที่

มู่เจียอีหันไปมองหน้าพี่สาวของนางเป็นครั้งสุดท้าย นางยิ้มออกมาเช่นตอนที่นางเคยยิ้มให้มู่เฟยหย่า ยามที่นางได้ของเหลือจากพี่สาว เพื่อบอกว่าตัวนางไม่เป็นอันใด

รอยยิ้มของนางทำให้เว่ยอ๋องตกตะลึง ยิ่งดวงตาที่เคยหมองหม่นยามนี้กับเปล่งประกายราวกับดวงดาวมันท้องฟ้า

“ช้าก่อน...” คำสั่งที่เขาร้องตะโกนออกมามิได้เร็วไปกว่าม้าทั้งห้าตัวที่พันธนาการร่างของมู่เจียอีอยู่

ร่างกายของนางถูกแยกออกเป็นห้าส่วน โดยการดึงรั้งของม้าที่วิ่งไปคนละทิศทาง เจียอีเธอกรีดร้องออกมาเช่นกัน เมื่อรับรู้ได้ถึงบทลงโทษ เธอเจ็บปวดจนหมดสติไป เสียงสุดท้ายของเว่ยอ๋องตัวเธอก็ไม่ได้ยินว่าเขาพูดเช่นไร

“เฮือกกกก” เจียอีเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอน

ทั่วทั้งตัวของเธอมีแต่เหงื่อที่ไหลราวกับเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ ด้านข้างมีป้าตงที่มองมาทางเธออย่างเป็นห่วง

“คุณหนู คุณหนูของป้า ตื่นขึ้นมาเสียที ป้าตกใจหมดเลยค่ะ” ป้าตงพุ่งเข้ามาสวมกอดเจียอีไว้

“เกิดอะไรขึ้นคะ หนูนอนไปนานเลยเหรอ” เธอถามออกมาอย่างมึนงง

“จะเย็นเที่ยงแล้วค่ะ ป้าจะเรียกรถพยาบาลอยู่แล้ว หากคุณหนูยังไม่ตื่นมา”

“หนูไม่เป็นอะไร ขอไปอาบน้ำก่อนค่ะ” เจียอียังหวาดกลัวความฝันไม่หาย

เธอนั่งแช่ตัวอยู่ในอ่างน้ำ พลางคิดเรื่องความฝันไปด้วย “เหมือนจริงเลย” เธออดที่จะขนลุกไม่ได้ มันเหมือนไม่ใช่ความฝัน แต่เหมือนว่าเธอได้ไปเป็นมู่เจียอีมาจริงๆ